රතුපස්වලට අමා වතුර - Blood aginst Water

කොටියාට කෙල උනේ, මාවිල්ආරූ වල සෙල්ලම් දාන්න ගිහිල්ලාය. ඒ කියන්නේ මිනිසුන්ට අත්‍යාවශ්‍ය වතුර ලබා ගන්න බැරි වෙන්න, මාවිල්ආරූ වෙල්ල වහපු එකය. වතුර මිනිසුන්ට ඒ තරම් වටිනවාය. ගොවිතැනෙන් වැඩි පිරිසක් ජීව්ත් වන රටක, ගොවිතැනටත් වතුර අත්‍යාවශ්‍යමය. පානයට නම් බෝතල් ජලය හෝ පානය කල හැක. ඒහෙත් නෑමට, ඇඳුම් සෝදාගැනීමට. මෙන්ම අපේ උන්ට, සුද්දා කොල කෑල්ලෙන් පිහිනවා වාගෙ නොව, කක්කා කර, පුක හෝදාගැනීමටත් වතුර බාල්දියක් විතර ඕනාය.

කොටින්ම ජලය නොමැතිව ජීවීතයක් තියා, මේ ලෝකයවත් නැතයි කියා විජ්ජාවේ උගන්නන්නේ, බොහොම පොඩි ක්ලෑසී වලදීය. රතුපස්වල ජනතාව, අඩු මිලට බඩු ඉල්ලුවේ නැතිය, 13 අහෝසි කරන්න කීවේත් නැතිය. මහ ඇමතිවරු මිනී මරණවා, උන් අල්ලා කූඩූවේ දාන්න කිව්වේත් නැතිය. පලාත් සභාවේ බල්ලෝ, ගුරුවරු දනගස්සනවා, බස් ඩයිවර්ලාට ගහනවා, උන්ව අල්ලලා මරලා දාන්න කීවේ නැතිය. හලාල් එපා කිව්වේත් නැතිය. ගව ඝාතනය වලක්වන්න කිව්වේත් නැතිය. බුද්ධගයාව අපට දෙන්න යයි කීවේත් නැතිය.

ඒ අහිංසක ජනතාව ඉල්ලා සිටියේ. අපේ බොන වතුරට වහ එක් කරන උන්, එලවා දමන්න කියලා විතරය. එහෙම වහන්නෙයි කීවාට, 600 දෙනෙකු සේවය කරන කර්මාණ්තශාලාවක් එකවර වසා දැමිය නොහැකිය. එසේනම් කළ යුත්තේ කුමක්ද? සිඳුවී ඇත්තේ කුමක්දැයි කියා සොයා බැලීමය. මුලින්ම එය ග්‍රාමසේවකගේ යුතු කමය. ඊළඟට පොලීසිය, ප්‍රදේශයේ දේශපාලඥයින්, විපක්ෂ දේශපාළඥයින්, පරිසර සංවිධාන, අරවා මේවා නහුතයක් වන අයගේ මැදිහත් වීමක් ලබා ගැනීමය. එහෙත් ඒ එකෙකුටවත් මේවා සුළු දේවල්ය.

රටටම බලපාන පරිසර ඇමතියෙක් ඉන්නේය. ඒ යකා ඡන්ද ලයිසිතුවක්වත් හදා ගන්න බැරි, යන යන අමාත්‍යශය නැති භංගස්තාන කරනා, නොම්මර එකේ කාළකන්නියෙක්ය. පලාත් සභා අහෝසී කරන්නෙයි කියා, පවුල් පිටින් එක්කහු වෙලා, පලාත් සභාවෙන්ම කන, පලාත් සභා පරිසර ඇමතියෙක්ද ඉන්නවාය. ඌ අවුරුද්දකට සැරයක් හුළු අතු වගයක් පත්තුකරගෙන, මිහිකත දිනේද මොකක්ද කියා, උගෙ අම්මගේ තොවිලයක් නටනවාය.

පරිසරය ගැන කතා කරන පරිසර සංවිදානයි, පරිසරවෙදීයෝයි කියා ගන්නා, කාලකන්නීන් පිරිසක්ද සිටිනවාය. අඩු ගානේ නඩුවක් දාන්නවත්, මේ මෙනිසුන්ට නීතීය කුමක්දැයි කියා දෙන්නවත්. මහ ළොකු සිවිල් සංවිධාන කියනා කාළකන්නියෝ එකෙක්වත් නැත. හරක් මරණෝ කියා ගිනි තියාගන්න උන්ගේ සංවිධානවල එකෙක්වත් නැත්තෝය, උන්ට, මිනිස් ජීවීත, හරක් ජීවීත තරම් වටින්නේ නැතුවා වෙන්න පුළුවන්ය.

අවසානයේ ගම් නියම් ගම් පිටින්, අත දරුවාගේ සිට වයස්ගත මහල්ලා දක්වා පාරට බැස්සේය. ඒ මේ කිසිම කෙනෙකුගේ පිහිටක් නොමැති නිසාය. ආවේ හොඳට නරකට දෙකටම සිටින ආචාරියා පමණි. ආන්ඩුවේ බලවතුන් වන, බැසිල් මහත්තයාත් නැතිය, සරණ ගුණවර්ධනත් නැතිය. පබාත් නැතිය, කරුවල ජයසූරියත් නැතිය, ජෝන් අමරතුංගත් නැතිය, ඒ තියා ජෙප්පෙක්වත් නැතිය.

සාමකාමි ලෙස උද්ඝෝෂණය කළ, සාමකාමී ජනතාව, සාමකාමීව විසුරුවා හැරීමට තිබිනි. මෙතක් කල් හමුදාව එම ක්‍රියාදාමය ඉතා පැසසුම් ආකාරයට ඉටු කර තිබුනේය. ඒ උනාට හැමදාම එන්නේ එක වගේ උන් නෙමේය. වෙඩි තබා ඝාතනය කිරීමට පෙර, කඳුළු ගෑස් ප්‍රහාර. ජල ප්‍රහාර එල්ල කල හැකිව තිබිනි. ජීව උන්ඩ වෙනුවට රබර් උන්ඩ යොදා ගැනීමට තිබිනි. ඒ කිසිවක් නොකර මිනිසුන් මරා දැමීම, පට්ට ආතල් එකක් කියා සිතනවානම්, අපට කිව හැක්කේ, මේ තරම් ගොන් කම් තවත් නැතයි කියාය.

මිනිසුන් මරා දමා, ප්‍රශ්ණ විසඳනවානම්, නීතීය, ව්‍යවස්ථාධායක, විධායක වලින් ඇති පලක් නැත. කළ යුත්තේ ප්‍රශ්න වලට වසඳුම් ලබා දීමය. රතුපස්වල ඒකම කුඹුරක්වත් වගා කළ නොහැකි ලෙස පුරන් වෙලාය. පිලිකාවලින් මිය ගිය ගනනද විශාලය, ජලය බීමට තබා අත පය සේදීමටවත් භාවිතා කළ නොහැක. ඒ වෙනවට ලබා දෙන පානීය ජලයද ප්‍රමිතියකින් තොරය. මේය අද ඊයේ දෙයක් නොවේ අවුරුදු ගනනාවක ප්‍රශ්නයකි. මේ ගැටළුව මෙන්ම නූරී වත්තේ ඛේදවාචකයද අවුරුදු ගනනක් පුරා පවතින ගැටළුය. ඒවා මේ වන තෙක් එළි නොවීමේ වගකීමක් ජනමාධ්‍ය වලටද ඇත.

හැම ප්‍රශ්ණයක් විසඳන්නම, ආරක්ෂක ලේඛම් හෝ ජනාධිපති මැදිහත් විය යුතුනම්. මේ කාළකන්නි ඇමතිවරු, අමාත්‍යංශ හා නිළධාරින්ගෙන් ඇති වැඩක් නැත. පලාත් සභා වලින්ද ඇති වැඩක් නැත. ප්‍රාදේශීය සභා හෝ ග්‍රාමසේවකයාගෙන්ද ඇති වැඩක් නැත. ජනතාව පාලණය කළ නොහැකි පොලිසියෙන්ද වැඩක් නැත.

ඒ නිසා අයවැය යෝජනා ඉල්ලා සිටින මේ කාළය අපට කීමට ඇත්තේ. මේ හැට හුටාමාරක් ඇමති මන්ඩල විසුරුවා හැර, ජනාධිපති තුමා, හමුදාවේ සහය ඇතුව රට පාළණය කරණා මෙන්ය. ඔය ඉන්නා කාළකන්නි ටික එලෙව්වාට පසු, ඉතිරිවන මුදලින්, ජනතාවට සහන මිළට කන බොන දේ දීලා. යහතින් රාජ්‍ය පාළණය ගෙන යන ලෙසය.