රිදී තිරයේ ස්වර්ණමය සළකුණ - ස්වර්ණා මල්ලවආරච්චි.

ස්වර්ණාගේ සිනමා දිවියට වසර 50 ක් පිරෙනවය, ඒ වෙනුවෙන් සිනමා උළෙලක් පවත්තනවය කියලා හා හෝවක් යන්නේ දැන් මාසයක් ඉතර තිස්සේය. චිත්තරපටි සංස්ථාවේ තරංගනි හෝල් එකේ ජනවාරි මාසේ 22 සිට 26 දක්වා සවර්ණගේ සෝ කීපයක් පෙන්නලා, ඉන්පස්සේ  ජනවාරි 26 වෙනිදා බන්ඩාරණායක සම්මන්ත්‍රණ ශාලාවෙදි අපේ සිරිසේන උන්නැහේගේ අතින් සමාණයට පාත්තර වෙනවැයි කියලා මාත් දැක්කේ සිරිසේන උන්නැහේ වගේම පත්තරෙන්ය.

කවුරුන් කළත් මේවා ස්වරණමය වැඩය. කළාකරුවකු හො මොකෙක් හෝ වේවා මියගිය පසු ප්‍රසස්ති ගයා, පිළිම ඉඳිකලාට ඇති වැඩක් නැතිය. ඒවා විය යුත්තේ ජීවත්ව සිටියදීමය. ස්වර්ණා මින් පෙරද එසේ ඇගයීමට ලක් වෙලා තියෙනවාය. පොඩි කාළයේ සිට චිතරපටි පිස්සෙක් වෙන මාතලන්ද, ස්වර්ණා ගැන බ්ලොග් සටහනක් දාන්නේ ඔනේ කියා සිතුනේ එක හේතුවක් උඩය. ඒ බුකියේ දැමු කෙටි සටහන හේතුවෙන්ය.

නරේන්ද්‍රා බන්ඩාරනයක ලියලා, හඳයා දාලා තිබුන ඒ සටහනෙන් කියවුනේ, මේ ප්‍රණාම උළෙලට අනුග්‍රහයක් ලබා ගන්නෙයි කියා වෙළඳ ප්‍රජාව අතරට ගියාම, ස්වර්ණා කියන්නේ, අලෙවි වටිනාකමක්කත් වෙළඳ වටිනාකමක්කත් තියෙන කෙනෙක් නෙමෙයි කියලාය. මාතලන් ඕකට බුකියේ පොඩි සටහනක් දාලා කිව්වේ, මාතලන්ට නම් සිංහළ සිනමාවේ එදා මෙදා තුර උන්න නිලියන්ගෙන්, සරාගීම හා දක්ෂම නිළිය ස්වර්ණාය, කාට වටින්නෙ නැති උනත් අපිට නම් එයා රත්තරන් වලටත් වඩා වටිනවැයි කියලා හිටන්ය. ඒක දැකපු හඳයා කිව්වේ ඒ අදහසම එයා රාවයේ ළිපියකට ලිව්වැයි කියලා.

Asoka Handagama මේ ඉරිදා ( සිකුරාදාට එන ) රාවය බලන්න. 'සිංහල සිනමාවේ නොදැල්වුනු සරාගී ගිණි සිලුව' කියලා ලිපියක්'ලියුවා.

කලින් කීවා වාගේ මාතලන් චිතරපටි පිස්සෙක් වන්නේ අපේ තාත්තාද ෆිල්ම් පිස්සෙක් වූ නිසාමය. ඒ කාලේ ගෙදර එන්ටර්ටේන්මන්ට් වලට තිබුනේ රේඩියෝව ඉතරය. ඒ නිසා, හින්ගල සිනාමාවේ ස්වර්ණමය යුගය වූයේ අපේ යුගයමය. හින්ගල සිනමා වංශ කතාවේ සදාකාලිකවම ස්වර්ණ අකුරෙන් ලියැවෙන නම් තිබුනේ ඒ යුගයේදිය. මාතලන් සිතන ආකාරයට නම්, සනත් සබීතා යුගයෙන් පසු හින්ගල සිනමාව මිය යන අතර, අද ඇත්තේ, මොකක්දෝ වෙන මඟුලක්ය. එයට හේතුන් බොහෝ තිබෙනාතර, මේ ඒවා ගැන ලියන වෙලාවක් නොවන්නේය.

ඇත්තටම ස්වර්ණා අප දකින්නේ 1980 දී එන හංස විලක් තුලින්ය. එයාගේ "සත් සමුදුර" හා "හන්තානේ කතාව" අප දකින්නේ ඊට බොහෝ කළකට පසු, ටැලිවිසොන් එකේ සෝ පෙන්නන්න පටන් ගත්ත කාළයේදිය. අපේ පවුල පිටින්ම සෝ බලන්න ගියද, එය "කල්ට්" එකක් නොවූ බොහෝ පිරිසක්ද වූයේය. උන් ගාමිනිලා මාලනීලා විජේලා දැකලා තිබුනේ, සෝ වලින් නෙමේය ඒ හැබැහින්ය. ඒ වාසනාව අපේ උන්ට ලැබුනේ, මාලනි අපේ අසල්වාසියකු වූ නිසාය. ඒ නිසා පවුල පිටින් ගිහින් බලලා එන සෝ එකේ පුල් ඉස්ටෝරිය අහල පහල උන්ට කියන්න උනේ මාතලන්ටය.

ඒ වාගෙම අපේ පවුලේ අය අපි ඉපදෙන්නත් කලින් පටන් සෝ බලා තිබුනාට, "ෆිල්ම් ක්‍රිටික්" කෙනෙක් අපේ නිවසෙන් බිහිවන්නේ මාතලන්ට යමක් කමක් තේරුම් ගන්නට හැකි වූවායින් පස්සේය. මාතලන්ගේ ප්‍රධානම ප්‍රශ්ණය උනේ කැළණිය නිවස අවට මෙන්ම, උණවටුන ගමේ සිටිනා ගැහැණුන්ද මේ චරිත අතරේ උන්නේ නැති එකය. හිඟන කොල්ලා සෝ එකේ ඉන්නා ගමේ කෙල්ලද සීනී බෝලයක් වාගේ උන් සෝනියා දිසාය. රටම හොල්ලපු මරුසිරාගේ කෑල්ලත් මාලනි ෆොන්සේකාය.

මේවා ප්‍රශ්ණ කලාම ලැබුන උත්තරේ උනේ, ලස්සන මූණූ නත්නම් මිනිස්සු සෝ බලන්න එන්නේ නැතෙයි කියනා ආත්තෝපදේසයද මක්කාද එකය. මගේ ප්‍රශ්ණය උනේ එහෙනම් එවකට මගේ ප්‍රියතමයන් වූ, ජෝ හා ඩෝමී  ලස්සනදැයි කියනා එකය. අපේ පවුලේත් මේ සඳ වන් මුහුණු ඇති කෑලී ඕනා තරම් වූ නිසා වෙන්මදෝ, මාතලන්ගේ කැමැත්ත තුබුනේ, ඒ කාලේ හීනෙන්වත් දැක නොතිබුනත්  අද කාළේ ෆැෂන් ටී වී එකේ පෙන්වනා මූණූවලට හා ෆිගර් වලටමය. එහෙම කෑල්ලකට ඒ කාළේ උන්නේ මට මතක හැටියට වීණා පමණය.

මාතලන් බලාපොරොත්තු වූ ඒ යතාර්ථවාදි සිනමාවද මක්කාද එක මාතලන් දකින්නේ "හංස විලක්" තුලින්ය. මේ සෝ එකේ මුලින්ම දුටූ "ස්වර්ණා" මෙන්ම "සුමුදු සයනේ..." ගීතයද, එහි සංගීතයද, මිය යන තෙක්ම මතකයේ රැදෙනූ නොඅනුමානය. ජනක සහ මංජු, සුජීවා, තුෂාරා වාගේ සෝ කීප සැරයක්ම පවුල පිටින්ම බලන්න ගියද, මාතලන්ගේ පෙරැත්තය ප්‍රතික්ෂේප වූයේ, ඒක ළමයින්ට හොඳ එකක් නෙමේ කියාය. මාතලන්ගේ තර්කය වූයේ ඒ කතාව අපේ අසල්වාසි පවුලක කතාව නොවේමද යන්නය. එයද නිශ්ප්‍රභා වී ගියේ මූ වයසට වඩා බක පන්ඩිතයෙක් යැයි කියනා ප්‍රති තර්කයෙන්ය. මාතලන් හොරෙන් සෝ බලන්න යන්න පටන් ගත්තේ මෙතැන් සිටය. ඒ ගීතයට කෙතරම් පිස්සු වැටුනාදැයි කියතොත්, මාතලන් ඕය සෝ එක හෝල් එකේ හත් අට වතාවක්ම බැලුවා හොඳට මතකය.

a

ජේ ආර් පප්පාගේ ඉකොනොමි එකට පින් අත් වන්නට , 80 දශකයේ ගෙනත් පෙන්වූ , බ්ලූ ෆිල්ම් වාගෙම සුද්දියෝ අමු හෙළුවෙන් හැමිනෙන සෝ අතරේ, "සුද්දිලාගේ කතාව" බලන්න හෝල් පිරුණේ, ස්වර්ණාගේ ඇඟ බලන්නෙයි කියා කියනවා නම්, එය ඇයට කරනා අපහාසයක්මය. එම දර්ශණ චිත්‍රපටයේ ප්‍රචාරණය සඳහා ඉවහල් උනා වන්නට ඇතිය. එහෙත් ඇගේ රංඟනය ඒ සියල්ල අභිබවා ගියේය. ඒ එතෙක් අප අතර උන් ඇත්ත "සුද්දි", ස්වර්ණා තුලින් දුටු නිසාමය.

කවුරුන් හෝ ගාමිණී හොඳම නළුවෙක් යැයි කියන්නේ නම් මාතලන්ගේ තර්කය වන්නේ, එසේ නම් ජැක්සන්ද එම මට්ටමේම සිටිනා බවයි. ඔවුන් දෙදෙනාගෙම ඇත්තේ අධි රංගනයක්මය. මාතලන් දුටු හොඳම නළුවා ජෝ අබේවික්‍රමයන්ය. ඒ ගැන තර්ක කිරීමට ජෝගේ චරිත ඕනෑ තරම් පෙන්වා දිය හැකිය. තාත්වික චරිත රඟ පෑ තවත් නලුවන් අතරේ, ජෝ ඉන්නේ ඉදිරියෙන්මය. එමෙන්ම එවන් නිලියන් අතරේ ස්වර්ණා ඉන්නේ ඉදිරියෙන්මය.

එමෙන්ම ඇය එතෙක් මෙතෙක් සිනමාවේ සරාගීම නිළියයි. ඇගේ මුහුණේ ඇති ඇති ඒ සරාගි බව ඉසමතු කරනුයේ ඇගේ රංඟන ප්‍රතිභාව තුලමය. එමෙන්ම ඇයගේ කටහඬ මුදු ස්වරයේදී රාග ගිනි වඩනා අතරේ, බියකරු සිනහව හා උස් හඬ ස්වර්ණා එපා කරවන සුළු අතර, සුළු දිය පහවන තත්වයක්ද නැත්තේ නොවේ. එමෙන්ම ලාංකීය පීඩීත කාන්තාවට ඇය පන්නරයක්ම වන්නේය. මාතලන් නම් සිතන්නේ ඇයගේ රංගනය තුලින් කාන්තාවන් කිසියම් ප්‍රමාණයක් හෝ ශක්තියක් ලැබූ බවමය. ස්වර්ණා නිලියක්ම පමණක් නොව ස්ත්‍රී ක්‍රියාකාරිණියක් වන්නේ ඒ තුලය.

අනෙක් කරුණ නම් එතෙක් සෙක්ස් සිම්බල් වී සිටී පොල් බෑ මූණූවල මාර්කට් එකට කෙලවී, සීගීරි ළඳුන්ගෙන් පසු, නැවතත් නියම ස්ත්‍රී රුවට වටිනාකමක් එක් වීමය. හංස විලක් තුලින් නැවත සිනමාවට එක් වන ලන්ඩන් සිට එන මේ ස්ත්‍රී රුව, සිංහල සිනමාව උඩු යටි කුරු කරන්නේ එබැවින්ය. සමහර උන්ට කටු කෑල්ලක් වෙන මැය, දඩයමේ රත්මලී තුලින් ලාංකීය බයිනික් වුමන් වෙනවාය. ඒ චිත්‍රපටය ඒ තරම්ම විශිෂ්ඨය. ගැහැණු ලව් කරන්න කලින් දෙසරයක් හිතන්න පුරුදු වෙනවාය. චිත්‍රපටයේ ජයනාත ඉතරක් නොව රවින්ද්‍ර රන්දෙනියත් මිනිස්සුන්ට එපා වෙලාම යනවාය.

ඇත්තම කියනවා නම් 70 දශකය මාලනිගෙ නම් 80 සහ 90 දෙකම ස්වර්ණාගේය. තවත් බොහෝ අයගෙ විචාර තුල හැලිලා ගිය සෝ එකක් වන මී හරකා තුලද ඇගේ රංගනය වගේම ලින්ටන් සේමගේගේ රංගනය ඉතා ඉහළම මට්ට්මක තියෙනවාය. එහෙත් කැඩපතක ඡායා තුල කළ චරිතය මට නම් විහිළුවක්ය. ඒක මම හිතන්නේ ස්වර්ණටත් වඩා ලංකාවේ අධ්‍යක්ෂකවරුන්ට තියෙන මානසික ලෙඩක්ය. බව දුක බව කර්ම ගැන කියන්න දෙයක් නැතිය. 

90 දශකයෙන් පස්සෙ ස්වර්ණා මතක හිටින චරිතයකින් නව පරපුරත් එක්ක එකතු වෙන්නේ, හඳයගේ, ඇගේ ඇස අග තුලින්. හඳයා මේක ගේන්නේ ස්වර්ණාගෙ ආගමනය කියලා. ඒකෙන් හඳයා තවත් ස්වර්ණා කෙනෙක් ගේනවා. ඒත් අපේ ස්වර්ණත් එක්ක බැලුවාම අහසට පොළොව වගේ. අනික මම හිතන්නේ නෑ හඳයා ස්වර්ණගේ උපරීමය අරගත්තා කියලත්. මේ සෝ එකෙන් හඳයා අපිට හඳයගේ ඇත්ත ජීවිතය වගේම, ස්වර්ණගේ ඇත්ත ජීවිතයත් අරගෙන එනවා. 

ස්වර්ණා ජීවිතය වීඳපු ගැහැනියක්. දේශපාලකයොන්ට අල්ලන්න නොගිය චරිතයක්. ඒ වගේම කැන්සර් එකක් ඇවිල්ලත් කාටවත් අත පාන්න, හිඟා කන්න නොගිය චරිතයක්. ඉතින් ඇය බොහෝ අයට ආඩම්බර චරිතයක්. ඇත්තටම වෙන්න ඕනත් ඒක. කළාකාරයෙක් කියන්නෙ කොන්ද කෙලින් තියාගෙන ඉන්න පුළුවන් ආඩම්බර අය වෙන්න ඕන. එහෙම නැතිව ආන්ඩුවේ දේපළ මැති ඇමතිවරුන්ගෙන් කුණු කොල්ලෙට අරගෙන, මුන්ට ඒවා දීලා, දීපූ එකා හිරේ පරිප්පු කන කොට බලන්න යන තුප්පහි වගේම, එක එකාට ප්‍රශස්ති ගායනා කරන උන් නම් කළාකරයෝ නෙමෙයි. 

ඒ වගේම එක එකාගේ සබන් කෑලී පුකේ ගාන්නයි, ෂැම්පු ඔලුවේ දාන්නයි වගේම, ටෙලිවිසොන් චැනල් වල තරඟෙට පෙන්නනවේස මඩුවල නටන්නයි සින්දු කියන්නයි ළකුණු දීලා බෝඩ් උස්සනයි ගිහින් මළ හොල්මන් වෙච්ච පිස්සියෙක් නොවුන ගැහැනියක්. සිනාමව පීචන් නොකරපු ගැහැනියක්. ශ්‍රේෂ්ඨ නිලියක්. කොටින්ම කියනවා ලාංකිය රිදී තිරය ලද ස්වර්ණමය සම්මාණයක්. මොකෝ ඇය සිනමාව නිසා බැබලුනා නොව. සිනමාව ඇය නිසා බැබලුන නිසාවෙන්මයි.

ස්වර්ණා ඔයා කාට වටින්නේ නැති උනත්, අපිට ගොඩාක් වටිනවා.