ගෝත්‍රිකවාදියෝ ඉන්නේ සයිබර් අවකාශයේ විතරද? - Oh.. No.. I am afraid of Social Media

සන්නස්ගල සෑර් ජනරළ පත්තරේට ඉන්ටවීව් එකක් දෙනවා. ඒක ජනරළ පත්තරේ තිබුනා නම් බලන්නේ සුළු පිරිසයි. පත්තරේ බැලුවා. කියෙව්වා. ඊට පස්සෙ බත් එක ඔතාගෙන ගියා. බත එක කෑවා. ඇඟිලි ටික පිහදාගත්තා. කුණු බක්කියට විසි කරා. අන්තීමට කොළොන්නාවේ.... නැත්නම්, ගොඩ ගහලා තියලා, බෝතල් පත්තරකාරෙයෙකුට දුන්නා. ඉඟුරු කඩේ හන්දියට ආවා. වාලච්චනේ ගියා. අකුරු අරවා මේවා ඔක්කෝම හැලිලා, ආයෙත් පත්තර කන්තෝරුවකට ගියා. එච්චරයි.

දැන් එහෙම නෙමෙයි. මේක එනවා අන්තර්ජාලේට. සයිබර් අවකාශයට. සමාජ වෙබ් අඩවි ජාල වලට, වෙබ් වලට, බ්ලොග් වලට. ලංකාවේ ෆේස්බුක් බොහොම ජනප්‍රියයි. ට්විටර් තවම ඒ ත්ත්වෙට ඇවිත් නෑ. ඒත් මහින්ද මහත්තයටත්, ට්විටර් එකවුන්ට් එකක් තියෙනවා. ෆේස්බුක් නම් හැමෝටම වගේ තියෙනවා. නානසර හාන්දුරුවන්ගේ එකවුන්ට් එක වහන්නෙයි කියලා, පෙත්සම් ලක්ෂ පනහක් ගිහින්ලු. ඇත්තද බොරුද දන්නේ නෑ. ෆේස්බුක් එක ඒ තරම් ජනප්‍රියයි. කවුරුත් කියන්නේ "බුකිය" කියලා.

ඉස්සර "බුකිය" කිව්වේ රේස් බුකියට. දැන් බුකි යනවය කියන්නේ, ෆේස්බුක් එකේ සැරිසරනවට. බලාගෙන ගියාම, අර බුකියෙයි මේ බුකියෙයි මහා ළොකු වෙනසකුත් නෑ. එතන කරන්නේ ඔට්ටු අල්ලන එක. මෙතන කරන්නේ ඔට්ටු වෙන එක. බුකියේ කට්ටිය කතා කරනවා වගේම. මෙතනත් කෙල්ලෙක් කොල්ලෙක් සොයා ගැනීමේ පරම පවිත්‍ර චේතනාවේ ඉඳලා, පොදු අපේක්ෂකයා හොයන සෙල්ලම් හිටන් යනවා. ඒ අස්සේ තමන් ආපු වැඩෙත් කරනවා. ඒ කියන්නේ රේස් දානවා. ඒ වගේම රේස් එක යනවා.

මේකෙදි, හරීන් ඌවේ මහ ඇමති වෙනවා. අනුර දිසානායක ජනාධිපති වෙනවා. සම්පත් චන්ද්‍ර පුෂ්ප සුද්දෙක් මරපු ජාතික වීරයෙක් වෙනවා. ඒත් ඌ කියනවා, ඌ ඒ පැත්ත පලාතේවත් හිටියේ නැතෙයි, මම මුකුත් දන්නෙ නැතිය. මම බබාය කියලා. ඔය අස්සේ කවුරු හරි එකෙක්, සන්නස්ගල සෑර්ගේ මේ ඉන්ටවීව් එකත් බුකියේ එල්ලනවා. අපේ සිංහයා, ඕක බ්ලොග් වලටත් ගේනවා. ඉතින් එතන සාඛඡ්චාවක් ඇති වෙනවා.

අනික් කරුණු ගැන වගේම, සයිබර් අවකාශය ගැනත් පට්ට ඇත්තක්, ලොක්කා කියලා තියෙනවා. මේ "පට්ට" කියන වචනේ ගැන, ටික කලකට කලින්, ලොක්කා "පට්ට" අර්ත කථනයක් දෙනවා. එයා මේ වගේ වචන වලට බය නෑ. දැන් මම මෙතනදි එයාට "ලොක්කා" කියනවා. පට්ට කියන වචනෙට බය නැති උනාට, එයා මේ වගේ වචනවලට බය වෙනවා. "ලොක්කා" කියන්නේ මොකක්ද? පොරක් කියන එක. ඇත්තටම සන්නස්ගල ලොක්කා, පොරක්. ඒ කියන්නේ අයිකන් එකක්. වෙලාවක මට හිතෙනවා. නිර්මාල් පොදු අපේක්ෂකයා කරනවට වඩා, සන්නස්ගල ගෙනාවොත් මොකද කියලා? මොකෝ එයා කියන ඒවා බොක්කටම වදිනවා. අනික අර ෆේමස්, තික් උඩු රැවුලත්, නියමෙටම තියෙනවා.

ඒවා පැත්තක තියලා දැන් අදාල කාරණාවට එමුකෝ. ලොක්කා කතා කරන්නේ, මේ සයිබර් අවකාශේ ඉන්න අසමජ්ජාතියෝ ගැන. එයා "ගෝත්‍රිකයෝ" කියලා කියන්නේ උන්ට. මේ පිරිස ඇත්තටම කැටගරයිස් කරන්න පුළුවන්.

• ෆේස්බුක් ගෝත්‍රිකයෝ 
• ඇනොනිමස් ගෝත්‍රිකයෝ 
• නමක් ගමක් ඇතත්, ගෝත්‍රික ගතිය ඉවත්ව නැති ගෝත්‍රිකයෝ 

බුකියේ ඉන්නවා ෆේක් ගිණුම් හදාගත්ත උන්. මොකෝ බුකියේ ඇනෝ එන්න බෑ. ඉතින් කාගේ හරි නමක් ගමක් දාගෙන එන්න ඕන. කොටින්ම මේ ලියන මමත්, බුකියේ ඉන්නේ, මගේ නියම නමෙන් නෙමෙයි. මගේ නියම නම මාතලන් වත්, ප්‍රියන්ත හේවගේ වත්, නෙමෙයි. නමුත්, එතන ශිල්ප දක්වන්න නම්, කුමක් හෝ නමක් හදා ගන්න වෙනවා.

ඒත් බ්ලොග්ස් වල නිදහස, එතනින් එහාට යනවා. එතන ඕනම කෙනෙකුට, ඕනම අදහසක් කියන්න ඉඩ තියෙනවා. අනන්‍යතාවයක් ඕන වෙන්නේ නෑ. ඕන එකෙකුට ඇනෝ(Anonymous)  එන්න පුළුවන්. නමුත් මේ ගෝත්‍රිකයන්ගේ කුණුහබ්බ මැද්දේ, එතන සාඛඡ්චාවක් ඇති වෙනවා. අන්න ඒ දේ ගොඩාක් වටිනවා. පත්තරේ යන එකට අපි උත්තර ලිව්වොත්, ඒක පත්තරේ වැටෙන්නේ නෑ. වැටුනත් වැටෙන්නේ, සතියක් හරි, අඩුම ගානේ දවස් දෙක තුනක් පහු වෙලා. ඒත් මෙතන පබ්ලිෂ් උන වෙලාවේ ඉඳන් ප්‍රතිචාර එනවා. සංවාදයක් ඇතිවෙනවා. පුරවැසි මාධ්‍යකරණයේ තියෙන වටිනාකම ඒකයි.

එයා සයිබර් අවකාශේ ගැන කළකිරුනට. එයාගේ සාඛඡ්චාව වැඩිපුර කතා බහට ලක් වෙන්නෙත්, සයිබර් අවකාශයේ.

අපි කීප දෙනෙක් අඩියක් ගගහා, අමරදේව මහත්තයා ගැන කතා වෙනවා කියමු. ඒක සිඳු වෙන්නේ අපි කීප දෙනා අතරේ විතරයි. නමුත් අමරදේව මහත්තයා ගැන මගේ දැක්ම මෙතන කිව්වම. ඇමරිකාවේ, ජපානේ එකා වගෙම, මහියංගනේ ඉන්න එකත් සාඛඡ්චාවට එනවා. ඒ අතරේ අර සන්නසගල සෑර් කිව්වා වගේ සම හරක් ඇවිත්, අපේ අම්මා කොහොමද? නෝනා යටට ඇඳලද? ළමයා කන්නේ පාන්ද? සීයගේ බක්කි කරත්තේ රෝදේ රවුම්ද? අඩෝ උඹ අහවල් කුලේ නේද? නම වෙනස් කලා නේද?  වගෙම, සමහර විට, අපෙ පවුල්වල සමාජිකයින් සමඟ, සංවාසයට පැමිනෙන්න කැමති පිරිසකුත් ඉන්නවා. බැලුවම ගෝත්‍රිකයෝ කියන්න බෑ. එයාලා ඒ තරම් සෝෂල්.

ඒ වගේම අපිට අමතක වෙලා ඇති කියලා හිතලා, ඒ දෙවල් කරන්න කියලා මතක් කරන්න පිරිසකුත් ඉන්නවා. ඉතින් ඒ වෙලාවට මාතලන් තාත්තට කියනවා. මෙන්න තාත්තේ මේ මහත්මයෙක් ඇවිත් මෙහෙම කියලා තියෙනවය. අද රෑට පොඩ්ඩක් ඒ ගැන සලකලා බලන්නය කියලා. මෙන්න මේ දේවල් වලට, සන්නස්ගල වගේම, අපේ "සිංහයත්" බය වෙනවා. එහෙම නැත්නම් අපුලක් හිතෙනවා. නැත්නම් කළකිරිනෙවා. දුක හිතෙනවා. ඉතින් සිංහයා මේ සාඛඡ්චාව ගේනවා බොග් අවකාශයටත්. එතනදි සිංහයා මාතලන්ටත් , කතන්දරටත් උන දේ ගැන දුක් වෙනවා. ඒක මිත්‍රත්වයේ සංකේතයක්.

දැන් තියෙන ප්‍රශ්ණේ, ගෝත්‍රිකයෝ ඉන්නේ මෙතන විතරද? නෑ අපේ සමාජයේ අති බහුතරය පට්ට ගෝත්‍රිකයෝ. කුණුහබ්බ කියන එක විතරක් නෙමෙයි නේ ගෝත්‍රික ලක්ෂණ. හොඳයි අපි ඒක විතරක්ම ගමුකෝ. කීප දෙනෙක් එකතුවෙලා යමක් ගැන සාඛඡ්චාවක් කරන වෙලාවට, "උගෙ අම්මට..." කියලා ඉතිරි ටික ගිල ගත්තත්, කිව්වේ මොකක්ද කියලා, ඇහුන එකා දන්නවා. ඔය ටයි කෝට් දාලා, බී ඇම්, මර්සෙඩීස් වල ගියාට, ඒ යන්නේ අමුම අමු වැද්දෝ.

ඔය "ටයි" කියන්නේ අමුඩ ලේන්සූ. සම හරක් ඕක බෙල්ල වටේ දාගෙන යන්නේ නැතිව, කමිස සාක්කුවේ, කොනක් විතරක් පේන්න දාගෙන යනවා. ඒ කියන්නේ එයා අපිට කියනවා. අඩෝ දැනගනින්, මම මෙහෙම හිටියට අමුඩ අඳින එකෙක්ය කියලා. දේවල් ගැන කතා බහ කලොත්, ඒ පිලිබඳ මතය විමසුවොත්, ඒ අදහස් ඇහුවම, මහ පොළොව පලාගෙන අපා ගත වෙන්න හිතෙනවා. අපරාදේ කියන්නේ, සන්නා, ඒ අය ගැනත්, අමුවෙන්ම ඇදලා ඇරලා තියෙනවා. ආයෙත් කියන්න ඕන, සියළු දෙනාම නෙමෙයි, අති බහුතරය.

මම නම් හිතන්නේ, මෙතනට එන්න බය වෙන එකත්, ගෝත්‍රික ගතියක් කියලා. අපි කුණුහබ්බ වලට අකමැති නම්, අපේ අදහස් ප්‍රකාෂ කරන්න පුළුවන්, සංවාදයකට ඉඩක් නොදී. අදහස් දැක්වීම අහුරලා. ඒ කියන්නේ කොමෙන්ට්ස් වහලා. එහෙම නැත්නම් මොඩරේට් කරලා. ඔය "මරුවා" කරන්නේ ඒකයි. ඌ හතර අතේ වනනවා. ඒත් එකෙක්ටවත් "හූම්" කියන්න විදියක් නෑ. ඌ ගහන්න ඕන එකාගේ ඔළු කටු පුපුරන්නම ගහනවා. අපි හිතමු, මරුවා කියන දේට විරුද්ධ මතයක් තියෙනවය කියලා. එහෙනම් ඔය පර්සනැලටියක් නැති මහත් හොරුන්ට, මෙතන වෙන ඒවයේ වගේ කුණුහබ්බ කියන්න බෑනේ. ඉතින් එයාටත් වෙනවා නිර්මාණ කරුවෙක් වෙන්න. එතකොට එයත් බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්නවා. සිඳු විය යුත්තේ එයයි.

මම පෞද්ගලිකවම අපේ සිවිල් පොරවල්ගෙන් ඉල්ලලා තියෙනවා, බ්ලොග් ලියන්න කියලා. මොකෝ ළෝක ප්‍රසිද්ධ මාධ්‍යවේදින් සියල්ලන්ටම වගේ, අද තමන්ගේ බ්ලොග් අඩවියක් තියෙනවා. මේ දේ අපේ පැරකුම් ජයසිංහත් බොහෝ වෙලාවට ලියලා තියෙනවා. ඒත් එයාල මෙතනට එන්නේ නෑ. මෙතනදි, පොරත්වය අහිමි වෙනවා. ඔක්කෝම මචංලා. නැත්නම් අයියා. මල්ලි. මට නම් ඒවා ඕනත් නෑ. මාතලන් හරි, මාතේ කිව්වා නම් ඇති. ඒත් ඔක්කෝම "මචෝ"ලා වෙනවනම්, මේ ළොකේ කොච්චර ලස්සනද? ඒත් එහෙම වෙන්නේ නෑ. ඒකයි දුක. පැරා නම් කියන්නේ, එයාලට කී බෝඩ් එකවත් බෑ කියලා. එයාලා මෙතනට බයයි. ඒ කියන්නේ විසංවාදයට බයයි. කුණුහබ්බ වලට බයයි. කුණුහබ්බ කියන්නෙත්, අපේ සංස්කෘතියේ එක අංගයක්. මෙහේ මහා ලොකු දේවල් උනාට. දියුණු රටවල පවා "ෆක් යූ.." කියන්නේ, අනේ නිකන් පලයන් බං යන්න කියන සයිස් එකට ඇවිත් තියෙන්නේ.

අපි හිතනවා, අනේ තෝ මැරියන්, ගිහින් අම්මත් එක්ක නිදාගනින් කියන්නේ, අපි විතරක්ය කියලා. එහෙම එකක් නෑ. පිටරට බ්ලොග් බැලුවාම, බුකි එකවුන්ට්ස් බැලුවාම, අපේ උන් හොඳයි. මමත් මේ දේවල් අනුමත කරන්නේ නෑ. ඒත් එහෙම ලෙඩ්ඩුන්ට බෙහෙත් තියෙනවා. මේ දේවල් කරන්නේ කිසිම පර්සනැලටියක්, එහෙම නැත්නම් පෞර්ෂත්වයක් නැති උන්. ප්‍රශ්ණයක් ගැන කීප පැත්තකින් බලන්න බැරි උන්. විවාද සංවාද ගැන මෙළෝ දෙයක් නොදන්න උන්. ඇත්තටම එහෙම පිරිසට, අපි අනුකම්පා කළ යුතුමයි. මොවුන් මානසික රෝගීන්.

නමුත්, මෙතන තවත් පිරිසකුත් ඉන්නවා. එකට කාළා බිලා, හොඳට කතා බහ කරලා ගිහින්, පස්සෙ නමක් ගමක් නැතිව ඇනෝ (Anonymous) ඇවිත්, කුණුහබ්බ කියන උන්. අරුන් ලෙඩ්ඩු නම්, මුන් ඇවිත් අති භයානක ලෙඩ්ඩු. ඒ කියන්නේ කියන්න තියෙන දේ මූනට කියන්න බැරි උන්. මුන්ට අරුන් තරම් වත් පර්සනැලටියක් නෑ. ඉතින් එහෙම අයට උනත් බෙහෙත් තියෙනවා. ඒ බෙහෙත් ඇවිත්, වෙස්ටර්න් මෙඩිසින් වගේ, වැදගත් ටැබ්ලට්, ඉන්ජෙක්ෂන්ස් එහෙම නෙමෙයි. අර ගෝත්‍රික බෙහෙත්මයි.

එතනදි අපිත් ගෝත්‍රිකයට අඳිනවා. මම අහලා තියෙනව ඉස්සර තොවිල් නටපු නඩුකාර උන්නාන්සේ කෙනෙක් ගැනත්. ඔහේලා දැකලා තියෙනවද, තොවිල් වලදි යක්කු එළවන හැටි? ස්වල්ප කුණුහබ්බ කන්දරාවක්ද යකැදුරා කියන්නේ? යක්කු එලවන්න ඕන ඒ විදියට. එහෙම එලෙව්වම යක්කු යනවා. එහෙම තොවිල් පවිල් කර ගන්න ඕන නම් කියන්න. මාතලන් ඒ වගේ තොවිල් නටනවා.

ඒ නිසා, මේකේ ලියන්න කියන්න බය වෙන්න ඕන නෑ. සංවාදය තමයි ශිෂ්ඨාඨාචරයක් ඉදිරියට ඇදගෙන යන්නේ. සංවාසය තමයි පරම්පරාව ඉදිරියට අරගෙන යන්නේ. ඉතින් සංවාදය තියෙන තැන සංවාසය කළ යුතු නැහැ. එහෙම කළත් සසර කළකිරව ගන්න ඕනත් නෑ. නැත්නම් අපිට වෙන්නේ, හැමදාමත් නොම්මර එකේ ළිං මැඩියෝ සෙට් එකක් විදියට ජීවත් වෙන්න.

සමාජ අඩවි ගැන, පුරවැසි මාධ්‍යකරණය ගැන, නියම අවබෝධයක් තියෙන, එකම එක මාධ්‍යවේදියයි මම ලංකාවේ දැකලා තියෙන්නේ. ඒ තමයි වන් ඇන්ඩ් ඔන්ලි, නාලක ගුණවර්ධන. එහෙම නැත්නම්, "රාවයේ", "සිව්මංසල කොලුගැටයා". එයාට සිංහළ වගේම, ඉන්ගිරිසියෙනුත් ලියන්න පුළුවන්. අන්න ඒ දේ බොහෝම වටිනවා. ඒ විතරක් නෙමෙයි ඒ මනුස්සය අගය කිරීමකටත් ලක් වෙලා තියෙනවා. ඉතින් එයාගෙත් යුතුකමක් තියෙනවා. අඩුම ගානේ "රාවයේ" ඉන්න පිරිස වත්, බ්ලොග්කරණය කෙරේ යොමු කරන්න. ජාලෙට ඇදගෙන එන්න.

මේක අපායක් නෙමෙයි. බොහෝම සුන්දර තැනක්. ඉඳලා හිටලා මළ පෙරේතයෙක් ඇවිල්ලා කෑ ගැහුවට. ඒවටත් බෙහෙත් තියෙනවා. එහෙම නැතිව. යක්කුන්ට බයේ, ගෙවල් දොරවල් දාලා යන එක නෙමෙයි කරන ඕන. අපේ පැරැන්නොවත් එහෙම කළේ නෑ. මහසෝනා එක්කත් ගේම ඉල්ලපු උන් හිටියේ. මොහිණිට බබා වඩාගෙන ඉන්න කියලා, වැටෙන්න යන රෙද්ද අන්දපු උන් හිටියේ. රීරි යකාත් එක්ක ගමේ සොහොන් පිට්ටනියේ, මල් පූජා කරපු උන්, බූරුවා ගහපු උන්, හිටියේ. මාතලන් නම් සොහොනේ ගෙවල් හැදුවේ, යක්කුන්ට බයේ නම් නෙමෙයි..

සනස්ගල සෑර් එන්න.......
බය වෙන්න එපා...
අපි සයිබර් අවකාශයෙත් හීන ඇහිඳිමු...
හීන එලිකරගන්න උත්සාහ කරමු...