සිංහල සිනමාවේ කඩාවැටීම හා ඩයනගෙ මගුල - History of TV's in SL

මේක මේ කලින් ලියපු පල්හෑල්ලක, තවත් දිග හැරුමක්. පරණ පල්හෑල්ල බලන්න ඕන නම් මෙන්න මේ ලින්ක් එකෙන් බලන්න...
ඩයනගෙ මඟුල, සිංහල සිනමාව හා අපේ ටැලිවිසොන් එක... - History of Television

ඕන් ඉතින් "ටොෂීබා" ටැලිවිසොන් එක, කැබිනට් එක උඩ තියලා, කස්ටියම කට ඇරගෙන බලා ගෙන ඉන්නවා.. අර වහින එක නැවතිලා, අළු පාට ඉඳන් කළු පාට වෙනකන් දික් අතට ඉරි ටිකත් එක්ක "කීන්" ගාන්න පටන් ගත්තා.. ඊට පස්සේ ජාතික ගීය. ඒ කාලේ ෆිල්ම් හෝල් වලත්, සෝ එක පටන් ගන්න ඉස්සෙල්ලා ජාතික ගීය යනවා. අපරාදේ කියන්නේ ඔක්කෝම නැගිටලා ආචාර කොරනවා. ඊළඟට යන්නේ රාජ්‍ය චිත්‍රපට සංස්ථාවෙන් පෙන්නන රටේ සංවර්ධන වැඩ සටහන්. ඊට පස්සෙ කමින් කෑලී. අපරාදේ කියන්නේ, ඒවට තමයි මැක්සා චියර් එක එන්නේ. ඇයි ඉතින් පෙන්නන්නේ සෝ එකේ තියෙන හොඳම කෑලි නේ.


ඒ කාලේ අපි ෆිල්ම් බලපු හෝල් අද බොහෝමයක් නෑ. වැඩියෙන්ම බැලුවේ "අශෝකා ග්‍රෑන්ඩ්පාස්", හෝල් එකේ. එකේ අද ෆිල්ම් පෙන්නන්නේ නෑ. ලක්බිම පත්තර කන්තෝරුව තියෙන්නේ එතන. ඒකේ මැනේජර් උන්නේ, "පියදාස විජේකෝන්". උන්නැහේ ඉන්න මරු ෂෝ එකක් මේ ළඟදිත් දෙරණෙන් බැලුවා නම නම් මතක නෑ. "හර්බට් රංජිත් පීරිස්ගේ" වැඩක්. ඒ ඇරෙන්න තව ගොඩක් ෆිල්ම් බලපු හෝල් එකක් තමයි මරදානේ "ගාමිනී". ඒක, අපේ දේශප්‍රේමින් 83 දී ගිනි තියලා දැම්මා. ඒක විතරක් නෙමෙයි පරණ ෆිල්ම් සංරක්ෂණය කරලා තියපු ච්ත්‍රාගාර පවා ගිනි තියලා දැම්මා. ගොඩක් ෆිල්ම් වල, එකම පිටපතක් වත් නැත්තේ ඒකයි. "ලිඩෝ", එකයි "රිට්ස්" එකයි බොරැල්ලේ. බොරු කියන්නේ මොකටද ආයුබෝවන්ඩ මම ඔය රිට්ස් හෝල් එකේ අද වෙනකන් එකම ෆිල්ම් එකක් වත් බලලා නෑ.

ඒ ඇරෙන්න "මරදානේ ක්‍රවුන්". පොලොවටම සමතලා කරලා දාලා, "සෙයිස්තාන් ග්‍රෑන්ඩ්පාස්" - මක්කා උනාද දන්නෙ නෑ. ඒ පැත්තෙ ගිය කාලයක් මතක නෑ. පරණ අයට නම් මතක ඇති "දළුගම මුවිටෝන්" එක. ගෙවල් පැත්තේ නිසා ඒකෙත් බලලා තියෙනවා. දැන් ඒක. ආර්පිකෝ එකේ ඉස්ටෝරූම් එක. තව එකක් තිබුනා වැල්ලම්පිටියේ ඔය කුණු කන්දට පොඩ්ඩක් මෙහායින් "රුක්මනී" කියලා. එකේ තමයි සිංහල බ්ලොග් අතර හොඳම බ්ලොග් එක වගේම, සිංහල සිනමාවේ වාර්ථා පිට වාර්ථා තියපු "මාතලන්" බැලුවේ.

ඒකේ, "මාතලන්" පෙන්නපු කාළේ, හැම ඉරිදම "මාතලන්" බලන්න ගියා හොඳට මතකයි. අපේ තාත්තගේ ෆේවරිට්ම සෝ එකක්. ඕකේ සිංදු ටික මට පොඩි කාලේ කට පාඩම්. මම ගෙදර ඇවිත් මාතලන් එකේ කෑලී ඇක්ට් කොරලා පෙන්නනවා. ආච්චිත් කැමතිම සෝ එකක්. මේකේ ලතා වල්පොලයි, ධර්මදාස වල්පොලයි ගායනා කරපු ගීත අදටත් ඉතාම ජනප්‍රිය ගීත. ඒ නිසා තමයි මගේ මතකයේ මේ "මාතලන්" තද බල ලෙස ජීවත් වෙන්නේ.

හැබයි මාතලන් ඉස්සෙල්ලම තිරගත වෙලා තියෙන්නේ 1955 දී, බුද්ධාගමට අනුව නම්, මම එතකොට දිවිය ළෝකේ වෙන්න ඕන. විජ්ජාව අනුව නම් තාත්තගේ ඇටෙත් නෑ. මේක ඒ කාළේ "රුක්මනි" හෝල් එකේ පෙන්නපු "ඕල්ඩ් හිට්" එකක් උනාට, බොක්ස් ඔෆීස් රැකෝඩ් තිබ්බා. අපෙ කාළේ කොල්ලයි කෙල්ලයි තමයි, "ගාමිනියි", "මාලනියි", දුෂ්ඨයා "ඩොමී". ඩොමී ජයවර්ධන, ආයේ වචන දෙකක් නෑ. ඩොමීට ගහන්න දුෂ්ඨයෙක් නම්, ආයේ සංසාරෙදි බිහිවෙන්නේ නෑ. සිනමාවට දුෂ්ඨ කම් කරන උන් නම් ඉන්නවා. මම කියන්නේ ඇක්ටින් වලින්. ඩොමී එක්ක රඟපාපු, සුපිරි නළුවෝ දෙන්නෙක් තමයි පියදාස විජේකෝනුයි, ඩී ආර් නානායක්කාරයි. ඔය තුන් දෙනා ඉන්න ෆිල්ම් එකක තියෙන "ගෙදර හිටිය රෝස කැකුළු රෝසා" මගේ ජීවීතේටම අමතක නොවන ගීතයක්.

සමහර ඒවල ජෝතීපාලත් උන්නා. කොමඩි වලට උන්නේ සුපිරි බඩු, "ප්‍රෙඩියා" මාර ලස්සනයි ඒ කාළේ . ඒ උනාට ෆ්‍රෙඩියා ආපු අලුත, "ජෝ" කොල්ලගෙ පාට් එක වගේම ජෝකර් පාටුත් ඇක්ට් කොලා. "දොන් සිරිසේනයි", "ඇන්තනි සී පෙරේරයි", "බී ඇස් පෙරේරයි" දැක්කත් ඇති හිනාවෙන්න. මේ ඔක්කොම හිටපු නොම්මර එකේ සෝ එකක් තමයි "කොළඹ සන්නිය". ඔය කොළඹ සන්නිය එකේ "ගීතා" ජංගියක් ගහගෙන දුවනවා තාම මතකයි.

මාලනීලා, ගීතලා, විතරක් නෙමෙයි ශ්‍රියානී අමරසෙනලත්, මිනි ගවුම් ගහගෙන, කිරි ගල් එලියේ දාගෙන, පොඩ්ඩ තැර උනොත් හිල් වෙන, උල් බැසියර් ඇඳගෙන තමයි ඔය ෆිල්ම් වල උන්නේ. කිසිම සංගයක් නෑ. අම්මපා ඒ කාළේ දැන් වගේ රටට දැයට ආදරය කරන සගිස්කුරුත ඇමතිවරු උන්නේ නෑ නේ, මේ යක්කුන්ට ලෝගූ අන්දන්න. ඔහෙලට කියන්න අයිබෝවන්ඩ.. ඒ කාළේ ඕවා බලලා. පඩත්තතර වේස කොල්ලෝ, ගම්වල ගෑණු, නගරේ ගෑණූ, සෑහෙන රේප් කොලා. මොකෝ අර කොටට ඇඳලා ගිය නිසා. පත්තර පිටු පුරවලා තිබුනේ තනිකර රේප් කේස් වලින්.

ඊට පස්සෙ තමයි, "විජේ" එන්නේ. නෑ යකෝ... විජේ ආවේ නැවේ කියලා මාත් දන්නවා. මම කියන්නේ "විජය කුමාරණතුංග". බොරු කියන්නේ මක්කටෙයි. මම ඒ කාළේ විජේට කැමති නෑ. මොකෝ විජේ අඳින කලිසම් මට අල්ලන්නේ නෑ. ඒ කාලේ විජේ, මාලනීට සෙට් වෙලා උන්න කාලේ, විජේ මාලනිලයි ගෙදර ආවම අපි යනවා බලන්න. පොර ඒ කාළේ ඉඳලා පොඩි උන්ට ආදරෙයි, කෙල්ලන්ට උන්නැහේගේ තියෙන ආදරේ කියන්න ඕන නෑ නේ. මම හිතන්නේ ලංකාවේ උන්න පින් කඳක්, ඒ අතින්නම්.

"දෙනවක හාමිනේ" විතරලු නේ බේරුනා කියන්නේ. විජේට ආදරේ කරන්න ගත්තේ විජේ දෙශපාළණයට ආවයින් පස්සෙ. ඇත්තම කියන්න. ඒ තරම් ලස්සන, මනුස්ස ගති තියෙන, උදාර මනුස්සයෙක්, මම අද වෙනක්න් දැකලා නෑ. හොඳ වෙලාවට, ජෙප්පො ඒ සුන්දර මූණටම වෙඩි තියලා මරලා දැම්මේ. අද උන්න නම් නිළි රැජිනගේ වැඩ දැකලා, වහ බීලා මැරෙනවා ආයේ කතා දෙකක් නැතුව. හැබයි ඉතින් අපරාදේ කියන්නේ ලොක්කත් ඒ කාළේ ඉඳන් විජේ වගේම පොරක් නිසා. නිලියො ටිකත් ගොඩ ගියා..

ඔය කස්ටිය උන්න ෆිල්ම්, එකක් නෑර බැලුවා ඒ කාළේ. මට අමතක උනා මරදානේ ඇලිෆිනිස්ටන් එකෙත් ෆිල්ම් පෙන්නුවා. ඔය අලිෆිනිස්ටන් එක ඉස්සරයින් දාලා තියෙන, "අළුත් පාර" තිබුනේ නෑ ඒ කාළේ, ආමර් වීදියෙන් මරදාන පැත්තට එන කොට පෙනුනේ, ෆිල්ම වල තඩි කටවුට්. ඒවල ඒ කාලේ පෙන්නපු ඔක්කෝල ෂෝස් වල කටවුට් තිබුනා. මට හොඳට මතක එකක් තමයි. "හාරලක්ෂෙ මංකොල්ලේ" ෂෝ එකට ඇත්ත කාර් එකකුත් දාලා, කටවුට් එකක් හදලා තිබුන බව. ඒ වගේම් ෆිල්ම් පෝස්ටර් හැම තැනම අලවලා තිබුනා. ඒකත් වෙනම කළාවක්.

ඔය ෆිල්ම බලලා එනකන්, අපේ වෙලේ ගෙවල් වල උන්න, මහතුවා බලාගෙන ඉන්නවා කතාව අහන්න. අපේ ගෙවල් වල කොල්ලා කෙල්ල නොකිව්වට. ඌ තමයි මගෙන් අහන්නේ කෙල්ල කවුද, කොල්ලා කවුද, මොකක්ද ඉස්ටෝරිය කියලා. ඒ කාලේත් ඉතින් අද කාලේ ටෙලි නාට්ටියවල වගේම, ගොඩක් ෂෝ වල තිබුනෙත් එකම කතාව. කෙල්ල පොහොසත් නම් කොල්ලා දුප්පත්, කොල්ලා පොහොසත් නම් කෙල්ල දුප්පත්. ඒ ඇරෙන්න ඉතින් කිසිම හේතුවක් නැතිව, ටෙඩී විද්‍යාලංකාරලා, ඇන්ඩර්සන් ප්‍රනාන්දුලා, රොබින් ප්‍රනාන්දුලා අම්බානක ගුටි කනවා.

මම නම් හිතන්නේ, ඒ කාළේ ෆිල්ම් නැගලා ගියේ වෙන හේතුවක් නිසා නෙමෙයි, මිනිස්සුන්ට විනෝදෙට වෙන කිසිම දෙයක් නොතිබුන නිසා. ඒ වගේම ජෝතිගේ සිංදු. මේ හැම ෂෝ එකේම සින්දු පොත වෙළඳ පොලේ උණු කැවුම් වගේ විකුනුනේ. වයර්ලස් එකේ ගියෙත් ෆිල්ම් ප්‍රචාරනය කරන වැඩ සටහන් තමයි, කොමර්ෂල් වලට. වෙන දෙයක් නෑනේ ඉතින්.. මම මේ කියන 70-77 කාළේ. ටැලිවිෂොන් ගෙනාවේ පප්පගේ කාළේ නේ.

නමුත්, ඒ කාළේ මට තිබුන ප්‍රශ්ණයක් තමයි, ෆිල්ම් පෙන්නන්නේ "හෝල්" වල උනාට, සෙනග පිරුනම බෝඩ් එක දාන්නේ "හවුස් ෆුල්" කියලා. අන්න එහෙම "හවුස් ෆුල්" වෙලා තිබුනා, අපේ "හවුස්" එකේ නම්. (ඔයාලා දන්නවද ඉන්ගිරිසියෙන් හවුස් ලියන්නේ කොහොමද කියලා..? දන්නෙ නැත්නම් ඕන් බලාගන්න "Hows") සිංහල ෂෝ එක යන දවසට අපේ ගෙදර කට කපලා එකයි. මේ වැඩේට අම්මයි ආච්චියි කැමතිම නෑ. ඒත් ඉතින් තාත්තගෙ හිත රිදෙන්න වච්නයක් වත් කිව්වේ නෑ. ෆිල්ම් බලන්න එන උන්ට තේත් හම්බ උනා. බ්‍රිස්ටල් බීපු උන්ට තාත්තා සිගරට් එකක් අල්ලන්නේ නැතුව උන්නේ නෑ කවදාවත්.

මෙච්චර සෙනග ආවේ, අහල පහල ගෙවල් වල අයම නෙමෙයි. අපේ ගෙවල් ළඟ අලුත් ගෙවල් කීපයක් හැඳුනා ඒ දවස්වල. ඕවා හැදුවේ "ගාමිනී බාස්", ජෙප්පො නම් දන්නවා මේ කව්ද කියලා. පොර තමයි 72 කතරගම පැත්තේ නායකයා. බාස් උන්නැහෙයි, නෝනයි දෙන්නම නොම්මර එකේ කාඩර්වරු. අපේ තාත්තගෙ බොක්ක. මොකෝ දකුණෙ නේ. ඉතින් ඔය ගෙවල් හදන බාස් උන්නැහෙලා, අත් උදව් කරුවෝ ඔක්කොමත් දකුණේ. මේ අය ෆිල්ම් බලන්න එන්නේ අපේ ගෙදර. ඒ ඇරෙන්න මගේ ආරාධනෙන් ආපු අයත් උන්නා.

කවදත් නහයෙන් අඬන, හෙළ සිනමාවේ කස්ටිය, මේ ටැලිවිසොන් එකේ සිංහල ෆිල්ම් පෙන්නන නිසා, සිංහල සිනමාව කඩා වැටිලා කියලා මළ අඬෝවැඩියාව. පත්තරවලත් හැමදාම ලිපි. සිංහල සිනමාව කඩා වැටීම කෙසේ වෙතත්, අපේ ගෙදර තිබුන ආර්පිකෝ යකඩ එටි සෙට් එක ඇර, අනෙක් පුටු ඔක්කොම නම් කඩාගෙන වැටුනා කියලා, අපේ ආච්චිනම් හැමදාම කුනු කුනු ගෑවට, තාත්තට ඇහෙන්න නම් මුකුත් කිව්වේ නෑ.

පස්සෙ, ගමේ ගෙවල් වලට හෙමිහිට හෙමිහිට, රූප පෙට්ටි වඩින්න පටන් ගත්තත්. ආයේ කට කපලා සෙනග පිරිච්ච දවසක් තමයි. ඩයනගේ මගුල් දවස. එතකොට අපේ ගෙදර තිබුනේ. අඟල් 17 පැනසොනික් කලර් ටී වී එකක්. ඔහේලා කිව්වොත් හිතයි, මම මේ ගජබින්නාලංකාරේ දිග අරිනවා කියලා. එහෙම බොරුවක් මුසාවක් නම්, ඔය ඇමතියෙකුට හෙන ගහන්න.... එදා ලන්ඩන් වල උන්න සෙනගට වඩා සෙනඟක් උන්නා ආයිබෝවන්ඩ අපේ ගෙදර.... එදානම් "House Full" නෙමෙයි, ගාර්ඩන් එකත් ෆුල්....

ඔහෙලට කියන්න.. අර රත්තරන් අස්ස කරත්තේ යන ගමන්, චාර්ලිස් කුමාරයයි, ඩ‍යනා කුමාරියි, අත වනන කොට, අපේ වත්ත පුරවලා උන්න අයගෙන් ගොඩක් උනුත් අත වැනුවා ආයිබෝවන්ඩ. මේ සැරේ කොමන්වෙල්ත් එකට ආපුවාම චාර්ලිස් කුමාරයගෙන් අහන්න ඕනේ, අපේ "මහතුවා" අත වනනවා දැක්කද කියලා. මොකෝ ඌ තමයි ඉස්සරහම උන්නේ..