ප්‍රවීනයන් විසින් අමරණීයයෝ ඝාතනය කරන ලදි - Legends killed by seniors

නව පරපුර ටැලන්ට් නැද්ද කියලා මම ලිපියක් ලිව්වා බොහෝ කාළේකට පෙර. (ඕනම නම් මෙතනින් බලන්න) ඒක හොඳට හිට් උනා. එහෙම වෙන්න හේතුව අපි කවුරුත් සංගීතයට, ගීතයට ඇති කැමත්ත. මේ ගැන ආයෙත් කතාකරන්න හිතුනේ දෙරණ රූපවාහිනි නාලිකාවට වසර හතක් පිරීම නිමිත්තෙන්, අමරණීය ගායකයන් හත් දෙනෙකුගේ ගීත පැය විසි හතරක් පුරා සජීවීව ඉදිරිපත් කිරීම. පැය විසි හතරක් කිව්වට පැය දොලහකටත් වැඩි ප්‍රමාණයක්, නිවේදක නිවේදිකාවන්ගේ බයිල වලටයි, ප්‍රවීනයන්ගේ බයිලා වලටයි, නරඹන්න ආපු සක්කර වට්ටම්වලටයි ප්‍රවීනයන්ටයි ඇඩ් වලට ගියාම ගීත් ප්‍රචාරය උනේ කෙතරම් වෙලාවක්ද කියන එක දන්නේ දෙරණේ අයම තමයි.

කෙසේ උනත් රූපවාහිනි නාලිකාවක් විදියට ඒ කරපු මෙහෙය අගේ කරන්න ඕන. දෙරණේ පොඩි උන් විකුණගෙන කන, කාළකන්ණි වැඩසටහන් තිබුනත්. අපේ ප්‍රසංගික කලාවට, සංගීතයට, සිනමාවට කුමක් හෝ මෙහෙයක් කරන්න දඟලන නාලිකාවක්. විශේෂයෙන් තරුණ පරපුරට අත හිත දෙන නාලිකාවක්. මෙතනදි උනේ එච් ආර් ජෝතිපාල, මොහිදීන් බෙග්, ක්ලැරන්ස් විජේවර්ධන, සී ටී ප්‍රනාන්දු, එම් එස් ප්‍රනාන්දු, මිල්ටන් මල්ලවආරච්චි සහ ජේ ඒ මිල්ටන් පෙරේරා කියන අමරණීය ගායකයන්ගේ ගීත ප්‍රවීනයන් හා නව පරපුරේ ගායකයින් විසින් ගායනා කිරීමයි.

සංගීතය සපයපු සෑම කණ්ඩායමක්ම වගේ සැපයූ සංගීතය ඉතා උසස් මට්ටමක තිබුනා. ඇත්තටම කියන්න කිසිම අඩු පාඩුවක් තිබුනෙම නැති තරම්, ඒ වගේම කන්ඩායම් ගායකයන් ඉදිරිපත් කල ගීත අමරණීයයන්ට සාධාරනයක් ඉටු කළා. ඒ වගෙම තමයි නව පරපුර. අපි අහලවත් දැකලවත් නැති ගායක ගායිකාවෝ, ඒ ගීත ඔරිජිනල් තත්වයෙන්ම ගායනා කළා. විශේෂයෙන් සඳහන් කරන්න ඕන, බටහිර ආරට ගීත ගායනා කරන අය ඉදිරියෙන්ම සිටියා. ඒ කියන්නේ මේ අයට වෙලා තියෙන්නේ සාර්ථක ගේය පද රචකයන් හිඟ කමක් මිසක්, වෙන දෙයක් නෙමෙයි. විශේෂයෙන් භාතිය සන්තුස්ලගේ නව නිර්මාණ කිසිම රහක් නෑ.

ඔවුන් වෙනසක් කරන්න දඟලපු කාලයක් තිබුනත්, මුදල් හමුවේ ඔවුන්ගේ නිර්මාණ ගත යුතු දෙයක් නැති තරමටම් ඝෝෂාකාරි අමිහිරි ගීත බවට පත්වෙලා. විස්සයි විස්සේ හොඳම උදාහරණයක්. ඒ වගෙම තමයි අලුතින් කළ නිර්මාණ සියල්ලම වගේ. ඒත් අපි බය වෙන්න ඕන නෑ. නැවතත් හොඳ සංගීතයක් අහන්න පුළුවන් වෙන ගතියක් එනවා. රූකාන්තගෙත් ටැලන්ට් එක ඉවරයි වගේ. එයාගෙත් අලුත් ගීත බොක්කට වදින්නේ නෑ. ඒත් නදීක ගුරුගේ, උරේෂා රවිහාරි, රුවන් හෙට්ටිආරච්චි, ඔමාරියා, චින්ති, සෙන්ටිග්‍රේට්, වොයිස් ප්‍රින්ට්, රයිනි සහ තවත් බොහෝ අය ගැන බලාපොරොත්තු තියාගන්න පුළුවන්.

මට තියෙන ප්‍රශ්නේ ඒක නෙමෙයි. මේ අළුත් ගායක ගායිකාවන් තෝරන්න එන ප්‍රවීනයෝ හැම තිස්සෙම කිය්න කතාවක් තමයි. එක ආරක ගීත ගායනා කරන්න එපා, හැමෝගෙම ගීත ගායනා කරන්න කියන එක. නමුත් සංගීතය ගැන හරියට දන්න උන් දන්නවා එහෙම කරන්න බෑ කියලා. ගුණදාස කපුගේට ක්ලැරන්ස් වෙන්නත් බෑ, ක්ලැරන්ස්ට කපුගේ වෙන්නත් බෑ. හේතුව දෙදෙනාට තියෙන්නේ හඬ දෙකක්, ස්වර පන්ති දෙකක්, කපුගේ ගීතයක් ගොඩක් වෙලාවට, හොඳට බුලත් කන හාමුදුරුගෙනෙක්ගේ ශාන්ත බනක් අහනවා වගේ. ක්ලැරන්ස් ගේ ගීත වල තියෙන්නේ බටහිරට බර කට හඬක්. ඉතින් නවකයන්ට එහෙම කියනව නම් ප්‍රවීනයොත් ගායනා කරලා පෙන්නන්න ඕන එයාලටත් ඒක කරන්න පුළුවන් කියලා.

නමුත් එහෙම කියන අය මේ ප්‍රසංගයට ඇවිත් මොකද කළේ අර අමරණීය ගායකයෝ බෙල්ලෙන්ම කපලා ඝාතනය කළා. සමහර අය දුම්බර කවි කිව්වා, සමහර අය ජෝතිපාල පැල්කවිත් කියාපු බව අපට කියා දුන්නා, ක්ලැරන්ස් ගේ ශාස්ත්‍රීය ගීත ගායනා කරලා පෙන්නුවා, එම් එස් ගේ බයිලා බක්ති ගීත කලා, මිල්ටන් පෙරේරා සාර්ථකව ඝාතනය කළා (මගේ ප්‍රියතම ගායකයන්ගෙන් කෙනෙක්) සමහර අය එයාලට ගායනා කරන්න බෑ කියලා පිලිගත්තා, සමහර අය ප්‍රැක්ටිස් කරන්න වෙලා මදි උනා කිව්වා. (මේ සින්දු කියන්න ප්‍රැක්ටිස් කරන්න ඕනද අනේ) සමහරු අත පය වෙව්ලලා තව පොඩ්ඩෙන් එතන මැරිලා වැටෙනවා.

ඒ අතරේ ඔරිජිනල් විදියටම ගායනා කල අයත් හිටියා. විශේෂයෙන් සඳහන් කරන්න ඕන සමන්ත පෙරේරා ගයපු ගීත දෙකම අති විශිෂ්ඨයි. ඒ ඇරෙන්න තව අයත් හිටියා. මට කියන්න ඕන කතාව මේකයි. මීට පස්සෙවත් ඔය ආධුනික ගායක ගායිකාවන්ට හැම ආරකම ගීත ගායනා කරන්න බල කරන්න එපා. ඒ විවේචනය නොකඩවා එල්ල කිරීම නිසා කැපී ගිය ටැලන්ට් අනන්තයි. නමුත් ඒවා සත පහකට ගනන් ගත්තේ නැති, ඒ නිසාම කප් එක දුන්නේ නැති, සුරේන්ද්‍ර අද අති සාර්ථකයි. කැපිලා ගියපු ෂෙහාන්, එයා කවුද කියලා අද ඔප්පු කරලා අවසානයි. ඒ නිසා මීට පස්සෙ වත් ඒ ගොන් කතාව කියන්න එපා.