අල පාන්, පරිප්පු පාන් - Bread with Curries

ගිය සැරේ, පාන් භාගයයි නේ දුන්නේ, අද ලියන්නේ ඉතුරු භාගේ. රජ්ජුරුවන්ගේ ඉස්කෝලෙට ගිහින්, පාන් නැතුව පරිප්පු කන්න වෙයි කියන තැනින් නේ නැවත්තුවේ. මුලම දවසේ ගෙදරින් පාන් අරගෙන ගියේ. ඒ කාලේ තිබුනා පාන් ගෙනියන්නම ප්ලාස්ටික් පෙට්ටි වගයක්. පොත් ගෙනිච්චෙ නම් සූට් කෙස් එකක. ඒක හැබයි අද තියෙන බැග් පැක් ඒකට වඩා වාසියි. මොකෝ ඒකේ උඩ ඉඳගෙන ඉන්න පුළුවන්, ක්‍රිකට් ගහන කොට, විකට් එකට ගන්න පුළුවන්. වලියකදි උනත් මාර වටිනවා.

 ඉන්ටවල් එකේ කාළා කොරලා බැස්සා පන්තියෙන් එළියට. ඉස්සර අපේ පන්ති තිබුනේ, ඔය සියඹලා ගහයි පූල් එකයි අතරේ තිබුන තනි තට්ටුවේ ගොඩනැගිල්ලක. ඒකෙනම් කිසිම රාජකීය ගතියක් තිවුනේ නෑ. ඔය ඕන ඉස්කෝලෙක තියෙනවා වගේ ගොඩනැගිල්ලක්.

අපේ පන්තියට පන්ති තුනක් එහායින් කැන්ටිම. පස්සෙ කාළේ නම් කැන්ටින් තුන හතරක්ම තිබුනා, ඊට අමතරව කිරිහලකුත් තිබුනා. කිරි හල පේන්ට් කරලා තිබුනේ රතු සුදු තීරු වලින්, සිරස් අතට. ඊට අමතරව අපේ >>කඩලෙත්<< උන්නා.  (මේ කඩලේ ගැන ළිපිය කියවලා නැති අය
අනිවාර්යයෙන් කියවන්න.)

රිංගුවා බලන්න අර කැන්ටිමට. මගෙ අම්මේ මේන්.. මේක කැටිමක් නෙමේනේ, පිටකොටුවේ නීලගිරි හෝටලේ වගේ, මේස පුටු තියෙනවා කන්න බොන්න. කැන්ටිමේ වැඩටත් දහ දෙනෙක් විතර ඉන්නවා. මාළු පාන්, රෝල්ස්, බිත්තර පාන්, වගේම නොදන්න කෑම ජාති අතරේ පැත්තක තියෙනවා, පොඩි පොඩි සුදු පාට බේසම් වල අල කරි, පරිප්පු කරි දාලා. මගේ ඇස් ගියේ කෙලින්ම ඒ පැත්තට.

අම්මට සිරි ගජ මේ තියෙන්නේ... සුදට සුදේ පාන් භාග. මට ඉතින් ආයේ සන්තෝසේ කියන්න වචන නෑ. හැබයි, කොට කලිසම් ගහපු පොඩි එකෙක්වත් නෑ පාන් කන්නේ. ඔක්කෝම ළොකු අය්යල. දැන් නම් කන්න බෑ. හෙට ගෙදරින් සල්ලි ගෙනත් කනවා.

රජ්ජුරුවන්ගේ ඉස්කෝලෙට තෙරුනයින් පස්සෙ නෑදෑයින්ගෙන් ලැබෙන මූල්‍යාධාරත් මදි නොකියන්න ලැබුනා. අපේ පවුල් වලින් ඉස්ස ඉස්සෙලම ගිය චැම්පියන් මම. හැබයි ඊළඟ අවුරුද්දෙම බාප්පගේ පුතත් සෙට් උනා. ඉතින් ගෙදරින් ඉල්ලන්න ඕනෙත් නෑ.

කොහොමද පුතේ ඉස්කෝලේ....? ගෙදර එනකන් බලාගෙන හිටපු ආච්චියි අම්මයි දෙන්නම එක පාරම ඇහුවා.

කියලා වැඩක් නෑ අම්මේ... පාන් තියෙනවා. පාන් විතරක් නෙමෙයි,  හරි ෂෝක් අම්මේ...අල හොදිත් තියෙනවා. අර කොළඹ හෝටල්වල තියෙන හිච්චි බේසම් වල දාලා තියෙන්නේ.... හැබයි හොද්දේ අල තියෙන්නේ ගෙඩිය පිටින්ම.

අල හොදිත් එක්ක පාන් තමයි ඒ කාළේ මගේ ප්‍රියතම කෑම. (හැබයි මේ අල හොද්ද, කිරි හොද්ද නම් ආස නෑ... කෑලි මිරිස් දාලා, තෙම්පරාදු කරලා ඔය උඩම තියෙන පින්තූරේ පාටට තියෙන්න ඕන.) ඊළඟ දවසේ බෙල් එක ගහපු ගමන් කෙලින්ම දිව්වේ කැන්ටිමට. පාන් පෝලිමේ අයියලා ඒ ටිකට. මුන්ගේ පන්ති, කැන්ටිමට දුරින් තිබිලත්, මට ඉස්සෙල්ලා කොහොමද පෝලිමට ආවේ කියලා තේරුනේ, මමත් ඒ අයියා කෙනෙක් උනයින් පස්සේ.

මට ඉස්සරහයින් හිටපු අය ඉල්ලන්නේ "අල පාන්", "පරිප්පු පාන්" කියලා. මම ඉල්ලන්න හිටියේ "පාන් භාගයයි, අල හොද්දකුයි දෙන්න.." කියලා. එහෙම කිව්වනම් නෝන්ඩි හතයි. බැලුවම හොඳ වෙලාවට අයියලා ඇවිත් හිටියේ.

මම ඉතින් සුදු පාට පිගානත් එක්ක දෙන පාන් භාගයයි, අල ගෙඩියකින් භාගයක් එක්ක, හොදි බේසමයි අරගෙන ඇවිත් කන්න පටන් ගත්තා. ඇත්තටම මේ හෙන බොරුවක්නේ... අම්මා හදන කෑම තමයි හොඳම කෑම කියන්නේ. මේකේ පුදුම රහක් නේ තියෙන්නේ. කට්ටිය මැජික් වගේ වටවෙලා බලාගෙන ඉන්නවා. මේස වල ඉන්න උන්ටත් නිකන් මැජික් වගේ.

මම ගනන් ගත්තේ නෑ. කාලක් කන කොට අලත් ඉවරයි හොද්දත් ඉවරයි. වට පිට බලන කොට අයියා කෙනෙක් කිව්වා, මල්ලි අල නම් දෙන්නේ නෑ ආයිත්... හොදි නම් දෙනවා, ගිහින් ඉල්ලගන්න කියලා.

අනිත් පාන් කාල විසි කරන්නය.... අනික මෙච්චර රහට තියෙද්දි.... "අංකල් මේකට හොදි ටිකක් දෙන්නකෝ....". කිසිම ලෝභ කමක් නැතුව ආයෙත් කට කපලා හොදි බේසමක් දුන්නා. ඒකත් අරගෙන මේසෙට ආවා. හුටා පිඟාන නම් තියෙනවා. පාන් කාල රහත් වෙලා.

වල් මූසලයන්ට නම් හිනා. "අඩෝ... පව් ඩෝ... පොඩි එකාගෙ පාන් කාල දියන්.... ම්හූ.. පාන් කාල ආයෙත් එන්නේ නැති පාටයි. දැනුයි තේරුනේ උකුස්සෝ වගේ බලාගෙන උන්නේ ඇයි කියලා.

හොදි බේසමත් අරගෙන ආයෙත් ගියා හොදි අංකල් ගාවට, කිව්වා නඩුව, හිතන්න එපා හැබයි ඇඬුවයි කියල නම්. මල එකසිය ගානට පැනලා. ආයෙත් පාන් කාලක් හම්බ උනා. අතෙන්ටම ගිහින් ඇදලා ඇරියා.

ඊළඟ දවසෙත් උකුස්සෝ සෙට් එක ඉන්නවා. අඩු හොදි ගෙන්න ගියේ පිඟානයි පාන් කාලයි ඔක්කෝම බදාගෙන. ඒක අරගෙන ඇවිත් කනකොට. එකෙක් ඇවිත්, "මල්ලි පොඩි කෑල්ලක් දෙනවද..." කියලා ඇහුවා. අපි කොහොමත් පොඩි කාළේ ඉඳන්, බෙදා හදාගෙන කන්න බොන්න පුරුදු, දකුණේ මිනිස්සුනේ (හිහ් හිහ්.. දැන් කියයි අරයනම් කන්නේ තනියම කියලා. ඒ ඔහෙලා හිතන හැටි)

හැබයි ඊයේ වැඩේට කේන්තියි. මම කිව්වා ඊයේ සීන් එක. ඒක කියලා කෑල්ලක් දුන්නා. පොඩි උන් අල පාන් පරිප්පු පාන් කන්න එන්නේ නැත්තේ ඇයි කියලා තේරුනේ ඊටත් පස්සෙයි. මූ අර පාන් කෑල්ල හොද්දේ ඔබලා ඔක්කෝම හොදිත් එක්ක කෙලලා ඇරියේ නැතෑ.

හැබයි ඉතින් අද කාළේ වගේම තමයි ඒ කාළෙත්, මම ඇරියේ නෑ ගේම, කෙලින්ම ගිහින් මිස්ට කුරේටම කිව්වා. ඒකේ රිසල්ට් එක තමයි... කැන්ටිමට ප්‍රිෆෙක්ට්ස්ලා දාපු එක. පොඩි ඒවුන් වෙනුවෙන් සටන් කරලා, පොඩි උන්ටත් නිදහසේ, "අල පාන්", "පරිප්පු පාන්" කන්න මාතලන් සටන් කලේ එහෙමයි. හැබයි ඉතින් මේ නිසා මට නමකුත් හැදුනා. ඒකට නම් මට පොඩ්ඩක්වත් තරහ ආවේ නම් නෑ කවදාවත්..

පාන් භාගෙම දෙන්න බැරි උනා.. උණු උණු පානුයි, මලුයි, ප්ලේන්ටිත් එක්ක ඉතුරු ටිකත් අරගෙන ඉක්මනටම එන්නම් හොඳේ....