Who wants to be a Millionaire....!!!

අනිවාර්යයෙන් මේ පෝස්ට් එකත් එක්ක, මහාචාර්ය මාතලන් තුමාත්, දශ  ලක්ෂපතියෙක්වෙනවා. කිසිම දෙයක් සෙලබරේට් කොරන්න අකමැතිම කෙනෙක් උනත්, සිංහල බ්ලොග් කළාවට මාර විදියට ආදරේ කරන කෙනෙක් විදියටත්, අනික් උන්ට මේ සැලොබ්රේසොන් ගැන කියා දීපු කෙනෙක් හැටියටත්, පොඩි සටහනක් ලිව්වොත් හොඳයිය කියලා හිතුනා. (පට්ට දිගයි.)

එහෙම සෙලබොරේට් කරන්න, හේතු කීපයක්ම තියෙනවා. එක තමයි මේ මාජින් එක පන්නපු පිරිස බොහොම අල්පයක් වීම. ඒකට හේතුව හිට්ස් නෑ කොමෙන්ට්ස් නෑ කියලා, මගදි දමලා ගහලා යන එක. දැනට මම දන්න විදියට මේ ගාන ඇචීව් කළේ, පැරාත්, කතන්දරත්, සඳරුත් පමණයි. එයිනුත් කකා, ටූ මිලියන් ඇචීව් කරයින් පස්සේ, බණ භාවනා කරන්න ගියා. දැන් ඉන්නේ පැරා විතරයි. ඒත් තව සෙට් එකක්ම මග එනවා. ඒක සතුටට කරුණක්.

තව එකක් තමයි, එදා ඉඳලා මට ආදරය කරපු, මාව දිරිමත් කරපු, විවේචනය කරපු අයට ස්තූතී කිරිම. අනික් ප්‍රධානම හේතුව තමයි, මේක විනාශ කරන්න ඉන්නා, කුහකයන්ගේ ඇහෙ කටු ඇනීම, ඇඟේ මාළු නැටවීම හා කුණු වෙච්ච්ච පපු, පුපුරා යාම.

ළමා කතන්දර

 මාතලන් බ්ලොග් කියන්නේ මොනවද කියලා දැනගත්තේ ඩුබායි වල ඉඳිද්දි අහම්බෙන්. ඒ සැලින්කෝ එකේ ජොබ් වලට කෙලවෙලා, ගෝල්ඩන් කී එකේ සල්ලි වලටත් කෙලවෙලා, අනාත වෙලා උන්නු කාළේක. ඇත්තටම ඒ කාළේ තිබුන අවුල්කාරි මනස මේ අළුත් වැඩේ නිසා එච්චර විඩා බර උනේ නෑ. එහෙම අහම්බෙන් අහු උනේ කතන්දර ශූරින්ගේ "කතන්දර" බ්ලොග් අඩවිය. 

පස්සේ, මුලු ජාලේ පුරාම, මේ බ්ලොග් කියන්නේ මොනවද කියලා හෙව්වා. බැලුවාම මේක මරු සීන් එකක්. බලාගෙන ගියාම, මම කලින් ඉඳන් බ්ලොග් කියවලා තියෙනවා ජාලෙන්ම. ඒත් කව්ද අනේ දන්නේ බ්ලොග් ඉස්පොට් එකක් ගැන. ඒවත් වෙබ් කියලා තමයි හිතුවේ. ඒ කියන්නේ, කකා කියවන්න කලින්, "රාවයෙන්" දැකලා, "ටැබූ සබ්ජෙක්ට්ස්", "බියෝන්ඩ් ෆ්රේම්" දෙකම කියවනවා. ඒ යුද්දේ තිබුන කාළේ, හරි විස්තරයක් දැන ගත්තේ ජාල ගත වෙලානේ.

ඉතින් මම කීප දෙනෙකුගෙන් අහනවා, කොහොමෙයි බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්නේ කියලා. සොෆ්ට්වෙයාර් කාරයෝ දන්න රෙද්ද. උන් බ්ලොග් කියන්නේ මොනවද කියලා එකෙක්වත් දන්නේ නෑ. ඉතින් මට සිද්ද වෙනවා උන්ට ඒ ගැන කියලා දෙන්න. ඕන් ඉතින් ප්‍රියන්ත හේවගේ මේ බ්ලොග් ලියන කීප දෙනෙකුගෙන්ම අහනවා, කොහොමද මේවා පටන් ගන්නේ කියලා. එකෙක් ගෙන් වත් නෝ රිප්ලයි. පස්සේ මට කකා මතක් වෙනවා. 

පොර කිසි ලෝබ කමක් නැතුව, ගුරු මුට්ටිය දෙනවා. ඉතින් ඔය මුට්ටිය උස්සගෙන ඇවිත් පැත්තකින් තියලා. නමක් කල්පනා කරනවා. සමාන්‍යයෙන් මම වැඩක් පටන් ගන්න ඉස්සෙල්ලා, තුන් කල් බලනවා. ඒ නිසා මේකට අල්ලලා යන නමක් දාන්න ඕන. ඒක තනි වචනයක් වෙන්නත් ඕන. දේශීය එකක් වෙන්නත් ඕන. ඕන්න මගේ මතකෙට එනවා හිතේ ඉන්න වීරයෙක්. "මාතලන්".

පරිනත කතන්දර

තාත්තත් එක්ක මේ සෝ එක, විසි පාරකට වඩා බලලා ඇති. ඕකේ සින්දු පොඩි කාළේ මට හොඳට කට පාඩම්. පොඩි කාළේ ඉඳළම පොර මගේ වීරයෙක්.  මමම දානවා මාතලන් කියන එක. පළවෙනි පෝස්ට් එක පිඳුම. ඒක දාන්නේ "කතන්දරට පින්" කියලා. ඒ අපේ රටේ හැටි. නමුත් ඒවා හොඳ වැඩ. ඉතින් වැරදුනේ නෑ අද මිලියනයටත් ඇවිල්ලා. 
බොහෝම ස්තූතියි කතා !!! 
ඒ අතරතුරේ සිත් රිදවීමක් උනත්, මම දන්නවා කතා ඒවා පයිසෙකට ගනන් ගන්නේ නෑ කියලා. මොකෝ ලොක්කා අපිට වඩා බොහොම පරිනතයි. බ්ලොග් ලියන්න කවුරු හරි අළුතෙන් හිතාගෙන ඉන්නවා නම් මම අදටත් කියන්නේ කතන්දර බ්ලොග් එක කියවලා එන්න. ඒක හොඳ පාසලක්.

අපි එ කාළේ මේවා පටන් ගත්තෙම ආත්ම තෘප්තියට. හිට්ස්, කොමෙන්ට්ස්, ගැන මෙළෝ හසරක් දන්නේ නෑ. කොටින්ම ඔය හිට්ස් මීටර් එල්ල ගත්තේ, බොහෝම මෑතකදි. ඉස්සෙල්ලම කොමෙන්ට් එක,  "සූ" කියලා එකෙක්ගෙන්, අද ඌ බ්ලොග් කියවනවද දන්නේ නෑ. බොහෝම ස්තූතියි මචෝ, උඹටත්. කකත් කොමෙන්ට් එකක් දානවා. "දුකා" ඇවිත් කියනවා, අම්මට හුඩු මේක පට්ට බ්ලොග් එකක්නේ කියලා. ඔන්න ගෙම්බා ඉඳිමෙන්න පටන් ගන්නවා. 

විමල් ගැන ලියපු එකකට "මාරයත්" එනවා. රාමචන්ද්‍ර ඇවිත් අගය කිරීමක් කරනවා. පොඩි කික් එකක් දෙනවා. ඉතින් මාර ත්‍රිල්. මාතලන් ලියනවා රෝයල් එකේ "කටයා" ගැන. එහෙම කිව්වට අපේ ඉස්කොලේ ළොකුම වීරයා ඩී පී (DP). ඩිපියුටි ප්රින්සිපල්. ඕන චන්ඩියෙක් ලොක්කා ගාව සරෙන්ඩර්. අම්මට හුඩු මේන් "ටැබු" කෙමෙන්ට් එකක් දානවා. මොකෝ ටැබූ තමයි ඒ කාළේ පොර. ඔය කලින් කියපු සෙට් එකත් පොරවල් හොඳේ.. දැන් ගෙම්බා පුපුරන්න සයිස්. ඕකේම කකා වලියකට සෙට් වෙනවා. දැන් මට කකාට කෙලින්නත් ඕන ඒත් ඉතින් පටන් ගත්ත ගමන්, ගුරා තරහ කර ගෙන කොහොමෙයි. වලියට යන්නේ නැතිව ෂේප් වෙනවා.

මම පොඩි කාළේ ඉඳලා ආස කවි ලියන්න. කවි පොත් හෙන සෙට් එකක් තිබුනා. අනේ ඉතින් මම ඒ කවි පෝස් කාඩ් වල ලියලා මිහිරට යවනවා ජීවීතෙට යන්නේ නෑ. ඉස්කෝලෙන් යවපු චිත්තරයක් නම් මිහිරේ යනවා. පවුලම කතා වෙනවා. ඒත් මට මෙළෝ රහක් නෑ. මොකෝ මම ඒ කාළේත් කෙල්ලන්ට පස්සෙ වැඩෙයන්ම ලව් කවි වලට.

ඒත් ඉතින් ඒවත් මේ දැන් ඒවා වගේම මෙළෝ රහක් නෑ. ඔක්කෝම හරහට ලියපු කවි. මට මතකයි. හඳ මාමි ගැන ලියලා මිහිරට යවපු කවියක් යාන්තමට. කවියෙන් කිය උනේ, අනේ හඳ මාමේ, කිරි පැණියි අරගෙන අපේ ගෙවල් පැත්ත පලාතේ එන්න එපා. මොකෝ, කිරි කාපු ගමන්, මට හතිය හැදෙනවා කියලා. කොහොමත් පොඩි කාළේ ඉඳන් මාතලන් හිතන්නේ හරහට. ආච්චි කතන්දර කියලා දෙන කොට, මාව ළංකර ගන්න ආස නෑ.

මොකෝ ආච්චිගේ බණ කතා ඔක්කෝම නෝන්ඩි වෙනවා. හඳේ හාවෝ ඇඳපුවා, සත්තු කතා කරපුවා. කොහේවත් නැති දිය කිඳුරෝ, වඳුරෝ බට හිල් කරපුවා. ඔක්කෝම නිර්දය ප්‍රශ්ණ කිරීම් වලට ලක්වෙනවා. වෙස්සන්තර අප්පුහාමි ආච්චිට ළොකු උනාට. පොඩි මාතලන්ට, එයා ජරා තාත්තා කෙනෙක්. කව්ද දන්නේ මිස්ට ජූජකයා, ජාලියයි ක්‍රිශ්ණජිනායි කරවල වාඩියකට දීලා කීයක් වත් ගත්තද කියලා. මට ජාලියටත් වඩා දුක ක්‍රිෂ්ණජිනා ගැන. (අද නම් දුක මන්ද්‍රී දේවී ගැන.) මොකා කලත්, ඒවා ජරා වැඩ කිව්වාම. ආච්චි මට බැනලා එලවනවා.

ඉතින් අපේ ආච්චි වගේ උන් මේකෙත් ඉන්නවා. ඇයි එහෙම ඉන්න බැරිද? මොකද අනේ බැරි. ඉන්න බැරි නම් මැරියන්කෝ. මට පාන්ය. මාතලන් දිගටම ලියනවා. මේ කෙටි කාළේ මාතලන් ලියන්නෙ නැතිව හිටපු වෙලාවලුත් තියෙනවා. ඒ ඉතින් එක එක ප්‍රශ්ණ ආවම. ඒවා එන්නේ කියලා නෙමෙයි නේ. ඒ නිසා මාතලන් හිටපු ගමන් වැනිෂ් වෙනවා. අවුරුද්දක් විතර නොලියපු වෙලාවලුත් තියෙනවා. ඒත් පුළුවන් වෙලාවට ආයෙත් ලියනවා. එහෙම ලිව්වේ නැතත්. මාතලන් බොහෝම තෘප්තිමත්. හේතුව "මාතලන්ගේ සින්ඩිය".

අද බ්ලොග් ලියන නියම සෙට් එකක් ඉන්නවා. ඒක ළොකු දෙයක්. කවි ලියන උනුත් ගොඩක් ඉන්නවා. මාතලන් නිසා ,කවි වලට ආදරේ කරන්න ගත්ත කීප දෙනෙකුත්, කවි ලියන කීප දෙනෙකුත් ඉන්නවා. ඊටත් වඩා මාතලන් කැමති උන් තරුණ පරපුර නියෝජනය කරන උන් වීම. උන්ගේ ටැලන්ට්ස්, මාව පුදුම කරනවා. සමහර වෙලාවට, ඇස් තෙත් කරන්වා. ඒක කියලා නිම කරන්න බැරි සතුටක්. කී බෝඩ් එකට කොටන්න පුළුවන් තරම් කාළයක් මාතලන් දිගටම ලියනවා.

ඒත් පොඩි දුකකුත් තියෙනවා. ඒ තමයි ටැබූලා, මාලන්ලා, බුවාලා, උදිතලා, සඳරූලා, වෙද මහත්තයලා, ඇලාලා, ලිවිල්ල නවත්තපු එක. කතන්දර උන්නැහෙත් මෑතකදි නැවත්තුවා. මාරයයි, දුකායි නම් ඉඳ හිට ලියනවා. පුළුවන්නම් දිගටම ලියපල්ලා. උඹලා මේකේ ඉන්න ඕන උන්. උඹලා නැතුව පාලුයි. මේකේ පොරවල් නෑ. පොරක් වෙන්නේ, කලින් පටන් ගත්ත නිසාවත්, ඉස්සර ඉඳලා ලියන එකෙන්වත් නෙමෙයි. ලියන දෙයින්. ඉතින් එහෙම පොරවල් ටිකකුත්, මේකේ අදත් ඉන්නවා.

ඒදා ඉඳන් අද දක්වා මේක කියවන, බලන, කෙම්න්ට්ස් දාන, අගය කරන, දිරි ගන්වන, බනින, හොඳ කියන, ගල් ගහන, මල් හෙලන, ඊ මේල් එවන. අපේ අම්මලා, නෝනලාගේ හිටන් සැප දුක සොයා බලන උඹලා ඔක්කෝටම ස්තූතියි....!!!!

පොඩි පොඩි සිත් රිදවීම් ගනන් ගන්න එපා මචෝ.. මොකෝ මාතලන් තවම රහත් වෙලා නෑ..


සිහළ බ්ලොග් කළාවට, සුබ අනාගතයක්....!!!