බිග් මැච්, ලව් ලෙටර් හා තෝරූ - Big Match, Love Letters & Thora

ලව් ලෙටර් ගැන ලියන්න ගිහින්, ලිය උනේ වෙන මක්කාවත් නේ. ඒකට, සමහරු කැමති උනාට, සමහරු කැමති නෑ. ඒ, මේ ළෝකේ හැටි. ලව් ලෙටර් පැත්තක තියෙද්දි, මම ලිව්වේ අති භයානක රෝගයක් ගැනනේ. මම කිව්වා වගේ, 6-7 පන්තිවලදි මට ඔය් රෝගය බෝ උනේ නෑ. ඒත් 8 පන්තියේදි රෝගයේ ගොඳුරක් බවට පත් වෙන්නේ මගේ වරදකින් නෙමෙයි. ඒකටත් වැරදි කෙල්ලෙක්ම තමයි ඉතින්.

ඔය අවුරුද්දේ තමයි, පන්තියේ උන්න තෝරු සැට් එකත් එක්ක බෝයිස් ටෙන්ට් එකේ නැතිව, පැවිලියන් එකේ බිග් මැච් එක බලන්න ගියේ. මේ තෝරු ඇවිල්ලා, හොඳ මෝරු. දැන් සමහර එකෙකුට අවුල් යන්න පුළුවන්, ඒ පාර මක්කයි මේ යකා දොඩන්නේ කියලා. "තෝරු" කිව්වේ, ගල්කිස්සේ හරි, කොල්ලුපිටියේ හරි, සැන් තෝමස් එකේ ඉඳලා, සිස්සත්තේ පාස් වෙලා ආපු පුංචි පහේ හපනුන්ට. කොල්ලුපිටියේ එකට් කිව්වේ "ප්‍රෙප්" කියලා.

ඔහොම ආපු තෝරු, තෝරු වගේම, මෝරූ. ඒ කියන්න බර කාරයෝ, ඒ වගේම දළ කාරයෝ. කොටින්ම ඉහළ සමාජේ පොරවල්. මගේ පොත්ත සුදු නිසාත්, පොඩි කාලේ ඉඳන් වෙනත් විදියට හිතන එකෙක් නිසාත්, මේ සෙට් එකට මාව මුහු උනා. ඔය බොරැල්ලේ ලංසි අක්කි කෙනෙක් ගාවට, ඉන්ගිරිසි එලටියුසන් යන්න පටන් ගත්තේ මුන් සැට් එක නිසාමයි. නැත්තං මූං සුරුස් බුරුස් ගාලා ඇදලා අරින ඒවා තේරෙන්නේ නෑ නේ.

එදා තමයි තේරුම් ගත්තේ, අම්මටයි තාත්තටයි දෙන්නටම ඉන්ගිරිසි පුළුවන් වෙලත්, ගෙදර ඉන්ගිරිසි රේඩියෝව නිතරම වගේ අහලත්, ඉරිදා ඉන්ගිරිසි පත්තරේ ගෙදරට ගෙනල්ලත්, කඩ්ඩ ඉගෙන නොගත්ත එකේ පාඩුව. හැමයි මේ වටපිටාව, දඩ බඩ ගාලා කඩ්ඩ පොලිෂ් කර ගන්නත් හේතු උනා. කොටින්ම අනික් සබ්ජෙක්ට් පැත්තකට දාලා, මට ඕනෙම උනේ ඉස්පෝකන් ඉන්ගිරිසි ඉගෙන ගන්න.

8 පන්තියේදි, යාන්තන් නෝන්ඩි නොවී කඩුව වනා ගන්න පුළුවන්. ඔය පන්තියේදි, අපේ උන්ට උන්ගේම වූ, උන්ගේම පෙම්වතියන් උන්නා. ගමේ උන්ද නගරේ උන්ද කියලා වෙනසක් නෑ. නැගලම ගියේ, මොරටුවේ ඉඳලා ආපු වඩ්ඩෙක්ගේ පුතෙක්ගේ ප්‍රේම කතන්දරේ. මූ උදේම ඇවිල්ලා ලව් එක ගැන විස්තර විචාරයක් දෙනවා. ඒක අහන ඕන එකෙකුට, අනේ අපටත් අපේම වූ කෑල්ලක් ඉන්නවානම් කියලා හිතෙන එක හිතෙනවාමයි.

නැගලම යන්නේ, මූ ඒ කෙල්ල ලියන ලව් ලෙටර්, ඔක්කෝටම ඇහෙන්න කියවන එකෙන්. ඒ විතරක් නෙමෙයි, ඌ ලියන ඒවත්, ගොඩක් වෙලාවට කෙල්ලට දෙන්න ඉස්සෙල්ලා, පන්තියේදි කියවනවා. පස්සෙ කාලේක විවාද කණ්ඩායමේ පවා උන්න මේකා. මේවා කියෙව්වේ ඒ කාළේ වයර්ලස් එකේ ලියුම් කියන ආකාරයට. ඒ නිසා ඒක තවත් රසවත් උනා.

ඔහොම ඉන්න අතරේ තමයි, බිග් මැච් එකට යන්නේ. බිග් මැච් ගියේ, කලින් කිව්වා වගේ බොක්කෙ සෙට්
එකත් එක්ක. සමහර උන්ගේ කෑලිත් ඇවිත් උන්නා. උන්ගේ යාළුවොත් ඇවිත් උන්නා. මම හිතන්නේ, කෙල්ලෙක් සුන්දරවම පේන්නේ ඔය කාළේ. මොකෝ, ජම්බු ගහෙන් වැටිච්ච ගමන්, ඇස්වහ කටවහට එල්ලන පුහුල් ගෙඩි වගේ. තැලිලා පොඩි වෙලත් නෑ නේ. පුදුම සුන්දරත්වයක් තියෙන්නේ.

දවස් තුනෙම බිග් මැච් බැලිල්ල කෙසේ වෙතත්, මල් නම් නෙළුවා නොසෑහෙන්න. ඒත් ඉතින් විශේෂ දෙයක් සිද්ද උනේ නම් නෑ. ඒත් අන්තිම දවසේ, මීට පස්සේ එයාලගේ පාටිස් වලට එන්න කියන ආරාධනා නම් මල් පොහොට්ටු වලින් ලැබුනා.

ඊට දවස් කීපකෙට පස්සේ, පන්තියේ එකෙක්, අර රෝගයේ, එක රෝග කාහකයක් වන, සෙනෙහෙ කොළයක් උස්සගෙන එනවා. ඒක ඇත්තටම සෙනෙහෙ කොළයක් එක්ක ආපු ආරාධනාවක්. උපන් දින උත්සවයකට. පියෝ කඩ්ඩෙන්, මම ආවේ නැත්නම් එයාගේ පාටියෙ වැඩක් නෑලූ. එයා මට කැමතිලු. මාව අමතක වෙන්නේ නෑ ලූ. අරක මේක ඔක්කෝම. ඒත් අයි ලව් යූ කෑල්ලක් නම් නෑ. ඒත් ඉතින් මට මාර චූන්. මොකෝ හා හාපුරා කියලා ලැබිච්චි සෙනෙහෙ කොලේනේ.

අරූ කෙල්ල ගැන පින්තූරේ මවලා දෙනවා. කොයි... මට මතක නෑ.... කොයි පොහොට්ටුවද කියලා. මට නම් හිතා ගන්නත් බෑ. ඇයි බං... හින්ගල සෝ බලලා තිබුනට, මම හිතුවේ ඒවා වෙන්නේ, සෝ වල විතරමයි කියලනේ. අරූ උත්තරයක් ඉල්ලනවා ලියලා. කෙලින්ම මතක් උනේ, පහේ පන්තියේ ලන්සියා දීපූ ලව් ලැටර් එක. ඕවා දීලා ඉල්ලගෙන කන්න වෙන නිසා, මම කිව්වා, උත්තර සෙනෙහෙ කොලයක් දෙන්න නම් බෑ. ඒත් මම පාටියට එන්නම් කියලා.