මුද්දර එකතු කිරීම (23+) - Stamp Collecting (13+)

 

කාලෙන් කාලෙට මිනිස්සුන්ගේ ක්‍රියාකාරකම් වෙනස් වෙනවා. ඒකට තමයි දියුණු වෙනවයි කියන්නේ. ඒ වගේම තමයි විවේක වෙලාවට කරන විනෝදංශ කියන දේත්. එක එක අයගේ විනෝදංශ එක එක විදියයි. සමහර උන්ගේ විනෝදේ තමයි කන පැලෙන්න නිදා ගන්න එක. සමහර උන්ගේ විනෝදේ හිනාවෙන කොට සමහර උන්ගේ අඬන එක.

ඒ වගේම වයස අනුවයි, ලිංග බේදය අනුවත් විනෝදංශ වෙනස් වෙනවා. පොඩි උන්ගේ ආතල් එක තමයි සෙල්ලම් කරන එක. අහුවෙන ඕන දෙයක් කියන්නේ, කක්කා එක්ක උනත් සෙල්ලම් කරනවා. පිරිමි අය විනෝදෙට බොන කොට, ගෑණු අය බීලා ආතල් එකේ එන උන්ට කොක්ක අදිනවා, වින්ඩෝ ෂොපින් යනවා. තරුණ වයසට ආවම, ඔය ෂොපින් මෝල් එකකට ගිහින් කොල්ලෝ නම් කෙල්ලන්ගේ පුකවල් දිහයි, කකුල් දිහායි බල බල ඉන්නවා. කෙල්ලෝත් කරන්නේ ඒකම තමයි.

දැන් ඉස්කෝලේ යන උන්ගේ විනෝදේ තමයි, ඩේ කාඩ්ස් එක්කාසු කරන එක. ඒ වගේ, අපි පොඩි කාලේ තිබුන නොම්මර එකේ විනෝදංශයක් තමයි, මුද්දර එකතු කරන එක. ඒ කාළේ, පණිවිඩ යවන්න තිබුන එකම ක්‍රමේ තමයි තැපෑලෙන් ලියුමක් යවන එක. එක එකාගේ අතේ යවපු ලියුම් වලට මුද්දර ඕන නැති උනාට, තැපෑලෙන් යවන කොට අනිවාර්යයෙන් මුද්දරයක් අලවන්නම ඕනා. මුද්දර අලවන්නේ නැතුව යවන්නත් පුළුවන්. එතකොට ලියුම ලැබෙන එකා මුද්දරේ වටිනාකම ගෙවන්න ඕනා.

ඔය තොටගමුවේ රාහුලලා යවපු ලියුම් වලට මුද්දර ගහලා නෑ. ඒ උනාට ලබපු එකාට දඩයක් ගෙවන්න වෙලත් නෑ. ලියුම ගෙනියපු සැළලිහිණියට, කීයක් වත් දුන්නද දන්නෙ නෑ. සැළලිහිණියා ඒ කාලේ ගෙනාපු පණිවිඩේ බොහොම රසවත් උනාට, දැන් නම්, සැළලිහිණියා ගේන එවා දැක්කම, සැළාව මරාගෙන කන්න හිතෙන්නේ.

ඔහේලට කියන්න, දැන් කාලේ "ඉස්කයිප්", "ෆේස් බුක්" වගේ තමයි, එ කාලේ ලියුම් බෙදන පියුම් එනවයි කියන්නේ. අපි පොඩිම කාලේ නම්, පොර ආවේ කාකි කොට කලිසමක් ගහලා, කාකි ෂර්ට් එකක් ඇඳලා, කයි බෝයි හැට් එකක් එහෙම දාලා. පොලිස් කාරයන්ගේ කිට් එකත් ඕකමයි, දුෂ්කර පළාත් වල ලියුම් බෙදන පියුම් මහත්තයට බයේ, බූරූ පොලවල් වල උන්, කසියා ගහපු උන්, ලයිසන් නැති තුවක්කු තිබුන උන්, පැනලා දුවපු කතා අනන්තයි අප්‍රමාණයි.

ඔහොම පැනලා දුවන එක ට්‍රෙන්ඩ් එකක් වෙලා තිබුන නිසා, "සරා" කියලා පිස්සු පොරක්, පොළිස් රාළහාමි කෙනෙක්ට දුන්න පරිප්පුවක් ගැන අපූරූ සින්දුවක්, ඒ කාලේ පැරණි රසංඟ වලට නිතරම වාදනය උනා. එකේ නම "සරා ගොයියා හරි මිනිහා.." බොහොම අපූරූ සින්දුවක්. සින්දුවලට වීඩියෝ නැති කාලේ අපූරූ රූප රාමු පෙලක් සිතේ මැවුන ගීතයක්. ගීතය මෙතනින් අහලා බලන්නකෝ බොරුද කියලා.

දිග කලසන් මහන්න, ඒ කාලේ රෙදි තිබුනෙත් නැති නිසා වෙන්න ඇති, ආන්ඩුවේ අයට කොට කලසන් දුන්නේ. කොහොම හරි වැඩේ අවුල් උනේ, හික්කඩුවට සුද්දෝ එන්න පටන් ගත්තම. මොකෝ මේ කොට කලිසන් ගහලා ඉන්න පොලිස් කාරයන්ට, සුද්දන්ගෙන් බේරෙන්නම බැරි උනාලු. දැක්ක ගමන් පොලිස් කාරයෝ පස්සෙ සුද්දෝ එලවනවලු, ගලක් කපන්න ඕන කියලා. ඊට පස්සෙ තමයිලු ඔය පොලිස් කාරයන්ටයි, තැපැල් මහත්තුරුන්ටයි, දිග කලසන් අන්දලා ඒ අයව සුද්දන්ගෙන් බේරගෙන තියෙන්නේ.

ලියුමක් එනවයි කියන්නේ රටක් රාජ්ජයක් ලැබුනා වගේ, "ටිලිං.... ටිලිං...." ගාලා, ෆුට් සයිකලේ බැල් එක වදින කොටම පොඩි උන් ටික වට වෙනවා, ඒ අස්සේ ඉතින් සෙනෙහෙ කොලේ එනකල් බලාන ඉන්න ලමිස්සියෝ වගේම, ජොබක් සෙට් වෙනකල් බලාන ඉන්න කොල්ලොත් ඉන්නවා. අපේ වත්තේ පළවෙනි ගෙදරට ලියුම් මාමා ආපු ගමන්, මුලු වත්තෙම උන් තියෙන වැඩ ඔක්කෝම දමලා ගහලා ගේට්ටු ගාවට එනවා.

එහෙම ඇවිත්, ලියුමක් තිබ්බේ නැත්නම්, ඕක්කෝමගේ මූණූ, මළ ගෙවල් වල වගේ. ලියුම ආපු එකා, ඒක දිහා බල බල ගෙවල් වලට යන්නේ හරියට අයි පෝන් දිහා බල බල, ඉයර්පෝන් කනේ ගහන්, තනියෙන් කතා කර කර, ආඩම්බරෙන් යන උන් වගේ. අපිට ඉතින් ලියුම ආපු එකත් එක්ක මාර ඉරිසියයි.

ඔය පියුමා, ඒ කාලේ ලියුම් බෙදන ගමන්, අපේ මැණිකගේ අත අල්ලලා. මම පොඩි එකා උනත්, මටත් ඕකට මල පැනලා උන්නේ. ඒ කියලා පියුමා තරහ කර ගෙනත් බෑ. මොකෝ මූ මට පරණ මුද්දර එහෙම ගෙනල්ලා දෙනවා. ඒත් තාත්තා නම් දවසක් පොරට කිව්වා, තමුසෙ ලියුම අතට දුන්නම ඇති, මිරිකන්න කරන්න ඕන නැතෙයි කියලා.

මොකෝ දවසක් දෙකක් නෙමෙයි, කීප දවසක්ම අත මිරිකලා. මට තිබුන ප්‍රශ්ණේ තමයි, ඔක්කෝම වටවෙලා ඉන්න තැන, මූ කොහොමද මැණිකගේ අත මිරිකුවේ කියන එක. හොඳ වෙලාවට ලියුම් ආපු ගමන් අපි ඔක්කෝම වට වෙන්නේ. නැත්නම් ඉතින් මූ මැණිකගේ මොන මොනවා මිරිකයිද කියන්න දන්නේ කව්ද ආයිබෝවන්ඩ.

ඒත් ඉතින්, කීප දවසක් මිරිකනකන් උන්නේ, මැණිකගෙත් අකමැත්තක් තියෙන්න නැතුව ඇති නේද කියලා, මටත් යමක් කමක් තේරෙන කාළේ මම මැණිකගෙන් ඇහුවම, ඇඹරුන ඇඹරිල්ලෙන් කියන්න පුළුවන්, භාරත ලක්ෂ්මන් නඩුවේ වගේ, මේකෙත් තව ටිකෙන් වින්දිතයා, චූදිතයා වෙනවා නේද යකෝ කියලා. මම ඉතින් මැණිකට මුකුත් කියන්න ගියේ නෑ. නිකං මක්කටෙයි හිතවත් අයත් එක්ක තියෙන ඇයි හොඳැයිය නවත්ත ගන්නේ..

දැන් බලාවී. මේකේ (23+) දැම්මේ අහවල් එකටද කියලා. අම්මමෝ නැතිව දෙස් තියයි.. ලියන්න ගියේ මුද්දර එකතු කිරීම ගැන උනාට, ලිය උනේ පියුම් මාමා ගැන. මුද්දර ගැනයි, පොඩි ජෝක් එකකුයි එක්ක, ඊළඟ පොස්ට් එකෙන් හම්බ වෙමු. එතකන් අපේ අම්මට එහෙම මුකුත් කියනවා නෙමෙයි..