ඔරේන්ජ් බාර්ලි, මළ ගෙවල් හා සරත් අයියා - Orange Barley, Funeral & Sarath Aiya

පළවන කොටසට මෙතනින්....

රංගිගේ ඕරෙන්ජන් බාර්ලි රහ වැටිලා, ඒ ගැන ලියන්න ගිහින්, ලිය උනේ වෙනින් මළදානයක් නේ. ඒ නිසා, අද කොහොම හරි ට්‍රයි කරලා, ඔරෙන්ජන් බාර්ලි ගැන ලියනවාමයි. මේ ඔරේන්ජන් බාර්ලි කතන්දරේ නැගලම යන නිසා, මගේ ගුරු ජී හෙවත්, කතන්දර උන්නැහෙත්, ඒ ගැන කතන්දරයක් ලියලාතියෙනවා. එයයි කතා කොරන්නේ, අන්තිම කැමත්ත ගැන. ඒ ගැනත් කතා කරමුකෝ ඉඩ තිබුනොත්.

පරණ, නාකි රිලව් සෙට් එකට, ඔරෙන්ජන් බාර්ලී කියන කොටම, ගොක් කොල පේන්න පටන් ගන්නේ ඇයි? ඒ කියන්නේ, මේ මළ ගෙවල් පේන්න පටන් ගන්නේ ඇයි? පෝඩ්ඩක් හිටහන්…. මේ ගොක්කොල කතාවත් වෙනස් වෙන්න ඕන. මොකෝ, දැන් එල්ලන්නේ සුදු ඉටි කොල පටි. හරි මේ සුදු ඉටි කොල පටි පේන්න පටන් ගන්නේ ඇයි? ඒ කාළේ මළ ගෙදරක යන්නෙම, ඔරෙන්ජන් බාර්ලී බොන්න නිසා. මරු වැඩේ කියන්නේ, අපේ පොඩි මෑනුත් ගමක මගුල් ගෙදරක ගියාම, මගෙන් හොරෙන් අහන්නේ තාත්තේ මෙහෙත් දෙන්නේ නෙස්කැෆේ නේ, ඩ්‍රින්ක්ස් දෙන්නෙ නැති පාටයි කියලා. 

ඔය ඩ්‍රින්ක්ස් කියන්නේ, ඔරෙන්ජන් බාර්ලි වලට. නැත්නම්, ඒක ගමේ මළ ගෙයක් නෙමෙයි කියලා තමයි පොඩි මෑන් කියන්නේ. අපරාදේ කියන්නේ, ඔය ඇලාගේ අම්මගේ මරණෙට ගියපු වෙලාවේ, ඇල්කේමියනම් මට බෝතලයක්ම දුන්න වාහනේ තිබිලා. අනික් උන්ට හම්බ වෙන්නේ එහෙම නැතිව ඇති. මම කියන්නේ අර ජී පී ආර් ඇස් වලින් මළ ගේ හොයාගෙන ගියපු උන්ට හෙම. මම තනියෙන් බොන්න හොඳ නැති නිසා. දමිතයටත් පොඩ්ඩක් දුන්නා. 

හැලපයගේ ගෙදර නම්, ඔරෙන්ජන් බාර්ලි එක්ක බොන්න, හැලපෙගේ ගුරුවරු පානය කරපු බීම වගේකුත් දුන්නා. ඒවල අප්සට් එකක්ද මන්දා, “රනා”, එතන බ්ලොග් ගැන දේශණයක් පැවත්තුවා, පැයක් විතර. ඊට පස්සේ අටම්පහුරගේ එක. එයා බ්ලොග් ගැන පාලි හා සඟිස්කුරුත වලින් තමයි ලෙක්චර් එක කරේ. අනේ අර ගමේ අහිංසක මිනිස්සු, කට ඇරගෙන බලගෙන උන්නා, මොකක්ද මුන් මේ බොගක් ගැන කතා කරන්නේ කියලා. උන් හිතන්න ඇති. මේ නම් වැල්ලවත්තේ ගූ මෝලේ සෙට් එකක්ය කියල. එහෙම නැත්නම් සැන්ටිබෝඩ් එකේ හරි, ජාතික මළප්‍රවාහන සමාගමේ ඩිරෙක්ටර්ලා සෙට් එකක්ය කියලා. මට ඇති උන ආඩම්බරේට, මම කලින් මාරු උනා. එදා ආපු සුද්දට පින් දිදි.

අපේ මුල් දකුණේ නේ. අම්මා ගාල්ලේ. ටවුමෙම වගේ. ගාල්ලේ එලියට් රෝඩ් එකේ. පාර අයිනෙම ගේ. ඒ උනාට පිටිපස්සට කන්දත් එක්ක ළොකු වත්තක් තිබුනා. මේක බොහෝම පරසණ ගෙයක්. ටිකක් ගාලු කොටුව අතුලේ තියෙන ගෙයක් වගේ. දැන් නම් රැනෝවෙසන් පාරවල් කීපෙකට ලක් වෙලා. ඒ කාළෙටත් නැති, මේ කාලෙටත් නැති මොකක්ද එකක් වෙලා. ඒත් මේ ගෙදර අපූරූ විශේෂත්වයක් තියෙනවා. වහල ගොඩක් උස නිසා. ගේ ඇතුල ඒ සී කරලා වගේ කූල්. අනික වහලේ තියෙන්නේ අමු හින්ගල උළු. 

මට මතක හිටින, බොහොම දැණුන මළ ගේ තිබුනේ ඔය ගෙදර. මළේ, මගේ දෙවනි ළොකු අම්මගේ ළොකු පුතා. මෙයා දෙවනි එක්කෙනා නිසා, අපි එයාට කිව්වේ පුංචි අම්මා කියලා. මම හිතන්නේ ඒ මරණෙදි වැඩියෙන්ම ඇඬුවේ අපේ අම්මා. එයාට දුක දරාගන්න බැරි උනා. අම්මා විතරක් නෙමෙයි. මළ ගෙදර ආපු හැමෝම බොහෝම කම්පා උනා. හේතුව එයා මැරෙණ කොට වයස 29 යි. නම සරත්, සරත් විමළධර්‍ම කිව්වම, ගාල්ලේ විතරක් නෙමෙයි කොළඹත් බොහෝම ජනප්‍රියයි.

29 වෙන කොට, පොර කරන්න තිබුන ඔක්කෝම කරලා හිටියේ. බැන්දේ පෑලියගොඩින්. ඇත්තටම කියනවනම් හතරේ කණුවෙන්. ඔය හතරේ කණුවේ, කොළඹ පැත්තට එන බස් නවත්වන තැන තිබුන ගෙදරින්. තාමත් ඒ ගේ තියෙනවා. ඒත් දෙකට බෙදලා. වල් බිහි වෙලා. කිසි එළියක් නෑ. ඔය ගේ ඒ කාලේ බොහෝම ලස්සන ගරු ගාම්බීරෙට තිබුන ගෙයක්. ඔය ගෙදරින් තමයි, සරත් අයියා බැඳලා හිටියේ. නිර්මලා අක්කා. කැළණිය සැන්ට් පෝල්ස් එකේ ඉන්ගිරිස් ඉගැන්නුවේ. 

සරත් අයියා මළේ, ගේ පිටිපස්සේ කැළණි ගං කොමලිය පතුලේ ගිලිලා. මෙයා යාළුවෝ තුන් දෙනෙක් එක්ක ගඟ ළඟට ගිහින් තියෙනවා සෙට් වෙන්න. ටික වෙලාවකින් අරුන් ටික ඇවිත් කියලා තියෙනවා. සරත් ගඟට වැටුනා කියලා. මුළු පෑළියගොඩම ආවත් ගොඩට ගත්තේ මිනීය. මේ මරණේ බොහෝම සැක කටයුතු උනාට. මොකවත්ම සිද්ද උනේ නෑ. ඔය මළ ගෙද,ර ඔරේන්ජන් බාර්ලි තිබුනද, මක්කද උනේ කියලා මට හරියට මතකයක් නෑ. හේතුව මගේ වීරයෙක් උන සරත් අයියා නැති එක මටත් මහා පාළුවක් උන එක. 

මොකෝ මැරෙන්න කලින් දවසේ අපේ ගෙදර ඇවිත්, කට්ට සම්බලත් එක්ක බත් කාලා යන කොට . මම එයත් එක්ක පාර ගාවට ගියා. එයා මට කිව්වා අළුත් ලෙදර් බෝලයක් ගෙනත් දෙන්නම් කියලා. මොකෝ එයා කලින් දීපූ ලෙදර් බෝලේ, වෙලේ වැටිලා හොයා ගන්න බැරි උන නිසා. පොර ඒ කාළේ ක්ලබ් ගහපු නොම්මර එකේ ක්‍රිකටර් කෙනෙක්. ගාල්ලෙ මහින්දෙටයි, කොළඹ නාලන්දෙටයි දෙකටම ප්ලේ කරලා තියෙනවා.

ඊළඟ දවසේ හැන්දවේ තාත්තා ගෙදර ආවේ කළබලෙන්. එයා ඇවිත් අම්මට කිව්වා. "අර සරතයයි ගෙවල් ගාව සෙනග පිරිලා හිටියා, මොකෝ දන්නෙ නෑ...?" කියලා. අපේ අම්මා බොහෝම කළබල උනා. ඒ ගෙදර තවත් අය ඕන තරම් ඉන්දැද්දී, අම්මා කිව්වා, "ඊයේ මම මහා නරක හීනය දැක්කා, සරත්ට මොකක් හරි වෙලා ඇති කියලා...." ඊට පස්සේ අපි ගෙදර ඉන්දැද්දි. ආච්චියි, අම්මයි, තාත්තත් එක්ක ආයේ හතර කණුවට ගියා. එදා රෑ තරම් අම්මා අඬපු දවසක් මම ජීවීතේට දැකලා නෑ. මොකෝ ඒ තමයි අම්මගෙත් පළවෙනි දරුවා. අම්මව අස් වැසුවේ ආච්චි. ඒත් මුළු රෑම ඇඬුවා.

මේ ළඟදි අපේ ගෙදර පොඩි පින්කමක් තිබුනා අම්මගෙයි තාත්තගෙයි මැරේජ් ලයිෆ් එකේ ෆිෆ්ටියට. ඒ කියන්නේ ගෝල්ඩ් ජුබිලියට. එදා අනුශාසනාවක් කරපු හාමුදුරුවෝ දේශනා කළා, "මේ අම්ම බොහෝම වටිනා අම්මා කෙනෙක්, බොහෝම වටිනා කියන දරුවෝ නම දෙනෙක්, (මං ගැන දන්නවා නම්, හාමුදුරුවෝ ජීවිතේට වදාරන්නේ නෑ ඔය කතාව.) ආදරෙන් හදා වඩාපු මැණියෙක්....."ය කියලා. මේ කතාවට මාත් හොල්මන් උනා. 

පස්සෙ බැලින්නම්, අපේ ප්‍රීතියා, (පුංචි අම්මගේ බාල පුතා) හාමුදුරුවොන්ට මහා පදරංග ජාතකේම දිග ඇරලා. මොකෝ, මේ පුංචි අම්මගේ ළමයි 6 දෙනාම හම්බ උනාට පස්සේ තමයි, අපේ අම්මා දීගෙක යන්නේ. ඉතින් මේ දරුවෝ තමන්ගේ දරුවෝ වගේ හදලා තියෙන්නේ, අපේ අම්මා. අපේ පුංචි අම්මා නිකන් සිරිමාවෝ වගේ අමුතු කැරක්ටර් එකක්. ඔය කතන්දරේ හාමුදුරුවෝ දෙසන වෙලාවෙ නම්, අම්මා ඇඬුවේ නෑ. බොල්ලෑ කටත් එක්ක, බොහෝම සුන්දර ආඩම්බර හිනාවකින් මූණ පිරිලා යනවා මම බලාගෙන උනා. 

අපරදේ කියන්නෙ පුංචි අම්මත් ඒ වගේම හිනා උනා. තාත්තටත් හරි ආඩම්බරයි. මොකෝ, ඔය සෙට් එකම හැදුනේ වැඩුනේ, කැළණියේ අපේ ගෙදර නිසා.

අදත් ඔරේන්ජන් බාර්ලි ගැන ලියා ගන්න බැරි උනා බලමු ඊළඟ එකෙන් වත්..