පට්ට සින්දුවක් එක සැරයක් කනට වැටුනම, කං කාළාඳුරු වාගේ සුද්ද කරලා අයින් කරලා දාන්න බැරිය. ඒක පීචං එකක්ද, ශාස්තිරියද, හින්ගලද, හින්දිද, දෙමළද, ගුජරාටිද, මරාටිද, යුනානිද, අරාබිද, චීන්ද, ජපන්ද, ඇමරිකන්ද, සුද්දගෙද කියා කියන්නට බැරිය. මහාචාර්ය මාතලන්ගේ තියරිය අනුව නම්, සින්දුවක් එහෙම බොක්කටම වඳින්නේ, තනුව හින්දාය. මියුසික් වත්, වචන නිසාවත් නෙමේය.
ඔය එහෙම බොක්කේ වැදුන සින්දු, බොක්කට රහ මෙර ටිකක් වැටෙන කොට එලියට එන්නේ, සංගීත භාන්ඩ නැතිවය. ගායනා කරන්නේත් සුරුතියෙන් පිටය. දේන වටයට යොමු කරන්න බැරිය. අනෙ තොගේ දේන වටය, යොමු කරන්න බැරිනම්, ඕන සෙද්දක් කොර ගනින් කියා, කියන එකා කියනවාමය. හැබයි කියනවායි, ගයනවායි අතරේ නම් සෑහෙන වෙනසක් ඇත්තේය.
