රොකට් රෝහිණි, රොකට් සහ තිලාපියා - Rocket Rohini, Rokets & Thilapiya

මේ කතාව ලියන්න හිතාගෙන උන්නේ, අර අම්මට සිරි ලංකාවෙන්, රොකට් එකක් යවපු කාළේ. ඒ උනාට, ඒක එහෙම්මම අමතක වෙලා ගියා. ඒ රොකට් කතාව, දැන් හැමෝටම අමතකත් එක්ක. සද්දේ දාලා රොකට් එක ඇරියට මොකද, පාර්ලීමේන්තුවේදි මේ ළඟදි අහුවම කියලා තියෙන්නේ, එහෙම රොකට් එකක් ඇරියෙ නැතෙයි කියලා. එහෙමනම්, බලාගෙන ගියාම රොකට් එකක් නෙමෙයි ඇරලා තියෙන්නේ, තඩි නයෙක්. එක්කෝ සභානායක කෙප්ප කෙලිනවා. එක්කෝ නයි ටී ඇන් එක කෙප්ප කෙලිනවා.

අළුතෙන්ම ලියන, වීර කාන්තා. අපේ හැලපයා වගේම, අපේ රවී ගොයියත්, ගම් වල ගෑණු ගැන, බොහෝම වර්ණනා මුඛයෙන් කතා කරපු නිසා, ඉස්සර ලියන්න හිතාගෙන උන්න, පට්ට චරිත දෙකක් ගැන ලියලා දාන්න ඕන කියලා හිතුනා. මාත් මේ එළ බුවාලා තලනවා වගේ පඳුරු තලන්න ගිහින්, නාගත්ත අවස්ථා නම්, අනන්තයි අප්පරමානයි. සමහර ඒවා නවත්තපු තැන් මතකත් නෑ. සමහර ඒවා ඉවර කරලත් නෑ. මේක නම් එක පෝස්ට් එකෙන් ඇරලා දාන්නම් කොහොම හරි.

ඔය ගමක හැදුන වැඩුන, නගරේ හැදුනත්, වල බැහැපු ඕන එකෙක් දන්නවනේ, රොකට් කියන්නේ මක්කැයි කියාලා. රොකට් කියපු ගමන් මතකෙට එන පොර තමයි බොග් මාලේ.. වේස කොල්ලෝ බොග් මලේ කිව්වට, පොරගෙ නම, බොබ් මාලේ. ඉස්සර පංචිකාවත්ත පැත්තේ පුට්බෝල් ටීම් එකක් හිටියා, බොග් මාලේ ඇන්ඩ් ද වෝන්ඩර්ලයිට් කියලා.

ඒ කියන්නේ, උන්ගේ ගඳ වොන්ඩර්ලයිට් දාලා හේදුවත් යන්නේ නෑ කියන එක. ඉස්සර වොන්ඩර්ලයිට් කෑල්ල, සන්ලයිට් කෑල්ලට් වඩා ලොකුයි. අපේ උන් ලොකු දේවල් වලට මාර ආසාවක් නේ තියෙන්නේ. ඒ කියලා ඉතින් වැදගත්ම දේ, පොඩියට තියෙනවනම් තමයි කැමති. හැබයි ඉතින් ඉස්තිරි පක්සෙට නම් ඕකේ අනික් පැත්ත.

රෝහිණී අක්කා තලෙලුයි. ඉස්කින් එක, නිකන් වර්ජින් ඔලිව් ඔයිල් ට්රීිට්මන්ට් එක, දැන් දාලා ගත්තා වගෙයි. කොන්ඩෙ කඩලා දැම්මම, පුකෙනුත් පල්ලෙහා. (පුක යනු කුණුහබ්බයක් නොවේ - කතන්දර ශූරීන්) ඇන්දේ රෙද්දයි හැට්ටෙයි, එකෙක්වත් අතක් තියලා තියා, මදුරුවෙක් වත් වහලා නැති හංසයෝ දෙන්නා, බැසියර් එකේ තදවෙලා ඉන්න බැරුව, කොයි වෙලාවෙත් හැට්ටෙ අස්සෙන් පනින්න බලාගෙන ඉන්නේ.

ඒක දැකපු ඕන එකෙක්, අනේපොයි කියලා දෙසරයක් බලනවා, අරුන් දෙන්න විඳින දුක දැක්කාම. හැබයි දැන් ඉන්න ඔය කොම්පැණිවල වැඩ කරන වනචර නෝනලා වගේ, බුරිය එලියේ දාලා නම් ඇන්දේ නෑ කවදාවත්. ඒ උනාට චීත්තෙට හිරවෙච්ච පුට් බෝල් දෙකත්, කොයි වෙලාවෙද පිට්ටනියකට බහින්නේ කියලා බලාගෙන උන්නේ. ඔය ඔක්කෝම දේවල් තිබුනත්. කට ඇරිය ගමන් එකෙක්වත් නෙමෙයි පැත්ත පලාතක ඉන්නේ.

ගඳට නෙමෙයි බොලල්ලා. අයේ මක්කටෙයි බොරු කියන්නේ. සුපිරි විකී ඇඩ් එකට ගන්න පුළුවන්, මේකප් එකක් නොදා උනත්. ඒක නෙමෙයි හේතුව. භාෂාව... තනිකර කතා කරේ පාලි හා සඟිස්කෘත. ඔය රෝහිණි අක්කා අපේ ගමේ නෙමෙයි. ගමට කැන්දගෙන ආවේ පියා. පියා කිව්වට අපි ඌට කිව්වේ තිලාපියා කියලා. මොකෝ පොරගේ ජීවීකාව ඇවිත් මාළු වෙළඳාම. ඒ කියන්නේ පෙට්ටියේ බැඳන්, ගෙවල් ගානේ ගිහින් මාළු විකුණන එක.

හැබයි ඉතින් ඇස්වහක් කටවහක් නෑ, පියත් බුදු හැන්ඩියා. පරම්පරාවෙන් උරුම වෙච්ච පර්චර් 20 විතර ඉඩමේ, ලස්සන පොඩි ගේකුත් හදාගෙන උන්නේ. රෝහිණි පියාගේ දෙවන කසාදේ. පළවෙනි එකී ටිකිරි. ඒක පියා දාපූ නමක්. ගමේ උන් නම් කිව්වේ, කාපිරි කියලා. කට්ට කළුයි. හැබයි හොඳ කඳ. කාපිරි පැටව් දෙන්නෙකුත් හිටියා. කොච්චර කළුද කියනවනම්, කළුවරේ නම් පේන්නෙම නෑ. ඒ උනාට ලාවට හඳ එළිය තියෙන දවසක නම්, දත් සෙට් එක පේනවා, ටිකිටි පෙනුනේ නැතත්.

ඒක දැක්කනම් ඕන එකෙක් බය වෙනවා. පියා රෝහිණි ගෙනාවේ, ටිකිරි පොඩි උන් දෙන්නත් එක්කම කොල්ලෙක් එක්ක පැනලා ගිය නිසා. එහෙම ගියේ පියා ටිකිරිට වඩා වැටේ මුරුංගා වලට ආදරේ කරපු නිසා. පියා බොකු දිරාස් ගහලා, සාලේ පත් බෑවීලා ජීවීතේ සුවය සොයා යනකොට, ටිකිරි කරේ, වත්තේ වැටකෙයා පඳුරු අස්සෙ ඉඳගෙන, අනංගයා හීයක් විඳිනකන් එහාට මෙහාට ඇවිදින එක.

ඕකි නයිටියක් ඇඳගෙන, ඔහොම ඇවිදින දවසක, මමත් අම්බානක බය උනා, මෝහිණීද යකෝ මේ කියලා. ආ.... අපේ සුදු මහත්තයනේ මේ..... කියලා කිව්වම් තමයි මේ මෝහිණි නෙමෙයි, ටිකිරි කියලා දැන ගත්තේ. ඒත් මම කින්ඩියට,  මොකෝ ටිකිරි මේ මහ රෑ මිදුලේ කරන්නේ ඇහුවාම, ඒකී කිව්වේ හුජ්ජා අතක් ගහන්න ආවා කියලයි. ඔහොම හුජ්ජා අතවල් ගහන්න ආපු දවස් කීපෙකදිම, මට ටිකිරිව හම්බ වෙලා තියෙනවා.

ඔය ටිකිරිට වහ වැටිච්චි එකෙක් තමයි දර මඩුවේ බෙනා. බෙනා කාගේ කව්ද කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඒත් ඒ යකා හිටියේ දර මඩුවේ. දර මඩුවට ගෙවල් දෙකක් මෙහා තමයි, පියාලගෙ මන්දිරේ. ඔහේලට කියන්න ආයිබෝවන්ඩ, ඔය බෙනා ටිකිරිට කොච්චර වහ වැටිලා හිටියද කියනවනම්, ඒකි අර කොල්ලත් එක්ක පැනලා හිය දවසේ, බෙනා වහ බීලම දැම්මා.

ඒ පාර යාන්තන්, තොරන හංදියේ නන්දන හෝටලෙන් ගෙනාපු පොල් කිරි ටිකක් පොවලා, මහ ඉස්පිරිතාලේ ගෙනිහින් තමයි, ඒ බෘංගරාජයාව ගොඩ ගත්තේ. ඔය බෙනා උපතින්ම මුක්කං. ටික දවසකට පස්සේ බෙනා දැක්කාම. කැත වැඩේ නේ බං බෙනා, ටිකිරි කලේ... කියලා ඇහුවාම. බෙනා කිව්වේ.. ඤිකිරි.. ඤිකිරි ඤෙමෙයි ඒඤී හැඤිරි. පඤ්ඤ වේඤිට හොඤක් වෙඤ්ඤේ නෑ..... මච ජුඤ්ඤ ගිඤ්ඤට කියලා..

ලියන්න ගියේ, රෝහිණියි පියයි ගැන. ලිය උනේ, ටිකිරියි බෙනයි ගැන.. අමතක නොකර කතාවේ ඉතිරි ටිකත් කියන්නම්.. තරහ අවසර..