පෙට්ටි කැඩීම - Breaking The Box

 

සම්මාන ගැන මාතලන්ට තියෙන්නේ වෙනම මතයක්. බ්ලොග් වලටත් නොයෙක් නොයෙක් සම්මාන ලැබිලා තියෙනවා. සමහර සම්මාන නම්, බ්ලොග් ලියන උන්ගේ හාස්‍යයටත් ලක් වෙනවා. ඒත් "ටැබූ සම්මාන" ගැන නම් කවුරුත් වරදක් කියනවා අහලා නෑ. ඒ වගේම මාතලන් බ්ලොග් ලියන්න ආපු දවස්වල සින්ඩි වලිනුත් බ්ලොග් සම්මාන දුන්නා. මාතලන්ටත් සින්ඩියක් තියෙන නිසා, මාතලන්ටත් කීප විටක්ම හිතුනා එහෙම අගය කිරීමක් කරනවා නම් හොඳයි නේද කියලා. ඒත් ඒ අදහස පස්සෙ අමතක වෙලා ගියා.

බොග දාන උන් කීප දෙනෙක්ම මුණ ගැසුන සුන්දර අවස්ථාවන්වලත් මේ ගැන අපි කතා උනා. ඒ වෙලාවේ හොඳම බොග මොකක්ද කියන දේත් කතා වෙලා තියෙනවා. ඒ වගේම ඉල්ලගෙන සම්මාන ලබා ගැනීමත් විහිළුවක් කියන මතය තමයි බොහොම දෙනෙක් දැරුවේ. මගේ මතය උනේ මෙහෙම සම්මානයක් දෙනවා නම්, ඒක දෙන්න ඕන නව පරපුරේ කෙනෙක්ට කියන එක. මොකෝ එතන තමයි අනාගතය තියෙන්නේ.

අනික මාතලන්ගේ මතය සහ කැමැත්ත තමයි, සම්ප්‍රදාය කඩාගෙන යන්න ඕනය කියන එක. බ්ලොග් කියන්නේ ලියන දෙයක්. බ්ලොග් සාහිත්‍යය කියන්නේ වෙනම සාහිත්‍යයක් කියන එකයි මාතලන්ගේ හැඟීම. මොකෝ.. මෙතන බැරියර් නෑ.. අදහස් වාරණයක් නෑ ඕන කුණුහබ්බයක් ඇදලා අරින්න පුළුවන්.. ඒ වගේම තමයි එවෙලෙම ලැබෙන ෆීඩ් බැක් එක.. ඒ කියන්නේ කොමෙන්ට්ස්.. මේ කොමෙන්ට්ස් බොග දාන එකෙකුට මාර ශක්තියක්.. මේවා ගැන බොග දාන ගොඩක් උන් ලියලා තියෙන නිසා, මෙතන අමුතුවෙන් ලියන්න ඕන නෑ..

මේ 2014. එතකොට අපි තාමත් අගය කරන්නේ දැන් ඉන්න පරපුර ගැන නෙමෙයි. දශක ගනනකට කලින් හිටපු ලේඛකයෝ, කවියෝ, කළාකාරයෝ ගැන. ඕක ලංකාවේ උන්ට තියෙන ලෙඩක්. ඔය ලෙඩේට බුද්ධාගමත් එක හේතුවක්. මොකො වයසට ගියාම සිල්වත් ගුණවත් වෙන්න ඕන කියන එක. නමුත් විදේශිකයෝ බලන්න. උන් වයසට යන්නේ නෑ. ඇඳුම පැලඳුම වගේම. සිතිවිලිත් තරුණයි.

අපි මෙහේ තවම මාර්ටින් වික්‍රමසිංහලා, ගුණදාස අමරසේකරලා, කේ ජයතිලකලා, සරත්චන්ද්‍රලා, මහගමසේකරලා උඩ දාගෙන වනනවා. අළුත් පරපුරේ සුජීව ප්‍රසන්න ආරච්චිලා, උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගලලා, මොහාන් රජ් මඩවලලා, මංජුල වෙඩිවර්ධනලා ගැන නෝ කතා නෝ සිනා. උන් පෙට්ටිය කඩලා පොඩිකරලා දාන උන්.

උන්ට ගහන්න අර පරණ මී මුත්තලා රකින ලේඛකයෝ, කළාකාරයෝ කියන සෙට් එකකුත් ඉන්නවා. උන් තමයි අහන්නේ බුකියේ තියෙන්නේ කවිද කියලා. උන් තමයි කියන්නේ නව පරපුරේ නිර්මාණ හැකියාවක් නෑ කියලා. උන් තමයි නහයෙන් අඬන්නේ, උන්ගේ සින්දු ප්‍රචාරය වෙන්නේ නෑ කියලා. උන් කියන්නේ තොපි දන්න දෙයක් නෑ, අපි ලියන කියවන, ගහන වයන දේ අහපන්. උඹලගෙ ඒවා මෙළෝ රහක් නෑ කියලා. 

මම දැක්කා එකෙක් සඳ කිඳුරු ජාතකේ පාදක කරපු ගීත ගැන ලියපු ළිපියක, බාචි සුසාන්ගේ චන්න කින්නරි සින්දුව තමයි ඌ අහපු ගූම ගූ සින්දුව කියලා. මට නම් ඒ පන්ඩිතයා කියපු ගීත අතරින්, අහපු රසම සින්දුව තමයි බාචිගේ සින්දුව. ඒකේ රහ නැති කමක් නෙමෙයි තියෙන්නේ, පට්ට කුහක කම. ඒකට ඒ මනුස්සයට දොස් කියලා වැඩක් නෑ. ඒ අපේ ලේවල තියෙන දෙයක්. ඒ එක උදාහරණයක් විතරයි.

කරුමෙට පුවත් පත්වලට එවන නිර්මාණ තෝරන්න, අගය කරන්න, දාලා ඉන්නේ මෙන්න මේ වගේ නොස්ටැල්ජියා මානසිකත්වය දන්ඩ නමස්කාරය කරන නාකි හම්පඩ පොරවල්. වයසෙන් නෙමෙයි අදහස් වලිනුත් උන් හම්පඩ නාකි.

උන් පෙට්ටිය ඇතුලට වෙලා ආතල් ගන්න ළිං මැඩි, කරපොත්තෝ, කුරුමිනියෝ, ගුල්ලෝ වගේ පොරවල්. උන් දන්නේ පෙට්ටිය ඇතුලේ ඒවා විතරයි. එහෙම උන්ට හැමෝම හරි බයයි. උන් විතරක් නෙමෙයි බුකියේ බල්ටි ගහන, බ්ලොග් ලියන, තරුණ පරපුර කියන උන්ගෙනුත් අති බහුතරය එහෙමම තමයි. කිසි වෙනසක් නෑ. ඒ නිසා අර හම්පඩයෝ වැජඹෙනවා. 

මොකෝ අපේ උන් පෙට්ටියට මාර ගෞරව කරන වන්දනා කරන ජාතියක් නිසා. පෙට්ටිය කැඩුවත්, රෙද්ද අරගෙන ගිහින්, රෙදි නැන්දා තෲ අම්මට පෙන්නන පොඩි බබාලා නිසා. පෙනුමෙන් ලන්ඩන්, පැරිස්, නිව්යෝක්, ටෝකීයෝ උනාට, චින්තනේ, මහින්ද චින්තනේ. ඒ කියන්නේ  ජාතිවාදියෝ, අමුම අමු ගෝත්‍රිකයෝ. පට්ට ආගම්වාදියෝ. උන් දන්නේ මේ රට ගැන විතරයි. ඒකෙත් ඉතිහාසේ තියා භූගෝලෙවත් දන්නේ නෑ. ඔය සාමාන්‍ය දැණීමේ වැඩ සටහන් වලට, විවාද වලට එන උන් දැක්කම විලි ලැජ්ජාවේ තන්තෝසේ බෑ.

බ්ලොග් කියන්නේ, ඔය එක පඩත්තලයෙක්ගෙවත් ඇපෲවල් ඕන නැති, පෙට්ටිය කඩාගෙන කුඩුකරලා දාලා ලියන්න කියන්න පුළුවන් තැනක්. එහෙම ඒවා අපිට පෙන්නලා දුන්න එකෙක් වන "හෙන්රි ද බ්ලොග් වෝකර්ට" අපේ ප්‍රණාමය පුද කරන්නම ඕන. ඌ තමයි ඉන්ගිලිසියේ තියෙන අළුත් සාහිත්‍ය අපට හඳුන්වලා දීපු එකා. අද ඌ ලියන්නේ නෑ. ඒක ඉතින් අපේ කරුමේ.

ඕන් ඔය බැරියර් කඩාගෙන යන කෙල්ලෝ දෙන්නෙක් බොග දාන්න එන්නේ ඔය අතරතුරේ. එකෙක් අපෙන් අහනවා, "ඇයි කාක්කන්ට ෆයිබර් වලින් කූඩූ හදන්න බැරි" කියලා. ඒ "අපූර්වී ඔමායා". ඒකි අද ලියන්නේ නෑ.. ඊට පස්සේ එනවා ඊට හපන් කෑල්ලක්. පෙනුමෙන් නම් අඟුටු මිට්ටෙක්. සමහර උන් කියන්නේ බට කොස්සි කියලා. ඒ උනාට පට්ට ටැලන්ට්.. මුන් දෙන්නම දිගටම ලියනවා නම් ළෝක මට්ටමට උනත් යන එක මහ කජ්ජක් නෙමෙයි. අනික මම දන්න විදියට මුන් දෙන්නටම ඉන්ගිරිසිත් ඇල් වතුර වගේ. මුන් දෙන්නම අහුවෙන දේ කියවන පිස්සියෝ..

ලියන්නේ නැති එකා ගැන කතා කරලා වැඩක් නෑ නේ. අපි කතා කරමු ලියන එකා ගැන. ඒ තමයි "බස්සි". බස්සිගෙ බ්ලොග් අඩවිය තමයි, "බස්සිගේ නවාතැන". ඒකී හැම දේ ගැනම ලියනවා. ඒ වගේම හැම දේම ලියනවා. ඕන ආරකින් ලියනවා. ඒකයි වටිනාකම. කෙනෙක් එක දේකට කොටු වෙන්න ඕන නෑ. අනික ඕනම සබ්ජෙක්ට් එකක් ගැන ඒකී දැණුමෙන් සන්නද්ධයි. භාෂාව හැසිරවීම ඉස්තරන්. අදහස් කෙටියි, සරළයි සෞම්‍යයි. සෑම ළිපියක්ම ලගන්නා සුළුයි.

කවිය, කෙටිකතාව, නවකතාව, නිසඳැස සියල්ලම කජු කනවා වගේ. ඇත්තටම මේ ළිපිය ලියන්න හේතුව. බස්සිත් බුකිය පැත්තේ කරක් ගහන එක වැඩිවිම. ඔය මොහොතක සුව දෙන බුකිය නිසා අපිට බොග දාන උන් ගොඩක් නැති උනා. මාරයා, බුවා, චාමී සෑම්, සාතන්, සොසී ඒතරින් කීප දෙනෙක්. ඉතින් මේ තරම් ටැලන්ට් කන්දරාවක් තියාගෙන බස්සි ලියන එක නවත්තනවා නම් එයා එයාටම කර ගන්න මහා අපරාදයක්. බස්සි දිගටම ලියපන්.. මේ ඒ සඳහා දෙන පොඩි කික් එකක් විතරයි..

2014 මාතලන් කැමතිම බ්ලොග් අඩවිය 

බස්සි.
(යශෝධා සම්මානී)

 *** සම්මාන දෙන්න, බ්ලොග් කියන්නේ මාතලන් හොයාගත්ත දෙයක්වත්, මාතලන්ට අයිති දෙයක් වත් නෙමෙයි. එහෙම අගය කිරීමක් කරන්නේ බොහෝ දෙනාගේ ඉල්ලම් පිට. බ්ලොග් කලාවට ආදරය කරන එකෙක් විදියට. 

වෙනස්ම වූ සුභම සුභ අළුත් අවුරුද්දක් වේවා..!!!