පිනා පොලිටික්කෝ - Politics as a Job

ජෙයලලිතා නෝනා ගැන කියවන්න, ජාලේ සැරිසරන අතරේ, අපූරු පොටෝ එකක් හම්බ උනේය. ඒක රනිල්ගේ ගරිල්ලා මාකටින් ගැන මීළඟට මම ලියන්න යන කොටසට නියමාකාරයෙන්ම ගැපෙන්නේය. මම කියන්නේ කිමක්දැයි පොටෝ එක බැලුවාම ඔහේලාට තේරෙනවා ඇතිය. මේ සැරේ ලියන්න යන්නේ අපේ හතර වරම් ඡන්දෙන් පත් වෙන පිනාලා සෙට් එක ගැනය. පිනා කියන්නේ පිනට ජීවත් වෙන එකාටය. අපි ඉස්ස ඉස්සෙල්ලාම පිනා ගැන දැන ගත්තේ මුවන්පැලැස්සෙන්ය. මුවන් පැලැස්ස කියන්නේ ගුවන් විදුලි නාට්ටියක්ය.

මුවන් පැලැස්සේ පිනාට පන දුන්නේ, ගැමුණු විජේසූරියය. පිනාගේ චරිතයෙන් නියෝජනය වූයේ, සුද්දාගේ යටතේ පවා පැවති, වැඩ වසම් පාළනයේ නියෝජනයක් වූ, කෝරලේ මහත්තයාගේ ගෝලයාගේ චරිතයයි. සාහිත්‍යයේ මොහු විකට චරිතයක් ලෙස උලුප්පා පෙන්වීමෙන්ම කරන්නේ, කෝරලයාගේ බලය හිතට ගෙන ගමේ උන්ට අංචි අදින වැඩ කරනා නිසාවෙන්මය. කෝරළේ හා ගැමියා අතර ගනුදෙනුවේදි, බ්‍රෝකර්ගේ බූමිකාව නියෝජනය කලේ පිනාය. ඒ නිසා කෝරළේටත් ගැමියාටත් දෙදෙනාටම පිනා අත්‍යාවශ්‍යම වේ.

එහෙත් සාහිත්‍යයේ එන පරිදි, පිනා කිසිසේත්ම ගොනෙක් නම් නොවේ. ඔහු කෝරළේගෙන් මෙන්ම ගැමියාගෙන්ද, තමාට අවශ්‍ය සියළු දේ භුක්ති විඳින්නේය. ඒ සඳහා කෝරළේට බොරු කළ නොහැකි අතර, ගැමියානම් නිරතුරුවම රැවටීමට ලක්කරන්නේය. කොතරම් රවටනවාද යත් කෝරළේගේ හොර අඹුවන් හා එක්වීමට ගැමියා බිය වූවත්, එය රාජකාරියක් සේ සලකා ඔවුනගේ සේවය ලබා ගැනීමට පවා පිනා දක්ෂයෙක් වන්නේය. පප්පා හදාදුන් ව්‍යවස්ථාවේ ආනුභාවයෙන්, රටට සේවය කරන්න කියා අපේ මනාපයෙන් එන පිනාලාගේ හා එදා පිනා අතර කිසිම වෙනසක් මා නොදකින්නේ ඒ නිසාමය.

අප දන්නා කාළයේ දේශපාලණ චරිත නොහොත් පොරවල්, රාශියක් සිටියේය. කොටින්ම පප්පා ලඟත් මේ මජර ක්‍රමය හඳුන්වා දෙන මොහොතේත්, එවන් පොරවල් ඇට්ටි හැලෙන්නම සිටියේය. ප්‍රාදේශීය වශයෙන්ද රටේම ප්‍රසිද්ධියට පත් දැවැන්ත චරිත, දක්ෂිනාංශික පක්ෂ වල මෙන්ම වමේ පක්ෂවලද උන්නෝය. මොවුන් එක්කෝ බොහෝ උගතුන්ය, එසේත් නැතිනම් දානපතීන්ය, ඒ සැමටම වඩා ජනතාව අතර උන් සමාජ සේවකයෝය. මොවුන් දේශපාළණය කළේ තමා සතු දේ නැති කර ගනිමිනි. රටෙන් හම්බ කිරීම කෙසේවෙතත්, රටට, ප්‍රදේශයට සේවය කිරීම ඔවුනගේ එකම පරමාර්ථය විය.

ඇත්ත වශයෙන්ම දේශපාළණය යනු එයයි. දේශපාලකයකුගෙන් අප බලාපොරොත්තු විය යුත්තේද එයයි. එකල තම ප්‍රදේශය, තම ගම නියෝජනය කිරීමට තමා හොඳින් හඳුනන කෙනෙක් සෑම ගමකටම සිටියේය. එහෙත්, මේ කාළකන්නි දිස්ත්‍රික් ක්‍රමය හේතුවෙන් අද තම ගමට, පාළක පක්ෂයෙන් හෝ විපක්ෂයෙන්ද එකෙක්වත් නැති ගම්මාන, ප්‍රදේෂ බොහෝමය. අනෙක් කරුණ නම්. කොයි එකාටත් නියමිත ප්‍රදේශය ආසන සංවිධායක යන පට්ටමට සිමාවී තිබුනත්, "මට දිස්ත්‍රික්කේම උන්ගේ ඒවා බලන්න තියෙනවා ඕයි" කියා, ලිස්සා යාමටත් මේ ක්‍රමය උන්ගේම පිහිටට වන්නේය.

මේ ජරා ජීර්ණ ඡන්ද ක්‍රමය නම් වහාම වෙනස් කළ යුතුය. පැරණි ආසණ ක්‍රමය තිබුනානම්. අද ආන්ඩු කීපයක්ම පෙරලී අවසානය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ලක්ෂණයක් විය යුත්තේ එයයි. අද ඒකාධිපති පාළණයක් ගෙනයාමට ප්‍රධාන හේතුව වී තිබෙන්නේ, මේ ඡන්ද ක්‍රමය මිස වෙන කිසිවක් නොවේ. පැරණි ඡන්ද ක්‍රමයේ ජනාධිපතිවරණයක් නැත. මහා ඡන්දයකින් තේරි පත්වන බහුතරයේ නායකයා, රටේ නායකයා වේ. ඔහුත් පත්වන්නේ අනෙකුන් හා තරඟ කරන මැතිවරණයකින් නිසා, අධි මානසිකත්වයක් ඇති වන්නේත් නැත. "අනේ මමත් මුන්ගේ එකෙක් නේදයි" යන මානසිකත්වයම. අති දරුණු ඒකාධිපති මානසිකත්වයක් දක්වා යාම වලක්වනවා ඇත.

ඔහු හෝ ඇය වචනයේ පරිසමාප්තයෙන්ම පාළකයා පමණක් වනවා ඇත. රජෙක් වන්නේ නැත. මේ ජනාධිපති ක්‍රමය නිසා නිකරුණේ ජනාධිපති උපදේශකවරුන් ලෙසම කී දෙනෙකුට ජාතික ධනය නිකරුනේ වැය කරනවාද? ඔවුන් රට ලබා දෙන සේවය කුමක්ද? සියළුම ආයතන තමන් යටතේ තබාගැනීමට ව්‍යවස්ථාවෙන් දී ඇති බලය සාධාරනද? මෙවන් තත්වයක් රටට උදා වූයේ කෙසේද? ඒ රජකුගේ බලතල තමන් වෙත ලබා ගැනීමේ, පප්පා තුල වූ මානසිකත්වය නිසා නොවේද? එබැවින් මේ ඡන්ද ක්‍රමය මෙන්ම ජනාධිපති ක්‍රමයද වහාම අහෝසි කළ යුතුය. නායකයන් ඉදිරියේ තම පැවැත්ම උදෙසා වැඳ වැටෙන, කොන්ද පන නැති නපුංසක දේශපාළඥයන්ගෙන් ශ්‍රේෂ්ඨ චරිතයක් කෙසේ නම් බලා පොරොත්තු විය හැකිද? මොවුන් මෙසේ වැඳ වැටෙන්නේ ඇයි? රනිල් පවා පක්ෂය තුල ගෙන එන්නට හදන්නේ, වැඳුම් නොලැබුවත්, මෙයම නොවේද?

දිග වැඩිවන නිසා.. මේ කරුණු ගැනම ඉදිරියට කතා කරමු.