ගාළු පාර හා නැන්දම්මා (2) - Galle Road & Mother In Law (2)

ගාළු පාර - පළවන කොටස 

නැන්දම්මා දෙපැත්තටම වැඳලා දනි පනියේ නැග්ගාට, හාමිනා නගින්නේ, ත්‍රිපිටකේම මුමුනලාද කොහේදය. සම් හරක් උන්ට මල පැනලා හෝන් එක උඩ නගින කොට, හාමිනා උන්ට ඔරවනවාය. ඒ උනාට, උන් ඔරවන්නේ හාමිනාට නොවෙයිය. උන් ඔරවන්නේ මටය. මම ඉතින් අහිංසක මිනිහා නිසා, පොඩ්ඩක් ඉස්සරහට ගන්නවාය. නැත්නම් අරුන් අපේ අම්මාට පින් දෙන්න පටන් ගන්නවාය. ඒ අපේ සේස්ට සිස්ටාචාරේ හැටිය.

අන් අයගේ අම්මලා සිහිකොට පින් අනුමෝදම් කිරිම, අපේ සඟිස්කුරුතේ ප්‍රධාන අංගයක්ය. නැත්තන් පොලොස් කොට්ටෝරුවෝ කෑ ගහනවාය. ඒත් ඉතින් එහෙම ඉස්සරහට ගත්තාම, වාහනෙට ගොඩ උන ගමන් නෝනා ධර්ම දේශනාවක් කරණවාය. මම ඉතින් සාවදානව අසා සිටිනවාය. පොඩි එකා හා නැන්දම්මා සිනාසෙනවාය.

මම රථාචාර්ය උනාට වැඩි පුර වාහනේ එලවන්නේ, පස්සෙ සීට් එකේ යන, හාමිනා සහ නැන්දම්මාය. "ඉස්සරහින් බස් එනවා බලාගෙන....", "පිස්සා වගේ එළවන්න එපා...", "හදිස්සියක් නෑ හෙමිහිට යං....", "ඔය හරියේ පොලොස් කොට්ටෝරුවෝ ඉන්නවා.......", "ආ..... ඉර කැපුවා නේද.....", "බලාගෙන.... බලාගෙන....." වගේ නහුතයක් ඒවා කියනවාය.

මලේ හොඳම එක පැන්නාම, මම කියන්නේ, "එහෙනම්... අම්මා මේක එලවන්න......" කියලාය. හාමිනාට එහෙම කියන්නේ නැත්තේ, එයා මෝටර් රථ දෙපාර්තමේන්තුවේ සහතික ලත් මාතලි කෙනෙක් නිසාය. එහෙම එයා එළවන්න ආවොත්, මට වෙන්නේ, නැන්දම්මා එක්ක හනීමූන් කපල් එක වගේ පස්සේ සීට් එකේ යන්නය. මොකෝ ඉස්සරහා අනික් සීට් එක, පොඩි එකා එකෙකුටවත් දෙන්නේ නැති නිසාය.

කළුතරන් පටන් ගත්තාම, දකුණු පයියාගල ඉට්ටේසෝන් එක ගාවට යනකන් පාර පටු නිසා, මමත් යන්නේ බොහොම පරිස්සමෙන්ය. ඒ ටික අතරේ යන කොට, "මර්වින් පෙරේරා ඉන්නේ මේන්න මේ පාරේ..." කියා, හාමිනා කියනවාය.... එතකොට පොඩි එකා කියන්නේ, "අයියෝ අම්මෙ... ඕක හැමදම ඔයා කියනවනේ...." කියාය. හාමිනා එහෙම කියන්නේ, මර්වින් පෙරේරා, එයාගේ ෆේවරිට් එකක් නිසාය.

ඒ මදිවාට මර්වින් පෙරේරාගේ තාත්තා, එයාලාගේ සංගීත මාස්ටර් නිසාය. මර්වින් පෙරේරා කෙසේ වෙතත්. එයාගේ තාත්තා නම් වයලින් ගහන හැටි ප්‍රායෝගිකවම කියලා දෙන කෙනෙක්ය. එහෙම කියා දෙන විට ගැටිස්සියන්ගේ පොලොස් ගැට වල එයාගේ අත වදින ප්‍රමාණය බොහෝම වැඩියි කියා කතාවක්, එයාගේ ගෝලයන් අතරේ තියෙනවාය.

දකුණු පයියාගල රේල්වේ ක්‍රොසින් එකෙන් පස්සේ, ආයේ විධානේ එනවාය. ඒ ඉතින් ඇමරිකාවෙන් ගෙනත් දුන්නත්. ඇට නැති දිවෙන් ඇට නැති මිදි කන්න ඕනා නිසාය. ඒ ඇරෙන්න අර දැල් බෑග් එකේ තියෙන තැඹිලි පාට නාරංද මක්කාද මලදාන ගන්නය. ඔය දෙකම මට දිරවන්නේ නැතිය. ඒත් ඉතින් දුන්නාම කනවාය. ඒ අස්සේ රා මදින පොල් ගස්යට බීච් එකට ගොහින් මම දුමක් දමනවාය.

තාත්තත් එක්ක වාහනේ යනකොට, තාත්තා රා බිව්වේ මෙතනය. ඒ කතාව පස්සේ එනවාය. එතනින් වාහනෙට නැගලා, වැඩි දුර යන්න හම්බ වෙන්නේ නැතිය. ඊට පස්සේ හම්බ වෙන්නේ, ළෝකේ දැනට ජීවත් වන අය අතුරින්, සතුටින්ම ඉන්නා මිනිසා සිටිනා තැනය. පොර ඉන්නේ මෝනිසාගේ හොටලේය. ඒ නිව් මෝනිසාගේ හොටලේ සික්කාය. ඇත්තටම පොර පට්ටම පොරක්ය. කොයි වෙලේත් ඉන්නේ ආතල් එකේය.

සම හරක් මෙහෙම ආතල් පෙන්නුවාට, ගෙදර ගියාම ඉන්නේ අබ්ලික් එකේය. ඒ උනාට පොර ගෙදර ගියාමත් ඉන්නේ ආතල් එකේ කියා, පොර අපිටද කියා ඇත්තේය. පොර මාර පරිප්පුවක් කන්නේ, අපේ නැන්දාමට අහු උනාමය. මග්ගොන ඉස්ටේසමෙන් වවිනියාවේ කෝච්චියට නැග්ගානම් ඊට වඩා හොඳයි කියා, පොරට හිතෙනවා ඇතිය. ඒ අපේ නැන්දම්මාගේ හැටිය. එයා කතාව පටන් ගන්නේ "ඔහේ කොහේද කියාය..?".


වයස් බේදයක්, ලිංග බේදයක්, උස් පහත් බේදයක් නැතිය. එයාට, දොඩංගොඩ මහත්තයත් ඔහේය. වජිර අබේවර්ධනත් ඔහේය. පොලෝසියේ ලොකු මහත්තයාත් ඔහේය, පොල් කඩන එකාත් ඔහේය. ඒ තියා පන්සලේ නායක හාමුදුරුවොත් ඔහේය. (බද්දේගම සමිත හාමුදුරුවන්ගේත් බොක්කක්ය.) ඒ හැම එකාම මෙයාටත් ආදරේය. ඒ වෙන මක්කාවත් නිසා නෙමේය. රහට හදලා කන්න බොන්න දෙන නිසාය. අවංක බව හින්දාය. බොක්ක හොඳ නිසාය.

උන්දෑ හදන ඕනම දෙයක් පට්ට රහය. ඔය කන්න බොන්න දෙන එක, දකුණු පලාතේ ඉන්නා බොහෝ දෙනෙක්ගේ සිරිතක්ය. කොහොමත් ගෙදර ඉන්න ප්‍රමාණෙට වැඩියෙන්, බත් මුට්ටිය ලිපේ තියනවාමය. මාළු පිනි උනත් එසේමය. ගමේ ඒවා කලාට අවුලක් නැතිය. ඒත් ඉතින් කොළඹ ඕවා කරන කොට ඔරොත්තු දෙන්නේ නැතිය. ඒත් ඉතින් අපි මොකුත් නොකියන්නේ, ඒක උන්දෑගේ සතුට නිසාය.

එයාගේ ගම දික්වැල්ලේය. ඔය වැවුරුකන්නල පන්සල කිට්ටුවය. නැන්දම්මාගේ නෑදෑයෝ ඔක්කෝම, මගේ බොකුය. එයැයිගේ ගාව අමුතුම කෑම බීම ජාති තිබුනේය. ඒවා ගැන, හැලපේ ලියා ඇති නිසා, මම මෙතන ලියන්නේ නැතිය. ඒත් බීම ජාති දෙකක් විතරක් කියන්නම්ය. සමහර විට, ඔහේලා මේවා ජීවීතේට බීලා නැතිව ඇතිය.

ඒ ඇඹරැල්ලා ඩ්‍රින්ක් එකයි, වෙරළු ඩ්‍රින්ක් එකයිය. ඒවා හදන එක, පට්ට අමාරුය. හේතුව ඔය ඉදුන ගෙඩි ආරගෙන, නෑඹිලියේ පරෙස්සමෙන් උලන්න ඕනාය. ඊට පස්සේ ක්‍රීම එකක් වගේ හදාගෙන, අයිස් වතුර, ලුනු හා සීනී එක්කර ගත්තාම දිවිය ලෝක රසය. ඔය ඕනම ඩ්‍රින්ක් එකක් කූල් සෝඩා වලින් හදා ගත්තාම පොස් ගතියකුත් තියෙන්නේය. ඒ නිසා ඉල්ලුවාම එහෙමත් හදලා දෙනවාය.

මස්සිනයි මමයි සෙට් වෙනකොට, බයිට් හදලා දුන්නේත් උන්දෑය. ඒ බයිට්, දිවිය ලෝක රසය.උන්දෑ කෑමක් අත ගෑවත් දිවියළෝක රසය. අත ගෑවා කියන කොට තව එකක් මතක් උනේය. ඒ අත් ගුණේ කොහොමද කියනවානම්, මෝල් ගහ ඉන්දුවත් දළු දානවාය. උන්දෑ සිටවු ගස් ඉක්මනින් වැඩෙන්නේය. මල් ඵල වලින් බර වන්නේය. මිනිස්සුන්ට වගේම ගස් වලටත් ආදරය කරන්නේය. දරුවන් මෙන් ඒවා බලාගන්නේය. ඉතින් ඒවාත් පට්ට ආතල් එකේ ඉන්න එක අහන්න දෙයක් නෙමේය.

බයිට් සප්ලයි එකට,  උපහාර දැක්වීමක් ලෙස, කොකා කෝලා සමග අරක්කු  සංග්‍රහයක් එනවා නම්, නැන්දම්මා බොහෝ මනාපය. කොකා කෝලා එක්ක කේ ඇෆ් සී කන්නත් බොහොම මනාපය. කොකා කෝලා බෝතලයක් ගෙනත් දුන්නා නම් ඕනෑම දෙයක් කර ගන්න පුළුවන්ය.

මේ කිව්වේ, බඩි බෝතල් නෙමේය. මෙගා බෝතලයක්ය. ඒකත් කවදාවත් තනියෙන් බොන්නේ නැතිය. සීයක් උන්නොත්, සීයටම දෙනවාය. පොඩි බෝතල ගෙනාවත්, "අයියෝ.....! මේකක්ද ගෙනාවේ....? " කියා, කින්ඩිය දානවාය. ඒ, බෙදා ගන්න බැරි නිසා මිස, වෙන හේතුවක් නිසා නෙමේය. ඒ වාගෙම, පොඩි මාළුත් අරහංය. ඒ නිසා, මගේ ප්‍රියතම කෑම වන, හුරුල්ලෝ ගෙනාවාම, ඉල්ලගෙන කන්න වෙනවාය. එහෙම ගේනවානම්, උන්දෑට දැල්ලෝ ගෙනත් දෙන්වාය. දැල්ලෝ නැත්නම්, හුරුල්ලෝ ගේන්නේත් නැතිය. ඒ, හුරුල්ලා මාළු කෑම කෙසේ වෙතත්, නැන්දම්මා මගේ මාළු කන නිසාය.

නැන්දම්මා වයසට ගියාට, නාකි උන් කරනවා වාගේ, පන්සල් පස්සේ යන්න ගියේ නැතිය. කොයි වෙලාවේත් උන්නේ, ආතල් එකේය. හොඳ වගේම, මල පැන්නාම තනිකර යකාය. එයැයි නැති තැන, මම එයාට කිව්වේ පිචර් ලතා කියලාය. පරන සෝ බලන්නයි, ජෝති ගේ සින්දු අහන්නයි තියෙනවානම, වෙන දෙයක් නැතිය. ටී වී බෙදා ගන්න බැරිව 3 වන ළෝක යුද්ධය අපේ ගෙදරින් පටන් ගන්න ඔන්න මෙන්න කිය තිබියදි, අළුතෙන් තවත් එකක් ගෙනාවේ, හාමිනා සාම සාඛඡ්චා ආරම්බ කල නිසාවෙන්ය.

අපේ නැන්දම්මා ෆුල් ඔප්ෂන්ය ඒ කියන්නේ දියවැඩියාව ඇර අට අනූවක් රෝග උන්දෑට තිබුනාය. මාසයක් විතර ජයවර්ධන පුර උන්නාය. ඔය ඉස්පිටිතාලෙත් ඔක්කෝම එක්ක බුදු ෆිට්ය. ඒ කලින් වතාවල නැවතුන වෙලාවට, කෑම ගෙනිහින් දීලාය. නර්ස් කෙනෙක් මට කිව්වේ, "ඇන්ටිට ඉන්නේ දූලා දෙන්න විතරද...? පුතාලා නෑ නේද....? කියා ඇසුවාම, එයාට කියලා තියෙන්නේ,

"ඔහෙලට පිස්සුද....? මට පුතාලා දෙන්නෙකුත් ඉන්නවා...., ඒ මගේ බෑනලා දෙන්නා...." කියාය. නිකන් බෑනලා නොව,  උන්දෑට අපි "රත්තරන් බෑනලා" වෙලා තිබුනේය. උන්දෑ. දවස් හතරක් විතර උන්නේ සිහි නැතිවය. එහෙම උන්න උන්දෑ දිවිය ළෝකේ ගියේ 2012 පෙබරවාරි මාසේ පෝය දවසේය.

ඕනෑ මරණයක් සාමාන්‍ය මට, මළ ගෙදර එච්චර අවුලක් උනේ නැතිය. ඒත් බෑනලා දෙන්නාගෙන එකෙක් නිසා, චිතකයේ ස්වීච් එක එබුවායින් පස්සෙ, කරන්ට් එක වැදුනා වාගේ, මොකක්දෝ එකක් වෙලා ගියේය. මස්සිනා නම්, හරකා වගේ අඬාගෙන බිම ඉඳ ගත්තේය.

මම කාටත් නොපෙනන ලෙස පල්ලම් බැස්සේ, ඇවිත් උන්න මහ සෙනගට, මගේ ඇස් වල වතුර ගතිය පෙනෙයි කියා සැක සිතුන නිසාය. ඒත් එතනට ගමේ උන් ඇවිත්, "මොකෝ සුදු මහත්තයා...?" කියා ඇසුවාම, මට කතා කර ගන්න බැරි බව තේරුනේ ඒ වෙලාවේය. අර තෙතමනය ඇස් වලට තව දුරටත් දරාන ඉන්න බැරිවාදෝ, කරාමේ කැඩිච්චි ටැප් එක වගේ ගලාගෙනම ගියේය.

RIP (Return If Possible)

සැවෝම එක හා සමානව සැලකීම, කෙලින් කතා කිරීම, නැව ගිලුනත් ආතල් එකේ සිටීම, සංග්‍රහශීලීත්වය, කළාකාමී බව, සෘජු බව, ආගම් බදා නොගැනීම හා, තවත් නොයෙකුත් දේ අතරේ, මා නැන්දම්මාට ආදරය කිරීමට ප්‍රධානම හේතුව නම්, ඇය එකෙකුටවත් බය නොමැති වීමය. අවංකව කතා කරන්නේ නම් අපේ අම්මා තුල මේ දේවල් බොහෝමයක් නැතිය.