උණු පාන්, මල් හා වැඩි සීනී ප්ලේන්ටී - Bread, Marijuana & Plain Tea

සිරිමගේ කාළේ පාන් කාපු හැටියි, ඉස්කෝලේ කාළේ, "අල පාන්" කාපු හැටියි, කලින් ඒවල ලිව්වනේ. "පාන් කතා", පොතක් ලියන්න පුළුවන් උනත්, අද ලියන පාන් කතාවෙන් මේක නවත්තලා දානවා. මොකෝ සමහර උන්ට මල පැනලා තියෙන්නේ මේ වැඩේට. ඕන එකෙක්ගේ හොඳම කාළේ තමයි ඉළංදාරි කාළේ. ඒක මොන වයසෙ ඉඳලා මොන වයසටද කියන්න මම නම් දන්නෙ නෑ. හැබයි වයසට ගියත් ඉළංදාරියෙක් වගේ ජීවත් වෙන එක තමයි මගේ එකම පැතුම නම්.

ඔය ඉළංදාරි විසේ ඔළුවට එන්නේ කූර කෙලින් වෙන කොට. නමෝ විත්තියෙන් හස්ත කර්මාන්තයක් ආරම්බ කරන්නේ ඔය කාළේ, ඉතින් බොහෝ දෙනෙක් ඒකෙන් සැනසීමට පත් වෙන්නේ නෑ, ඒ සාර්ථක ව්‍යාපාරිකයින්ගේ ලක්ෂණයක්.

ඊට පස්සෙ, ගල් ලෝඩ් බාන කර්මාන්තයට යොමු වෙනවා. මිනිහෙක් උනාම එහෙමනේ පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ තමයි දියුණු වෙන්න ඕන. හිත් හොඳ නැන්දලගේ, ආයලගෙ, සාදර අණුග්‍රහය මත, හස්ත කර්මාණ්තය, ගල් ළෝඩ් බාන, ව්‍යාපරවලින් ඈත් වෙලා, මහා පරිමාණ ගනු දෙනු වල පවා නිරත උන අයත් නැතිවමත් නෙමෙයි.

එහෙම කාළේට ඉස්සර දෙමව්පියන්නම් කොල්ලන්ට "කැළේ පනින්න" දෙනවා, කෙල්ල නම් "ගෙට ගන්නවා". ජම්බු ගහෙන් වැටුන කෙල්ලන්ට, ගෙට වෙලාම තමයි ඉන්න වෙන්නේ. අද නම් තත්වේ වෙනස්. අපිවත් ඉතින් හැදුවේ, තාත්තලා සීයලා හැදුන විදියට තමයි. මහ රෑ වෙලා ආවත් මුකුත් කිව්වේ නැති උනාට. ගෙදර එනකන් දෙන්නම නිදි නෑ. අම්ම නම් ඉස්සරහ පුටුවේ නිදා ගන්නේ.

මෙහෙම අත ඇරලා දැම්මට, කියන්නේ කරන්නේ මොනවද කියලා දැන ගන්න, අදටත් වඩා දියුණු සංනිවේදන ක්‍රම ඕන තරම් තිබුනා ඒ කාළේ. එහෙම ජංගම සංනිවේද ආයතන කීපයක්ම තිබුනා අපේ ගමේ. ඒවල නම් "රස කතා" ගොඩයි. ඒත් ඒවා ඕන නෑ මෙතනට.

ඔය රෑ ගමනට, හොඳ එක්ස්කියුස් එකක් තමයි, ගමේ හරි අහල පහල ගමක හරි මළ ගෙයක් සිද්ද වෙන එක. ඉතින් අපි මිනී පෙට්ටි කඩේ මුදලාලි, උදේට බුදුන් වැඳලා, "අනේ කවුරු හරි නිවන් දකීවා..!!!" කියලා ප්‍රාර්ථනා කරනවා වගේ, ප්‍රාර්ථනා නොකලට, බලාගෙන ඉන්නෙම මළ ගෙයක් එනකන්. මොකෝ එකක් ආවම, හතක් කෙසේ වෙතත්, තුන හතරක් නම් වරදින්නෙම නෑ. ඉතින් නයිට් සෆාරි යන්න තව එක්ස්කියුස් එකක් ඕන නෑනේ.

ඔය නයිට් ගහන්නේ, හේතු ගොඩාක් ඇතිව, නමුත් පාන් කතන්දරේ විතරක් කියලා නවත්තලා දාන්නම්, ඔය මළ ගෙවල්වල නයිට් ගහන උන්ට, පාන් සංග්‍රහයක් එනවමයි. සමහර ගෙවල් වල සැන්විච් වගේ දෙනවා. සමහර ගෙවල් වල නම් කාල කපලා මැද්දට දාන දේවල් දාලා දෙනවා. ගොඩක් තැන්වල දාන්නේ, බී ළුණුයි, අවු මිරිසුයි, සැමනුයි දාලා හදන සැමන් සම්බෝලේ.

අනිවාරයයෙන්, එකෙක් කොහොමත් පාන් ගෙඩියකට වඩා වග කියනවා. අනික ඉතින් ඕවල නිකන් ඉන්නේ නෑනේ. ගොක් කොල අදින්න තියෙනවා. වල කපන්න තියෙනවා. එක්කෝ චිතකේ ගහන්න ඕන. පෝස්ටර් අලවන්න ඕන, වැඩ රාජකාරි බොහෝමයයි. එහෙම කැපවීමෙන් වැඩ කරන හින්දම, අලි තඩි පාන් බේසමක්ම එනවා, ඉලංදාරි සෙට් එකට.

ඕවා හදන ගැටිස්සියොත් මේවා අරගෙන එන්නේ සමහර උන්ගේ සිහින කුමාරයෝත් මේ අස්සේ ඉන්න නිසා. අව කැපෙන කතා එකසිය ගානට. කෙල්ලෝ බැනුම් අහන වෙලාවලුත් අනන්තයි. මොකෝ තරුණ උන්ට මල පනිනවා මේවට. උන් ගිහින් ඔත්තුව දෙනවා වයසක උන්ට.

මල ගෙයක් උන ගමන්, අපේ ජයසේනයගේ ඉහේ, මාර විදියට මල් පිපෙනවා. ඉතින් ඌ ඒ මලුත් අරගෙන තමයි එන්නේ මල ගෙදරට. සංවේගප්ප්‍රාප්ත පිරිස පොඩ්ඩක් අඩු උන ගමන්, අරූ යෝජනාව ගෙනවා. ඒ කියන්නේ, මල් වල පහස විඳිමුයි කියන යෝජනාව.

මල් සුවඳ එහෙම ලේසියෙන් විඳින්න බෑ. මොකෝ ෆෝමලින් පාරත් කපාගෙන මල් සුවඳ හමන කොට. දන්න උන් දන්නවා, කැළේට ගිනි ඇවිලිලා තමයි කියලා. ඒ නිසා මල් වට්ටියත් අරගෙන, මළ ගෙයින් පොඩ්ඩක් ඈතට යනවා. මෙහෙම වැඩියෙන්ම යන තැනක් තමයි, ධර්මාළෝකේ ඉස්සරහ වෙදමුල්ල මාවත. පොලීසියෙන් තියා මහසෝනවත් දන්නෙ නැති තැන් අපි දන්නවා. මල් දෙක තුනක පහස විඳින කොට, මල් සුවඳ පරදා මේන එනවා... මොකක්ද..????

බේකරියේ පාන් බාන සුවඳ.. ඔහෙලට කියන්න ආයුබෝවන්ඩ, ඔය සමහර අය හඳට ගියාට, මට නම් ඒ වෙලාවට, යකෙක් උනත් කන්න පුළුවන්, මල් සුවඳ වින්දම. සෙට් එකම යන්නේ බේකරියට. මේ බෙකරියත්, ඔය රජ්ජුරුවන්ට හකුරු හදපු පූජනීය තැන වගේ තමයි. තනිකර ටකරන් මඩුව, කෙලවරේ පෝරණුව, මැද්දේ මෝලිය අනන මේසෙ.

ඔය මෝලිය හදන්නෙත් බොහෝම පිරිසිඳුවට. ෆයිෆ් ඉස්ටාර් චෙෆ්ලගේ, කිරි කොකා වගේ සුදු කිට් නෑ. දුම වැදිලා, දුම වැදිලා කළු ගැහිච්ච සරොන්, උඩට මුකුත් නෑ. පෝරණු පාන් වල ලුණු රහ වැඩි හේතුවත් ඕකයි. ඔතන පාන් හදනවා දැකපු එකෙක් අද වෙනකන් පාන් කන්නේ නෑ. ඌ දැක්කලු දවසක් බක්කරේ හෙම්බිරිසාව හැදිලා ඉන්නවා.

හොටු එහෙම අගුන දෙයක්යෑ, පොඩි කාළේ අපිත් කන්නේ. ඌට පිස්සු, අනික සාද්‍රණ්යක් හැටියට ගත්තත් කොච්චර ස්වල්ප ප්‍රමණයක්ද.

ඔය රෑ දෙකට තුනට බාන පාන් ගෙඩිය මාරම සොෆ්ට්. අද කාළේ විදියට කියනවනම් පට්ට සොෆ්ට්. සාමාන්‍යයෙන් එකෙක් පාන් ගෙඩි දෙකක් වත් කනවා. එහෙම වැඩියෙන් ඉල්ලපු දාට, බක්කරේ ලෙඩේ අදිනවා. එතකොට ඉස්සරහට දාන්නේ ගාමිණි. මූ අල්ගම පවුලේ එකෙක්. ඒ කාළේ වරාගොඩ පාරේ උන්න නොමබර එකේ චන්ඩි පවුල. අද නම් ගේ තිබුන තැනත් නෑ. කරපු මරුමූස් වැඩවල හැටියට එහෙම ඉතුරුවෙන්නත් බෑ.


උණු උණු පාන්, "බුරි උල් වෙන්න"ම ඇඳලා ඇරියයින් පස්සේ ආයෙත් මල් දෙක තුනක සුවඳ විදිනවා. ඊට පස්සෙ ආයෙත් මල ගෙදර ගියාම තමයි, මළ ගෙදර උන්ට මල පනින්නේ. ඇයි වදේ ජෑම් ගාපු සැන්විචුයි, වැඩි සීනී ප්ලේන්ටියි හදන්න එපයි එලි වෙනකන්....

ඕන් ඔහොම රසවත් පාන් වලට තමයි, වීරවංශ උන්නැහේ "අධිරාජ්‍යවාදීන්ගේ කෑමක්" කියන්නේ. ඇත්ත තමයි පුරුතුගීසී කාරයා තමයි ගෙනාවේ. ඒත් ඉතින් පාන් දැන් අපේනේ. එහෙනම් ඉතින් උන්දැ කියන විදියට බුද්දාගම අදහන්නත් බෑ. මොකෝ ඒක එව්වේ අශෝක අධිරාජයනේ.

ඒක නෙමෙයි හේතුව.. මුන් කන්නේ, අපි කන පාන් ගෙඩියෙන්, ළුණු බිකෙන්, අල ගෙඩියෙන් නිසා. අපි නොකෑවොත් මුන් ඔක්කෝම කාලා හමාරයි. මුන්ට කන්න නැති වෙනකොට ඒවල මිලට කෙලිනවා. ඊට පස්සෙ කියනවා පාන් කන්න එපා. සුදු සීනී බොන්න එපා, කිරි පිටි බොන්න එපා කියලා.

අපිට කියන්නේ... අම්මගේ වස්තරේ.... හාබර් එකට එන එක නැවත්තුවම, අපි බෝට්ටුවෙන් ගිහින් ඔස්ට්‍රේලියාවෙන් ගේන්නද ආයිබෝවන්ඩ..??? ඕන් මගේ මලත් පැන්න... මම යනවා මල් සුවඳ විඳින්න. අද සුද්දෝ ජෝඩුවත් එනවා කිව්වා මල් සුවඳ විඳින්න..


එහෙනම් පාන් කතා අවසානයි හොඳේ....