බලපිටිය, බල මාළු හා ඇඹුල් තියාල් - Balapitiya, Skipjack Tuna & Ambul Thiyal

රොකට් රෝහිණි කථා වස්තුව - තුන්වෙනි කෑල්ල

මීට කලින් කෑල්ල බලන්න ඕන නම්, මේ අකුරු උඩම ක්ලික් කොරන්න....

ඒ කාළේ ගෙවල් වලට එන ජංගම වෙළෙන්දෝ, කීප පලක්ම උන්නා. සමහරු ආවේ පයින්, පෙට්ටියක් හරි කූඩයක් හරි ඔළුව උඩ තියාගෙන. සමහරු ෆුට් සයිකලෙන්, සමහරු කරත්තෙන්. උදේ පාන්දරම එන්නේ කිරී මෑන්. පොර එන්නේ බයිසිකලේ. අපිට කිරි ගෙනාවේ අපේ නෑ කෙනෙක්ගේ ගෙදරකින්. කිරි ගෙනාවේ ලොක්කා මාමා. මඩකලපු සරම ඇඳලා, කළු පාට අඟල් තුනක් විතර පළල , රෙදි බෙල්ට් එකකින්, සරම ඉනට තද කර ගන්නේ.

ඔය බෙල්ට් එකේම පොකට් එකකුත් තියෙනවා. කහ පාට වගේ මතක. ඒකේ තමයි කාසි නෝට්ටු තැන්පත් වෙලා ඉන්නේ. උඩට ඇඳුමක් නෑ. බෙයාර් බොඩි. පොර ටිකක් දොන් සිරිසේන වගේ කොන්ඩේ මැඳින් බෙදලා. ඒ උනාට විහිළු කියන දේ දන්නෙම නෑ. ෆුල් සිරා පොර. දෙවියන් වහන්සේ මේ යකා මවලා තිබුනේ හිනා නහරේ නැතුව. මට ඔය වගේ උන් පේන්න බෑ. ඇයි යකෝ ඇඟ පතෙන් යනවද මුසලයන්ට පොඩ්ඩක් හිනා උනාම.

ඊට පස්සේ එන්නේ පාන් බනිස්. ඔය අද එලාම් එක වගේ කෑං කුං....න් ගාගෙන යන චූන් පාන් වගේ, උදේ පාන්දරම ගම කාලා, මළ විනාශයක් පාන් බනිස් කාරයා කලේ නෑ. ගෙවල් කිට්ටුවට ඇවිත්, "පාන්.......... බනේස්....." කියලා, පොඩි සද්දයක් දාල, බයිසිකැල් එකේ බැල් එක දෙසරයක් විතර ගහනවා. පොර ගාව ඔය "ෆැබ්" එකේ, "බ්‍රෙඩ් ටෝක්" එකේ තියෙනවා වගේ, කොලිටි බඩු තිබුනේ නෑ. පාන්, රෝස් පාන්, බනිස්, වියන් රෝල් හෙවත් කිඹුලා, බතල පාන් (සම හරක් මේවට මාළු පාන් කිව්වා.) බිත්තර පාන්, වගේ කීපයක් තිබුනේ.

අද අපි කන ඒවත් එක්ක බැලුවම, මේවා මොන මළ ජරාවද කියලා හිතුනට, ඒ කාලේ තිබුන සුපිරිම කෑම තමයි ඕවා. ඔය බිත්තර පාන් එකේ තියෙන බිත්තර කෑල්ල, බිත්තරේ කෙලින් අතට තීරූ 16 කට විතර කපලා, ඒකෙන් කෑළි දෙකක් තමයි බිත්තර පාන් එකට ඔබලා තිබුනේ. සමහර දවසට කන්න යන කොට ඒකත් නෑ හැලිලා.

කහ මදේ නම්, බේකරියේ බක්කරේ හරි, මුදලාලි හරි කාලා තිබුනා. සමහර වෙලාවට කහ මදේ අගුණ නිසා කුණු ගොඩට දැම්මද දන්නේ නෑ. චොලෙස්ටරෝල්ද මක්කද රෝල් එකක් තියෙනවය කියනවනේ. ඒ කාළේ මිනිස්සු, ඔය කුණු බක්කි ඇවිස්සුවේ, මේ බිත්තර කහ මදේ හොයන්නද කියන්න දන්නෙත් නෑ. අපි නිකං කැත කතා කිව්වට. ඊට අමතරව අමු මිරිස් කෑල්ලකුයි, බී ළුෑණූ කෑල්ලකුයි නම් තිබුනා.

ඔය ඔක්කෝටම වඩා මම කැමති, ඉතුරු වෙච්චි පාන් වලින් හදන පොල් කේක් වලට. ඒකේ යට පත්තර කොලයක් අලවලා තිබුනා. ඒ කියන්නේ ඔයිල් පේපර් එක වෙනුවට දාපු කොලේ. ඔහේලට කියන්න, එළුවෝ වගේ ඔය පත්තර කොලෙත් කාලාම තමයි වැඩේ නවත්තන්නේ. පත්තර කොලේ කන්නේ නෑ කියලා හිතන්නේ. ඒත් බලන කොට අන්තීමට පත්තර කොලෙත් කැවිලා.

ඊළඟට එන්නේ පලා කාරයා. කීරේ.... ගාගෙන තමයි පොර එන්නේ, පොර එන්නේ අත් කරත්තේ. ඒ අත් කරත්තේ අනික් ඒවට වඩා වෙනස්. ඊට පස්සෙ තමයි මාළු කාරයෝ එන්නේ. එක එක මාළු කාරයා අනුගමනය කරේ එක එක මාකටින් මෙතඩ්. හැබයි ඉතින් හැම එකාටම ඩිෆරන්ට් ටෝන් එකක් තිබුනා. සමහර උන් කෑ ගහගෙන එන්නේ, "මා.............ලෝ" කියාගෙන. සමහරු "මාළුූ.... මාළුූ..." ගාගෙන. ඕක කිව්වයින් පස්සෙ, පෙට්ටියේ ඉන්න ඔක්කෝගෙම නම් සෙට් එක කියනවා. මා....ලෝ. කෙළවල්ලෝ, සාලයා, සුරා පරා, ඇටවල්ලෝ මා...ලෝ...... කියලා.

ගොඩක් උන් ගෙනාවේ පොඩි මාළු. ඇත්තටම ඔය පොඩි මාළුය කියනවනේ ගුණම. අපි ඉතින් මහින්ද මහත්තයලගේ පැත්තේ කස්ටිය නිසා, අපේ ගෙවල් වල ගොඩක් වෙලාවට ගත්තේ හුරුල්ලෝ, බලයෝ, කෙළවල්ලෝ වගේ, හීටී, එහෙම නැත්නම් උෂ්නාධික මාළු. මට නම් අද වෙනකන්, "හුරුල්ලො" තරම් රස මාළුවක් හම්බ වෙලා නෑ. මේ ළඟදිත් "ටූනා" හොයාගෙන ආපු ජපන් නෝනලා දෙන්නෙකුට මම දුන්නා, හොඳට ඇඹුල් තියාල් වලට හදපු හුරුල්ලෝ.

මුනුත් ඇඟිලිවලින් කටු බේර බේර, මුළු හුරුල්ලම සුද්ද කරා "ගල්" ෂොට් එකත් එක්ක. උන් නම් කියන්නේ, "ගල්" වලට නැගලම යන්නේ, සෝඩා කියලා. උන් හුරුල්ලන්ට කිව්වේ "සුගෝයි" කියලා, ගල් වලට කිව්වෙත් ඒකමයි. ඒ කියන්නේ ඇමේසින්ග් කියන එක. ඉන්ගිරිසියෙන් කියනවනම් විශ්මිතයි කියන එක. මාර වැඩේ කියන්නේ, අපිට උන්ව විශ්මිත කොට. උන්ට මේ හුරුල්ලෝ, ගල් බෝතල් විශ්මිත වෙන එක.

ඒ ඇරුණම දකුණේ වැඩියෙන් අහුවෙන්නේ බලයයි, කෙලවල්ලයි. ඔය අපේ වීරවන්ස උන්නෑහේ කිව්වේ ජපන්නු බල ඔළුව කන නිසාය බොහෝම බුද්ධිමත් කියලා. එයා කන්නේ මොන ඔළුද දන්නෙ නෑ. මොකෝ ඒකත් මාර මීටරයක් නේ. මේ අවුරුද්දෙත් හොඳම නළුවා සම්මානේ හම්බ වෙන්නේ එයාටම තමයි. ඔය බලයා හෝල් සේල් අහුවෙන පැත්තක් තමයි බලපිටිය. මම හිතන්නේ ඒ නම හැදිලා තියෙන්නෙත් බල මාළු නිසාම වෙන්න ඇති.

ඔය බල මාළු වගේම තමයි, බලපිටියේ ජනම් එකත්. කොයි වෙලාවෙත් මල අතේ අරගෙන ඉන්නේ. අනික කතා කරන විදිය. කන පැලෙන්න, ඇදල කතා කරන්නේ. සතියක් විතර ඔහේ නැවතිලා උන්න එකෙක්ට දිගටම හම්බ වෙලා තියෙන්නේ, බල මාලුයි, පොලුයි, බතුයි විතරලු තුන් වේලටම. ඌ අර ගෙදර අම්මගෙන ඇහුවලු, මොකක්ද අනේ මේ හැමදාමත් බල මාළුයි පොලුයිද අම්මේ කන්න තියෙන්නේ කියලා. අර අම්මන්ඩි ගත් කටටම ඇදලා කිව්වලු. ඇයි වෙසිගේ පුතෝ.. බලපිටියේ උන්, බල මළුයි පොලුයි නොකා,  අම්මගේ අහවල් එකය කන්න කියන්නේ.... කියලා.

බලපිටිය අද නම් ප්‍රසිද්ධ මාදු ගඟේ බෝට් සෆාරී කේස් එකට. ලංකාවේ තියෙන අති සුන්දරම දසුන් කීපයක් බලා ගන්න පුළුවන් පොඩි ගනනක් වියදම් කරලා. කඩොලාන වලින් පිරුණු ඒ චාරිකාවේ සුන්දරත්වය ගිහින්ම බලන්න ඕන. ගියපු එකෙක් දන්නවා මොන තරම් සුන්දර පරිසර පද්දතියක්ද කියලා.

ඔය ඇඹුල් තියාල් උඩ දාගෙන වැනුවට, හදන එක බොහෝම ලේසියි. ඕක මමත් හදනවා, අපේ ආච්චි හදන රහටම. හැබයි ඉතින් මැටි හට්ටිය නැත්නම්, ඔරිජිනල් රහ එන්නේ නෑ සංසාරෙදි. මහ ළොකු අඩුම කුඩුම ගොඩක් ඕනෙත් නෑ. ඕන වෙන්නේ මාළුයි, ගම්මිරිසුයි, කරපිංචයි, කුරුඳු ටිකකුයි, ලුණුයි, ගොරකයි විතරයි. ඊට අමතරව වෙන දෙවල් දාන්න ගියොත් වැඩේ වන වෙනවා.

ඒ කියන්නේ සම හරක්, බොම්බයි ළුූණු, රතු ළුූණූ, අම්මිරිස්, එහෙම දානවා. එතකොට කල් තියා ගන්න බෑ. කරි පවුඩර්, සුදු ළුූණූ, මිරිස් කුඩු එහෙම දාන්නත් එපා. ඉස්සර නම් පුක ඉරාගෙන ගොරකා ගලේ අඹරන්න ඕන. දැන් ඒ තරම් මහන්සි වෙන්න ඕන නෑ. ගොරකා පව්ඩර් එක තියෙනවා. ඔය සුදු අයට කළු වෙන්න ආස නම්, මේවා ටිකක් මූණේ ගා ගත්තත් අවුලක් වෙන එකක් නෑ මයෙ හිතේ.

කරපිංචා මේ වගේ ඩබල් දාන්න..

ඕකට හොඳම මාළු ජාති තුන තමයි මම උඩින් කිව්වේ. මාළු, දෙසරෙකට වඩා හෝදන්න නරකයි. මොකෝ, අර ලේ වලින් තමයි, ඇඹුලේ නියම රහ එන්නේ. ඕක හදන කොට අඩුම කුඩුම ලෝභ නැතිව දාන්න ඕන. මළ පෙරේත් කමට හැදුවොත් නම්, නියම රහ එන්නේ නෑ. මාළු ග්‍රෑම් 500 විතර හදනවනම්, (හැබයි මාළු 500 ගන්න ගිහින්, ඔහේලගේ ඇඟේ මාළු නටන්න ගන්න එකට, මට නම් දොස් කියන්න එපා ඕන්...) මෙහෙමයි ගේම. මැටි හට්ටියේ අඩිය වැහෙන්න, කරපිංචා කොල ටික දාන්න ඕන. ඊට පස්සේ කුරුඳු පොතු කෑලී දෙක තුනක් දාන්න ඕන. ඊට පස්සේ හෝදගත්ත මාළු ටික පිලිවලට තියන්න ඕන.

කට කපලා දාන මේස හැඳි..

වතුර අඬු කෝප්ප 3 කට විතර. ගොරකා කුඩු පුරවලා ටේබල් ඉස්පූන් හෙවත් මේස හැඳි තුනයි, ගම්මිරිසුත් ඒ ප්‍රමාණෙමයි, ලුණු මේස හැඳි එකහමාරක් විතර දාලා, හොඳට මික්ස් කරලා, අර මාළු තියෙන හට්ටියට දාන්න ඕන. මේක දැම්මයින් පස්සෙ මාළු ටික සම්පූරණයෙන් වැහෙන්න ඕන. සමාන්‍ය කිරි හට්ටියක් සයිස් හට්ටියක් නම්, කන පැලෙන්න ,කට ලගටම මේ මික්ෂර් එක දැම්මට අවුලක් නෑ. කළබලයක් නැතනම් විනාඩි 15ක් විතර පැත්තකින් තිබ්බත් අවුලක් නෑ. ඊට පස්සේ මද ගින්දරේ හිඳෙනකන්ම උයා ගන්න ඕන.

හට්ටිය වහන්න, හට්ටියට වඳින්න කරන්න, එබෙන්න කරන්න, හැඳිගාන්න, හූරන්න, වීඩියෝ කරන්න, පොටෝ අල්ලන්න යන්න ඕන නෑ. අර ජෑම් වගේ ගතියට බොර (හොද්ද) ඕන නම්, ඒ ගානෙදි නැවත්තුවත් අවුලක් නෑ. ඒත් අඩිය අල්ලනකන් හින්දනවනම් තමයි වල්ල පට්ට. ඊට පස්සෙ ඉතින් මොනවද...?

ආයේ ගෑවුන ගෑවුන තැන්වල කන්න පුළුවන්. බටර් එක්ක පාන් වලට ඉස්තරන්. ආප්ප වලටත් කියාපු බාන්ඩේ. ඇයි කිරි බත්. පොල් රොටියට ආයේ ජාඩියට මූඩිය වගේ. ඉඳි ආප්ප වලට නම් තව පොල්, පොල් සම්බල් හරි, කිරි හොද්දක් හරි ඕන. ඔය ඔක්කෝටම වඩා රහයි, බලපිටියේ ඉට්ටයිල් එකට, හට්ටියේම, පොලුයි බතුයි එක්ක අනාගෙන කන එක. ඒ තරම් රහක් ආයේ දිවිය ළෝකේ වත් නෑ.

එහෙමම කියන්නත් බෑ......... ඔයිටත් රහ කෑමක් තියෙනවා....... ඒ තමයි ජාඩී.

තිලාපියා නොහොත් පියා ගේන මාළු ගැන ඊළඟ එකෙන්. ඊළඟ මාළු කෑල්ල, මීට වඩා රසවත්.