අමරදේව, වින්දනය හා කළා පොලීසී - Maestro, Music Taste & Cultural Police

මේ දිනවල අන්තර්ජාලයේ සැරිසරන, බොහෝ ජනප්‍රිය වීඩීයෝවක් හේතුවෙන්, නොලියා අමතක කොට දමා සිටිය යුතු යැයි තීරණය කළ කතාවක්, නැවතත් ලියා දැමීමට සිත් විය. වීඩියෝව නම්, පන්ඩිත් අමරදේවයන්ගේ ගීයක් වන, "පෙර දිනයක මා පෙම් කළ යුවතිය..." නම්  ගීතයයි. එහෙත් එය ජනප්‍රියව ඇත්තේ, අමරදේවයන් විසින් ගීතය ගැයීමට පෙර, එම ගීතයට රසිකයින් ලබා දී ඇති වෙනත් අරථකතනයන්, ඉතා රසවත්ව, මහා සංගීත ඝාන්ධර්වයා විසින්ම පැවසීමයි.

අමරදේවයන්ගේ ප්‍රසංගයක් නැරඹු රසිකයකුට, මේය අළුත් දෙයක් නොවූවත්. නව පරපුරට සමහර විට මෙය අදහා ගත නොහැකි දෙයක් වී ඇති බව, මේ වීඩීයෝව ජනප්‍රිය වීමෙන්ම ඉතා පැහැදිලි වේ. මා එසේ පවසන්නේ, මෙවන් දෑ ගැන, කිසිම දැණීමක නොමැති පිරිසක්, මෑතකදී අප හිත මිතුරු "දයා රත්නායකයන්ගේ", "අස්වැන්න" බ්ලොග් අඩවියේ කල ප්‍රකාශයන් මත හිඳය.

එහිදී විවාදයට ලක්වූයේ, කපුගේ හා දිවුල්ගනේ ගායනා කළ, "රුවක් ඇදෙනවා, කවුදෝ එනවා..." යන ගීතය, ෆේස්බුක් රසිකයින් විසින්, සමලිංගික සේවනයේ අර්තකථනයක්  ප්‍රකාෂ වන ගීතයක් ලෙසින් හුවා දැක්වීමයි. එම ගීයේ, එවන් අදහසක් නැතැයි කිසි කෙනෙකුට තර්ක කළ නොහැක. එම අදහස මා විසින් මෙතනදී ලියා පළ කළද, එය රසිකත්වයට කරන බාධාවකි.

ගීතයක් ලියා පල කළ පසු, එම ගීතයට පසුබිම්වූ කතාව දැන ගැනීමට, සමහර රසිකයින් කැමති වනවා ඇත. එමෙන්ම එම ගීතයට පදනම් වූ ප්‍රස්තුත කාරණා ඉදිරිපත් කිරීමට ගීත රචකයාට, සංගීත රචකයාට මෙන්ම ගායකයාටද අයිතියක් ඇත. නමුත්... මගේ මතය නම්, රසිකයා එය තමන්ගේ කරගෙන විඳීනා විඳීම, උසස්ම වින්දනය බවයි. සෑම නිර්මාණයකට පසුබිම් වූ කතා කියන්නට ගිය හොත්, මා සිතනා පරිදි, එහි නිර්මාණයක් ඇත්තේ නැත. එය තවත් වාර්ථාමය දෙයක් පමණි.

උදාහරණයකට, කපුගේ ගායනා කරණා රූප රචනයක් නොමැති, "දවසක් පැල නැති හේනේ..." ගීතය ගනිමු. මේ ගීතයට, අපේ සිතේ මැවෙනා රූප රචනය කෙතරම් සුන්දරද? අපේ රටේ ගමක්, හැබහින් දැකලා තියෙන, දුප්පත් මිනිස්සු හැබහින් දැකලා තියෙන, පැලක් බැඳන් කරන ගොවිතැන දැකලා තියෙන කෙනෙකුට, බොහෝම අපූරු දර්ශණයක් සිතේ මැවෙනවා. මගේ සිතේ තියෙන ඒ රූප රචනය ඉතාම සුන්දරයි. ඒ නිසා... මම ඒ ගීය මගෙම කරගෙන විඳිනවා. එතකොට ගීතයේ තියෙන දේවල් විතරක් නෙමෙයි, වෙනත් දේවලුත් සිතේ මැවෙනවා.

ඒත්... දැන් ඔබ මෙම වීඩීයෝව බලන්න. මේ..., කෙනෙක් ඒ ගීතය තුලින් දකින දේ. ..ඒක ඇහුවම අපේ අර සුන්දර සිහිණය කුඩු වෙලා, ගීත රචකයා කියන්න හැදුවේ මේකමද යකෝ කියන සිතිවිල්ල, සිතට එනවා. දැන් මේ ගීයට මට වෙනත් අරථකතනයක් දෙන්න ඉඩ නැතිද? මම එහෙම වෙනත් අර්තකථනයකින් ගීය විඳීම තහනම්ද...? ඒක වැරදිද?



ඔබේ සිහිනය විනාසයි නේද..?

අමරදේවයන්, මහගමසේකරයන් කියන්නේ, බොහෝම සරළ, සුන්දර, නිහතමානි, මහ පොළොවෙ පය ගහලා ජීවත් උන, ජීවත් වෙන,කළා කාරයෝ. එයාලා පාදඩ පන්තියේ පටන් රජමැදුර දක්වා පැතිරුණු සමාජය හොඳින් හඳුනනවා. හොඳට තෙම්පරාදු වූ කළාකාරයෝ. එයාලට ගල් බෝතලෙත් එකයි, මලත් එකයි, ග්‍රීන් ලේබල් එකත් එකයි. එයාලා කළා පොලිස්කාරයෝ නෙමෙයි.

ඒත්, 70 බිහිවන වමේ පරපුර, කළා පොලීසියක් හදා ගන්නවා. එයාලගේ කළා පොලේ තියෙන්නේ එයාලගේ දේ විතරයි, වෙනෙ එකෙකුට එකේ ඉඩක් නෑ. අපි කැමති උනත් අකමැති උනත්, උන් දෙන දේ අපි විඳින්න ඕන. මේ කාළකන්නි...., අමරදේම මාස්ටර් උන්ගේ ගොඩට දාගන්නවා. නැත්නම් උන්ට පැවත්මක් නෑ. තව සෙට් එකක්, අනිත් ෆීල්ඩ් වලත් හදා ගන්නවා. චිත්‍රසේන එහෙම කෙනෙක්. ඔළුව එකසිය ගානට ඉදිමුන කළාකරුවෙක්. ඒ ඔපෙරා මෙළෝ රහක් නෑ. කෑලිත් ලස්සන නෑ. ඒත් සම්බාව්‍ය.

ඒත් 77 න් පස්සේ මේ ගෝත්‍රිකයෝ සෙට් එකට කෙළවෙලාම යනවා. කපුගේ සන්ෆ්ලවර් එක්ක සෙට් වෙනවා. අර මෝල් කාරයෝ හොල්මන් වෙනවා. මොකෝ, කපුගේ කියන්නේ මිනිස්සු එක්ක ඉන්න සුන්දර මිනිහෙක් මිසක්, පොලිස් කාරයෙක් නෙමෙයි. අනික කපුගේට කෙල උනාම, උන් එකෙක්වත් නෙමෙයි ඒ මනුස්සයා දිහා බලන්නේ. උන් ඒ තරම්ම කුහකයි. ඒකේ අලුත්ම පරපුර තමයි ඔය ලොක්කගේ වන්දිබට්ට කණ්ඩායම.

මෙයාලා තමයි මේ ඇමතියත් එක්ක එකතුවෙලා, අළුත් කළා පොලීසියක් හදාගෙන තියෙන්නේ. එයාලා හදන ෆිල්ම් විතරයි ෆිල්ම්. අනිත් ඒවා තහනම්. එයාලගේ ගීත තමයි ගීත. නමුත් පෞද්ගලික නාලිකා නිසා, එයාලව පයිසෙකට ගනන් ගන්නේ නෑ. නමුත් වෙනත් මාර්ග වලින් හම්බ කර ගන්නවා. තාමත් බයිලා කියන එකා පීචන්. එයාලා තමයි සම්භාව්‍ය. එයාලා කියන්නෙත් අපේ දේවල් නෙමෙයි. තනිකර ඉන්දියාවේ රාග තාල. ඒක අපේ සංගීතෙලු. හරියට බුද්ධාගම වගේ.

අපේ වාසනාවකට, අමරදේව මාස්ටර් එහෙම කුහක නෑ. ඒ අය සරලයි. එයාට බයිලා උනත් විඳින්න පුළුවන්, ඒකයි මේ වීඩීයෝවල පෙන්වන්නේ. තමන්ගේ නිරමාණයකට කරනා හානියක් ලෙසින් ඔහු එය කිසි සේත් දකින්නේ නෑ. ඔහු එක දකින්නේ තවත් අගනා නිර්මාණයක් ලෙසයි. ඔහු එය විඳිනවා. ඒකයි නියම කළාකරුවකුගේ අපූර්ව වූ ලක්ෂණය.

මේ පේරා එකේ උන්ගේ නිර්මාණය..
"පෙර දිනයක මා පෙම්කල හැතිරිය, තවකෙක් දක්කනවා.....
මගේම කලිසම ගජේට ඇඳගෙන, ඌ තව මොඩ් වෙනවා....."

එත් ප්‍රසිද්ධ නම්..
"මගේම කලිසම අගේට ඇඳගෙන උගේ වගේ යනවා..."

මේ කැළණියේ වැඩ..
"පෙර දිනයක මා පෙම්කළ යුවතිය, රටකජු විකුණනවා...
මගේම් ලියුමක් ගොටුවක් ගහලා, රටකජු මට දෙනවා..
රටකජු කන්නද ලියුම කියන්නද, මගෙ හිත විමසනවා...
මගේම ලියුමේ මොනව බලන්නද, මම රට කජු කනවා..."



මේවයෙ සම්පූරණ ගීත, ඉස්සර අපේ මාමලා බාප්පලා සෙට් උනාම, ගායනා කරනවා. අමරදේව මාස්ටර්ගේ හැම ගීතයකටම වගේ, ඔවුන් තමන්ගේ නිර්මාණ හදලා තිබුනා. ඒවා අර මුල් ගීතවලටත් වඩා බොහෝම ජනප්‍රියයි. මට මතක තවත් ගීයක් තමයි..

"උදේ පාන්දර කුකුලා හඬන විට, සරම අතට ගෙන ඔහු එනවා....
හෝ ගලා හඬ නගනා අතරේ ,මහ මුහුදට පුක අල්ලනවා...."  කියන ගීතය.

"රුවක් ඇදෙනවා, කවුදෝ එනවා..." ගීතයට, සමලිංගික අර්තකතනයක් දීලය කියලා, නාහෙන් අඬනවට වඩා, නිර්මාණකරු ආඩම්බර වෙන්න ඕන, මේ ගීතයට, අර්තකථන කීපයක්ම දෙන්න පුළුවන් උන එක ගැන. හ්ම්... එහෙමත් හිතන්න පුළුවන් නේද..? කියලා, හිනාවෙලා,  නිහතමානී වෙනවා මිසක්.. ඒ ගැන උරණ වීම නෙමෙයි නියම කළා කරුවකුගේ යුතුකම.

මොකෝ සමලිංගික සේවනය කියන්නේ, කවුරුවත් නොදන්න එකක් නෙමෙයිනේ. අපේ සංස්කෘතියෙත් පෙර කළ පටන්ම පැවත්ගෙන එන දෙයක්. අනික, නිමාණකරුවා හා ගායකයින් දෙදෙනත් සමලිංගිකයෝ නොවෙයි කියලා අපි හොඳටම දන්නවා. ඒ වගේම, ඔවුන් සමලිංගිකයෝ කියලා තවකෙක් තර්ක කරන්නත් පුළුවන්. අපට නවත්තන්න බෑ නේ. දැන් අපි මේ ගැන ලිව්වම, අපිත් සමලිංගිකයෝ ගොඩට දාන්න ඕන තරම් සුචරිතවදීන් ඉන්න රටක් මේක.

එහෙම බය වෙනවනම්, අපි බිග් මැච් වල ගායන කරන, "වන්දනාවේ යමු පේවීලා තිසරන සරණේ..." කියන බොදු බැති ගීතයට කියන කුණුහබ්බ සින්දුව එහෙම ඇහුවනම් එහෙම, මේ සුචරිතවාදි උන්නැහේලා මැරෙන්නේ පපු පැලිලා. ඒ නිර්මාණ බොහෝ රසවත්, නව පරපුරත් අදත් විඳිනවා. සමහර විට ඔවුන් මෙහි මුල් ගීය නොදන්නවා වෙන්නත් පුළුවන්. ඉතිරි වෙලා තියෙන්නේ ජනප්‍රිය දේ.

පොලිස්කාරයෝ නොවී... නිහතමානී කළාකරුවෙක් කියන්නේ කවුද කියලා, බලා ගන්නම ඕන නම්.. මේ වීඩීයෝවත් බලලාම ඉන්න..  මේ දේවල් කුහකයන්ට කරන්න බෑ.... කවදාවත්ම... ඇත්තටම ඔහු රජෙක්...

ඔබත් මේ පදමාලා දන්නවා නම්, මතු පරපුරට දැනගැනීම සඳහා මෙහි පළකරන්නේ නම්, අතිශයින් කෘතඥ වෙමි.