ගල් රෝල (18-) - Road Roller (18-)

අද වගේ නෙමෙයි, අපි පොඩි කාළේ, මේ ළෝකේ ගැන, මේ ළෝකේ දෙයක් දන්නෙ නෑ, අමුතු දෙයක් දැක්කොත් මැජික් වගේ තමයි, ගෙවල්වල තිබුන ළොකුම මැෂිම තමයි රේඩියෝ එක, ඒකෙත් බැස්ටියෙන් වැඩ කොරන ඒවයි, කරන්ට් එකෙන් වැඩ කොරන ඒවයි දෙකක් තිබුනා. අපේ ආච්ච්ට බන අහන්න තමයි, ට්‍රාන්සිස්ටර් රේඩියෝ එක ගෙනත් තිබුනේ. බන දේශනාව යන කොට උන්දෑ ඒකට වැඳගත්ත ගමන්මයි. බන පටන් ගන්න ඉස්සෙල්ලා, තේමා වාදනයකුත් යනවා. ඒ තමයි, අර බුද්ධ පූජාව පන්සලට අරගෙන යනකොට ගහන සිංගාරං පාර.

ඔය නයි නලාව වගේ ගහන, හොරණෑවේ සද්දේ මට නම් ජාතික අනන්‍යතාවයක්. ඔය සෝමේ මමා
"දෙරණ මියුසික් වීඩියෝ" එකට ඇවිත්, අධික රුධිර පීඩනේ හදාගෙන යන්නෙ නැතුව, බැද්දගේ මහත්තයත් එක්ක එකතු වෙලා හොරණෑ, සිංගාරං පාරක් එහෙම ගාලා පැල් කවියක් රැප් කොලානම්, පැෂර් ටැබලට් ගහන එක නවත්ත ගන්න තිබුනා, ඒ උනාට බැද්දගේ මහත්තයා, "දැසමන් මලක් වගේ" සිංදුව කියපු කාළේ, උන්දැව මරාගෙන කන්න ගියෙත්, මේ සෝමරත්න දිසානායකලගේ මීට කලින් පරම්පරාවම තමයි. එයාලට ඕන එයාලා මැරෙණකම්, එයාලගේ එවා විතරක් අනිත් අයත් අහන්න බලන්න විතරයි.

ට්‍රාන්සිස්ටර් රේඩියෝ

අපි ඒ කාළේ හිතුවේ, ගෙදර බනට වඩිනවා වගේම හාමුදුරුවො වඩංමගෙන ඇවිත්, ආසන පනවලා කරන මහා පින්කමක් කියලා. ආච්චි නෙමෙයි, අම්මත් හිතාගෙන උන්නෙ එහෙම තමයි, පස්සෙ ටිකක් ළොකු වෙන කොට "දයියා"ගෙන් ඇත්ත කතාව දැනගෙන, "ඔය යන්නේ රැකෝඩ් කරපුවා" කිව්වාම, "පව් කතා කියන්නේ නැතුව යනවා යන්න අහකට" කිව්වේ, ශ්‍රද්දා බක්තිය අඩු වෙන නිසාද, එහෙම නැත්නම් දයියා කියන්නේ, බොරුයි කියල හිතාගෙනද කියන්න නම් දන්නෙ නෑ හරියට.

කොටිකාවත්තේ සද්ධාතිස්ස හාමුදුරුවන්ගෙයි, මාදුළුවාවේ සොභිත හාමුදුරුවන්ගෙයි බන ඇහුවට, අනෙක් අයගේ බන අහන්න අප්පිරියයි, ඉතින් "අද.... ධර්ම දේශනාව.... පවත්වන්නේ....." කියන කොටම අපි පැනලා දුවනවා, නැත්නම් ඉතින් ට්‍රාන්සිස්ටරේ ඉස්සරහට වෙලා ඉඳගෙන ඉන්න එපයි පැයක්ම. ඒ කාළේ හාමුදුරුවරු, අද කාළේ වගේ පොඩි බ්‍රේක් එකක් වත් ගන්නේ නෑ. අද නම් පැය කාළෙන් කාලට, බ්‍රේක් එකක් ගන්නවා නොවැ. එහෙම බ්‍රේක් ගගහා නිවන් යන්න පුළුවන්ද කියලා අහන්න කෙනෙක් නෑ ආයිබෝවන්ඩ.

දවසක් ආච්චිගේ ට්‍රාන්සිස්ටර් රේඩියෝ එක, රහත් උනා. ඒක මම දැන ගත්තේ

"කොහෙද පුතේ මේ මේසේ උඩ තිබුන වයර්ලස් එක රහත් උනේ?" කියලා අහපු නිසයි. පොඩි උනත් ඒ කාළේත් මම කිව්වේ

"ආච්චි රහත් උනත්, රේඩියෝ එකක් නම් කීයටවත් රහත් වෙන්න බෑ කියලා",

රහත් උනයි කිව්වට, ආච්චියි, අම්මයි සිරියාවතියි මුළු ගේ පුරාම ට්‍රාන්සිස්ටර් එක හෙව්වා. ඊට පස්සෙ එහා ගෙදර සෙලින් ඇන්ටි ආවයින් පස්සෙ, රහත් වෙච්චි කතාව එයැයිටත් කිව්වා. ආච්චි කෑම බීම ජාති හංගන තැන්වල, අල්මාරිවල, අරෙහෙ මෙහෙ හැම තැනම හොයලා, බැරිම තැන මගෙන් ඇහුවා. මම කිව්වේ ඉතින් රහත් උනා නම් උඩින් යන්න ඇති, කොහේ ගියාද කියලනම් කියන්න දන්නේ නෑ කියලා. ඕන් දැන් ආච්චි රහස් පරීක්ෂණ කටයුත්ත ආරම්බ කොලා. උදේම ගෙදරට ආපු කිරි කාරයගේ ඉඳලා ඔක්කෝම සැකයි. සිරියාවතිත් සැකයි, මාත් සැකයි, මල්ලිත් සැකයි, ඊට පස්සෙ අල්ල ගන්න පුළුවන් කව්ද කියලා දැන් කස්ටියම එක්ක කල්පනාව.


ඒ අතරේ තමයි මතක් උනේ සරත් අයියව. සරත් කියන්නේ ආච්චිගේ දෙවනි මුණුබුරා අපේ පුංචි ළොකු අම්මගේ ළොකු පුතා. ආච්චිගේ ෆේවරිට්ම මුණුබුරා. අනේ ඉතින් බලන්නකෝ පොරත් සැකයි.

"සරත් අයියත් එක්ක මම පාරටම යනකන් ගියා, එයා ඒක උස්සගෙන ගියේ නෑ."

මොකෝ, සරත් අයියා මගෙත් වීරයා. ඒ කාළේ සිලෝන් ක්‍රිකට් ස්කොඩ් එකටත් සෙලෙක්ට් වෙච්චි පොරක්, ඉතින් අනිවාර්යයෙන් මම එයා වෙනුවෙන් කතා කරන්න එපයි.

"අද බෝතල් පත්තර කාරයත් ඇවිත් ගියා නේද අම්මේ...?"

"ඔව් පුතේ, ඒ ආවට අද පත්තර දුන්නේ නෑනේ..."

"ඒ උනාට, අම්මා ඒ මනුස්සයට කන්න ගිහින් දුන්නා නේද...?, ඒකට කුස්සියට ආපු වෙලාවේ ගෝනියේ දාගෙන ගියා වෙන්න බැරිද?

ආච්චි මුකුත් කිව්වේ නෑ...

"මෙයාලා එලියට උස්සගෙන ගියාද දන්නේ නෑ...?"

"අනේ ඇන්ටි, ඔහේගේ වැඩක් බලාගෙන යනවද මෙතන....." කියලා කියනවා අද වගේ නම්...

"අපි උස්සන් ගියේ නෑ.." මල්ලිත් බේර ගන්න එපාය..

ඒ පාර තමයි, අම්මා සිරිවර්ධන ඇන්ටිලයි අහට ගිහින්, තාත්තට කෝල් එකක් අරගෙන ආවේ.. රෑ තාත්තා ඇවිත් ආයෙම අර සාක්කි කැඳවීම කරා.. ඉස්සෙල්ලම ආච්චි, ඊළඟට අම්මා, ඊළඟට සිරියාවති. ඊළඟට මම.. ඊළඟට මල්ලි.....

ආ නෑඑ එයා මල්ලිගෙන් සාක්කි අහන්නේ නෑ.. නංගිගෙන් අහන්න බෑනේ.. එයා දන්නේ ඕන එකකට හිනාවෙන්නයි, අඬන්නයි විතරයි...

ටික වෙලාවකින් සරත් අයියත් ආවා.. තාත්තත් සරත් අයියට හරිම ආදරෙයි.. එයා ජොබ් එකකට යනකම්ම උන්නේ අපේ ගෙදර. අනිත් අයියලා අක්කලත් එහෙමයි. එදා එයාලා හිටියේ නැත්තේ ඇයි කියලා කියන්න අද හරි මතකයක් නෑ. ඉස්කෝල නිවාඩුවක් වෙන්න බෑනේ. මොකෝ ඉස්කෝල නිවාඩුවක් නම් අපි ගෙදර ඉන්න විදියකුත් නෑ.. සරත් අයියා කිව්වේ...

"පිස්සුද ආච්ච්.... මම දන්නවනේ, ආච්චි අපිටත් වඩා ඕකට ආදරෙයි කියලා...."

ඔහොම කතාව යන අතර තුරේ තමයි ආච්චි බොහෝම දුකෙන් කිව්වේ

"අනේ පුතේ තව ටිකකින් බන පටන් ගන්නවා... අහන්න විදියක් නෑනේ කියලා... "අපිටත් හරි දුකයි..

ජුබිරිගේ රේඩියෝව

"අම්මා ටිකක් ඉවසන්න, මම එකක් ගෙනත් දෙන්නම්" කියලා තාත්තා කිව්වට ආච්චිගේ සුදු මූණ නෙමෙයි එළිය උනේ...

"නෝටන් අයියේ............ ප්ලග් පොයින්ට් එක තියෙන්නේ කොහෙද....?" කියාගෙන ජුබිරි අංකල් අද
කාළේ අඟල් 17, ටී වී එකක් සයිස් රේඩියෝ එක උස්සගෙන ආවේ, ආච්චි සෙලින් ඇන්ටිලයි ගෙදරට යන්න එන්න වැඩිපුර අකමැති නිසා වෙන්න ඇති..........


ප: ලි:
මේ කතාව මතක් උනේ ටික දවසකට කලින් පරණ ගල් රෝලක් අහම්බෙන් දැකපු නිසා, වයර්ලස් මතක් උනේ ආයෙත් ලියන සිරාගේ පෝස්ටුව දැකලා.. කොහොම හරි සුපිරියටම ලියන හැලපෙගේ මෝනලීසා වගේ මේකත් අදින්න වෙයිද දන්නෙ නෑ.....