ලව් ලැටර් සහ ලව් මාන්දම - Love letters & Enamored

පළමු කොටස...

රජ්ජුරුවන්ගේ ඉස්කෝලෙට ගියයින් පස්සේ, කෙල්ලෝ නැති උන සාංකාව නැති වෙලා ගියේ, ඒ කාලේ මම වැඩියෙන්ම ආදරේ කරපු, අල හොදියි පානුයි ඒ ඉස්කෝලේ තිබුන නිසා. ධර්මාළෝකේ කෙල්ලො දෙන්නෙකුට තුන් දෙනෙකුට තිබුන ක්‍රෂ් එකත්, එහෙමම නැතිවෙලා ගියා. දෙන්නෙක් තුන්දෙනෙක් එක්ක ක්‍රෂ් එකක් තියෙන්න පුළුවන්ද? එක හිතින් ප්‍රේම කරන්න පුළුවන්ද? මම නම් හිතන්නේ එහෙම කරන්න පුළුවන්, ඒක තමයි ඇත්ත. අපි හිතින් කී දෙනෙකුට නම් ලව් කරනවද?

ලස්සන කෙල්ලෝ ඔක්කෝම, මට උන්නා නම් කියලා තමයි, නිතරම හිතෙන්නේ. දීපීකා පදුකෝන් එක්ක ලව් කරන්න තියෙනවනම් මොන තරම් සුන්දරද? අනර්කලී..? හරි.. අනර්කලි පෙරමුණේ නිසා ඕන නෑ කියමු. එහෙනම් නදීෂා හේමමාලි. කවුද අනේ ආස නැත්තේ? ඒ නිසා අදටත් මම හිතන්නේ, කීප දෙනෙකුට ආදරේ කරන එකා හෝ එකී, හොඳ සමාජ සේවකයෙක් කියලා.

ඔය, "ගහේ තියෙන තල් කොල මදි, මගේ ආදරේ ඔයාට ලියාලා දෙන්න..." (එම එස් ප්‍රනාන්දු) කියලා ලිව්වට, අනිත් පැත්තට අහන්න වෙන්නේ, "මට නුඹ විතරක් උනාට, නුඹට ඉන්නේ මම විතරද...?" (දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී) කියලා තමයි. ඒ උනාට ඉතින් දත කාගෙන, ආසවන් යටපත් කරගෙන "සැමදා ඔබ ලඟ ඉන්නම්, මගේ කියා රැක ගන්නම්.."  (කුමාරසිරි පතිරණ) කියලා වෙන පොරොන්දුව, රකින්න පුළුවන් නම් තමයි හොඳ.

කොහොමින් කොම හරි, ගමේ කෙල්ලොත් එක්ක, අල්ලන සෙල්ලම්, බට්ටෝ පැනීම්, හොරා පොලිස්, සෙල්ලම් ගෙවල් දැම්මට, ආල හැඟීමක් ඇති නොවන්න ඇත්තේ, පහසුවෙන් පරිශීලනය කිරීමේ හැකියාවක් තිබුන නිසා වෙන්න ඇති. ඒ ඇරෙන්න වෙන හේතුත් තිබුනා.

6-7 පන්තිවලදි, මේ ළෝකේ තියෙන දරුණුම ලෙඩේ වෙන, "ලව් මාන්දම" කියන, අති භායනක රෝගයේ, ගොදුරක් බවට පත් උනේ නෑ. ඔය ලෙඩේ හැදුනාම, බෙහෙත් නෑ. මහා භයානක රෝගයක්, සම හරක් මරණයට පවා පත්වෙනවා. බෙහතක් හොයා ගන්න එකකුත් නෑ. මම හිතන්නේ, ඒ ගැන පර්යේෂණ කරන්නෙත් නෑ, ළෝකේ කිසිම තැනක. ඒක ඇත්තටම මිනිස් සමාජයටම කරනා හානියක්.

ලෙඩේ, රෝග ලක්ෂණ බොහෝමයි, ඇස් පේන්නේ නැතිව යනවා. ඒ කියන්නේ, ලව් කරන එකාගේ අතක් අල්ලගෙනම යන්න ඕන. නැත්නම් පාර පැන ගන්නවත් බෑ. ශරීරයේ ඇති, කාන්දම් ශක්තිය බලවත් වෙනවා. කොයි වෙලාවෙත් ඇලිලමයි ඉන්නේ. කන් ඇහෙන්නේ නෑ. විශේෂයෙන් ගෙදරදි, ඒ වගේම බස් එකේදි, ටිකට් ගන්න කියලා, දහ සැරයක් විතර කියන්න ඕන.

ඇස් පෙනීමත් අඩු වෙනවා. ඒ කියන්නේ වට පිට පේන්නේ නෑ. තමුන් කරන දේ, අනිත් අයට පේන්නේ නෑ කියලයි හිතන්නේ. නිතරම නිදි මත ගතියක් ඇති වෙනවා. කෙල්ලෝ නම් කොල්ලගේ උරහිසේ නිදි, කොල්ලෝ, කෙල්ලන්ගේ ලැප් ටොප් එක වෙනවා. කළාකාමි වෙනවා. ඒ කියන්නේ ෆිල්ම් එහෙම බලන්න යනවා. ඒ උනාට, කතාව ඇහුවොත් කියන්න දන්නේ නෑ. ඒ අර ඇස් පෙනීම අඩු වන නිසා මිසක්, වෙන හේතුවක් නිසා නෙමෙයි, අර මහා පත තිරේ තියෙන කිසිම දෙයක් පේන්නේ නැතිව යන්නේ.

අනික, මේ රෝගයට විෂේශඥ වෛද්‍යවරු නොමැති නිසාත්, ඖෂධ නොමැති නිසාත්, ගොඩ වෙදකම් වලට යන වියදම ඉතා ඉහලයි. ගෙස්ට් හවුස් වලට, ටෙලිපෝන් කාඩ් වලට, බහිරව පූජා වලට (තෑගී බෝග, කෑම බීම) යන වියදම ඉතා ඉහලයි. ඒ නිසා කොල්ලන්ගේ වොලට් එක හිස් වෙනවා.

ගෑල්ලමයින්ගෙ නම්, ආදයම ඉහළ යනවා. වියදම අඩු වෙනවා. ෆෝන් කාඩ්,  ඇඳුම් පැළඳුම්, සුවඳ විලවුන්, ආරිච්චි, බෝරිච්චි, කම්බී කූරූ, බෝල මාල නොමිලේ ලැබෙනවා. ඒත් අර ඇස් නොපෙනීම, කන් නොඇසීම, දවල් හීන පෙනීම, නාන කාමරය තම අයිතියට පවරා ගැනීම, තනියෙන් මිමිනීම, තනියෙන් සිනාසීම, නින්ද නොයෑම, අධික ලෙස, රැහැන් රහිත දුරකථනවලට ඇබ්බැහිවීම වගේ රෝග, සම හරක් විට කෙලවර වෙන්නේ, මුල්ලේරියාවේ තියෙන ඉස්පිටිතාලෙන්.

ලෙඩේ උච්චතම අවස්ථාවේ සරන පතන්නේ, අම්මගේ සාරියෙන්, එහෙම නැත්නම් නාන ළිදෙන්, සම හරක් බෙහෙතක් කියලා හිතාගෙන, ගැවිස්කෝන් වෙනුවට, ග්‍රැමොක්සෝන් බීල බලනවා, ඔය පොළොන්නරුව පැත්තේ උන් නම්, කනේරූ ඇට මීට ප්‍රතිකාරයක් වශයෙන් ලබා ගන්නවා.

මේ රෝගයට ලිංග බේදයක් නොමැති උනත්, වැඩිපුර රෝගයෙන් මිය යන්නේ කාන්තා පාර්ශවය, එතනදි පුරුෂ පක්ෂයට මේ රෝගයට ඔරොත්තු දීමේ හැකියාව, තම ශරීරය තුලින්ම ලබා දෙනවා. එහෙමත් කෙනෙක් තමයි මිය යන්නේ. කෙල්ලෝ මේ බව දන්න නිසා. සමහර වෙලාවට දුම් රිය ඇන්ජිමේ ශක්තියට වඩා, ප්‍රේමයේ ශක්තිය බලවත්ද, කන්දකින් පහළට පැන ගුරුත්වාකර්ෂන ශක්තිය සැබෑවක්ද කියනා පර්යේෂන වල නිරත වෙන්නේ, බොහෝ වෙලාවට දෙන්නාම එකට.

දැන්, ඔහේලට තේරෙනවා ඇති නේ මේ රෝගයේ තියෙන බයානක කම. බ්ලොග් ලිවීම පැත්තක තියලා, මම මේ ළෝක සවුක්ක සංවිධානයට මේ ගැන ලියුමක් ලියන්න පටන් ගත්ත. මොකෝ අපේ සවුක්ක දෙපාර්තුමේන්තුවට මේවා කියලා වැඩක් තියෙයි. හිච්චික්කිතර ඩෙංගු මදුරුවෙක්වත් මරාගන්න බැරි එකේ.

ඒ නිසා ලව් ලෙටර් ගැන කතාව මීළඟ එකෙන්..