සන්නස්ගලගේ අම්මා සහ ලංකාවේ දුප්පත්කම - Sannasgala's 'Mother' and Poverty in Sri Lanka

• චානුක වත්තේගම

මේ සටහන උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගල ගේ කතුවරයා විසින්ම "ප්‍රබන්ධයකැයි සිතාගෙන කියවන්න" කියන 'අම්මා' නම් කෘතිය ගැන විචාරයකැයි ඔබ සිතන්නේ නම් ඔබ වැරදිය. ඒ විචාරය කිරීම වත්පොත (ෆේස්බුක්) පිරෙන තරමට ඉන්නා සන්නස්ගලගේ ගෝලයින්ට, මිතුරන්ට හා පසමිතුරන්ට පවරමි. මම ඔහුගේ ගෝලයෙක්, මිතුරෙක් හෝ පසමිතුරෙක් නොවෙමි.

හැබැයි සන්නස්ගල ගේ 'අම්මා' මටද වැදගත්ය. ඒ ඉඳුරා වෙනස් ආකාරයකටය. 'අම්මා' තරම් නිදහසින් පසු ඉතිහාසයේ ලංකාවේ දුප්පත්කම "මේං බලාපල්ලා" ය සනිදර්ශනය කරන වෙනත් කෘතියක් නොමැත්තේය. මම එය මගේ සිසුන්ද ඇතුළුව, දකුණු ආසියාවේ සංවර්ධනය හා දිළිඳුකම පිළිබඳව ගැඹුරින් හදාරණ සියළු අර්ථ ශාස්ත්‍ර විද්‍යාර්ථින්ට අනිවාර්යයෙන්ම කියැවිය යුතු ආශ්‍රිත ග්‍රන්ථයක් සේ නිර්දේශ කරමි.

අප බොහෝ විට ඉලක්කම් වලින් එපිටට නොයා කතා කරන දුප්පත්කම සන්නස්ගල දක්ෂ සිත්තරකු සේ චිත්‍රණය කරයි. දුප්පත්කම අය දිළිඳුකමින් (ඉන්කම් පවර්ටි) පමණක් හඳුනා ගන්නා ඊනියා සමාජවාදීන්ටද, ඊනියා නවලිබරල්වාදීන්ටද, විද්‍යාර්ථීන්ටද, පර්යේෂකයින්ටද, ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයින්ටද සන්නස්ගල ගේ 'අම්මා' වැදගත් වන්නේ දිළිඳුකමෙහි බහුමාණික වෙස දකින්ට එය අණුදක්නයක් වන නිසාය .  දුප්පත්කමේ මුල්‍යමය නොවන පැතිකඩ විස්තර කරන්ට දරණ උත්සාහයක් මින් පෙර සිංහල සාහිත්‍යයේ දක්නා ලැබෙන්නේ නම් ඒ ලෙනාඩ් වුල්ෆ්ගේ 'විලේජ් ඉන් ද ජංගල්' පරිවර්තනය, කරුණාසේන ජයලත් ගේ  'මව  සහ දුව', සයිමන් නවගත්තේගමගේ 'සුද්දිලාගෙ කතාව', ඒ. වී. සුරවීර ගේ 'හෙයියම්මාරුව', මහින්ද ප්‍රසාද මස් ඉඹුලගේ 'සෙංකොට්ටං වැනි ග්‍රන්ථ අතළොස්සකින් පමණක් විය යුතුය. හැබැයි මේ හැමෙකක්ම පිහාටුවෙකින් තැලීම්ය. සන්නස්ගලගේ 'අම්මා' තඩි කුළු ගෙඩියකින් ඔලුවට පහර දීමකි. එනයින් එහි උපයෝගීතාව මක්සිම් ගෝකිගේ 'අම්මාට' වඩා බොහෝ ඈතට යන්නේය.

මන්ද පෝෂණය, ප්‍රජා සෞඛ්‍යය, ළමා ශ්‍රමිකත්වය, ලිංගික අපයෝජනය හා උපයෝජනය, ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වය හා නූගත්කම යන සය වැදෑරුම් අංග ඔස්සේ මේ පොත තුළින් මතුවන දුප්පත්කමේ බහුමාණික වෙස (මල්ටිඩයිමෙන්ෂනල් ඇස්පෙක්ස්ට් ඔෆ් පවර්ටි)  ගැන කතා කිරීම අද මගේ අරමුණයි.

1. මන්දපෝෂණය

ගම්බද දිළිඳු පවුලක, හතළිස් හැවිරිදි කාන්තාවකට දාව, පවුලේ දස වැන්නා සේ මෙලොව එළිය දකින සන්නස්ගල මන්දපෝෂණයෙන් නොපෙළුනේ නම් එයයි පුදුමය! කුඩා කල ගමේ වැඩිහිටියන් ඔහු අඳුන්වන්නේ 'ඔළුව ලොකු කොල්ලා' හැටියටයි. ("මුදියන්සෙගෙ ඔළුව ලොකු එකා නෙස්ටමෝල්ට් එක හොරෙන් අරං ගියා") ඔහුගේ දෙපා කෘශය. ඉණෙන් පහළ පණ නැති නිසා ඇවිදින්නේ දෙපා අද්දවමිනි.  70-77 අහේනි සමයේදී ඔහු සොහොයුරු සොහොයුරියන් සමඟ චච් වැල් ලුණු දා ආහරයට ගනියි. බුත්සරණ අල කයි. රබර් මයියොක්කා කයි. මයියොක්කා කොළ ලුණු හා පොල් දමා කයි. මේ කිසිවක් කාබොහයිඩ්‍රේට් බහුල ආහාර නොවේ. ප්‍රෝටීන් ගෑවිලා වත් ඇති ආහාර නොවේ. පාසලට ඇතුළු වූ මුල් දවසේම ඔහු ක්ලාන්ත වෙයි. පාසල් යන්නේ වැඩිපුරම ලැබෙන ඇදිහැස බිස්කට් තුන නිසාය.

මේ දශක හතරකට ඉහත අතීතය පමණක්ම නොව එක්තරා දුරකට වර්තමානයද වන්නේය. වියළි කලාපයේ අහඹු ගමකට ගොස් බලන්න. එහිදී ඔබට හමුවන හමුවන දරුවන් කොළඹදී ඔබ දකින දරුවන්ට වඩා බෙහෙවින් කෘශය; ශරීර ප්‍රමාණයෙන් කුඩාය; 'බටු ඇට' වැන්න. යුනිසෙෆ් ආයතනයේ දත්ත වලට අනුව ලංකාවේ අදත් උපදින දරුවන්ගෙන් පහෙන් එකක් අව බරය. ලංකාවේ දරුවන් සියයට තිහකට කිට්ටු ප්‍රමාණයක් අවශ්‍ය තරමට බර නැත. සමහර දිස්ත්‍රික්ක වල මෙය 37% පමණ වේ. ලාංකීය දරුවන් 14% ක් දැඩි ලෙස මන්ද පෝෂණයෙන් පෙළෙති. ජනලේඛන හා සංඛ්‍යා ලේඛන දෙපාර්තමේන්තුවට අනුව ලාංකීය කාන්තාවන්ගෙන් 22%කට අවශ්‍ය පෝෂණය නොලැබේ. ඔවුන්ගේ දරුවන්ට උපදින්ට වන්නේද මන්දපෝෂිතවය.

ළමා මන්දපෝෂණය පෝෂණ හෝ සෞඛ්‍ය ගැටළුවකට එපිට යන්නේ එවන් මන්දපෝෂිත දරුවන් අධ්‍යාපනය ලැබීමේදී මුහුණ දෙන අනිවාර්ය දුෂ්කරතාවයන් නිසාය. බොහෝ විට ඔවුන්ගේ ශරීරය සේම මොළයද අවපෝෂිතය. ඔව්හු හැම දෙනාම දුක දිනා ජයගත් සන්නස්ගලලා නොවෙති. එය ඔවුන්ගේ අනාගත රැකියා අවස්ථා දරුණු ලෙස සීමා කරයි. ඉන්පසු ඔවුහු ඔවුන්ට පමණක් නොව රටටද බරක් වූ පිරිසක් බවට පත්වෙති. අඩු අධ්‍යාපනයකින් හා අඩු හැකියාවෙන් යුතු ශ්‍රම බලකායක් ලංකාව වැනි මැදි ආදායම් කැටගරියේ දියුණු වෙමින් පවතින රටකට අප හිතනවාට වඩා සීරියස් නෙගටිව් පොයින්ට් එකකි.

මේ ගැටළුවට මුහුණ දිය හැකි ආකාර තුනකි. රජයේ මැදිහත්වීමෙන් ගැබිණි කාන්තාවන්ට පෝෂ්‍යදායී ආහාර ලබා දීම, පවුල් සෞඛ්‍ය සේවිකාවන් මඟින් ළදරුවන්ට පෝෂ්‍යදායී ආහාර සැපැයීම හා පාසල් සිසුන්ට පෝෂ්‍යදායී දිවා ආහාරයක් සැපැයීමය. එය ප්‍රේමදාස යුගයේ මෙන් එක් දරුවකුට දිනකට රුපියල් තුනක සොච්චමක් වෙන් කිරීමෙන් බොහෝ ඈතට යායුතුය.

මෙය නොකළ නොහැක්කක් සේම බොහෝ දෙනා සිතන පරිදි ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල හා ලෝක බැංකුව අනුදත් නවලිබරල්වාදී ප්‍රවේශයට විරුද්ධ වූවක් නොවේ. වොෂින්ටන් ප්‍රඥප්තියේ දෙවන අංකය පැහැදිළිවම අධ්‍යාපනය හා ප්‍රාථමික සෞඛ්‍ය සඳහා මුදල් වියදම් කිරීම දිරිමත් කරයි. වියදම් කපන්ට අවශ්‍ය වූ විට පැත්තක ඇති නවලිබරල්වාදය කඩේ යවන්නේ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලටත් ලෝක බැංකුවටත් වඩා නවලිබරල්වාදී වන්ට කැමැති දේශීය ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයින්ය. කිසිම ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය ආයතනයක් මන්දපෝෂණය නැති කරන්ට එදිරි නොවේ. මන්දපෝෂණය නැති කිරීම යනු රටක් සංවර්ධනයේදී අනිවාර්යය අංගයකි.

2. ප්‍රජා සෞඛ්‍යය

මෙය මන්දපෝෂණයට සමාන්තර ප්‍රශ්නයකි. අප මේ තරමටවත් අල්ලාගෙන යන්නේ නම් ඒ අපේ වෛද්‍යවරුන්ගේ සිට හෙදියන්, පවුල් සෞඛ්‍ය සේවිකාවන් ඇතුළුව පහළම මට්ටමේ සත්කාරකයින් දක්වා සාපේක්ෂව හැකියාවැති හා කැපැවීමකින් යුතු සෞඛ්‍ය ශ්‍රම බලකායක් නිසා මිස එතැනින් එපිට ගිය දැවැන්ත රාජ්‍ය මැදිහත්වීමක් නිසා නම් නොවේ. මහ බැංකු වාර්තා දත්ත අනුව 2013 දී සෞඛ්‍යය වෙනුවෙන් රජයේ ආයෝජනය රුපියල් බිලියන 120 කි. (තමන්ගේ අඩිය ගැළවුණු සපත්තු කුට්ටම වෙනුවෙන්, සති කිහිපයකට ඉහත, බ්‍රිතාන්‍ය සමාගමක් ඉදිරිපත් කළේය සංස්කෘතික ඇමැතිතුමා කියන ලංසුව මීට වැඩි මුදලකි.) බිලියන එකසිය විස්ස මිලියන විස්සෙන් බෙදූ විට එක් පුද්ගලයකුට රුපියල් 6,000 කි. දළ ජාතික නිෂ්පාදිතයේ ප්‍රතිශතයක් සේ සමස්ත සෞඛ්‍ය වියදම 1.4 % කි.

නිකමට මෙන් මේ දත්ත ලංකාවේ සේම සාර්වත්‍ර සෞඛ්‍ය සේවාවක් සැපයෙන කැනඩාවේ එම දත්ත හා සන්සන්දනය කරමු. 2012 දී සෞඛ්‍ය සේවාවන් වෙනුවෙන් කැනඩා රජය වැය කරන්ට නියමිතව තිබුණු මුදල කැනේඩියානු ඩොලර් බිලියන දෙසියයකි. එක් පුද්ගලයකුට ඩොලර් 6,000 කට කිට්ටු ප්‍රමාණයකිනි. ලංකාවේ මෙන් සිය ගුණයකිනි. ලංකාවේ ඒක පුද්ගල දළ ජාතික ආදායමටද වඩා වැඩියෙනි. වැදගත් වන්නේ එය නොවේ. සමස්ත සෞඛ්‍ය සේවා වියදම දළ ජාතික නිෂ්පාදිතයේ ප්‍රතිශතයක් සේ 12% කි.

ලංකාවට ඒක පුද්ගල දළ ජාතික ආදායමින් කිට්ටු රටක් වන ඉන්දුනීසියාව සෞඛ්‍ය සේවාවන් පිණිස දළ ජාතික ආදායමින් 3.7 % ක් වැය කරයි. 'මේ රටේ ජනහගණයෙන් අඩක් පමණ සෞඛ්‍ය රක්ෂණයන් ඇතිව සිටියදීය. ‘ධනවාදී' ඇමෙරිකාවේ සෞඛ්‍ය සේවාවන් පිණිස රාජ්‍ය වියදම පුද්ගලයකුට ඇමෙරිකානු ඩොලර් 8,000 කි. එය දළ ජාතික නිෂ්පාදිතයේ ප්‍රතිශතයක් සේ 17 % කි.

ලංකාවේ සෞඛ්‍ය සේවාවන් පිණිස වෙන් කෙරන සොච්චම පවා ලබා ගන්ට සිදුව ඇත්තේ කඩින් කඩ හා මහා භාණ්ඩාගාරයට සල්ලි ලැබෙන විදිහටය. මගේ වත්පොත් මිතුරන් පිරිසක් මේ දවස් වල චැලේන්ජ් එකට අමු මිරිස් කන්නේ පොළොන්නරුව මහ රෝහලට රජරට වකගඩු රෝගීන්ගේ රුධිරය ඩයලිසිස් කරනු පිණිස  අවශ්‍ය යන්ත්‍රයක් පිණිස රුපියල් ලක්ෂ තිහක් සොයා ගන්ටය. මේ රජය විසින් සැපැයිය යුතු යන්ත්‍රයකි. ඒ වෙනුවෙන් මුදල් පවා වෙන් කොට ඇතැයි කියැවේ. හැබැයි ඇත්තටම යන්ත්‍රය මිළට ගන්ට සිදුව ඇත්තේ අමු මිරිස් චැලෙන්ජ් එකෙන් එකතු කරන මුදලිනි. රටක ප්‍රජා සෞඛ්‍යය යනු මෙසේ චැරිටි මත ගෙන ගිය හැකි එකක් නොවේ. දේශපාලන අරමුණු වලින් කෙරෙන දැවැන්ත වියදමින් යම් කොටසක් අනිවාර්යයෙන්ම සෞඛ්‍ය සේවාවන් ඉහළ නංවන්ට යොමු විය යුතුයි. එයද නවලිබරල්වාදී ප්‍රවේශයන්ට එරෙහි නොවේ.

3. ළමා ශ්‍රමිකත්වය

කුඩා සන්නස්ගල සිය සොහොයුරා හා මිතුරන් කැටුව වරකට සත පනහක වැටුපකට තේ දළු කූඩ කර ගසා ගෙන යයි. මේ දුබලයකු වූ ඔහුට පමණක් නොව කොලු නඩයේ කිසිවකුට දරන්ට බැරි බරකි. වයස අවුරුදු දහ හතරට අඩු දරුවකු ගෙන් බර වැඩ ගැනීම නීතියට පටහැනිය. මේ නීති ආවේ හැත්තෑව දශකයට පසුය සිතමි. ලංකාවේ ළමා ශ්‍රමිකයින් දකුණු ආසියාවේ වෙනත් රටවලට (මාල දිවයිනට පවා) සාපේක්ෂව බෙහෙවින් අඩුය. නමුත් අප හැම දෙනාම දන්නා පරිදි එය යම් පමණෙකින් හෝ සිදුවේ. පාසලේ අධ්‍යාපනය ලැබිය යුතු වයසේ ළමයි පවුලේ බර අදිති. බොහෝ කෘෂිකාර්මික ප්‍රදේශයන්හි දරුවෝ ගොයම් කපන කාලයට පාසල් නො එති. ඔවුන් තම දෙමව්පියන්ට උදව් දීමේ ලොකු වරදක් දැකිය නොහැකිය. සමහරවිට එය හොඳ දෙයකි. නමුත් එනිසාම ඔවුන්ගේ ඉගෙනුම කඩා කප්පල් වේ නම්, එනිසාම ඔවුන්ගේ අනාගත රැකියා අවස්ථා සීමා වන්නේ නම් ඒ අප විසින් අවධානයට බඳුන් කළ යුතු ගැටළුවක් වේ.

4. ලිංගික අපයෝජනය හා උපයෝජනය

මේ පරිපූර්ණ දත්ත නැති, එහෙත් සිදුවෙමින් පවතින බැව් අප දන්නා ගැටළුවකි. අපි එය පිළි ගන්ට අකැමැත්තෙමු. අපි එය සඟවන්ට උත්සුක වෙමු. සත්‍යය අවශෝක්තියට නඟන්ට අපි උත්සාහ දරමු. එහෙත් එය සිදුවේ. පොතේ කථකයා ගේ සොහොයුරෙක් තම එක කුස ඔත් සොහොයුරිය ලිංගික උපයෝජනයට ලක් කරන්ට ගොස් ස්වකීය වැඩිමහළු සහෝදරයාගෙන් රෝහල් ගත වන තෙක් පහර කයි. ලංකාවේ පියවරු තම බිරින්දන් රැකියාව පිණිස විදෙස් ගත වූ කල්හි දියණියෝ ගොදුරු කොට ගනිති. ලිංගික අපයෝජනය ආගමික ආයතනයන්හි සුලබ සංසිද්ධියක්ව ඇත්තේය. දෙමාපියෝ මේ බව දැන දැනම ස්වකීය දරුවන් එකී ආගමික සංස්ථාවන්ට කුඩා වියේදීම ඇතුළු කරන්ට උත්සාහ ගනිති. මේ ලංකාවේ දුප්පත්කමේ තවත් පැති කඩෙකි.

මෙය ආර්ථික මූලයකටත් වඩා සංස්කෘතික මූලයකින් ඇති වන ගැටළුවකි. ලිංගික සුවය යනු ආහාර හෝ ජලය සේ ශාරීරික අවශ්‍යතාවයකි. හැම මිනිස් සිරුරකම හෝමෝන නිෂ්පාදනය වන්නේය. මිනිස්සු මේ හෝමෝන වල ක්‍රියාකාරිත්වයට අනුව හැසිරෙති. හැබැයි, විඩාපත් ආගන්තුකයකුට තැඹිලි ගෙඩියකින් පවස නිවා ගන්ට ඇරැයුම් කරන ලාංකීය සමාජයම, බඩ සයින් පෙළෙන්නකුට "සබ්බේ සත්ථා ආහාරතිට්ඨිකා" කියා අනුකම්පා කරන ලාංකීය සමාජයම මානව ලිංගික අවශ්‍යතා ගැන සානුකම්පිත නොවෙයි. වඩා යහපත් සමාජයක් පිණිස සමාජයේ දළදඬු රීතින් ලිහිල් විය යුතුය නොසිතයි. සම්මත ආකාරයන්ගෙන් තම ලිංගික අවශ්‍යතා සපුරා ගත නොහැකි වූ මිනිස්සු එක්කෝ කුටුම්භය තුළ නැතිනම් තම පරිසරය තුළ ලෙහෙසියෙන් එළා ගත හැකි ගොදුරු හඹා යති. අහිංසකයෝ ඊට බිළිවෙති.

2013 දී 'දි ඉකොනොමිස්ට්' සඟරාව ශ්‍රී ලංකාව ඇතුළු ආසියානු රටවල් හයක (බංග්ලාදේශය, කාම්බෝජය, චීනය, ඉන්දුනීසියාව, පැපුවා නිව් ගිනියාව හා ශ්‍රී ලංකාව) කරන ලද සමීක්ෂණයකින් හෙළි වූයේ ලාංකීය සමාජයේ ස්ත්‍රී දූෂණ අති බහුතරයක් (80% කට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක්) සිදුව ඇත්තේ තනිකරම ලිංගික අසහනය නිසා බවයි. හැම තැනම එසේ නොවේ. පළි ගැනීම වැනි වෙනත් හේතූන් නිසා සිදුවන දූෂණ ප්‍රතිශතයක් සේ වෙනත් සමාජයන්හි බහුලය.එහෙත් ලංකාවෙ එය ලිංගික දුප්පත්කමේ ප්‍රකාශනයක් වේ.

5. ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වය

මෙය එක් අතකින් ලිංගික අපයෝජනයේම දිගුවකි. අනෙක් අතින් අනන්‍ය ගැටළුවකි. සන්නස්ගලගේ 'අම්මා' මුලින් බීමත්ව පැමිණෙන ස්වකීය සැමියාගෙන් පහර කයි. දරුවන් වැඩුණු පසුව ඇය සමහර දරුවන්ගේ පහර කෑමට ලක් වේ. පවුලේ බාලයා වන කථකයා එය වළකා ගන්නේ බැහැරක වෙසෙන, යම් වගකීමක් ගන්නා සේ පෙනන ලොකු අයියාට මෙය ලියා යැවීමෙනි. කථකයා ගමෙන් පිට වන්නේ තවත් අම්මාට පහර දුන්නොත් හතර හන්දි කඩන බවට සිය පියාට තර්ජනය කොට ඒත් මදිව උණු වතුර කේතලයක් හිසේ වත් කිරීමෙන් පසුවය.

එක් අවස්ථාවක කථකයාගේ පියා ඔහුගේ මව මරා වළ දැමීම පිණිස නිවසෙහි වළක් කපයි. මරණයෙන් ගැළවෙනු පිණිස මව දරුවන් සමඟ වෙනත් නිවෙස් හි සැඟවෙන්නීය. මේ සිද්ධිය අතිශයෝක්තියක් විය හැකියි. එසේම පියා වළ කපන්නේ අනිවාර්යයෙන්ම මව මරණ චේතනාවෙන්මය කිව නොහැකිය. ඔහු මධුලෝලියකු වන අතර සමාජය මධුලෝලීන්ගේ ක්‍රියා කලාපය සීරියස් නොගනියි. එහෙත් සමාජය මේ සිද්ධිය භාර ගන්නා සාමාන්‍ය ආකාරයෙන්ම කොතැනක හෝ ලොකු ගැටළුවක් ඇතැයි අපට සිතෙයි.මේ වර්තමාන ශ්‍රී ලාංකීය කාන්තාව ගේ ඛේදවාචකයද? පිරිමි දරුවන්ට පස් දෙනකු බිහිකළ මාතාවක් වුව ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වයට ගොදුරු විය යුතුද?

ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වයද ලිංගික අපයෝජනය සේම දුප්පත්කමේ සංස්කෘතික ප්‍රකාශනයකි. මෑතදී වත්පොතේ වෛරල් වූ වාරියපොළ සිද්ධිය සම්බන්ධ වීඩියෝ ක්ලිප් එක ගැන එක්තරා බෞද්ධ ප්‍රකාශනයක වූ කතුවැකියක් මම කියැවීමි. මේ කතු වැකිය ලියන යහපත් බෞද්ධයා අදාළ තරුණියගේ හැසිරීම බෞද්ධානුකූලව යහපත් කාන්තාව නියෝජනය නොකරන බව කියයි. අනෙක් අතට කාන්තාවකට ලිංගික විහිළු කිරීම බෞද්ධ පුරුෂාර්ථ වලට ගැළපේද? ඔහු ඒ ගැන කිසිවක් නොකියයි. මේ අපේ සංස්කෘතිය විසින් කාන්තාවට උරුම කරන ඉරණමයි. ඇතුළත ගිනි පිටතට නොදීපන්. හැම දෙයක්ම දරා ගනින්. ගම්බද දුගී කාන්තාවට මේ සන්දර්භය තුළ ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වය ඉවසා සිටින්ට සිදුව ඇත්තේය. පොලිසිය කරා එන්නේ ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වය හා අදාළ සිද්ධීන්ගෙන් ඉතා සුළු ප්‍රමාණයක්ය මම උපකල්පනය කරමි. අදාළ දත්ත අපට ලැබෙන්නේ ප්‍රමාණාත්මක සමීක්ෂණයක දත්ත සේ නොව ගුණානාත්මකවය. එසේ වුව එය නොසලකා හැරිය හැකි ගැටළුවක් නොවේ.

6. නූගත්කම

ඉහත බොහෝ තත්ත්වයන්ට හේතු කාරකයක්ය සිතිය හැකි නූගත්කම ඕනෑ කමින්ම අවසානයට ගනිමි. මෙහි දර්ශීය උදාහරණය කථකයා ගේ අප්පච්චිය. 'ඌවේ මහා ප්‍රාඥයා' ය විරුදු ලද කථකයාගේ ලොකු අප්පච්චි ආචාර්ය උපාධි දෙකක් ලද, ලොව වටා රවුම් ගැසූ, උගතෙකි. එතුමන්ගේ නැඟණිය ඉංගිලිසි ගුරුවරියකි. තවත් ලොකු අප්පච්චි කෙනෙක් බෞද්ධ භික්ෂුවකව සිට පසුව සිවුරු හැරියෙකි. ඔහුද යමක් කමක් ඇත්තෙකි. කථකයා ගේ මුත්තාද පොහොසතෙකි. එහෙත් ඔහුගේ පියා නූගතෙක්ද, මධු ලෝලියෙක්ද, සුළු සොරකම් කරන්නෙක්ද වේ. මේ සියල්ලට හේතුව ඔහුර ස්ථිර රැකියාවක් කරන්ට ඇති නොහැකියාව හා මුදල් පාලනයේ දක්වන දුබලතාය. එසේම (පොතේ මේ ගැන නිශ්චිතව කියා නැතද) දුප්පත් පවුලක කාන්තාවක් විවාහ කොට ගැන්ම නිසා දෙමාපියන් ඔහු නොසළකා හැරියා විය හැකිය. මේ සියල්ල අවසානයේ තනි වචනයකට ගොනු කළ හැකිය. නූගත්කම. මේ කියන්නේ පත පොතේ දැනුම නැති වීමක් නොවේ. සමාජයේ තමන්ටද අනුන්ටද බරක් නොවන සේ ජීවත් වන්නේ කෙසේද යන්න ගැන වූ අනවබෝධයයි. කථකයාගේ අප්පච්චි මේ දැනුම ඇත්තකු වී නම් ඒ කාලයේ වුවද එතරම් දැවැන්ත පවුලක් තනනු ඇතැයි සිතිය නොහේ. මේ යුගයේ විශාල පවුලක් බිහි කළ පසු ඉතිරි හැම ප්‍රශ්නයක්ම එකක් පසු පස එකක් එන්නේ ඉබේය.

මේ නූගත්කම පාසල් අධ්‍යාපනය නොලැබීම නිසාම ඇති වන්නක් නොවන්නාක් සේම හුදෙක් අධ්‍යාපනයට වැය කරන 2% සොච්චම ඉහළ නැංවීම තුළින්ම විසඳා ගන්ට තරම් සරල ගැටළුවක්ද නොවේ. එසේම රාජ්‍ය අධිකාරිය මඟින් බලයෙන් මෙන් පුරවැසියන්ට පොවන යහපත් හැසිරීම පිළිබඳව උපදේශ වලින්, දැනුම්වත් කිරීම් මඟින් සම්පූර්ණයෙන් විසඳා ගත හැක්කක්ද නොවේ. දිළිඳු සමාජයක් මැදි ආදායම් සමාජයක් බවට පත් වීමේදී එකී සමාජයේ මිනිස්සු අනිවාර්යයෙන්ම යම් වෙනසකට භාජනය විය යුත්තාහුය. එය බාහිරව නොව ඔවුන් තුළම සිදුවිය යුතු පරිවර්තනයකි. මේ පරිවර්තනය නිසා මිනිස්සු දැනුමින් පොහොසත් වෙති. මුදලින් පොහොසත් වෙති. එසේම තමන් පිළිබඳව තීරණ තමන්ම ගන්ට තරම් දැනුමැත්තෝ වෙති. අපේ සමාජයේ නොවෙමින් හෝ ඉතා සෙමින් පවතින්නේ මෙයයි.

අපේ සමාජය කොයි තරම් නූගත්ද කියතොත් වසර කිහිපයකට ඉහත, සිහින රාජ්‍යයක් වෙනුවෙන් බඩේ බෝම්බ බැඳගෙන මැරෙන්ට සූදානම් තරුණ තරුණියෝ වූහ. අදත් රැකියාවක් නොකොට ජීවිතය දේශපාලනයට කැප කරන මිනිස්සු වෙති. සුළු ගංවතුරකදී වුව ආරක්ෂක ස්ථාන කරා යෑම හැර වෙන දෙයක් නොකරන ගැමියෝ ඉන්පසු සියල්ල රජයෙන් වේය අපේක්ෂා කරති. ස්වාභාවික ව්‍යසන යනු නිතර වන දේ බවද තමුන් ඊට සූදානමින් සිටිය යුතු බවද ඔවුහු එක්කෝ නොදනිති. නැතිනම් නොසලකා හරිති.  අනිටු විපාක ගැන දැන දැනම ගොවියෝ අවශ්‍ය තරමත් වඩා කෘමි නාශක, වල් නාශක, පොහොර භාවිතා කරති. මේ මැදි ආදායම් රටක මිනිසුන් හැසිරිය යුතු ආකාරය නොවේ.

සමාප්තිය

තමන්ගේ දුප්පත්කමේ කථාන්තරය කීමෙන් සන්නස්ගල තමන්ට හා කිට්ටු ඥාතීන්ට කෙසේ වෙතත් සමාජයට කරන්නේ යහපතකි. එය දානපතියකු වෛද්‍ය විද්‍යාලයකට සිය මෘත ශරීරය පරිත්‍යාග කිරීමක් බඳුය. වෙද සිසුහු ඒ සිරුර කපා කොටා විශ්ලේෂණයෙන් බොහෝ දේ උගනිති. අපි සන්නස්ගල ගේ බාලවියේ දුප්පත්කම විශ්ලේෂණයෙන් බොහෝ දේ උගනිමු.

ලංකාවේ දුප්පත්කමේ ප්‍රශ්නය අය දිළිඳුකම (ඉන්කම් පවර්ටි) පිළිබඳ වූ ප්‍රශ්නයක්ම නම් ඉතාම ලෙහෙසියෙන් ජනසවිය, සමෘද්ධි වැනි ක්‍රමවේද හෝ මයික්‍රො ෆිනෑන්ස් ණය මාර්ගයෙන් එය විසඳිය හැකිව තිබුණේය. එසේ නොවීමෙන් පෙනෙන්නේ එය ආදායම අඩු වීමටම ඌණනය කළ නොහැකි බවයි. අඩු ආදායම එහි කොටසක් පමණය. වෙළඳපළ ගොඩ නැඟීම මඟින් තරමකට හෝ විසඳෙන්නේ ඒ කොටසයි. ලාංකීය දිළිඳුකමේ අනිවාර්ය මුහුණුවර වන ගෘහස්ථ ප්‍රචණ්ඩත්වය, ලිංගික උපයෝජනය වැනි කාරණා දිළින්දන්ගේ ආදායම වැඩි කිරීමෙන්ම පමණක් විසඳිය නොහැකිය. අනෙක් අතට ආදායම වැඩි වුවද මූල්‍ය පාලනයක් කර ගැනීමේ ශක්‍යතාවය නැතිනම් දිළින්දෝ මේ සංසාරයේදී පොහොසත් නොවෙති.

යුරෝපයේ කෙසේ වෙතත් ආසියාවේ දුප්පත්කම හැමවිටම මැඬ පවත්වන ලද්දේ ඍජු රාජ්‍ය මැදිහත්වීම් තුළිනි. මඟතොටේ කෙළ ගැසීමේ, මළපහ කොට ෆ්ලෂ් නොකිරීමේ චීන හා ඉන්දියානු කැත සිරිත් ලී ක්වාන් යූ සිංගප්පූරුවේ සිදුවීම වළකා ගන්නේ ඒවා තහනම් කොට නීතිය බිඳින්නන්ට දැඩි දඩ පැණවීමෙනි. නිවාස නැත්තන්ට අවශ්‍ය නම් වෙහෙස වී ඒ වෙනුවන් වැඩ කරන්ට බල කිරීමෙනි. අපේ රටේද සිදුවිය යුත්තේ මෙයයි. එසේ නොවන්නේ නම් රටේ ආර්ථිකය දියුණු වූ පමණින් දිළිඳුකම නැති නොවේ. සන්නස්ගලගේ 'අම්මා' මේ පියවර තබන්ට අපට බල කරන උත්ප්‍රේරකැයකැයි මම දකිමි.