රටට ඝෝඨාභයම අවශ්‍යවන්නේ ඇයි...?

මෑතදී කෝප් කමිටුවද ජනමාධ්‍යවේදීන් සඳහා විවෘත වෙලා තියෙනවාය. රාජ්‍ය ආයතනවල වෙන්නේ මක්කාද, රාජ්‍ය නිළධාරින්ගේ කෙරුවාව කුමක්ද? ඒවා දූෂණ අක්‍රමිකතා වලින් කෙතරම් පරිනතද යන්න ජනතාවට දැන ගැනීමට සැලැස්වීමෙන්,  මරි මෝඩ ජනතාවගේ ඇස් ගෙඩි උඩ ගොස් පුක පූට්ටූ වී, අම්මට හුඩු යකෝ කියනා සයිස්සෙකට පත් වී ඇත.



රස්සා නැතයි කියා ජොබ් හිඟාකන කාළකන්නි හිගන්නන්ද, අමාත්‍යවරුන්ගේ නෑ හිත මිතුරන් හා හෙන්චයියන්ගෙන්ද පුරප්පාඩූ පුරවා, ජාතික ධනය කාබාසීනියා කරනවා පමණක් නොව, තව තීරූ බදු සහන ලබා දී, ඒවාද ප්‍රසිද්ධියේ විකුණාගෙන කන්නට දී තිබෙන්නේ මෙවන් මූසළ කාලකන්නිටය.

රජයේ ප්‍රධාන ආදායම් ලබන ආයතන තුන නිසි කළමනාකාරීත්වයෙන් පවත්වාගෙන යන්නේ නම්, ජනතාවට බදු පිට බදු පටවන්නේ නැතිවා පමණක් නොව, වෙන කිසිම ඉන්කම් එකක් නොමැතිව රට ගෙන යා හැකි බව ක්ෂේස්ත්‍රය පිලිබද දැණීමක් ඇති කාගේත් මතයයි.

මේ රට, හොරකම වංචාව දූෂණය නාස්තිය පිරි සෑම ක්ෂේස්ත්‍රයම කුණුවී ඕජස් ගලනා නරා වලක් බව ඕනෑම ගොනෙකුට තේරෙනවාය.

මේ සියල්ල පාලනය සදහා ජනතා පරමාධිපත්‍යයෙන් පත් කරනා පාලකයින් අති බහුතරය, කිසිඳු විනයක් නැති, කළමණාකාරීත්වයක් නැති, හොරකම් ජඩකම් වේසකම් පමණක්ම කරනා  විහිළුකාරයින් පිරිසක් වීම රට මේ තත්වයට පත් වීමට ප්‍රධානම හේතුවයි.

රටට මෙසේ කෙලවුනද, පෞද්ගලික ක්ෂේත්‍රයේ සේවා හා නිශ්පාදනය කරනා ප්‍රධාන පෙලේ ව්‍යාපාරිකයින් කෝටී ප්‍රකෝටිපතියන් වන්නේත්, එම ආයතන ලාබ ලබන ආයතන වශයෙන් පවත්වාගෙන යන්නේත් කෙසේද යන්න, පෞද්ගලික ආයතනවල ඉන්නා උන් දැන උන්නද, රටේ බහුතර ජනතාව මෙන්ම පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්නා මී හරකුන්ද දන්නේ නැතිය.

අපි රටේ ප්‍රසිද්ධ ව්‍යවසායකයින් කීප දෙනෙක් ගෙන බලමු, ධම්මික පෙරේරා, හැරී ජයවර්ධන, අශෝක් පතිරගේ, සුමල් පෙරේරා....

මේ සියලු දෙනාම දරදඬු පාලකයෝය. විනය උපරිමය. එසේ නොමැතිව ආයතන පවත්වාගෙන යා නොහැකිය. සේවකයින් හා බබහුකුං කරන්න ගියොත් වෙන්නේ බස් මුදලාලිට වෙන දේය. එනම් ටික දිනකින් තම බස් රථය මිළදී ගන්නා කොන්දාගේ බස් රථයේ කොන්දා වීමටය. ලලිත් කොතලාවල අන්තිමේ හිරේ ගියේ කාවන් පෙරේරා නම් කම්බ හොරා හුරතල් කළ නිසාය.

මොවුන් හා සෙල්ලම් නැත. පොඩි මිස්ටේක් එකටත් නැවකට බැණුම්‍ ය. ටාගට් කවර් නැතිනම්, ප්‍රොෆිට් නැත්නම් කෙලින්ම එලියේය. අයිස් ගැහිලි, හොරකම් කිරිලි, ළිඳ ළඟ සංගම්, කාලකන්නි යුනියන්, කිසිවකට ඉඩක් නැතිය.

ඒ කියා සේවකයාට ඇති අවාසියක්ද නැතිය. ප්‍රසාද දීමනා, ලාබාංශ පමණක් නොව කොටස් හිමිකම්ද ලැබෙනවාය. ඊට අමතර සේවාද බොහෝය. සේව්‍යයාද, සේවකයාද දෙදෙනාම හැපිය. ත්‍ෘප්තිමත්‍ ය.

පාසලක, හමුදාවක පොලීසියක වුව සාර්ථකත්වයට හේතුව විනයය. විනය නිසි ලෙස පවත්වාගෙන යාම හාල්පාරුවන්ට හෝ සමනලයින්ට කළ නොහැක. එමෙන්ම මහින්ද රාජපක්ෂ වාගේ ආතල් පොරකටද කළ නොහැක. ජේ ආර් ගේ මජර ක්‍රමයේ කූටාප්‍රාප්තිය අප දුටුවේ මහින්දගෙන් ය. ජේ ආර් පාතාලයට දුන්නේ සාමදාන විනිසුරුකම් පමණය, මහින්ද ලොක්කා පාතාලය පාර්ලිමේන්තුවටම ගෙනාවේය.

උන් එපා කියා ගෙනා, යහපාලන උන් හැම එකාගෙම සිහිණය වී තිබී ඇත්තේ, රට හැදීම නොව, තවත් මහින්ද කෙනෙක් වන්නේ කෙසේද යන්නම පමණි. හොඳම උදාහරණය වෙන්නප්පුවේ ස්කූටී නංගිය. ඇය ජනතාවගේ නියෝජනයක් නොවේ. පලාතේ එජාප නායකයාගේ අනුග්‍රහයෙන් පියානෝ හා පුත්‍රයාගේද ආශීර්වාදයෙන්, බෝනස් එකකින් ආ කසිප්පු රජ්ජුරුවන්ගේ දූ කුමාරියය.

ඝොඨාට ගමන ආරම්බ කිරීමට සිඳුව ඇත්තේ මහින්දගේ ඒ සුවච කීකරු වන්දිභට්ටයින් පිරිස සමගය. එහෙත් අප ඔහුගෙන් බලාපොරොත්තු වන්නේ. මේ යක්කුන් ටිකද මෙල්ල කරගෙන, හොරකම, වංචාව හා නාස්තිය අවම කර ගත් රටක් ගොඩනැගීමය.

සැර ප්‍රින්සිපල් කෙනෙකුට මදාවී කොල්ලන් මෙල්ල කිරීම කජු කනවා වගේ වැඩක්‍ ය. අප පාසල් තුල එවන් විදුහල්පතිවරුන් මෙන්ම උප විදුහල්පතිවරුන්ද වූයෙන්, අදත් ඒවායේ කීර්තී නාමය ලෝ පතලය.

ඝෝඨාද එවන් පාසලකින් ලද විනයට පරිබාහිරව, හමුදාවේ විනයද සහිත ලොව දරුණුම ත්‍රස්තවාදයද සුන්කල මෙහෙයුමේ සෙන්පතියාය.

සෑම දෙයම පිනට ලැබෙනා තෙක් බලා සිටින හිඟන්නන් පිරිසක් වෙනුවට, තම දෙපයින් නැගී සිටය හැකි ආඩම්බර ශ්‍රී ලාංකික ජනතාවක් බිහි කිරීම ආරම්භ කිරීම ඔහුට සුළු දෙයකි.

ඒ සදහා ඔහුට සියළුම සුදුසුකම් ඇති බව මාතලන්ගේ විශ්වාසයය.