නීතිය රජවීම - The day of Justice

ඊයේ දවස අප කාටත් සැනසුම් සුසුම් හෙලීමට හැකිවූ දිනයක් විය. දිනපතා අසන්නට දකින්නට ලැබෙන අප්‍රසන්න හා කාළකන්නි සිඳුවීම් රාශියක් මධ්‍යයේ එවැනි ප්‍රවෘත්තියක් සිතට ප්‍රීතියක් මෙන්ම නැවුම් බලාපොරොත්තුවක්ද ඇතිකරයි. අඟුලාන ද්විතව ඝාතනයේ සැක කරුවන් සියළුම දේනාට මරණ දඬුවම නියම වීම එක් කාරණයක් වන අතර අනෙක නම් 2005 දී නැවත බල පිහිටවූ හදිසි නීතිය ඉවත් කිරීමයි.


එහෙත් මෙවන් සතුට දනවන කාරණා මැද වූවද අඟුලාන සිද්දියේ සැක කරුවන් දඬුවම ලැබීමෙන් පසුව පිටත්ව ගිය ආකාරය දැකීමෙන් ඇත්තටම ඔවුනට දඬුවම් පැමිණවූවාද යන සැකයක් ඕනෑම කෙනකු තුල ඇතිවීම පුදුමයට කාරණයක් නොවන්නේමය. සරත් ෆෝන්සේකා මෙන් සිනහ මුසු මුහුනින් අත ඔසවා ආචාර කරමින් ගිය ආකාරය දුටු විට මතකයට නැගෙනුයේ රජ කාළයේ මරන්නට දංගෙඩිය වෙත ගෙන යන චූදිතයෙක් සිනහ වෙමින් හිය ආකාරයයි. (ඒ කතාවේ සෑහෙන ගත යුත්තක් මේ තීන්දුවට අදාල කතාවේත් ඇත.)

මෙයට හේතුව මරණ දඬුවම නියම කළද එය ක්‍රියාත්මක නොකිරීමයි, මේ සිනහවට තවත් හේතූ ඇත. සමහර විට කළක් ගත වන විටදී නීතීපති මේ තීන්දුවට එරෙහිව උසාවි යා හැක. හොඳ කළ් ක්‍රියාවෙන් සිටි නිසා මරණ දඬුවම අහෝසි විය හැක. මේ කිසිත් නැතත් ජනාධිපති සමාව යටතේ ගෙදර යා හැකිය. වගකිවයුත්තන්ගේ කාර්යය වන්නේ මේ කිසිම ආකාරයකින් මොවුනට සමාවක ලබා නොදිය යුතු අතර, බරපතල වැඩ ඒ ආකාරයෙන්ම ලබා දීමයි. මේ කිසිත් නැතත්, බම්බලපිටියේ අහිංසකයා මරාදැමූ කාළකන්නියාට අත්වූ ඉරණම ස්වභාවධර්මයෙන්ම් මොවුන්ටද ලැබෙනු ඇත.

අනෙක් කාරනයද ප්‍රිතියට කාරනයක් වුවද ඒ ප්‍රිතිය මැකි යන්නට ආන්ඩුව ගත් තවත් පියවරක් හේතු විය. එනම් රටට බරක් වී ඇති ජේෂ්ඨ අමාත්‍යවරුන්ට කෙනෙක්ට 10 දෙනා බැගින් සියළුම දෙනාට ලබා දීමයි. මෙය ජාතික අපරාධයක් බව කිව යුතුමය. මේ සඳහා යන වියදම සුළු පටු වියදමක් නොවේ. මොවුනට කාර්යාල, වාහන, සේවකයන් හා තවත් නොයෙක් වියදම් මීට අයත්වේ.

මෙතරම් බලයක් තිබියදීත් ජනාධිපති තුමා මේ කිසිම කාර්යයක් නොකරන සහ කිසිම දෙයක් කොට නැති පිරිසකට මෙතරම් බියක් දක්වන්නේ මන්දැයි මා හට තේරුම් ගත නොහැක. මගේ තර්කය නම් ජනාධිපති තුමාට මේ රට ආශ්චර්යයක් කිරීමට නම් මේ සිටින සම්පූර්ණ ඇමති මණ්ඩලයම ඉවත් කොට නව පරපුරට එම අවස්ථාව ලබා දිය යුතු බවයි. අවුරුදු 20 කට ආසන්න කාළයක් තිස්සේ අස්මත් වූ නිළධාරින් පිරිසක් හා ඇමති මණ්ඩළයක් තබාගෙන ආසියාවේ ආශ්චර්යය කෙසේ වෙතත්. ආසියාවේ සෝමාලියාව බිහි වීම නම් අනිවාර්යය.