මළ ගෙවල්, මළ ඉලව් හා මළ විකාර - Funny Funerals

අපේ බූරූ බබා ඔරේන්ජ් බාර්ලි ගැන පෝස්ට් එකක් දාලා. ඕක දැක්ක ගමන් මගේ අර නොස්ටැල්ජියා ලෙඩේද මොකක්ද එක, එකසිය ගානට තද උනා. බූරූ බබාටත් ලෙඩේ හැදිලා තියෙන්නේ. මගේ බල මාළු කතාවෙන්. බල මාළු කතාව අහලා ඔහොම උනා නම්, කෑවම වෙන්නේ මක්කයි කියලා ඔහේලට හිතා ගන්න පුළුවන් නෙව. ඔය ඔරේන්ජන් බාර්ලි කියන් කොටම මට මතක් වෙන්නේ මළ ගෙවල්.

අද නම් හැම දේම වගේ, මල ගෙවල් කියන්නේත් මල විකාරයක්. ඒකත් මේ ෂෝ එකක් වෙලා. පත්තරේ දැන්වීමෙන් පටන් ගත්තම. ෆියුන්‍රල් ඩිරෙක්ටර්ස්, ෆ්ලවර් ඇරෙන්ජ්මන්ට්ස්, කොස්ටියුම්ස්, කාස්කෙට්ස්, කේටරින්ස්, වලට දැමීම්ස්. චිතකේ දැවිම්ස්, හර්ස්, බැනර්ස්, ගොක් කොලස් අරකස් මේකස්, එකම මළ විකාරයක්. ඒ විතරක් නෙමෙයි, සම හරක් මිනී පෙට්ටියත් එක්ක ෆේස් බුක් එකේ පොටෝ එකකුත් අප් ලෝඩ් කරනවා. අනේ ඉතින් අර සංවේගාප්‍රාප්ත පිස්සු යක්කු, ඒවට් ලයික් එකකුත් දානවා.

ඇත්තටම අද මළ ගෙවල් කියලා කරන්නේ, මළ විකාරයක්. රජෙක් උනත් මළයින් පස්සෙ වැඩක් තියෙනවය. අන්න ඒකට තම්බි. පැය 24 ක් යන්න කලින් රෙද්දෙ එතුවා. දෝලාවේ තියාගත්තා, සින්දුවක් කියාගෙන, සැමටරියට ගෙනිච්චා, අල්ලට කිව්වා, වලට දැම්මා, ආවා. ඊටත් හපන් යුදෙව්වෝ. ගෙවල් පැත්ත පලාතෙවත් ගේන්නේ නෑ. එවෙලෙම ගෙනිහින් වලට දැම්මා, ආවා. ඔය මුස්ලිම් පොරවල් හෙම, වලට පනින්න යන නිසා ගෑණූ එහෙම කනත්ත පැත්ත පලාතේ ගෙනියන්නේ නෑ. ආන් ඒකට අපේ හරක්. ඉපදීමත් දුකයි, ජීවත් වීමත් දුකයි, මැරෙණ එකත් දුකයි, සංසාරෙත් දුකයි, බවෙත් දුකයි කියලා හැමදාම අහන උන්ට කවුරු හරි මැරුණහම් ඌටත් මැරෙන්න ඕන.

ඉස්සර වගේ හරියන්නේ නෑ. දැන් ෆියුන්ර්ල් පාලර් එක පොස් එකක් වෙන්න ඕන. ගොක්කොල එල්ලලා හරියන්නේ නෑ. පාර පුරා යකඩ බට හිටවලා, ළොකු සුදු කොඩි දාන්න ඕන. අහල පහල කිරි ටොයියා වගේ තාප්ප, බැනර් එල්ලන්න ඇන ගහලා කනවා. සම හරක් ඕවා අලි ගල් ගෙඩි වල ඔතලා දාලා යනවා එහෙම ගලක් ඔළුවට වැටිලා, අපේ නැන්දා කෙනෙක්ට මැහුම හතරකුත් දැම්මා. ඒත් මම ඇහුවා ඔහේ මක්කටෙයි බැනර් ගලවන්න ගියේ කියලා. බැලින්නම් වැටෙන්න ගිහින් බැනර් එකේ එල්ලිලා.

ඔය බැනර් වැඩියෙන් තියෙන තරමට තමයි, ඉන්න උන්ට රැස්පොට් එක වැඩි වෙන්නේ. මල් වඩම් අනවශ්‍යයි කිව්වට, හැම එකාම ඒවා උස්සගෙන එන්නේ. මොකෝ උන් දන්නවා, එපා කියන්නේ ගේන්නය කියන එක කියලා. හැම එකාම ආවම අඬන්න, දෙන්නෙක් විතර ෂිෆ්ට් එකට දාලා තියෙන්නේ. එයාලා නාඬා හිටියත්, කවුරු හරි ආපු ගමන් අඬනවා. එන එකාගේ තරා තිරම අනුව අඬන කට්ටියයි, අඬන පරිමාණෙයි වැඩි වෙනවා. ඒ අඬන ඇඬිල්ලට ආපු එකාටත් ඇඬෙනවා.

සම හරක්, මිනීයට ගෞරව කරන කොට. "යනවානම් අනේ මං අරන්..." රිගින් ටෝන් එක, ෆෝන් එකේ යනවා. ඌ ඒක ඕෆ් කර ගන්න මිනීය ගාව ඩිස්කෝ ඩාන්ස් දානවා. මට පෙන්නන බැරි වැඩක් තමයි සපත්තු ගලවන එක. මොකෝ, මගේ හැම මේස් එකේම් හිල්. ඒ නිසා මම වාහනේම ඒවා තියලා එනවා. ඒක කෝකටත් හොඳයි, මොකෝ සම හරක් උන්ගේ එක කියලා හිතලා, මගේ දෙක දාගෙන යනවා. මම බෙයාර් ෆුට් ගියපු නිසා, ආයෙත් ඒ විදියටම එනවා.

හරියට තුන් වේලටම නෙස්කැෆේ ගහන උන් වගේ, ගේන ගේන නෙස් කැෆේ එක ගහනවා. ඩයබටීස්... මොන? පස්සෙ බැරිය ඉන්සියුලින් ගහ ගන්න. සම හරක් වෙනම ගෙන්නගෙනත් බොනවා. ඒ බීලා ගෙදර ගිහින් රෙන්න ගියාම රෙන්න බෑ. බෙට්ට ගල් වෙලා. තටමනවා පුක ඉරෙන්න. ම්හූ... ඉතින් මැරිච්ච එකාගේ අම්මට පින් දිදි, පපායා ජූස් ගහනවා බඩ බුරුලට යන්න.

කෑම තිබුනොත් එහෙම, කෑම රෙඩී කියපු ගමන්, හත් අවුරුද්දක් නොකා හිටපු ඉතියෝපියාවේ සුඩානේ උන් වගේ, පෙට්ටියේ ඉන්න එකා ඇර, ඔක්කෝම මරා ගන්නවා පෝලිමට සෙට් වෙන්න. තියෙන ඔක්කෝම, මහාමේරූ පර්වතේ වගේ බෙදාගෙන ඇදලා අරිනවා. කොලෙස්ටරෝල්, ප්රේසර්. සුගර් මෙළෝ ලෙඩක් නෑ. සම හරක් දෙවනි සැරේත් සමනල කන්ද නගිනවා. කෙසෙල් ගෙඩි තියෙනවනම් ඒකෙනුත් දෙක තුනකට වග කියනවා.

ඊට පස්සේ කේටරින් එක හරි නෑ කියනවා. අරයගේ ගෙදර මීට හොඳට තිබුනා කියනවා. අඩු තැනක් ජරා තැනක් වෙන්න ඇති කියනවා. පෙට්ටියේ ගාන අහගන්නවා. අපෝ.. ඊට වඩා එකක් නේ අරයගේ එකේ තිබුනේ කියනවා. එම්බාම් එකත් හරි නෑ කියනවා. හරියට මුන් එම්බාම් කරන උන් වගේ. අපරාදේ මළේ කියනවා. බේරගන්න තිබුනා කියනවා. මෙයාලා හරි ට්‍රීට්මන්ට්ස් වලට ගියේ නෑ කියනවා. අපරාදේ ජෙනරල් හොස්පිටල් ගෙනිච්චේ. නවළෝකෙට යන්න තිබුනා කියනවා. ඒත් නවළෝකෙට ඔපරේශන් එකකට ගියපු මොහොදින් බෙග්, තාම සිහිය එනකන් බලාගෙන ඉන්නවා.

ගෑණුයි, ගෑණූ වගේ පිරිමි ටිකයි, ඔය ගේම්ස් ප්ලේ කරන අතරේ, පිරිමි ටික මතට තිත සංකල්පෙට සෙට් වෙනවා. ගෙදරම එකා ඉස්පොන්සර් කරනවනම්, වෙනම ගෙදරක වැඩේ ගානට යනවා, එහෙම නැතනම් සංවේගාප්‍රාප්ත පිරිස එන කොට, බඩු අරගෙන එනවා. හන්දියේ චයිනිස් එකාට, එකසිය ගානට බිස්නස්. කිලි බිලි මක්කත් නෑ. බැදපු මාලු, චිකන් බීෆ් විතරක් නෙමෙයි, පෝක් හිටන් තියෙනවා. මෝහිණි තියා මහසෝනාවත් පැත්ත පලාතේ එන්නේ නෑ. මොකෝ ඒ වෙලාවට මහසෝනා උනත් අවුලක් නෑ. අහල පහල කඩ කාරයෝ නිදා ගෙන හමාරයි. එලි වෙනකන්, ගෝලිප්, සෝඩා හොයාගෙන,කඩවල් වල දොරවල් කුඩු කරනවා.

එයාලා එහෙම සෙට් වෙද්දි, ටීනේජ් සෙට් එක, එයාලගේ ඉස්මාට් ෆෝන් එක්ක ෆෙස්බුක් එක අප්ඩේට් කරනවා. ටැබ් වල මල් කඩනවා. ඇස් ගහනවා. නම්බර් එක්ස්චේන්ජ් කර ගන්නවා. මළ මගුල් සක්වලයි. තව සෙට් එකක් කැරම් ගහනවා. ලොකු ලොකු අය මහින්ද මහත්තයා ගෙදර යවනවා. රනිලුයි සජිතුයි මැරි කරනවා, චන්ද්‍රිකා දේශපාළණේට ගේනවා. ඝෝඨා කෝට්ටෙට ගේනවා. ඉකොනමි එක ඩවුන්ද පල්ලන් කීයනවා හරියට පාර්ලිමේන්තුව වගේ.

ඒ අස්සේ ඒකේ ඉන්න එකෙක් ආවොත්, ඔක්කෝම නැගිටිනවා. මළ ගෙයක් උනත්, ඌ අත වනනවා ආයිබෝවන් කියනවා, හිනා වෙනවා. පිට අත ගානවා. සම හරක් බඩටත් අනිනවා. මිනීයටත් ආයිබෝන් කියලා ඇවිත්, කස්ටියටම විහිළු කරනවා. බන්දු සමරසිංහ වගේ. ටික වෙලාවකින් යනවා. ඌත් එක්ක එන උන්, තියෙන ජාති ඔක්කෝම කාලා බීලා, ගන්න පුළුවන් ඒවා අරගෙනත් යනවා. දන්න උන් සිගරට්, බෝතල් එහෙම, හංග ගන්නවා. මොකෝ මහ උන් වගේම තමයි, ගෝලයොත් අහු උන තැන කනවා. කනවා නෙමෙයි වනසනවා.

ඩුම් ඩුම් බීටින් ෆියුනරල් ටේකින් දැන් අඩුයි. තත්වෙට නිකන් හරි නෑ වගේ. මරණේ උස්සන දවසට, නිකන් වාහනේ ආපු උනුත්, රෙන්ට් එකට හරි, බැන්ස්, බී අම්, වොල්වෝ, ක්ර්යිස්ලර් වල තමයි එන්නේ. මොකෝ බොරැල්ලට යන කොට ලැවල් එකට යන්න එපාය. අනුනායක මහනායක විතරක් නෙමෙයි සභානායකත් එනවා පංශූකූලෙට. හයර් එකට ගෙනාපු වීඩීයෝ කැමරාමන්ලයි, අනික් කැමරාමන්ලයි, ටැබ් තියෙන උනුයි, ඉස්මාට් පෝන් තියෙන උනුයි, කැම් ෆෝන් උනුයි පොටෝ අල්ලනවා, එකසිය ගානට. ඊට පස්සේ අවමංගල සභාව.

ඕක තමයි, මිනිස්සුන්ට ජීවීත් වෙන එක පුදුමාකාර දුකක් කියලා හිතෙන වෙලාව. අර සමිති සභාපතියි, මේ සමිතියේ ලේඛමුයි, කොම්පැණි රෙප්රසන්ටේටිව්ලයි, අරයයි මෙයයි, ඔක්කෝම බයිලා ගහනවා. පොලිටික්කගේ කතාව නැත්නම්, ඒක මළ ගෙයක් නෙමෙයි. ඌට එන්න බැරි නම් ප්‍රාදේශීයේ සභාපතියා අතේ හරි, කොන්ඩෝලන්ස් ඉස්පීච් එක එවනවා.

ඔන්න දැන් පෙට්ටිය උස්සන්න යන්නේ. ඉතින් මර හූ තියනවා ගෙනියන්න එපා තව ටික දවසක් තියා ගමු කියනවා. අනේ මාවත් අරගෙන යන්න කියනවා. ඇයි අපිව දාලා ගියේ කියලා පීකර් නැතුව ගමටම ඇහෙන්න දෙනවා. අයියෝ බුදු අම්මෝ කියනවා. සමහර උන් කලන්තේ දාලා වැටෙනවා. සමහර උන් දහ දෙනක් විතර අල්ලගන්නවා. සමහර උනෙග ඇඳුමුත් ලවෙනවා. ඒ අස්සේ ෆෝටෝ ගන්නවද කියලත් බලනවා.

අමාරුවෙන් වහලා කරට ගන්නවා. පාලර් එකේ දෙන්නා ගෙනාපු පෙට්ටිය උස්සන්න, හත් මුතු පරම්පරාවම එනවා. ඒත් උස්ස ගන්න බෑ. අම්බානක බරයි. ඇයි යකෝ ලස්ස ගානට හරියන්න අරුන් කොන්ක්‍රීට් ගල්, කළු ගල් මිනීයේ යටට දානවා. පෙට්ටිය බර තරමට තමයි කස්ටියට බර තියෙනවා කියලා අනිත් අයට තේරෙන්නේ. ඊට පස්සෙ, අමාරුවෙන වන වනා ගෙනිහින්, ඩයනා ගියපු හර්ස් එකට දානවා.

අර අඬන සෙට් එක ආයෙත් මර ලතෝනි දෙනවා. ඉතින් මැරුන එකාටත් දාලා යන්න දුකයි. ඇතුලේ ඉන්න එකා ඉන්නේ උඩ බලාගෙන නේ. උගේ හරි, ඒකිගේ හරි මනෝකාය ඇස් ඇරලා බලනවා. බලන කොට ඌ දකිනවා තඩි බැනර් එකක් ගේ ඉස්සරහම එල්ලලා. "මිය ගියේ ඔබ නොව අපය.." කියලා. ඒ කින්ඩි බැනර් එක දැක්ක ගමන් මනෝකාය මැරුණ එක හොඳයි කියලා හිතාගෙන ආයේ ඇස් වහගන්නවා. ඊට පස්සෙ මැරුණ එක ගැන ඌටත් දුකයි.

ලියන්න ගියේ ඔරෙන්ජන් බාර්ලි ගැන, ලිය උනේ වෙන මළ හත්තිලව්වක්. ඒ කාළේ මළ ගෙවල් ගැන ඊළඟ එකෙන්. රෝහිණි අමතක කලෙත් නෑ හොඳේ..