"හඳේ කොහෙද හාවෙක් ?"...... - "What?, Bunny on moon?"........

පොඩි කාලේ ඉඳලම අහුවෙන ඕනම දෙයක් කියවන ලෙඩේ දරුණුවටම තිබුනත් ළමා පත්තරේකට තිබුනෙ මිහිර පත්තරේ විතරයි. සති අන්තේ ගේන ලොකු පත්තරත් කියවනව. ඊට පස්සෙ තාත්තට දෙනව ප්‍රශ්න පත්තරයක්ම. ලොකු උනාම උත්තර දෙන්නම් කියන ප්‍රශ්න දයියට (දයානන්ද අයියට.) ඉදිරිපත් කරනව. එයා තමයි අපේ හීරෝ. අපේ ගුරු. ඕනම දෙයක් ගැන දන්නව. නොම්මර එකේ පොත් ගුල්ල. මිනිහ තමයි ගොඩක් දේවල් කියල දුන්නෙ. (හික් හික්........)

අලුත් පංන්තියකට පාස් වුනාම ගන්න පාඩම් පොත්වල හිතට වදීන ඒව, පංතියට යන්න ඉස්සෙල්ල කියවල ඉවරයි. (මාරයි නේ). එච්චර කැමති නැති වුනත් බුද්ධාගම පොතත් බලන්න වෙනව. ඒ ආච්චි නිසා. උන්දැ පොත ලියපු උපදේශක මණ්ඩලයෙ හිටිය වගේ ඒ සබ්ජෙක්ට් එක නම් නියමෙටම දන්නව. පස්සෙ පොතේ තියෙන ඒවා අතේ ඇලෙන්නෙ නැති චිකන් කියුබ් එකක් එහෙම එකතුකරල, රස වැඩිකරල ඔක්කොටම බෙදනව. (දැන් කොහෙද් ඒව, දැන් ආච්චිල පොඩි එකාගෙ බීස්කට් එකටත් විදල, උගෙන්ම මකුළු මෑන්ගෙ , වවුළ් මෑන්ගෙ  කතා අහනව.)

දැන් ඉතිං කතාවට එමුකො. අලුත් බුද්ධාගම පොතේ තිබුන "සස ජාතකය" ඕක අපේ ආච්ච්ගෙන් අහගෙන, උන්දැයි මායි අතර බුද්ධිමය සංවාදයකුත් ගියා. ඔන්න ඉතින් ඔය පාඩම පංතියෙ කියල දෙන දවස ආව. බුද්ධාගම ඉගැන්නුවට බුදු සාදු ගාව තිබුන කරුණාව මයිත්තිරිය සර් ගෙ ගුරුවරු සර්ට උගන්නල නෑ මගේ හිතේ.

"ඉතිං, ශක්‍ර දේවේන්ද්‍රයො ඒ සා නායකයගෙ රූපය සඳ මත සිතුවම් කලා"
කියන කොටම තවත් තද කරගෙන ඉන්න බැරුව, පැන්න හිනාව "බකාස්" ගාලා හෙන සද්දෙටම.
"මොකද තෝ හිනාවෙන්නෙ මෙහාට වර" ..
"නෑ සර්, හඳේ කොහෙද හාවෙක්, ඒ පේන්නෙ හඳේ තීයෙන ආවාට.....)
විස්තර කරල දෙන්න වුනේ එච්චරයි, සර් ගෙ අතක් වේගයෙන් මගේ කන දිහාවට එනව පෙනුන.
"චටා.............ස්"
සඳ කෙසේ වෙතත් රන් තරුනම් නොමිලේම බලා ගත්ත මහ දවල්.

"හඳේ හාවෙක් නෑ කියල මම දන්නව බොල, මං තොපිට කියල දෙන්නෙ සිලබස් එකේ තියෙන ඒව. පල යන්න, ගිහිල්ල ඉඳගනින් පන්ඩිතය වෙන්න නැතුව."
(ඉඳගන්න කිව්වෙ, දුක හිතෙන්න ඇති ඇත්ත කියපු එකෙකුට ගැහැව්වට, නැත්තං ද ණ  ගහන්න කියනවමයි.)
                                                       නිමි.

"උගන්නන එකත් දන්නවනම් බොරු කියල, මොන මඟුලට උගන්නනවද කියල, එදාම අහන්න හිතුනත්, ඇහුවෙ නෑ සර්"

කියල කිව්වේ, අස්වෙන වෙලාවේ කකුල් දෙක අල්ලල වඳින කොට, කඳුළු පිරුණූ දැසින් සර් මේ කතාව මතක් කල වෙලාවේ.