ආදරය, දර්ශණය හා සිහිණ (අළුත් බල්ලෙක් III) - New Dog (Part III)

 

මාතලන්ගේ කෙටි කතාවක් වගේ කතාවකි..

<< පළමු කොටස මෙතනින් >>

<< දෙවන කොටස මෙතනින් >>

ඇත්තටම උදිත් සර්ට පින් සිද්ද වෙන්න මම මගේ සිහිණ දෙකම ඉටු කර ගත්තා. කීර්තියගේ සිහිණයත් ඉටු වෙලා තිබුනා. ඒත් බේබි හාමුගේ සිහිණය ඉටු වෙලා තිබුනේ නෑ. මගේ වාසනාවට මමයි කීර්තියයි දෙන්නම සෙලෙක්ට් වෙලා තිබුනේ එකම කැම්පස් එකට. ඌට ශිෂ්‍ය සංවිධාන එක්ක තියෙන සම්බන්ධකම් නිසා ඌයි මමයි දෙන්නම, නවක වදය කියන මානුෂික අයිතිවාසිකම් අමු අමුවේ නැති කරන සෙල්ලමෙන් බේරුනා.

නවක වදයට ලක් උන එකා ඉබේම ඒකට අනුගත වෙනවා. මම නම් හිතන්නේ එතන තියෙන්නේ වෛරය හා පලිගැනීම කියන දේ. කවුරු හරි ඒක සුන්දර දෙයක්ය කියනවා නම්, සමාජයේ වෙන සියළුම පීඩාකාරි දෙවල් සුන්දර වෙන්න ඕන. පොලීසිය කියන්නෙත් සුන්දර තැනක් වෙන්න ඕන. ඇයි ඉතින් එතන වෙනවයි කියන දේ  නේ මෙතනත් වෙන්නේ.

ඇත්තටම අපි කරන්න ඕන මිනිස්සුන්ට පීඩාව කියන දේ, ආතල් එකක් කියලා පුරුදු කරන්න. එතකොට පොලීසිය ගැන මිනිස්සු වැරදි විදියට හිතන්නේ නෑ. ලොකු චින්තන විප්ලවයක් වෙන්න ඕන. මම හිතන්නේ, කැම්පස් වල සහෝදර සහෝදරියන් කරන්න උත්සාහ කරන්නේ ඒ දේ වෙන්න ඕන. ඒත් ඒ දේ මේ වන තුරා සමාජ ගත කරන්න බැරි වීම තුලින් පෙන්නේ, ඒ සහෝදර සහෝදරියන්ගේ තියෙන නොහැකියාව.

මේ ගැන මට වඩා අත්දැකීම් තියෙන්නේ අපේ තාත්තට. තාත්තත් එක්ක කතා කලාම එයා කියන්නේ එයාලගේ කාළේ මේ තරම් දරුණු විදියට මේ දේ උනේ නෑ කියලා. පොලිස් කූඩූවල ඉතරක් නෙමෙයි, වැලිකඩ වගේම ගාල්ලේ හිර ගෙදරත් ඉඳලා තියෙන තාත්තට නම් මේ දේවල් ගානක් නෑ.

අනික එයාලා බලයට ආවම කරන්න හිතාගෙන ඉන්නෙත් මේ වගේ වැඩ නේ. එයා හැම තිස්සෙම කියන දෙයක් තමයි, "ඔය බල්ලෝ ඇට දෙකෙන් එල්ලන්න ඕන...." කියන එක. එයාට අනුව වෘත්තිය සමිති කාරයෝ ඇර අනික් ඔක්කෝම බල්ලෝ.

ටික දවසක් යන කොට තමයි මට තේරුනේ කීර්තියා මාව බේරුවේ ඇයි කියන කාරනාව. ඌට ලස්සනට තෙල බෙදන්න පුලුවන්. ඌ කියන කතාවල ඇත්තක් නැත්තෙමත් නෑ. ඌ කැමති උනේ නෑ මම උදිත සර්ට පින් දෙනවට. ඌ කියන්නේ ඒක තමන්ගේ දක්ෂතාවය කියලා.

ඌ මගේ ඉටු උන අනිත් සිහිණය ගැන නොදැන ඉන්න හේතුවක් නෑ. ඒත් ඌ ඒක මගේ සිහිණයක් කියන දේ දන්නේ නෑ. උන්ට අනුව මම උදිත් සර්ගේ ගොදුරක්. පව් ඒ අහිංසකයා. අපේ සිහිණ කුමාරයට එහෙම කියනවට මම නම් කැමති නෑ අනේ. අපි ගොදුරු වෙන්න එයා සර්පයෙක්ය. කුමාරයෙක් මිසක්. මොකෝ සිහිණ වල ඉන්නේ කුමාරවරු විතරනේ.

සිහිණ ගෙනෙන ඔබ කවුරුන්දෝ....?
අළුත් සිහිණයක් මට නැතිදෝ...?
සුපුරුදු එක සිහිණෙම දැකලා....
සිතේ සතුට මගෙ, ඇත මැකිලා.....

සිහිණ කියන දේවල් මාරයි අනේ.. සමහර ඒවා ඉටු වෙනවා.. අළුත් ඒවා ආයේ ආයේ එනවා. සමහර ඒවා ඉටු වෙන්නේ නෑ. මිනිස්සු පිස්සෝ වෙනවා. දිවි නහ ගන්නවා. මිනිස්සුන්ට හිතන්න බැරිව රොබෝලා වගේ උනා නම් හොඳයිද..? හැබයි එහෙම මිනිස්සුත් ඉන්නවා. උන්ට හිතන්න බෑ. ඒ නිසා සිහිණ නෑ. උන් අනුන්ගේ සිහිණ වල ජීවත් වෙනවා. හරියට රොබෝලා වගේ.

කීර්තියත් ඒ වගේ. ඌට උන්ගේ මහ උන් කියලා දීපු දෙයක් ඌ රිපීට් කරනවා. හරියට ටේප් රෙකෝඩරයක් වගේ. ප්‍රශ්ණ කරන්න බෑ අනේ. මල පනිනවා. ඒ නිසා උන්ව දිරවන්නේ නැති සෙට් එකකුත් ඉන්නවා. ඒත් උනුත් කාගේ හරි රොබෝලා. එහෙම රොබෝලා හදන මහාචාර්යවරු, ආචාර්යවරු මේකේ වැහි වැහලා. අපි උන්ගේ සිහිණ වල ජීවත් වෙන්න ඕන. හැම එකාටම එක එක ඇජෙන්ඩා. ටාගට්. අපිට අපේ සිහිණ තියෙන්න බෑ. ඒක සම්ප්‍රදායට විරුද්ධයි. පන්තියට විරුද්ධයි. මුන්ට පිස්සු අනේ. මම නම් මගේ හීන වල ජීවත් වෙනවා මොකා මක්කා දෙඩුවත්.

අපේ පන්තිවල ඉන්න උන් මට නම පට බැඳලා තිබුනෙත්, "උදිත් සර්" කියලා. උන් හිතුවේ ඒකට මට කේන්ති යනවා කියලා. ඉතින් මම උන්ගේ පැතුම් ඉටු කරන්නත් ඕන නිසා, "අනේ නිකා හිටහල්ල බං... රත්තරන් මිනිස්සුන්ට පද නොහදා...." කියලා ගස්සගෙන ගියාම, අර ගොන් වැස්සියන්ට වස්සන්ට වෙන දෙයක් නෑ.

මුන් මක්කා දෙඩුවත්, සර්ට පිස්සු වැටිලා හිටපු මාව කැම්පස් යන්න උනන්දු කලේ සර්මයි. එයා තමයි කිව්වේ ඔයා කැම්පස් යන්න ලකුණු ගත්තේ නැත්නම් ආයේ මාත් එක්ක කතා කරන්නවත් එන්න එපාය කියලා. එහෙම කොහොමද අනේ ඉන්නේ. අනික සර් එක්ක හැම තිස්සෙම ඉන්න එකක්ය.

පස්සේ කාළෙක තමයි තේරුනේ, ඒ වැඩෙන් එයත් මාකට් වෙනවා කියලා. ඔයාලට කියන්න, මගෙයි පාස් වෙච්චි අනික් උන්ගෙයි ෆොටෝ පත්තරේ දාලා සර් අපිට සුභ පැතුම් එක් කරලා තිබුනා. හැබයි අපේ නම් වලට වඩා ළොකුවට, සර්ගේ නමයි ෆොටෝ එකයි, පන්ති තියෙන තැන්වල නමුයි, ඒ ඇඩ් එකේම තිබුනා. ඒක සුභ පැතුමක් නෙමෙයි ඇඩ් එකක්. සර් අපිව විකුණනවා. අපි ඉතින් සර්ට විකිනෙනවා. මගේ ගාව ඒ පත්තර කෑල්ල තවම තියෙනවා. ඒ තමයි මගේ පින්තූරයක් පත්තරේක ගියපු මුල්ම දවස.

සර් එක්ක මගේ සම්බන්ධය දිගටම තිබුනා. සර්ට කැම්පස් එකේ ලෙක්චරර්ස්ලා එක්කත් හිතවත් කම් තිබුනා. සර් තමයි මට කියා දුන්නේ, යාලු වෙනවා නම් ලෙචෙක් එක්ක යාලු වෙයන් කියලා. එහෙම කියන්න හේතු උනේ, මට සර් එක්කම ඉන්න ඕන කියලා මම කරදර කරන නිසා.

සර්..... මට සර්ව ඕන සර්..!

පිස්සුද ළමයෝ... මම බැඳලා ළමයි ඉන්න මිනිහෙක් නේ..

ඉතින් මට මොකෝ.. ඒ කියන්නේ සර් මට ආදරේ නෑ..?

ආදරේ නැත්නම් මෙහෙම එනවද ළමයෝ..

එතකොට සර්...., ආදරේ කියන එකත් බෙදන්න පුළුවන් දෙයක්ද..?

ඇයි එහෙම ඇහුවේ..?

නෑ ඉතින් සර් මට ආදරේ වගේම...., වයිෆ්ටයි....., බබාලටයි...., අනික් හුත්තියන්ටයිත් ආදරේ ඇති නේ..?

කොහෙන්ද කුණුහබ්බ ඉගෙන ගත්තේ..?

අපෝ මෙහේ හෝල් සේල් උගන්වන්නේ.., බොඩිමේ නිදා ගන්න නෑ කුණුහබ්බ ලෙක්චර් එකක් නොදුන්නොත්..

ඉගෙන ගත්තට කමක් නෑ.. ඕවා කියන්න පුරුදු වෙන්න එපා..

හරි..... ඒකෙන් වැඩක් නෑ... කෝ අහපු එකට උත්තර දුන්නේ නෑ නේ...?

මොකක්ද දැන් ඔය අහන්නේ..?

ආදරේ කියන දේ බෙදන්න පුළුවන් දෙයක්ද.........?

බෙදන්න පුළුවන්ද... වැඩි කරන්න පුළුවන්ද... අඩු කරන්න පුළුවන්ද.. එකතු කරන්න පුළුවන්ද කියලා කියන්න මම දන්නේ නෑ සඳ.. ඔය දර්ශනවාදය උගන්නන එකෙක් ඉන්නවා රුවින් කියලා... මගේ යාලුවෙක්.... ඌගෙන් ඇහුවා නම්.... කියලා දෙයි..

මට උන්ගෙන් අහන්න ඕන නෑ.. මට සර්ව බඳින්න ඕන..

මක් කිව්වා බඳින්න..????

පිස්සුද දරුවෝ..! බඳින්න නම් එපා කවදාවත්...!

ඕක අපේ තාත්තත් කියනවා... එච්චර හොඳ.... අපේ අම්මා වගේ වයිෆ් කෙනෙකුත් හම්බ වෙලා.. ඇයි සර් මොකක්ද මගේ තියෙන වැරද්ද..?

ඔයාගේ තියෙන වැරද්ද තමයි ඔයා මේ ජීවිතේ නොදන්න එක.. ජීවීතේ කියන්නේ මේක නෙමෙයි සඳ.. ඒක තේරුම් ගන්න බැරි මොකක්දෝ එකක්.. දැන් ඔයා හිතවද මම සතුටෙන් ඉන්න කෙනෙක් කියලා..

නැතුව සර්ට ඕන තරම් සල්ලි තියෙනවා නේ..?

පිස්සුද ළමයෝ.... සල්ලි කියන්නේ හැමදේම නෙමෙයි.. සල්ලි වගේම බලයත් ඕන..

මට තේරෙන්නේ නෑ අනේ...... ඔයා කියන ඒවා....... ඒ කියන්නේ ඔයා මාව කවදාවත් බඳින්නේ නෑ..

ඒක වෙන දෙයක් නෙමෙයි නේ දරුවෝ..

ඕන් එතකොට මම දරුවා.. ඔයා හරි නරකයි අනේ...

හරි එහෙනම් මෙහම කියන්නම්කෝ..... ඒක කවදාවත් වෙන දෙයක් නෙමෙයි නේ බබා..

ඔව් මම බබා.... ඔයා ඔක්කෝම දන්න මහාදැණමුත්තා...

මූ කොයි වගේ බල්ලෙක්ද කියලා ඔයාලට හිතෙන්නේ නැද්ද...? ඇත්තටම මූ වගේ බල්ලෙක් කියලා මට හිතුනා. මූ දැන් බලන්නේ හෙමීට හෙමීට මාව මග අරින්න. දැන් ඌට මේ මස් කට්ට වැඩක් නෑ. හපල හපලා කාලා දාලා, කිසිම ලේ රහක් නැතිව ඇති.  මේ වගේ බල්ලන්ට පාඩමක් කියලා දෙන්නම ඕන. මම මූත් එක්ක කැමත්තෙන් ගියාට, මූ කී දෙනෙක් අහිංසක කෙල්ලෝ බිල්ලට ගන්නවද?

එක අතකින් මම මොකටද උන් ගැන හිතන්නේ. ඒවා උන්ගේ ප්‍රශ්ණ නේ. මිනිස්සු මොනවා කිව්වත්, උනුත් මම වගේම කැමැත්තෙන් එනවා ඇත්තේ. නැත්නම් ඉතින් සර්ලා කී දාහක් මේ වෙනකොට හිර ගෙවල් වල ඉන්න ඕනද.?

මගේ එක හීනයක් කුඩු වෙලා යන්නෙ ඔහොමයි. ඒත් මේ කැම්පස් එකෙත් ඕන තරම් "සර්ලා" ඉන්නේ.. ඒත්  ඒක මාර වේදනාකාරියි... කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නෑ.. බේබී හාමුගෙන් වෙන්වීම මට සත පහකට දැණුනේ නෑ.. ඒ කියන්නේ එතන තිබුනේ ආදරයක් නෙමෙයිද..? මම සර්ට ආදරේ කලාද..? සමහර විට එහෙම වෙන්න ඇති. ඒක ආදරයක්ද..? පෙරේත කමක් නෙමෙයිද..? මාර ආත්මාර්තකාමී හැඟීමක් නෙමෙයිද...? සර් මගේ යෝජනාවට කැමති උනා නම්.. එයාගේ වයිෆ් මම වගේම දුක් වෙයිද..? එහෙම නැත්නම් මට බේබී හාමු නැති උනාම සතුටු උනා වගේ සතුටු වෙයිද...?

කොහොම හරි ඔය හේතුවත්, තවත් බොහොම හේතූන් උඩ, මට කැම්පස් ජීවිතේ නීරස දෙයක් උනා.. ඒකත් ඉස්කෝලේ යනවා වගේම ඒකාකාරි දෙයක්. විභාගයි, ලෙක්චර්සුයි, අරවයි, මේවයි, එකම වෙනස, යුනිෆෝම් එකක් නැති එක විතරයි. ඔක්කෝටම වඩා එපා උනේ, අන්තරේ බූරුවන්ගේ පිකටිනුයි උද්ඝෝෂණයි පෙලපාලියි. ඒවට ගිහින් කන පරිප්පුවයි.

අපේ තාත්තා නම් මේවට කැමති උනාට, අම්මා නම් කිව්වේ ඕවට නොයා ගෙදර ඇවිත් ඉඳපන් කියලා. ඒත් ගෙදර ගිහින් කොහොමද..? දැන් මට සිහිණ ගොඩාක් තියෙනවා සැබෑ කර ගන්න. ඒ මුකුත් ගමේ ඉඳන් කරන්න පුළුවන් දේවල් නෙමෙයි. 

දර්ශණවාදයේ පියා කියලා කාඩ් එකක් ගහලා තිබුන රුවින් සර්ගෙන් හවසක ආදරේ ගැන අහන්න ගිහින්, ඒක කෙලවර උනේ, ටික දවසකින් ප්‍රැක්ටිකල්ස් වලටම එන්න කියලා උපදේශයක් ලැබීමෙන්. කොල්ලෝ කිව්වේ එයා දර්ශණවාදියෙක් නෙමෙයිය නොම්මර එකේ දර්ශන කාරයෙක්ය කියලා. කතාව නම් සහතික ඇත්ත. මිනිහා එච්චර හැඩ නැති උනාට, ස්මාර්ට් එකට අඳින, මනමාල කම බේරෙන, පැනියා.

එයා තමයි  මට කියලා දුන්නේ, කැම්පස් එන්නේ නැතිව, ලෙක්චර්ස් එන්නේ නැතිව උනත් ඩිග්‍රි ගන්න ක්‍රමය. ඩිග්‍රිය නෙමෙයි මහාචාර්ය තැන දක්වා යන එකත් ළොකු දෙයක් නොවන වග මටත් තේරුනා.

මගේ යාළුවෝ කීප දෙනෙක්ම පාට් ටයිම් ජොබ් කලා. ක්‍රිෂ්ණා තමයි මට කිව්වේ උඹට නයිස් ෆිගර් එකක් තියෙන නිසා, ෆැෂන් ඉන්ඩස්ට්‍රි එකට වරෙන් කියලා. ඇත්තටම මමත් ඕක හරි ආස දෙයක් නේ. මම ඉතින් මක්කත් හිතන්න වෙලාවක් ගත්තේ නැතිව, "අනේ මාව එක්ක පලයන්කෝ...." කියලා ගත් කටටම කිව්වා..

- නිමි නොවේ -