බ්ලොග්, පත්තර හා පොත් කාරයෝ - Blogs, Books & News Papers

හෙන්රි වර්ණකුළසූරියගේ අළුත් පොතක් එලිදැක්වීමේ කතා බහක් එක්ක, බ්ලොග් ගැන බ්ලොග් ලියන දෙන්නෙක් පොඩ්ඩක් නහයෙන් අඬලා තිබුනා. කෙනෙක් තමයි "රසිකලොජි" ලියන රසික. අනික් කෙනා තමයි "කල්‍යාණ මිත්‍ර" ලියන කමියා. හේතුව උනේ පොත් පත්තර කාරයෙක් පමණක් නොව බ්ලොග් කාරයෙක්ද වන හෙන්රි, එයාගේ පොත් ගැන කතා බහේදි, බ්ලොග් ගැන කෙල පිඩක් හෙලන්න ලෝබ වීම. එතනදි මගේ මතය කමියගෙ ෆේස්බුක් පෝස්ට් එකේ දාලා කතන්දරේ නවත්තලා දාන්නයි හිතුවේ. ඒත් ඒ තීරණය වෙනස් කරන්න උනේ, අද උදේ "රූපවාහිනියේ", "සුදර්ශණ ගුණවර්ධන" සමඟ රාවයේ "කේ සංජිව" හා "උඳන් ප්‍රනාන්දු" අතර තිබුන කතා බහ.

කේ සංජීව (මැද) උඳන් හා උඩුවා

කේ සංජිව කියන්නේ "රාවය පුවත්පතේ ඉන්න මාතලන් ඉතා ප්‍රිය කරන පත්තරකාරයෙක්. එයාට දෙවනි වරටත් වසරේ විශිෂ්ඨතම පත්තරකාරයට හිමි සම්මානය ලැබුනා. ඔහු අගය කිරීම සඳහා තිබුන සාකච්ඡාවෙදි තමයි බ්ලොග් ගැන කතා බහක් එන්නේ. රූපවාහිනියෙ සුදර්ශණ ගුණවර්ධනලාට බ්ලොග් ගැන කියලා දුන්නේ, අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ. ඊට පස්සේ නෙළුම් යාය සම්මාණ උළෙලින් පස්සෙ අජිත් රූපවාහිනියට එනවා බස්සිත් එක්ක. රසිකත් එක්ක සාකච්ඡාවක් යනවා රාවය පත්තරේ. මම හිතන්නේ මේ දෙවල් ඉල්ලලා ගත්ත දේ නෙමෙයි.

එතකොට අද සාකච්ඡාවෙදි සුදර්ශණ සංජිවගෙන් අහනවා, ඇයි ඔබ බ්ලොග් නොලියන්නේ කියලා. එතනදි සංජීව කියන ගොඩාක් කරුණු අතරේ කියන එක දෙයක් තමයි, එතන තියෙන්නේ යුද්ධයක්ය කියන දේ. මෙන්න මේ දේ බොහෝම වැදගත්. මොකක්ද මේ යුද්ධයක් කියලා සංජීව කියන්නේ? ඒ තමයි හැමෝටම පේන කොමෙන්ට්ස්. ඔන්න ඔතනදි තමයි පත්තරකාරයන්ට තියෙන ලෙඩේ එලියට එන්නේ. ඒ කියන්නේ එයාලා කැමති නෑ එයාලා ලියන දේ ප්‍රශ්න කරනවට. මම හිතන්නේ ඒක සංජිවගේ වැරද්දක් නෙමෙයි. අපි පොඩි කාලේ ගෙදර ඉඳන් පාසලේ සිට විස්ස විජ්ජාලය දක්වාත් රාජ්‍ය සේවයේ ඉතරක් නොව, පෞද්ගලික සේවයේත් තියෙන මහා රෝග නිධානය. ඒ කියන්නේ ප්‍රශ්ණ අහන්න එපා. අපි මේ ඇත්ත කියන්නේ, තොපි ඒක විශ්වාස කරනවා විතරක් නෙමෙයි, තොපි ඒවා පිලිපදින්නත් ඕන කියන දේ.

එතකොට කෙනෙක් අහන්න පුළුවන් මාතලන් ඇයි එහෙනම් ඇනෝ කොමෙන්ට්ස් වැහුවේ කියලා. අදහස් ප්‍රකාශ කරනවා කියන්නේ වෙන දෙයක්, කුණුහබ්බ කියනවා කියන්නේ වෙන දෙයක්. අපේ ගොන් කාළකන්නින්ට වෙලා තියෙන එක දෙයක් තමයි, තර්කයට උත්තර දෙනවා වෙනුවට පෞදගලිකත්වයට ගහන එක. ඇත්තටම හොයාගෙන ගියාම එහෙම පෞද්ගලිකත්වයට ගහන හැම එකාම තද බල හීනමානයකින් පෙලෙන මානසික ලෙඩුන්. සමාජයේ ඔවුන් බොහෝම නිහඬ නෝන්ජල් හුදෙකලා වූ කුලෑටී චරිත. කී බෝඩ් එකේදි තමයි ඔවුන් වීරයෝ වෙන්නේ. ඒත් මතයක් ප්‍රකාෂ කිරීමෙන් නෙමෙයි. අනුන්ගේ රෙදි ඇපිල්ලීමෙන්. ඉතින් මෙන්න මේ දේ නිසා තමයි බොහෝ දෙනෙක් බ්ලොග් ලියන්න එන්නේ නැත්තේ. මේ දෙයින් වෙන්නේ බ්ලොග් ජනප්‍රිය වීම කෙසේ වෙතත් ජනයා අතර බ්ලොග් ජන අප්‍රිය වීම.

මාතලන් ඇයි එහෙම කියන්නේ. සුදර්ශණ ඊළඟ ප්‍රශ්ණය යොමු කරන්නේ උඳන්ට. ඔහු අහනවා උඳන්ගෙන්, ෆේස්බුක්, බ්ලොග් හා සංජිවගේ මාධ්‍ය භාවිතාව ගැන. සංජිවගේ මාධ්‍ය භාවිතාව කියන්නේ, අතින් ලියලා පත්තරේ දාන එක. එතනදි උඳන් කියනවා සංජිව බ්ලොග්කරණයට යොමු නොවීම හොඳ දෙයක් කියලා. සුදර්ශණ කියන්නේ ඒක දරුණු ප්‍රකාශයක් කියලා. එතකොට උදන් යනවා බ්ලොග් ගැන විශ්ලේසොනයකට.. ඉස්සෙල්ලම ඔහු බ්ලොග්වල තියෙන යහපත් ගුණංග ගැන, ඒ කියන්නේ, සාධනීය දේ කතා කරනවා ඒ තමයි මාතලන් කලින් සඳහන් කල සක්‍රීය බව. ඒ කියන්නේ කොම්න්ට්ස් තුලින් සංවාදයක් ඇති වීම. ඒ හේතුවෙන් යම් සජීවී බවක් තියෙන බව.

ඒ වගේම විශේෂයෙන් "සිංහළ බ්ලොග් වල" තියෙන නරක පැත්ත ගැනත් ඔහු කියනවා..

එකක් තමයි මේවා මහා පතරංග ජාතක වීම.. මේ කතාව මාතලනුත් මුල පටන් කියන දෙයක්. මාතලන් සමහර අවස්ථාවලදි හොඳටම ලිය උන කොටස් පවා කපලා දානවා. දිග වැඩි නිසා.. මේකට හේතූ කීපයක් තියෙනවා එකක් බයිට් ගනන, අනික වේලාව. අද මිනිස්සු ඉන්ස්ටන්ට් දේටයි කැමති. මේ දේවල් වෙනස් කරන්න බෑ. මාතලනුත් පෝස්ට් එකක් කියවන්න කලින් බලන්නේ, ඒකේ දිග. උදාහරණයකට මෙන්න මේ ළිපිය. ඉතා වටිනා ලිපියක්. ඒත් ලියපු කෙනා මාතෘකාවට අදාලව මේ ළිපිය කෙටියෙන් බ්ලොග් වලට ගැලපෙන ආකාරයට ලියන්න දන්නේ නෑ. ඒ කියන්නේ, මාතෘකා කීපයක් යටතේ ලිවිය යුතු දේ, ඔහු එක බ්ලොග් ලිපියක් යටතට ගේනවා. ඒකෙන් වෙන්නේ අපි වගේ පිස්සෙක් කියෙව්වට, මිනිස්සු මේ වැදගත් දේ කියවන්නෙම නැතිව, ලියපු එකාගේ අම්මටත් පින් දීලා පැනලා දුවන එක. මොකෝ උන්ට මල් කඩන්න මල් නෙලන්න වගේ ඉතා වැදගත්, අත්‍යාවශ්‍යම දේවලට, බයිට් අවශ්‍ය වෙන නිසා.

ඊළඟට ඔහු කියන ප්‍රධාන දේ තමයි අති බහුතර බ්ලොග්, පුද්ගල කේන්ද්‍රීය වීම. ඒ කියන්නේ මගේ ලෝකය ගැන හෙවත් මං පොර ගැන ලියන දේ වීම. කොටින්ම බහුතරය්ක් බ්ලොග් කාරයොත් මේ නොස්ටැල්ජියා කේස් එකේ ගොඳුරු බවට පත්වෙලා හමාරයි. ඇත්තටම එහෙම දේ ලිව්වත් කමක් නෑ. එයින් යම්කිසි සමාජ පනිවිඩයක් දෙන්න පුළුවන් නම්. ඒකට හොඳම උදාහරණය තමයි මෑතක බොහෝ ජනප්‍රිය උන "දුයිෂෙන්ගේ අඩවිය". ඒ වගේම, "සොඳුරු අතීතයෙන් බිඳක්" ඒ දෙකේම ඔවුන්ගේ කතා අතර, සමාජයට කියා දෙන පාඩම් බොහෝමයි.

මෙතනදි ඔහු මතුකරන එක තර්කයක් නම් මම පිලිගන්නේ නෑ ඒ කියන්නේ සංජීව ජනතාවත් සමඟ ඉන්නවය, බ්ලොග් කාරයෝ කී බෝඩ් එක කොටනවය, කියන දේ. අපිත් සමාජයත් එක්ක ජීවත් වෙනවා. විශේශයෙන් සංජීවටත් වඩා විවිධ වූ සමාජ ස්තරයන් එක්ක ජීවත් වෙන බ්ලොග් කාරයෝ අති විශාල සංඛ්‍යාවක් ඉන්න බව මම පෞද්ගලිකවම දන්නවා. නමුත් කරුමය යනු, ඔවුන් සමාජය ගැන, කාලින සිඳුවීම ගැන ලියන්නේ නැති එක කියන දේ නම් මාතලනුත් පිලිගන්නවා.

අනේ අපේ බ්ලොග් ගැන කතා කරන්නේ නෑ කියලා අඬන අය මට නම් පේන්නේ, අර බෝඩ් වගයක් උස්සගෙන ආන්ඩුවෙන් ආධාර ඉල්ලපු හිඟන නාට්ටිකාරයෝ වගේ. කිසිම වෙනසක් නෑ. එහෙම වෙන්න ඕන නෑ. හොඳට ලියනවා නම්, පත්තරෙනුත් අඬ ගහනවා. ඒකට හොඳම උදාහරණ තමයි සඳරූ හා තිලක සිත. ඒ වගේම මම හිතන්නේ බස්සිත් කොලමක් ලියනවාද කොහෙද.ඒ වගේම කීප දෙනෙක්ගේ ළිපි ලංකා නිව්ස් වෙබ් අඩවියේ ප්‍රධාන පුවත් ලෙසත් පලවෙනවා.

ඒ සකච්ඡාවට ආපු අය මක්කා කිව්වත්, මම හිතන්නේ කේ සංජීවට වඩා, පත්තර කරයන් අතර කෙසේ වෙතත්, සමාජය අජිත් පැරකුම් ජයසිංහව දන්නවා. රාවය පත්තරේ එන්නේ සතියකට සැරයක් නේ. දැන් ඔය පත්තරේ නෙමෙයි, ජාතික පුවත් පත් වල පවා සේල් එක අසු වෙලා තියෙන්නේ. රාවය විකිනෙන එක බොහෝම අඩුයි කියලා මට පත්තර තට්ටු කීපෙකින්ම කියලා තියෙනවා. මම මේ රාවය පහල දානවා නෙමෙයි. ඒත් සතියකදි කියවන රාවය පුවත් පත් ප්‍රමාණයට වඩා, අජිත් පැරකුම් ජයසිංහට සතියකට එන හිට් ප්‍රමාණය ගොඩාක් ඉහළයි. මාතලන් බය නැතිව කියනවා. මාතලන් සතියක් තුල කියවන ප්‍රමාණයත් රාවයට වඩා වැඩියි. මේ කියන්නේ හැමදාම බලන පිරිස නෙමෙයි. අළුතෙන් එන ප්‍රමාණය ගැන කතා කරලා.

එතකොට බ්ලොග් ජනප්‍රිය නොවෙන හේතූ තියෙනවා නම් තියෙන්නේ, වෙන තැනක වත්, වෙන කෙනෙකුවත්, ළඟ නෙමෙයි. බ්ලොග් කාරයන් අතරෙමයි. බ්ලොග් කාරයෝ කී දෙනාද තවත් බ්ලොග් කාරයෙක් ප්‍රමෝට් කරන්නේ. කොමෙන්ට් එකක් දාන්නේ. අළුත් කෙනෙක්ව ලියන්න ධෛර්යමත් කරන්නේ.

ඇත්තටම ඉස්සරට වඩා බ්ලොග් දැන් සෑහෙන ඉදිරි ගමනක් ඇවිල්ලා තියෙනවා. ඉස්සර කෙල්ලෙක්ට තියා කෙල්ලෙල්ක්ගේ නමින් ලියන කොල්ලෙක්ටවත් බ්ලොග් එකක් ලියන්න දෙන්නේ නෑ. මෙතන උන්න බ්ලොග් කාරියන් මේක දමලා ගහලා ගියේ, වෙන කවුරුත් නිසා නෙමෙයි බ්ලොග් කාරයෝ නිසාමයි. එතකොට දැන් ලියවෙන් ඒවට උනත් ඇනෝ ඇවිත් කුණුහබ්බ කොමෙන්ට් දාන්නේ කව්ද? වෙන කවුරුවත් නෙමෙයි බ්ලොග් කාරයන්මයි. අතිත් කයිට් කරගෙන වෙන රටවල් වලට කෝල් දිදි බ්ලොග් කාරයෝ කොටවන වැඩ කරන්නේ කව්ද? පත්තර කාරයෝද? පොත් කාරයොද? නෑ.... බ්ලොග් කාරයන්මයි. 

ඒ නිසා මෙකේ පැවත්මත් විනාශයත් තියෙන්නේ බ්ලොග් කාරයන් අතරෙමයි. මේක මේ මහා ළොකු තැනක් වත් උසස් තැනක්වත් මාර තැනක්වත් නෙමෙයි මේ ගොබ්බ ගෝත්‍රික සමාජයෙම තවත් එක පැතිකඩක් විතරයි. බ්ලොග් කාරයෝ බ්ලුක් ගැහුවට අවුලක් නෑ. ඒත් මේක අමතක කරන්න නරකයි. එහෙම උනොත් වෙන්නේ මෙතන නැති වෙන එකයි.

අපි කරන්න ඕන ආන් ඒ ගෝත්‍රිකත්වයෙන් මිදිලා නිදහස් චින්තනයක් තියෙන වෙනස් විදියට හිතන පතන මිනිස්සු එක්ක ලෝකයත් එක්ක එකතු වෙන්න උත්සාහ කරන එකයි. එහෙම හිතලා පතලා ලියලා කියලා දාන උන්ට ඉල්ලුමක් නැත්තේ නෑ. බොහෝම රහට ලියන අළුත් බ්ලොග් කාරයෝ කීප දෙනෙක්ම ඉන්නවා. වෙලාවක් තියෙන වෙලාවක ඒ ගැනත් ලියන්නම්. ඒ නැතුව අනේ අපි ගැනත් කතා කරන්නකෝ. ඇයි අනේ එහෙම කරන්නේ. ඔයා හරි නරකයි අනේ කිය කියා හොටු පෙරාගෙන ඇඬිම නම් නෙමෙයි.

මේ මාතලන් මෙන්ම එක එකා මක්කා කිව්වත්, තවත් විශේෂම දෙයක් කිව යුතුයි. බ්ලොග් කියන්නේ තමන් කැමති දේ ලියනවා මිසක්, එක එකාට ඔන දේ ලියන එකවත්, එක එකාට ඕන විදියට ලියන දෙයක්වත් නෙමෙයි. සම්පූර්ණ ස්වාධීන ලිවිල්ලක්. ඉතින් ඔහේලා කැමති විදියකට ලිව්වට ඇවුලක් නෑ. ඒත් මේකේ තියෙන ඒ අභිමානය නම් නැති කරන්න එපා. ඇඬිල්ල හා ගරිල්ලා මකටින් අතර බොහෝ ළොකු වෙනසක් තියෙන බවත් කිව යුතුමයි.