ආනන්ද බවන්, සරස්වති හා මසාලා තොසේ - Ananda Bavan, Saraswathie & Masala Dosa

ගිය සැරේ ලියපු තෝසේ කතාව, බොහෝ දෙනෙකුට වගේම අපේ තාත්තටත් අල්ලලා ගිහින් තිබුනා.. ඒකේදි තෝසේ වලට බෙදපු හොද්ද ගැන කිව්වට, ඒකේ නම කිව්වේ නෑ නේ.. ඒකේ නම "සාම්බාරු"... ඕක දෙමල කෑමක් උනාට, අපේ රජ කාලේ ඔය අනුරාජපුරේ පැත්තේ, අභයගිරියේ බුඩිස්ට් මන්ක්ස්ලට තිබුන ඉන්ටර්නැෂනල් යුනිවර්සිටි එකේ උන්න 5000 කට ඉතර දානෙට දීලා තියෙන්නෙත් සාම්බාරු හොද්ද තමයි. එකම වෙනස, ගන්න එළවළු වල වෙනස විතරයි. අපේ එකට කියලා තියෙන්නේ හත් මාළුව කියලා.

ඒවට වෙනම දාන ශාලා එහෙම තීලා තියෙනවා.. ඔය මහා පතංගර ගල් ඔරුවල තමයිලූ කෑම දාලා තිබුනේ.. මම නම් ඒක පිලිගන්නේ නෑ.. සමහර වෙලාවට ඕවට වතුර පුරවලා තියෙන්න ඇති, අත පය හෝදගන්න එහෙම. කෑම වලට, විශේෂයෙන් සංඝයාට පිලිගන්වන කෑමක්, ඒ විදියට දෙන එකක් නෑ කවදාවත්. ඉතින් ඔය දාන බෙදන්න උපාසිකාවොත් ඉන්න ඇති නේ. මම ඕවයේ ඇවිදගෙන යන කොට, මට ඕවා මැවිලා පේනවා. සාලියට කෑල්ලක් සෙට් වෙච්ච හැටි එහෙම.

පොඩි කාළේ ඕවා ගැන කියලා දෙන කොට, මම හිතුවේ මාළු ජාති 7 ක් දාලා, මඟුල් ගෙදර වගේ දෙන්න ඇති පොරි හැලෙන්න කියලා. එහෙම නෙමෙයි, බැලින්නම් දීලා තියෙන්නේ, සාම්බාරුයි, බතුයි ඉතරයි. ඒ කාළේ ඕවා පිලිගත්තේ නැති උනාට, රජ්ජුරුවන්ගේ ඉස්කෝලේ අපි ඉන්න කාළෙත් 3500 ක් ඉතර ඉන්නවා කිව්වම, මම ඕවා පිලිගන්න පටන් ගත්තා. දැන් නම් 8300 ක් ඉතර ඉන්නවා කියලා තමයි කියන්නේ. 5000 කියන්නේ පොඩි කාළේ හෙන ලොකු ගානක් නේ. දැන් නම් මහ බැංකුවෙන් ගහන පොඩි කොලේකත්, සුපියල්ම 5000 ක් තියෙනවා.

Vendakkai Kulambu

අපේ ගොඩක් අය සාම්බාරුයි, "රසම්" එකයි පටල ගන්නවා. රසම් එක්ක තෝසේ කන්න බෑ. රසම් කියන්නේ ඇපටයිසර් එකක්. අපේ තැම්බුන් හොද්ද වගේ. සමහර උන් නම් ඕකත් බත් එකටම හලාගෙන කනවා. මම එච්චර කැමති එකක් නෙමෙයි. ඔය බඩේ අජීර්ණයක් වගේ තියෙනවා නම්, ගෙදරදි හදාගෙන බොනවා. එතකොට කෑම රුචිය ඇති වෙනවා. සාම්බාරු එකෙත් ඇඹුල් එකකුත් තියෙනවා. ඒකට කියන්නේ කොලොම්පු කියලා. ඕක ටිකක් අපේ පොලොස් මාළුව වගේ. බත් කන්න කියාපු බාන්ඩේ. ඕකට අර සාම්බාරු වගේ රටේ ලෝකේ තියෙන ඔක්කෝම දාන්නේ නෑ. එක්කෝ වම්බටු. එක්කෝ මුරුංගා, එහෙම නැත්නම් වෙන්ඩක්කායි. ඔව් ඔව් අපිට එයා බන්ඩගෙ අක්කා උනාට දෙමළ අයට එයා වෙන්ඩ අක්කා.

තෝසේ වලට පෙම් කරන්න ගත්තයින් පස්සේ, අහුවෙන්නේ කොහේද, ඇදලා ඇරියා. ඔය සිරිමා නෝනගේ ආන්ඩුව කාළේ අපේ රටේ තිවුනේ සංවෘත ආර්ථිකයක් නේ. කොළඹ බිස්නස් කරපු ගොඩක් අය විකුණුවේ හොර බඩු. මේවා ආවේ වැල්වැටිතුරෙයි වලින්. අපේ තාත්තලගේ සෙට් එකත් බඩු ගෙනාවේ ඔහෙන්. එයාලට එහේ යාළුවෝ හිටියා සෑහෙන්න. අපි පොඩි කාළේ යාපනේ ගිහින් තියෙනවා ඇති වෙන්න. මොකෝ නවාතැන් පහසුකම් ආහාර සියල්ලම ලැබුනේ හිතවත් දෙමළ මුදලාලිලගේ ගෙවල් වල. අපි ඒ ගෙවල් අස්සේ රිංගුවට, එයාලට අපේ ගෙවල් වල නවතින්න ඕන කමක් තිබුනේ නෑ. මොකෝ වැල්ලවත්තේ කොටහේන පැත්තේ, බොහොම පරන වලව් වගේ ගෙවල් තිබුනා, මේ හැම මුදලාලි කෙනෙකුටම.

Greenlands

යාපනේ ඔය ගෙවල්වල කාපු තරම් රහට තෝසේ කාලා නෑ කොහෙන්වත්. අනෙක් එක ඉස්සෝ සහ කකුට්ටෝ. (ඔව් ඔව්... ක්‍රොකඩයිල් කරී කියලා, මැණික් නදිය ගලා බසී ටෙලියේ රම්‍යා වනිගසේකර කියන්නේ.) හේතුව, සියල්ලම ගෙවල් වල අතට පයට උන්න වැඩකාරයෝ හෙවත් සේවකයෝ හදපු නිසා. මට හොඳට මතකයි, ඒ මිනිස්සුන්ට කෑම හරි රහයි කිව්වම තියෙන සන්තෝසේ. ඕක සුද්දන්ගේ මැනස් එකක් උනාට, අපේ අයට ඒක නෑ. අපේ අය ඕන මළ ජරාවක් රහයි කියන්නේ ගෙදර අයට. උයපු අයට නෙමෙයි.

සුද්දෝ කරන, අපේ අය නොකරන දෙයක් තමයි, කෑම හදපු අයට ස්තූති කරන එක. මේ හොඳ පුරුද්ද තියෙන කෙනෙක් තමයි අපේ චන්ද්‍රිකා නෝනා. එයා ගියාම ඕන හෝටලේක චෙෆ්ටයි, ටීම් එකටයි කතා කරලා ස්තූති කරනවා. ගෙදරකින් කෑවත් එහෙමලු.. ඒ උනාට, මහින්ද මහත්තයාගෙන් ටෙලිපෝන් එකෙන් විනාඩි විස්සක් ඉතර කාපු වෙලාවෙ නම්, තැන්කිව් කියන්නේ නැතිව ඇති. ඒක, එයා පවුලෙන් ඉඟෙන ගත්තද, එහෙම නැහ්නන්, කෑමට බොහෝම ගරු කරන, ප්‍රංශය කියන රටේ සෝබෝන් වලින් ඉගෙන ගත්තද කියන්න දන්නේ නෑ. ඔහේලත් කොහේ හරි ගිහින් කෑවම, කුකාලට කතා කරලා තෑන්ක්ස් කරන්න අමතක කරන්න එපා. ඒක ඒ මිනිස්සුන්ට සල්ලි වලට වඩා වටිනවා. ඒ වගේම අඩු පාඩුවක් තියෙනවා නම්, ඒ ගැන කිව්වට, ඒ මිනිස්සු තරහා වෙන්නෙත් නෑ.

ඊට පස්සේ තෝසේ ගැන හොඳම මතකය එන්නේ රජ්ජුරුවන්නේ ඉස්කෝලෙට යන කාලේ. මම රජ්ජුරුවන්නේ ඉස්කෝලෙට ගියාට, කැළණියේ යාළුවෝ අති බහුතරය ගියේ මරදානේ පන්සල් ඉස්කෝලේට. ඒ කියන්නේ ආනන්දෙට. මම පොඩි කාලේ හිතුවේ ඒ පන්සලක් කියලා. මොකෝ ආනන්දේ ඉස්සරහා තිබුන "ඩොනල්ඩ්ස් ස්ටූඩියෝ" එකට අවුරුද්දකට කීප සැරයක් යනවා, බෝත් ඩේ වලට පොටෝ අල්ලන්න. ඒ කාළේ කොළඹ ඉස්කෝලවල ගියපු, වල බැහැපු ඕන එකෙක්ගේ ප්‍රධාන ආහාරය තමයි තෝසේ. එහෙම උනේ තෝසේ බොහෝම ලාබ කෑමක් උන එක. ඒත් අද තත්වේ වෙනස්. අද සයිවර් කඩෙකට ගියත්, වෙනින් කඩෙකට ගියත්, එකම ගාන යනවා. දැන් ඉන්න කොල්ලො නම් තෝසේ කන්නේ නෑ. උන් කන්නේ සබ්මැරීන්... ඔව බං අර මුහුදේ යට යන ඒවා. ඒවට කෙටියෙන් කියන්නේ "සබ්" කියලා. එහෙම නැත්නම් බර්ගර්, පීසා.. අපි තමයි, අල පානුයි, තෝසෙයි කෑවේ.

ඔය තර්ස්ටන් එක ඉස්සරහම තෝසේ කඩයක් තිබුනා. රහීමා එකටම අල්ලලා වගේ. හැබයි ඒකේ කෑම රහ නෑ. අනික ඉස්ටාප් එක මෙළෝ රහක් නෑ.. ඒ කියන්නේ සිකැරට් දුන්නේ නෑ. ඉතින් පයින් අඳිනවා කොල්ලුපිටියට. ඒ, "ඉන්දු සිලෝන් කෑෆේ" එකට. ඒක අදත් එතනම තියෙනවා. තව විශේෂ දේකුත් කියන්න ඕන. එකම එක දවසක් ඇර, අපි කවදාවත් හොරෙන් කාලා දුවලා නෑ. හේතුව උනේ, හැම එකා ගාවම සල්ලි තිබුන එක. නැති උන්ට, තියෙන උන් ඉස්පොන්සර් කොලා.

Dawalagiri - Maradana

ඒ වගේම ආනන්දේ උන් එක්ක වල බැහැපු දවසට. මරදානේ "ධවලගිරිය". ඔතනින් තෝසේ කාලා, මරදාන ඉට්ටේසමෙන් කෝච්චියේ ඇවිත් කැළණියෙන් බහිනවා. අපේ කුපාඩි කමට කෝච්චි වල ආවා ගියාට, ආනන්දෙටයි, රෝයල් එකටයි දෙකටම, ඉස්කූල් බස් තිබුනා. වරගොඩ පාර හරහා ගිහින්, කැළණි පන්සල ගාවින් බියගම පාරට දාලා, හතර කණුවෙන් මතු වෙන. මේවල පොඩි පොඩි වලිත් ගියා. ඒවා නම් අදත් තියෙනවා නේ.

ඊට පස්සේ, කොල්ලන්ට ඇස් පී එම් (SPM) කෑලී, හෝලී ෆැමිලි කෑලී, (HFC) විශාකා කෑලී, මෙතඩිස්ට් කෑලී. ලෑඩිස් කොලේජ් කෑලී සෙට් වෙන කොට, කස්ටියම "සරස්වතියට" සෙට් උනා. හේතුව උනේ බම්බා බස් හෝල්ට් ටික. ඉස්සර 193 කඩවත බස්, බම්බා වෙනකන් ආවා. ගාළු පාරේ ඉන්න උන්, නුවර පාරේ ඉන්න උන් ඉතරක් නෙමෙයි, ලංකාවේ හතර දිග බාගෙම ඉඳන් කොළඹ ආපු, වලට සෙට් උන උන්, වල බැස්සේ ඔතන. අනිත් තැන තමයි ටවුන් හෝල් හෙවත් පුරහල. ඇලෙක්සැන්ඩ්‍රා ටියුෂන් කඩෙත් ඒකට ඉවහල් උනා. අනික තමයි වික්ටෝරියා පාක් එක. සමහරු ඕකේ මල් කැඩුවා. සමහරු මල් සුව වින්දා.  අද ලංකාවේ ගොඩාක් ප්‍රසිද්ධ පොරවල් ඔය වලේ උන්නා. 

Shanthi Vihar

තව ගියපු තැනක් තමයි, තුන් මුල්ලේ, "ශාන්ති විහාර්". අද ඒක "ශ්‍රී විහාර්". ඉස්කෝලේ යන කාලේම "ග්‍රීන්ලන්ඩ්" එකටත් කීප සැරයක් ගියා. ඒක තිබුනේ හෝලි ෆැමිලි කොන්වන්ට් එක ගාව. අදටත් තියෙනවා එදාට වඩා බොහෝම දියුණුයි.  ඉස්කෝල කොල්ලෝ ඔය කඩ වලට එන කොට, මුදලාලි, කැෂියර්, බිල් ලියන උන්, ඔක්කෝම නැඟිටලා තමයි පිලි ගන්නේ. ගෞරවයට නෙමෙයි යකෝ..., කාලා දුවන නිසා. එහෙම දුවන්න ගිහින්, කොල්ලෝ හොදි නැතිව කනවත් අපි අනන්තවත් දැකලා තියෙනවා. ඒ උනාට අපේ සෙට් එක යන කොට කිසි අවුලක් උනේ නැත්තේ, බොහොම නම්බුකාර ප්‍රභූ පවුල් වල කොල්ලෝ දෙන්නෙක් තුන් දෙනෙකුත් අපේ සෙට් එකේ උන්න නිසා.

Shri Vihar

ඔය ග්‍රීන්ලන්ඩ් එකේ, ප්‍රයිවට් රූම් හිටන් තියෙනවා. අපරාදේ කියන්නේ, ඉස්කෝල කිට් එක ඇඳගෙන එන කපල් වලට ඒවා දුන්නේ නෑ කීයටවත්. සෙනසුරාදා ක්ලාස් යනකොට තමයි, කෑලීත් එක්ක ප්‍රයිවට් රූම් වලට ගියේ. ඒත් සයිවර් කන්න විතරයි හොඳේ. ඒ කාළේ කෙල්ලෝ උස්සන්න, ඒ සී කාමර තිබුනේ නෑ. බොහෝම අමාරුවෙන් තමයි සෙල් මුවා කර්මාන්තෙත් කර ගත්තේ.

ඔය ඔක්කෝම අතරින් ජනප්‍රියම එක තමයි, බම්බා වල, "සරස්වතිය". ඔතනින් නොකාපු ඉස්කෝල කොල්ලෙක් නෑ මම දන්න විදියට නම්. ඉස්කෝලේ යන කාලේ කෑවෙම, තෝසෙයි වඩෙයි තමයි. වඩේ කිව්වෙත් උළුදු වඩේ. කරුමේ කියන්නේ, අපි ඒ ලෙවල් කරන කාළෙමයි 83 ජූලී කලබල වලදි ඔය හුඟක් තෝස කඩ ගිනි තිබ්බේ.ඔය ඉස්කෝලේ යන කාලේ මතකය. 

සෙලින්කෝ එකේ වැඩට යන්න පටන් ගත්තයින් පස්සේ, නයිට් ෂිෆ්ට් වලදි, ෂන්මුගම් සෙට් උනාම, අපි දෙන්නා යනවා ග්‍රීන්ලන්ඩ්. ඉතින් තෝසේ අඹරන්න කලින් බෝතලේකට වග කියනවා. පොරගෙන් තමයි තෝසෙ ජාති ඉගෙන ගත්තේ. එක එක දවසට එක එක ජාති කෑවට, මට අල්ලලම ගිය එක තමයි මසාලා තෝසේ. ආසම නැති එක තමයි ගී තෝසේ. මට ඕකේ එනවා මහ වහතු රහක්. ඒ ඇරෙන්න නීර්, පේපර්, බිත්තර, බටර් වගේම දැන් නම් සී ෆුඩ් තෝසේ හිටන් තියෙනවා.

ඊට පස්සේ රට රටවල කරක් ගහලා ආයෙත් සැලින්කෝ එකට සෙට් උනාම බම්බලපිටියේ ෆ්ලෑට් ගාව තමයි ඔෆීස් එක. එතකොට ආයෙත් ග්‍රීන්ලන්ඩ් යන්න පටන් ගත්තා. එතකොට තමයි එකෙක් කිව්වේ, ඊට වඩා රහට බත් කන්න පුළුවන් එකක්, බම්බා ෆ්ලැට් එක ගාව තියෙනවා කියලා. ඒ තමයි "අම්රිතා". ඔතන දවල් කෑමට ගියාම, පුටුවක් ගන්න සෑහෙන වෙලා ඉන්න ඕන. බත් කන්න තියෙන්නේ උඩ කෑල්ලේ.අම් රිතා කියලා බොහොම සංවේදි ඇඩ් එකකුත් එක්ක හඳුන්කූරකුත් විකුණනවා. අන්ධ මනුස්සයෙක් සමන් මහත්තයගේ ගේ හොයාගෙන යන. දැන් නම් ඒක දැකලා දැකලම එපා වෙලා තියෙන්නේ.

මම තෝසේ වලට පෙරේත උනාට, අපේ හාමිනාවත්, පුත්‍ර රත්නයවත් සයිවර් වලට කැමති නෑ. ඒත් මෑතක, "වානි විලාස්" වලින්, මසාල තෝසේ එකක් ගෙනාවම, ඒකට කැමති උනා. දවසක්, වානි විලා එක්කගෙන ගිහින්, එතන ඒ සී කරපු උඩ තට්ටුවේ ඉඳන් කාලා, දෙන්නටම දැන් රහ වැටිලා තියෙන්නේ. ඒත් ඉතින් මසාලා විතරයි. අද කොළඹ තෝස කඩවලින්, ඒ කියන්නේ වෙජිටෑරියන් කඩවලින් ප්‍රසිද්ධම වානි විලා තමයි. ඒ ඇරෙන්න ඒ කාලේ යාපනේ කඩ කියපු ඒවා ගොඩාක් තියෙනවා. සයිවර් කඩ, යාපනේ කඩ වලින් වෙනස් උනේ, ඒවල දැල්ලෝ, කකුළුවෝ, ඉස්සෝ එහෙම තිබුන නිසා. 

දැන් ඉන්දියන් කෑම තියෙන රෙස්ටුරන්ට් හෝ ගාලා තියෙනවා. මේවා ඇවිල්ලා වෙජිටේරියන් නෙමෙයි. මේවයෙ තියෙන්නෙ උතුරු ඉන්දියානු කෑම. මේ කෑම මැද පෙරදිග බොහෝම ජනප්‍රියයි. ඔය මීකීරි එහෙම දාලා හදන මට්න් කරියයි නාන් රොටියි පට්ට රහයි. අපේ කීප තැනකින් කාලා තිබුනත් ඉන්දියාවටත් වඩා රහට කෑවේ මැද පෙරදිගදි තමයි.

රජ්ජුරුවන්ගේ ඉස්කෝලේ ඉස්සරහත් එකක් තියෙනවා "මහරාජා පැලස්" කියලා. එතන නම් තියෙන්නේ උතුරු ඉන්දියානු කෑම නෙමෙයි නෝත් ඉන්දියන් කුසීන් කියලා වෙන ජාතියක් (ඒත් අරකම තමයී) එතනට නම්, සයිවර් කඩේට වගේ යන්න බෑ. මහරාජලා වගේ තමයි යන්න ඕන. බිල එන්නෙත් එහෙමයි. මහරාජලාගේ ගානක් එන්නේ. ඒ ඇරෙන්න, ඔය ටිකක් බොක්ක හොඳ ඉන්දියන් බ්‍රදර්ලා සිස්ටර්ලා ආවම, තෝසේ, මසාල තෝසේ, සිනමන් ග්‍රෑන්ඩ් එකේ "චට්නි" වලිනුත් කාලා බීලා තියෙනවා. එතන ගනන් නම් දන්නේ නැත්තේ, මට කවදාවත් ඒ බිල් ගෙවන්න උනේ නැති නිසා.

සයිවර් කඩවල තව කෑම බීම ජාති අට අනූවක් තිබුනට, ඒවා ඔක්කෝම මෙතන ඔබන්න නොගියේ අන්තීමට ඔක්කාරෙට එන්න ඉඩ තියෙන නිසා. එහෙනම් ගිහින් එන්නම්. කොහේද...? ඔය කොහේ මසාලා තිබුනත්, අපේ ගේ ඉස්සරහ තියෙන පොඩි සයිවර් කඩේ තියෙන මසාලා එකට ගහන්න එකක් නෑ. ඒ අපි පුරුදු රසය ඒකේ තියෙන නිසා.

Inside of Vaani Villa

අද මාතලන් ඉන්නේ නුවර එළියේ.. ඉස්කෝළේ කාළේ ඉඳන්ම, මෙහේ ආවම මම යන තෝසේ කඩ දෙක තුනක් තියෙනවා.. ගොඩක් වෙලාවට තුන් වේලම කන්නේ, ඒ සයිවර් කඩ වලින්.. උදේට පොල් රොටි සහ කට කපලා ළොකු වීදුරුවක කහට ජූන්ජක් දාපු එළකිරි එක.. දවාලට මසාලයක් හරි තෝස එක්ක උළුඳු වඩේ. රෑට කනවා අඩුයි.. ඒත් බොනවනේ.. මොනවා බොනවා.. ඔව් යකෝ නුවර එළියේ, ගෑණුත් රෑට බොනවා.. ඉතින් එතකොට බයිටෙට පරිප්පු වඩේ එකක් ගේනවා, ඉස්සර නම්. ඒත් දැන් ඔය කවුරුත් දන්න බයිට් කඩෙන් බයිට් එකක් ගෙනාවම වැඩේ ෂේප්.

එතකොට මේ සින්දුවේ කියන, "ආනන්ද බවන්" එක කොහෙද තියෙන්නේ. එකක් නම් තියෙනවා කිරුළපනේ. තා එකක් තියෙනවා බොරැල්ලේ. ඉතින් මේ සින්දුව කියන අය සෙට් උනේ මොන එකේද කියලා කියන්න නම් දන්නේ නෑ. හැබයි මාතලන් නම් ඔය දෙකෙන්ම කාලා නම් තියෙනවා. සිංගප්පූරුවෙත් තියෙනවා බොහෝම පරසිද්ද ආනන්ද බවන් එකක්. ඒකත් සමහර විට ලංකා පුත්තරයෙක්ගෙද කියන්න නම් දන්නේ නෑ.