අළුත් බල්ලෙක් ( II කොටස ) - A New Dog ( Part II )

<< පළමු කොටස මෙතනින් >>

- සාම්ප්‍රදායික කෙටි කතාවක් නොවේ. මාතලන්ගේ කෙටි කතාවකි. -

ඉන්ඩිවිජුවල් ක්ලාස් එකට යන්නත් කලින් බේබී හාමු ගම ගිනි තිබ්බා. මම තාම සර් එක්ක හින්දු සිංදුව කියන්නෙත් නැතුව, මේ යකා මාව සර් එක්ක යහන් ගත කරලත් අහවර උනා. ඇත්තටම, සමහර විට ඌට මගේ යටි හිත කියවන්න පුළුවන් ඇති. සමහර අයට එහෙම හැකියාවක් තියෙනවලු නේ.

බලු වැඩ කරන්න එපා බේබී හාමු කියලා මම කිව්වාම. එයැයි මගෙන් ඇහුවේ..,

මමද යකෝ උඹද... බලු වැඩ කරන්නේ.... කියලා.

ඇත්තටම එයා තමයි බලු වැඩ කරන්නේ. ඒ කියන්නේ බැල්ලියෝ කී දෙනෙක් එක්ක යනවද. මම තාමත් අහිංසක බැල්ලියෙක් නේ. මම ඕවා එයාට කියන්න ගියේ නෑ. හපා කන්න පැන්නොත් හෙම.

ක්ලාස් එකට ගියාම, මගේ හෝප්ස් ඔක්කොම කුඩු උනේ, ඉන්ඩිවිජුවල් ක්ලාස් එකක් කිව්වට, ඒකත් කුඩා පරිමානයේ ගෲප් ක්ලාස් එකක් කියලා දැනගත්ත වෙලේ. 

අනික, ඒක තියෙන්නේ සෙයිලමේ මුදලාලි කෙනෙක්ගේ ගෙදර. මුදලාලිගේ දුවත් මම වගේම මේ ඉන්ඩිවිජුවල් සිස්ටම් එකට අකමැති උනත්, පස්සේ කැමති වෙලා තියෙන්නේ, සර්ව නැති වෙයි කියලා බයට. අනික, සර්ට මේක මග අරින්න බැරි වෙලා තියෙන්නේ, ක්ලාස් පටන් ගන්න කලින් සර් මුදලාලි ගාව එකවුන්ට්ස් වැඩ කරලා තිබුන හේතුවෙන්. ඒත් අද, සර්ට ඕන නම් මුදලාලිත් සල්ලි වලට ගන්න පුළුවන් ඇති. අනික මුදලාලිගේ වෑන් කබල් වගේද සර්ගේ වාහන දෙක.

ඔහේට නම් ෆ්‍රීලූ නේද අනේ..?

මක්කැයි ඔහේලා මේ දොඩන්නේ..?

ඔය හැමෝම කියන්නේ...

බොරු අනේ.. ඉරිසියාවට කියන්නේ... සර් අපේ අප්පච්චිගේ යාළුවෙක්... ගණු දෙණු කර ගන්නේ ඒ දෙන්නා.. කොහොමත් අප්පච්චි මගේ අතට සල්ලි දෙන්නේ නෑ අනේ..

හපොයි ඔයාගේ තාත්තා ලෝබයෙක් නේ.. මක්කැයි එයා කරන්නේ..?

එයා මක්කත් කරන්නේ නෑ.. 

මොකෑ.. මක්කත් කරන්නෙ නැතෙයිය කිව්වා...?

ඔව් අනේ... එයා යුනියන් ලීඩර් කෙනෙක්.. ඔහේලගේ අප්පච්ච්ලටත් කියන්න, ඇහැක් නම් එහෙම ජොබ් එකක් කරන්නෙයි කියලා... එයැයිට සම්පූර්ණ නිදහස දීලා තියෙන්නේ, යුනියන් වැඩ කරන්න.. සමහර දවසට ටී වී එකෙත් ඉන්නවා..

කොච්චර ෂෝක්ද අනේ... ටී වී එකේ ඉන්නවා කියන්නේ නියමයි නේ..

ඔව්... අපේ ආච්චි අම්මත් එදාට තාත්තා කුණු වෙන්න බීලා ආවත් මක්කත් දොඩන්නෙ නෑ..

ඔහේ මාර ඕපන් අයියෝ...

ඒ මගේ හැටි.. අපේ අප්පච්චිත් එහෙමයි..

ඔහේ හරි ලකී අනේ...

මළා මුනුත් මගේ හිත කියවනවද...? අර මොකෝ ලකී කිව්වේ..?

එහෙම අප්පච්චි කෙනෙක් ලබන්න...

ආ එක මිසක්ක... එක නම් ඇත්ත මෙයා...

මේ වැඩේ හරියන්නේ නෑ. සර්ට කිසිම උනන්දුවක් නෑ වගේ හින්දි සින්දුවක් කියන්න.. දවසක් මම තීරණයකට ආවා.. ක්ලාස් ඉවර වෙලා යන ගමන් කොමියුනිකේෂන් එකට රිංගලා මගේ සිහිණ කුමාරයාට ගත්තා කෝල් එකක්..

සර් මට සර්ව තනියෙන් හම්බ වෙන්න ඕන...

කව්ද මේ කතා කරන්නේ...?

සර් මම සඳලි...

ඉතින් සඳලි... ඔයාට ක්ලස් එකේදි ඕන දෙයක් අහන්න පුළුවන් නේ... 

නෑ නෑ සර් මේ වෙන දෙයක් ගැන සර්..

හ්ම්... හ්ම්... මට තේරෙනවා... ඊළඟ දවසේ ක්ලාස් එකෙන් පස්සේ අහවල් තැන ඉන්නකෝ, මම ඔයාව එතනින් පික් කරන්නම්...

හරි සර්... තැන්කිව් සර්... මම එතන ඉන්නම්..

ඒයි... ඒයි... කෝල් එක ගත්තා නම්, සල්ලි ගෙවලා යනවා...මෙතන නොමිලේ මල් කඩන්න බෑ...

වස ලැජ්ජාවයි අනේ... මේ කෙල්ලෝ ටික ඔක්කෝම අහගෙන ඉන්න ඇති.. හින්දි සින්දුවල කෝල් එක ගත්තයින් පස්සේ සල්ලි ගෙවන්නේ නෑ නේ... බොරුවට නෙමෙයි ඇත්තටම මට අමතක උනා..

මුන්ගේ ගඳ ගහන, දාඩිය දාන, කතා කරන ටික ඔක්කෝටම ඇහෙන, දොර කඩාගෙන වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න වගේ තියෙන ජරාව වගේද, හින්දි ෆිල්ම් වල තියෙන බොක්ස්.. කොච්චර ලස්සනද? එක කකුලක් දනහිස ගාවින් නවලා හිතේ හැටියට ආදරේ කරන්න පුළුවන් නේ. ඉස්සර මෙහෙත් ඔය වගේ ඒවා තිබුනලු. එවා නැති උනේ සමහර කාලකන්නි ඕක ඇතුලේ කක්කා කරන්න පටන් ගත්තාම කියලා අපේ අප්පච්චි දවසක් අපිට කියලා දුන්නේ, ඔය වගේ එකක් හින්දි ෆිල්ම් එකක දැකලමයි.

දැන් ඉතින් අහන්න එපා එදා මොනවද උනේ කියලා. ඕන ගොනෙකුට තේරෙනවා නේ මොකක්ද වෙන්න ඇත්තේ කියලා. වෙන දේ මොකක්ද කියලා නොදැන ඉන්න මම බබෙක්ද? ඕක සුළු දෙයක් උනාට, ආසියානු කාන්තාව සාම්ප්‍රදායිකව පුරුදු වෙලා ඉන්නවා ඕකට ළොකු වටිනාකමක් දෙන්න. ඇයි අනේ අතිනුත් ගානක් ගෙවලා උන් එක්ක යන එකේ අපේ මොනවා හරි වටිනාකමකුත් තියෙන්න එපයි. ඒ නිසා ඒ වටිනාකම අපි එකතු කරන්න ඕනමයි.

අනික රෙදි නැන්දත් කීයක් හරි හොයා ගන්නේ ඕකෙනුයි ජම්බු ගහෙන් වැටුන වෙලාවේ විතරයිනේ. ඉතින් ඒ සම්ප්‍රදාය රකින එක අපේ යුතුකමක් නේ. රෙදි නැන්දගෙන් ඕක ෂෙප් කරගන්න බොහොම සුළු දෙයක්. එයා එහෙම අසරන උන අයට කීප සැරයක්ම පිහිට වෙලා තියෙනවා කියලා කිව්වේ අපේ අම්මා. අක්කත් එක්ක එයා කතා කරන්නේ ඕවා තමයි. අවුලක් නෑ රෙදි නැන්දට මම නැති උනාට අපේ අක්කා ඉන්නවා නේ.

ඔය වගේ දෙයක් ගැන කලින් එක්ස්ප්‍රීරියන්ස් තියෙන්නත් බෑ නේ. ඉතින් මමත් හිතාගෙන උන්නේ, කැඩපතක ඡායා එකේ, විජේ, ස්වර්ණාගෙ වටිනාකම් උදුර ගන්න වෙලාවේ, කාමරේ දොරෙනුත් එලියට ලේ ගලනවා වගේ, මර්ඩර් කේස් එකක් කියලා. අනේ බැලින්නම්..., එක්ස්පීරියන්ස් තියෙන කෙල්ලෝ දෙන්නෙක් තුන් දෙනෙක්ම කියපු කතාව ඇත්ත.

මම හිතන්නේ, වසන්ත ඔබේසේකරට පිටපතේ අවුලක් හරි, එක්කෝ එහෙම දෙයක් ගැන එක්ස්පීරියන්ස් නැති කේස් එකක් තියෙන්න ඇති. සමහර වෙලාවට එඩිටර්ගේ අවුලක්ද කියන්නත් බෑ නේ. ආට් ඩිරෙක්ටර්ගේ කේස් එකක් වෙන්නත් පුළුවන්. ගොඩක් වෙලාවට ෆිල්ම් ඩිරෙක්ටර් කෙනෙක් ගාවට ෆ්‍රෙෂ් එකක් එන්න විදියක් නෑ නේ. එහෙම බැලුවාම, ෆිල්ම් ඩිරෙක්ටර්ස්ලා හරි පවු.  ඒක නිසා තමයි එයාලා පේපර් ඇඩ් දාලා ආධුනික නිලියක් හොයන්නේ.

ඉතින් මමත් කලේ බොරුවට හොටුයි කඳුළුයි පෙරාගෙන ඇඬුවා. කොච්චර සෙල්ලක්කාරයා උනත් එයා බය උනා. ඇත්තටම ගෑණු මොකට අඬනවද කියලා මට නම් තේරෙන්නේ නෑ. පන පිටින් දිවිය ළෝකයට ගියාම අඬන්නේ මොකටද අනේ. එහෙනම් කරන තරමක් දන් පින් කටයුතු කරලා දිවිය ලෝකේ යන්න ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ හොටු පෙරාගෙන අඬන්නද අනේ. එයා මට බය වෙන්න එපා අපි දෙන්නගෙම කැමැත්තෙන් නේ උනේ කියල අර හැම පොතේම, ෆිල්ම එකේම, ටෙලි නාට්ටියකම තියෙන දෙබස කිව්වා. මට හිනහත් ආවා. ඒත් මම එක පෙන්නන්නේ නැති හොඳටම ඇඬුවා.

ඒ තමයි මගේ ජීවීතේ පළමු රඟපෑම. ඉස්සෙල්ලම හින්දි සින්දුවක රඟපාපු දවස. කොල්ලෙක් නාන්න ගෙනියන බල්ලෙක් වගේ බය වෙලා ඉන්නවා දැක්ක දවස. හැබයි මට මෙහෙමත් හිතුනා. 

මම රඟපානවා වගේ, සර්ත් රඟපානවද කව්ද දන්නේ...?

- නිමි නොවේ -  

පසු සටහන -

බඹර පහස ලබන මලක නොව වෙනත් මලක සුවඳ උරා බිව් පසු, බිහිවූ සිතිවිලි සමුදායකි... නැක්ස්ට් ඇපිසෝඩ් එකෙන් ඉවර කොරන්න බලන්නම්