ලංකාවේ අධ්‍යාපන අපාතයිඩය - How Sri Lanka practices Apartheid

- චානුක වත්තේගමයන්ගේ ළිපියකි....
 
'අපාතයිඩ්' යන අෆ්‍රිකාන් යෙදුම බොහෝ විට සිංහලයට පරිවර්තනය වන්නේ 'වර්ණ භේද වාදය' ලෙසිනි. මෙය වැරදිය. 'අපාතයිඩ්' හි වාච්‍යාර්ථය 'වෙන්ව විසීම' යන්නයි. එය වර්ණ භේදයක් ඇති හෝ නැති අවස්ථාවලට එකසේ භාවිතා කළ හැකිය. දකුණු අප්‍රිකාවේ එය භාවිතා වූයේ  පාලක සුද්දන් සුළුතරය හා බහුතර කල්ලන් වෙන්ව විසිය යුතුය යන, 1948 සිට 1994 දක්වා පවත්වා ගන්නා ලද රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිය පිණිසය. 

බැලූ බැල්මට අපාතයිඩය ලංකාවේ රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තියක් සේ නොපෙණේ. විවිධ ජන කොටස් ආර්ථික, සාමාජීය හා සංස්කෘතික හේතූන් මත බොහෝ විට වෙන්ව විසුවත් ඒවා මුසු වීමේ තහනමක් රජය විසින් පණවා නැත්තේය. සිංහලයින් යාපනයේ පදිංචි නොවේ නම් ඒ ඉඩම් නැතිවීම, පහසුව වැනි කාරණා නිසා මිස රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති නිසා නොවේ. එසේම සුළුතර ජන කොටසකට අයත්වන්නකුට වුව තම ආර්ථික හැකියාව මත යම් ස්ථානයක පදිංචි වීම වළකා නැත. අපාතයිඩය අපේ රටේ රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිය වන්නේ ඉඳුරා වෙනස් ක්ෂේත්‍රයකදීය. අවාසනාවකට මෙන් අප මේ බෙදුම පවත්වා ගන්නේ එය අවශ්‍යයෙන්ම අතහැරිය යුතු අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයේදීය.

පස් හැවිරිදි මොහොමඩ් නසීර්ට කොළඹ ආනන්ද විද්‍යාලයේ දොරටු විවර වේද? අනෙක් අතට ඔහුගේ වයසේම සංජීව උපශාන්තට ආනන්දය පෙනන නොපෙනන මානයේ ඇති සහිරා විද්‍යාලයට ඇතුළු විය හැක්කේද? මේ දෙදෙනාගෙන් එකකුට හෝ බම්බලපිටිය හින්දු විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලැබිය හැකිද? බම්බලපිටියේ හින්දු විද්‍යාලයේ දැනට අධ්‍යාපනය ලබන ශ්‍රී භවන්ට ඊට වැඩි දුරක් නැති ශාන්ත පීතර විද්‍යාලයෙන් සමාන අවස්ථාවක් හිමිවේද?

අප අපම රවටා ගන්ට කැමැති නම් මේ ප්‍රශ්න වලට "ඇයි ආනන්දේ මුස්ලිම් ළමයි ඇත්තෙම නැද්ද?", (ප්‍රකට දේශපාලනඥයකු වන ඉම්තියාස් බකීර් මාකර් ආදි ආනන්දියයෙකි.) "සෙන්ට් පීටර්ස් එකට වෙනත් ආගම්වල ළමයි ගන්නෙම නැතුවද?" වැනි බොළඳ ප්‍රතිචාර දැක්විය හැකිය. මේ හැම පාසලකම යම් සුළුතරයක් වෙනත් ආගම් වල, වෙනත් ජාතීන් වල සිසුන් අධ්‍යාපනය ලබනවා විය හැකිය. එහෙත් මේ පාසල් හැමෙකක්ම විශේෂිත ජනවර්ගයකට, විශේෂිත ආගමකට පමණක් කේටර් කරන ඒවා බව අපි දනිමු. මේ විශේෂිත ජන වර්ගයට විශේෂිත ආගමට අයත් නොවන දරුවකුට මේ කිසිදු පාසලකදී එම පාසල කේන්ද්‍ර කරන ජනවර්ගයේ, ආගමේ සිසුවකුට ලැබෙන සැලකිල්ල නොලැබේ. ආනන්ද නාලන්දා වැනි 'සිංහල බෞද්ධ' පාසල් වලට ඇතුළත් කර ගන්නා අන්‍යාගමික ශිෂ්‍යයින්ගේ ප්‍රමාණයේ දැඩි සීමාවන් පවතී. එසේම කතෝලික පෞද්ගලික පාසල් ශිෂ්‍යයින් ඇතුළු කර ගැනීමේදී ආගමට දක්වන සැලකිල්ල කෙතක්ද යත් කතෝලික දෙමාපියන්ගේ දරුවකුට ඇන්ග්ලිකන් කිතුණු දෙමාපියන්ගේ දරුවකුට සාපේක්ෂව ප්‍රමුඛත්වයක් හිමිවේ. මේ දෙපිරිසම සරණ යන්නේ එකම දෙවියන් වහන්සේය යන කාරණය එහිදී අවැදගත්ය. විශේෂිත ආගමකට, විශේෂිත ජාතියකට කේටර් කරන හැම පාසලකම මෙවැනි ක්‍රමවේද පවතිනවා විය හැකිය. එයින් අප බලාපොරොත්තු වන්නේ කුමක්ද? 'අපේ එකා', 'උන්ගේ එකා' සමඟ එක බංකුවේ හිඳගෙන අධ්‍යාපනය ලැබීම වැළක්වීම නොවන්නේද?

මට මහින්ද ප්‍රසාද් මස්ඉඹුලගේ 'සෙංකොට්ටං' සිහිවේ. කථානායක වීරප්පුලි හේනයා පහන් සිතින් තම මුනුබුරා පාසැල වෙත රැගෙන යන්නේ දහසකුත් එකක් බලාපොරොත්තු හිසින් දරාගෙනයි. තමන්ට කිසිදා ඉගෙන ගත නුහුණු අකුරු සාස්තරය දරුවාට හෝ ඉගෙනීමට ඉඩ ලබා දී දරුවා වලෙන් ගොඩ ගැනීම ඔහුගේ අරමුණයි. කුලහීනයන් තම දරුවන් සමඟ එක බංකුවේ හිඳගෙන අකුරු කිරීමට කුලීනයන් එදිරි වීම නිසා ඔහුට බාල හේනයා පාසලට ඇතුළු නොකර හැරී එන්ට සිදුවේ. එයින් සියවසෙකට පමණ පසුව අදද අප 'කුලය' වෙනුවට 'ආගම' ආදේශ කොට ගෙන යන්නේ මේ පාරේම නොවේද?

මේ අපේ රටේ නාගරික පාසල් කිහිපයකට පමණක් සීමාවූ තත්ත්වයක් නොවේ. සමස්තයක් ලෙස ගත් කළ අපේ රටේ සිංහල සිසුන් ඉගෙනුම ලබන්නේ දෙමළ/මුස්ලිම් සිසුන්ගෙන් වෙන්වය. මෙය වෙනස් වන්නේ නම් ඒ දෙමළ/මුස්ලිම් සිසුන් තම අධ්‍යාපන මාධ්‍යය ලෙස සිංහල තෝරා ගන්නා ලද අවස්ථාවන්හිදී පමණෙකි. ලංකාවේ රජයේ පාසල් අධ්‍යාපන මාධ්‍යය අනුව වර්ගීකරණය කොට ඇති පහත වගුව බලන්න.

වගුව 1: අධ්‍යාපන මාධ්‍යය අනුව පාසල් ගණන (2012)

අධ්‍යාපන මාධ්‍යය	පාසල් ගණන	ප්‍රතිශතය
1. සිංහල පමණක්	6,368	64.3%
2. දෙමළ පමණක්	2,914	29.4%
3. සිංහල හා දෙමළ	39	0.4%
4. සිංහල හා ඉංගිලිසි	403	4.1%
5. දෙමළ හා ඉංගිලිසි	152	1.5%
6. සිංහල, දෙමළ හා ඉංගිලිසි	29	0.3%
එකතුව	9,905	100%

මුලාශ්‍රය: අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුව, 2012

මේ දත්ත අනුව යම් පමණෙකට හෝ ජන වාර්ගිකමය හා ආගමික වශයෙන් මුසුවක් විය හැක්කේ තෙවන (සිංහල හා දෙමළ) කැටගරියේ හා සයවන (සිංහල, දෙමළ හා ඉංගිලිසි) කැටගරියේ පමණෙකි. තෙවන කැටගරියේ පාසල් ගණන 39 කි. සයවන කැටගරියේ 29 කි. එකතුව 68 කි. එනම් ලංකාවේ දස දහසකට ආසන්න රජයේ පාසල් සංඛ්‍යාවෙන් සිංහල සිසුන් දෙමළ/මුස්ලිම් සිසුන් හා මුසු වන්නේ නම් ඒ 68 කදීය. අවසාන කැටගරියට රාජකීය හා ඩී. එස්. සේනානායක බඳු සිසු සංඛ්‍යාව විශාල පාසල් කිහිපයක් අයත් වන මුත් තෙවන කැටගරිය ගැන එසේ සිතිය නොහේ. ලංකාවේ පාසල් වල ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාවේ සාමාන්‍යය පාසලකට සිසු සිසුවියන් 400 බැගිනි. එසේ නම් මේ මුසුව පවතින්නේ සිසු සිසුවියන් තිස් දහසකට අඩු සංඛ්‍යාවක් අතරේය. මේ මිලියන හතරක් හෙවත් ලක්ෂ හතළිහක සිසු ජනගහණයෙකිනි. එය ප්‍රතිශතයක් සේ 1% කට නොවැඩිය.

යටත් විජිත යුගයේදී එක්තරා පන්තියක හෝ සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්, බර්ගර්, මැලේ සිසුහු මුසු වූහ. ඒ ඉංගිලිසිය පොදු අධ්‍යාපන මාධ්‍යය කොට ගෙනයි. අද එවැන්නක් වන්නේ නම් ඒ බොහෝ දුරට රජයේ නොවන 'ජාත්‍යන්තර' හා පෞද්ගලික  පාසල් වලදීය. අද රජයේ කිසිම පාසලක පස් වන ශ්‍රේණිය තෙක් ඉංගිලිසිය අධ්‍යාපන මාධ්‍යයක් හැටියට භාවිතා නොවේ. තෝරා ගත් විෂයයන් කිහිපයක් පමණක් රජයේ පාසල් සීමිත සංඛ්‍යාවක ඉංගිලිසියෙන් ඉගැන්වෙන්නේ සයවන ශ්‍රේණියෙන් පසුවය. සමහරවිට එපිණිස වෙනම පන්ති නොපැවැත්වෙන අතර අදාළ විෂයයට පමණක් සිසුහු එක් පන්තියෙකින් තවෙකකට මාරු වෙති. එසේ හෙයින් එවැනි අවස්ථාවකදී වන මුසුව පවා වළක්වා තියේ.

අප තවත් ආන්තිකව කල්පනා කරන්නේ නම් අවම වශයෙන් ටියුෂන් පන්තියකදීවත් වෙනස් ජාතීන්ට අයත් සිසුහු මුසු නොවෙති. ටියුෂන් පන්ති පැවැත්වෙන්නේද අධ්‍යාපන මාධ්‍යයන් අනුව නිසාය. අන්තර් පාඨශාලීය කථික තරග, විවාද තරග යනාදියද මාධ්‍ය මූලිකය. සිරස ඩිබේටර් වැනි රූපවාහිනි තරගද පැවැත්වෙන්නේ (ඉංගිලිසි මාධ්‍ය තරගය හැරුණු කොට) මාධ්‍ය මූලිකවය. එසේ හෙයින් මේ සන්දර්භය තුළ සිංහල සිසුන් අනෙකුත් ජන වාර්ගික සිසුන් හා මුසු වන්නේ නම් ඒ මාධ්‍යය අදාළ නොවන ක්‍රීඩා තරග වැනි දේවල් වලදී පමණක් සීමිතව විය හැකිය.

මීට අමතරව අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුව විසින් ලංකාවේ හැම පාසලකටම සිංහල, දෙමළ හෝ මුස්ලිම් වශයෙන් නිල වශයෙන්ම ලේබල් ගසා ඇත්තේය. මේ ජන වර්ග වලින් එකකට වැඩි ගණනක් සිසුන් අධ්‍යාපනය ලබන පාසල් වර්ගීකරණය වන්නේ බහුතරය අයත් ජනවර්ගය අනුවය සිතමි. මේ අනුව දෙමළ මාධ්‍යයීය සිසුන් විශාල සංඛ්‍යාවක් අධ්‍යාපනය ලබන රාජකීය විද්‍යාලය පවා අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයට අනුව නිල වශයෙන් 'සිංහල' පාසලකි. පළාත් අනුව මේ බෙදීම මෙසේය.

වගුව 2: ජනවර්ගය අනුව පාසල් බෙදා ඇති ආකාරය (2012)

පළාත	සිංහල	දෙමළ	මුස්ලිම්
බස්නාහිර	1,205	73	59
මධ්‍යම	952	438	107
දකුණ	1,059	9	35
උතුර	27	871	46
නැඟෙනහිර	263	465	335
වයඹ	1,053	29	131
උතුරු මැද	690	8	78
ඌව	660	170	28
සබරගමුව	917	160	37
එකතුව	6,826	2,223	856

මුලාශ්‍රය: අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුව, 2012

මාධ්‍ය වශයෙන් පාසල් නිල වශයෙන් බෙදා වෙන් කිරීමේ යම් ප්‍රායෝගික අවශ්‍යතාවයක් ඇතැයි කිව හැකිය. එහෙත් ජනවාර්ගික වශයෙන් පාසල් බෙදා වෙන් කිරීමේ ප්‍රායෝගික අවශ්‍යතාවය කුමක්ද?යම් පාසලක් 'සිංහල', 'දෙමළ' හෝ 'මුස්ලිම්' විය යුත්තේ ඇයි? මීට අපේ රටේ හණමිටි ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයින්ට දිය හැක්කේ එකම පිළිතුරකි. එනම් එක් එක් ජන වර්ග වල සිසුන් තම තම ජනවර්ග වල සංස්කෘතිය අනුව ළමා කාලයේදීම හැඩ ගැසිය යුතුය යන තර්කයයි. නමුත් අප විසින් වැළකිය යුත්තේ මෙයම නොවේද? දෙමාපියන්ට අවශ්‍ය නම් තම දරුවන් ගෙදරදී තම සංස්කෘතිය අනුව හැඩ ගැසීමට සැලැස්වීම ප්‍රමාණවත් නොවන්නේද? බදු ගෙවන ජනතාවගේ මුදලින් රජයේ පාසල් පවත්වා ගත යුත්තේ යම් යම් ජනවර්ගවල සංස්කෘතීන්ට අනුව ළමුන් හැඩ ගස්වා ඔවුන්ට වෙනත් සංස්කෘතීන් ආගන්තුක කිරීමටද? පාසලකින් විය යුත්තේ වෙනත් සංස්කෘතීන් වලට දරුවන් විවෘත කිරීම නොවේද?

ජනවාර්ගිකමය/ආගමික බෙදීමට අමතරව ලංකාවේ රජයේ පාසල් ගැහැණු, පිරිමි, මිශ්‍ර වශයෙන්ද නිල වශයෙන්ම වෙන් කොට තියේ. මේ බෙදීම් එතරම් සීරියස් නොවන්නේ ගැහැණු පමණක් හා පිරිමි පමණක් වශයෙන් වෙන් වන්නේ බොහෝ දුරට නාගරික පාසල් සුළු සංඛ්‍යාවක් පමණක් වීම නිසාය. උදාහරණයක් සේ කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයේ ගැහැණු පමණක් පාසල් 38 ක්ද, පිරිමි පමණක් පාසල් 56 ක් ද වන විට මිශ්‍ර පාසල් 308 ක් ඇත. අනෙක් පැත්තෙන් අනුරාධපුර, පොළොන්නරුව හෝ මොණරාගල වැනි දිස්ත්‍රික්ක වල ඇති මිශ්‍ර පාසල් ප්‍රතිශතය මීට වඩා බෙහෙවින් වැඩිය. උදාහරණයක් හැටියට අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කයේ ගැහැණු පමණක් හා පිරිමි පමණක් පාසල් ඇත්තේ එක බැගිනි. මිශ්‍ර පාසල් ගණන 538 කි. පොළොන්නරුව දිස්ත්‍රික්කයේ සියළුම පාසල් මිශ්‍ර පාසල්ය. මොණරාගල දිස්ත්‍රික්කයේ එකක් හැරුණු විට සියළුම පාසල් මිශ්‍ර ඒවායි. රටම සමස්තයක් සේ ගත් කළ මුළු පාසල් සංඛ්‍යාවෙන් ගැහැනු පමණක් හෝ පිරිමි පමණක් ලෙස වෙන් වන්නේ මුලු පාසල් සංඛ්‍යාවෙන් 336 ක් වැනි ගණනකි. ප්‍රතිශතයක් සේ 3% කට තරමක් වැඩිය.

තෙවැනිව, අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුව නිල වශයෙන් නොපිළිගන්නා සාමාජීය බෙදුමක්ද පාසල් අතර වේ. සියළු පාසල් නඩත්තු වන්නේ බදු ගෙවන්නන්ගේ මුදලිනි. නමුත් ඉන් සමහරක් 'ජනප්‍රිය පාසල්' වන අතර ඉතිරිවා සාමාන්‍ය පාසල්ය. අද පවත්නා සාමාජ ආර්ථික වාතාවරණය අනුව 'ජනප්‍රිය පාසල්' සියයට සියයක්ම නොවතුදු බොහෝදුරට ධන බලය, නිල බලය හෝ දේශපාලන බලය හිමි පන්තියකට සීමා වී තියේ. අතීතයේදී මේ වෙන්වීම එක්තරා දුරකට හෝ සමනය කරන ලද්දේ පස් වැනි ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්ව විභාගය සමත්වන සිසු සිසුවියන් යම් පිරිසක් සීමා සහිතව හෝ මේ පාසල් වලට ඇතුළු කොට ගැනීමෙනි. අද වන විට එයද හුදෙක් නාමික ක්‍රියාවලියක් බවට පත්ව ඇත. පසුගිය වසරෙහි මෙවන් 'ජනප්‍රිය පාසල්' ගණනෙක දොර ශිෂ්‍යත්ව විභාගයෙන් සමත් දරුවන්ට විවෘත නුවූයේ යම් අවකාශයක් ඇත්තේද එය ඒ වන විටත් ඉහත කී ඉහළ පන්තියේ දරුවන්ට ඒ වන විටත් වෙන්ව තිබුණු නිසාය.

ජනප්‍රිය හා ජනප්‍රිය නොවන පාසල් අතර ඇති අපාතයිඩයද අප සිතනවාට වඩා දරුණුය. ජනප්‍රිය නොවන පාසල් බොහෝ විට අපේ අවධානයට බඳුන් නොවේ. අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවට අනුව 2012 දී පාසල් 124 කට පළමුවැනි ශ්‍රේණිය සඳහා ලැබෙන්නේ එකම අයැදුම්පතක් පමණය. මෙය හොඳය සිතෙන්නේ පාසල් 432 කට එකම අයැදුම්පතක් වත් නොලැබෙන නිසාය. පාසල් 1,853ක්, එනම් මුළු පාසල් සංඛ්‍යාවෙන් පහෙන් එකක් ඇතුළු කොට ගන්නේ සිසු සිසුවියන් දහයකට අඩු ප්‍රමාණයකි. මේ සා සුළු සංඛ්‍යාවකට එක පන්තියක් පවත්වා ගැනීම ප්‍රායෝගික නොවේ. එනිසා මෙවන් පාසල් වල සිදුවන්නේ ශේණි කිහිපයක සිසුන් එක්කොට පන්තියක් සාදා තනි ගුරුවරයකු විසින් ඊට ඉගැන්වීමයි. එහිදී ළමුන් ලබන අධ්‍යාපනයේ විධිමත් බව ගැන තව දුරටත් කථා කළ යුතු නොවේ.

මේ ආන්තික උදාහරණයකි. විවිධ මට්ටම් වල රජයේ පාසල් වලින් ලබා දෙන අධ්‍යාපනයේ ඇති වෙනස්කම් ගැන මීට වඩා උදාහරණ ඇති තරම් දැක්විය හැකිය. දේවි බාලිකා විද්‍යාලය හැම වසරෙකම තම සිසුවියන් සියල්ලම හෝ අඩු තරමින් 99%ක් අධ්‍යයන පොදු සහතික පත්‍ර සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය සමත්වීම ගැන උදම් අනයි. අනෙක් පැත්තෙන් වසර ගණනෙකින් එකම ශිෂ්‍යයකු හෝ ශිෂ්‍යාවක මේ විභාගයම සමත් නුවූ පාසලක්ද ඇත්තේ දේවි බාලිකාවට ඇවිද යන තරමේ දුරෙකිනි.

මෙබඳු අපාතයිඩයන් අපේ අධ්‍යාපන පද්ධතියට පිවිසියේ කෙසේද යන ප්‍රශ්නය වැදගත්ය. එය යටත් විජිත සමයේ ආරම්භ වූ සිද්ධීන් දාමයක ප්‍රතිඵලය සේ සැලකිය හැකිය. 1853 දී කලම්බු ඇකඩමිය නමින් රාජකීය විද්‍යාලය ආරම්භ කිරීමේදී සුවිශේෂ ජනවාර්ගික හා ආගමික කේන්ද්‍රීයභාවයක් සලකනු නොලැබුවත් ඉන්පසුව බොහෝ පාසල් ඇති වන්නේ ආගමික, ජනවාර්ගික අවශ්‍යතා අනුවය. ශාන්ත ජෝශප් හා ශාන්ත පීතර විද්‍යාල ඇති වන්නේ කතෝලිකයින් වෙනුවෙනි. ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලය ඇන්ග්ලිකන් කිතුණුවන් වෙනුවෙනි. හෙන්රි ස්ටීල් ඕල්කට් ප්‍රමුඛ බෞද්ධ මිෂනාරීහු මීට ප්‍රතිචාර සේ ආනන්ද, මහින්ද, මලියදේව, ධර්මරාජ, මියුසියස් විද්‍යාල අරඹති. මීට සමාන්තරව 1892 දී එවකට ලාංකීය සමාජයේ ප්‍රමුඛතම මුස්ලිම් නායකයින් දෙදෙනෙක් ඔරාබි පාෂා නම් මුස්ලිම් ධනපතියාගේ ආධාර ඇතිව ලංකාවේ පළමු මුස්ලිම් විද්‍යාලය ලෙස මරදානේ සහිරා විදුහල ආරම්භ කරති. ප්‍රාදේශීය වශයෙන් බැලුවත් මීට සමාන්තර විකසනයක් දැක ගත හැකිය. ජාතිය හා ආගම පමණක් වෙනස්ව යාපනයේ හා මඩකලපුවේ වන්නේද සමාන ක්‍රියාවලියකි. මේ යුගයේ සියළු පාසල් ආරම්භ වන්නේ ආගමික නායකයින්ගේ උවමනාකම් මත අදාළ ආගමික කණ්ඩායම්හි ධනපතියන්ගේ පරිත්‍යාග වලිනි. එහිදී අදාළ පාසල් වල වාර්ගික ස්වරූපය පවත්වා ගැනීම තේරුම් ගත හැක්කේය. එහෙත් 1960 දශකයේදී මෙයින් බොහෝ පාසල් රජයට පවරා ගැනීමෙන් පසුවත්, ඉන් අඩ සියවසක් ගත වූ තැනත් පොදුවේ බදු ගෙවන්නන්ගේ මුදලින් පෝෂණය වන මේ පාසල් තම වාර්ගික ස්වරූපයන් පවත්වා ගැනීම තේරුම් ගත නොහැකිය.

වාර්ගික වශයෙන්, ආගමික වශයෙන්, ගැහැණු-පිරිමි වශයෙන් හා සමාජ-ආර්ථිකමය වශයෙන් අධ්‍යාපන අපාතයිඩයන් පවත්වා ගැනීම අපේ සමාජයට අතිශයින් අහිතකරය. මානවයකු තුළ සංස්කෘතික සත්ත්වයා වර්ධනය වන්නේ බොහෝ දුරට ඔහුගේ හෝ ඇයගේ පළමු වසර දොළහ තුළයි. වෙනත් වචන වලින් කියන්නේ නම් වසර දොළහ අවසාන වන විට මානවයකු යම් සංස්කෘතියකට හුරු වී අවසානය. ඉතිරි ජීවිතකාලය තුළම ඔහු හෝ ඇය අනුගමනය කරන්නේ ඒ සංස්කෘතියයි. මේ තීරණාත්මක අවධියේදී දරුවකු, දැරියක එක් සංස්කෘතියකට පමණක් විවර කිරීමෙන් අප කරන්නේ දැන දැනම ඔහු හෝ ඇය වැසුණු මනසකින් යුතු පුද්ගලයකු බවට පත් කිරීමයි. වැඩි විය පත් වූ පසුව අන්ත වර්ගවාදීන් ආගම්වාදීන් වන්නේ මොවුන්ය. හේතුව ඔවුන්ට අනෙකාගේ සංස්කෘතිය තේරුම් ගැනීමෙහි ඇති නොහැකියාවයි. මේ රටේ වසර තිහක් දිග් ගැසුණු යුද්ධයක් ඇති වන්නේ එනිසාය. සිංහල මුස්ලිම් ජන කොටස් අතර එකිනෙකාගේ බෙලි කපා ගන්නා තරමේ දැඩි වෛරයක් ඇතිව ඇත්තේ එනිසාය. මේ කිසිවකට වර්ගවාදීන්ට හෝ ආගම්වාදීන්ට පමණක් බැණ වැදි පළක් නොවේ. ජාතිවාදය හා ආගම්වාදය උපත ලබා පෝෂණය වන්නේ අපේම පාසල් පද්ධතිය තුළයි. මේ රට වාර්ගික ආගමික ගැටුම් වලින් විනිර්මුක්ත කිරීමේ ප්‍රථම පියවර විය යුත්තේ මේ අධ්‍යාපන අපාතයිඩය බිඳ හෙළීමය.