විධායකය පීචං කරණා මහ ඇමති හාල්පාරුවෝ

තමන් සිහිණෙන් වත් නොසිතු සැප සම්පත් තාන්න මාන්න ආදිය එක වර කඩා පාත් වූ විට ඒවා රැක ගැනීම ලෙහෙසි පහසු දෙයක් නොවනා බවත්, ඒවා පවත්වාගෙන යාම හා කළමාණාකරනයද ලෙහෙසි පහසු කටයුත්තක් නොවනා බවත් පෙන්වා දීමට ඈත අතීතයේ සිටම ඕනෑ තරම් උදාහරණයන් මේ අම්මට සිරි ලංකාවෙම තියෙනවාය. එක පාරටම ප්‍රකෝටිපතියන් වී, නැවතත් මහපාරට වැටුන උන් ජීවමානව දකින්න ඕනෑම නම්, කරන්නට තියෙන්නේ උදෑසනම රත්නපුරේ ඔරලෝසු කණුව අවට පොඩි රවුමක් ගහනා එකය.

2004 රනිල් වික්‍රමසිංහයන් කන්නේද, 2015 මහින්ද රාජපක්ෂ කන්නේද එවැනිම පරිප්පුය. නෙල්සන් මැන්ඩෙලා කෙනෙක් වී නොබෙල් සම්මාණය සමඟ ලැබෙනා මහා මුදල් කන්දරාවද හිමි කරගෙන, ලොකයේ ශ්‍රේෂ්ඨ නායකයෙක් වීමට තිබූ අවස්ථාව මග හැර, බල තන්හාවෙන් හා මුදල් තන්හාවෙන් කෙල පැමිණි සහෝදරයන් හා දරුවන් හේතුවෙන් පනසල් ගානේ බඩ ගානා විහිළුවක් බවට පත්ව ඇත්තේ, දුර දිග නොබලා කටයුතු කිරීමේ හේතුවෙන්ම නිසාවෙන් මිසක වෙන කිසිඳු හේතුවක් නිසා නොවේය.

රනිල් වික්‍රමසිංහ 2004 කන්නේද එවැනිම පරිප්පුවක්ය. අමාරුවෙන් ලබා ගත් ජනවරමින් හිස උදුම්මවා ගන්නා පිස්සු වැටුනු අලි ගාල, තම සීමාව නොදැන වැට කඩුළු කඩාගෙන පිස්සු කෙලීමට ගොස් ඉල්ලාගෙන කෑවේද, අපේ ජීවත කාළය තුලමය. ඒවා එසේ වුවද, තම වාසනාවල ලැබෙනා දේ සදාකල් පවත්වාගෙන යන්නන් ගැන උදාහරණයන් අවශ්‍යම නම්, එවන් උදාහරණයන් අත්තේද දේශපාලන මඩහොහොරුවේමය. චන්ද්‍රිකා ඉන්නා තෙක් ඇයට කඩේ ගොස්, ඉන් පසු මහින්දටද කඩේ ගොස්, අද මෛත්‍රිපාලටත් කඩේ යන, ඩිලාන් පෙරේරා හා නිමල් සිරිපාල වැනි අය එයට උදාහරණයන්ය. හෙට මහින්ද බලයට ආවොත් මේ දෙදෙනාම නැවතත් එතනය.

වත්මන් රාජ්‍ය නායකත්වයද කලින් සඳහන් කලාක් මෙන් එසේ ඇඳුනා වූ ස්වීප් ලොතරැයික්මය. එහෙත් එය නිසි ආකාරයෙන් කළමණාකරනය කර ගන්නේද යන්න අද විශාල ප්‍රශ්නයක් බවට පත්ව ඇත්තේය. මොන වැල් බයිලා ගැසුවත්, උන්නැහේ රජකම් කරන්නේ, එජාපයේ හා මහින්ද විරෝධි ඡන්දවල පිහිටෙන්ය. එසේ කියා, රටේ නායකයා සොයා බලිය යුත්තේ තමන්ට ඡන්දය දුන් පිරිස ගැන පමණක් යැයි කියන්නේ නම් එයද අමු ගොන්කමක්මය. එහෙත් තමන් නැවත බලයට පත් කරන්නේ මොකාදැයි යන්න තේරුම් ගැනීමට නොහැකිව, හැම එකාම දෙන ගුලි ගිල දමනා එක එයිටත් වඩා ගොන් කමක්මය.

සිරි ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ නායකත්වය බාර ගැනීම ගැන බොහෝ දේශපාලන විචාරකයින් සිරිසේන මහතා විවේච්නය කළද, මාතලන් කියන්නේ එය නිවැරදි තීරණයක්ම බවය. එසේ නොමැති නම් ඔහුට සිඳු වන්නේ කන්ඩායමක් නොමැති පිලක තනිවූ නායකයකු වන්නටය. අම්මට සිරි ලංකාවේ එය විය හැක්කක් නොවනාතර, විය යුත්තක්ද නොවන්නේමය. එහෙත් ගැටළුව ඇත්තේ නායකත්වය බාරගැනීමේ නොව, එය සිද්ද වූ ආකාරයේය.

රටේ නායකයා හිටපු එකාගේ කකුල ළඟට යෑම නායකත්වයේ ලක්ෂණයක් නෙමේය. මහින්ද පක්ෂයේ නායකත්වය හෙවත් සභාපති කම ගත්තේ එසේ නොවේය. සිරිසේන තම පර්සනැලටිය කුඩු කර ගත් පළමු අවස්ථාව එයය. සිරිසේන නෝන්ජලයකු වන්නේත්, මහින්ද වීරයකු වන්නේත් එම ක්‍රියාවෙන්ය. මේය නායකයකුට කිසි සේත්ම සුදුසු දෙයක් නොවන්නේය. ඉතාම වැදගත් දේ වනුයේ, මෙවන් දේ සඳහා උපදෙස් දෙන උන් කව්ද යන්න සොයා ගැනීමයි. උපදෙස් නොමැතිව තනී තීරණයට වැඩ කරන්නේ නම් මතක තබා ගත යුත්තේ, මහින්දට කෙලවුනේ මක් නිසාද යන්නයි.

මෙහිදි තමන් ජනපතිවරණයට ඉදිරිපත් වූ අවස්ථාවේ තමන් සමඟ පැමිණි උන් මිස අනෙක් එකෙක්වත් විශ්වාස කිරීම සියතින්ම ගෙල සිඳ ගනීමක් මිස අනෙකක් නොවේමය.  උන් සියල්ලන්ම මහින්දගේ වහළුන්ය. වාසි අතට හුරේ දමනා කාළකන්නින්ය. ප්‍රතිපත්තියක් නොමැති දෙපිට කාට්ටුවන්ය. එහෙත් තමන් සමඟ එසේ පැමිණි උන් සිටියදි, දෙපැත්ත කන හාල්පාරුවන් ඉදිරියට ගෙන ඒම තනිකර කුහක කමය. එසේ පැමිණි සේනානායක පරපුරේ එකා දේශපාලනයේ එක්ස්පීරියන්ස් ඇති එකෙකු නොවන්නට පුළුවනය. එහෙත් ඔහුට ප්‍රධාන පෙලේ ඇමති කමක් දිය යුතුමය. තමාගේ උපදේශකයින් ලෙස පත් කර ගත යුතු විශාල පිරිසක් සිටියදි උපදේශකයින් ලෙස පත් කරගෙන ඇත්තේ මක්කුන්ද? ලේඛම්වරුන් ලෙස පත් කරගෙන සිටින්නේ, දෙපැත්ත කන උන් නොවේද? මහින්දගේ වන්දි භඨ්ඨයින් නොවේද?

විශේෂයෙන් තම පැවැත්ම රදා පවතින ප්‍රධානම ක්ෂේශ්ත්‍රය වන මාධ්‍ය ක්ෂේශ්තෙයට පත් කර තිබෙන්නේ මක්කුන්ද? ඔවුන් තමන්ගේ කාර්යය නිසි ලෙස ඉටු කරනවාද? එසේ කරනවා නම් හැමදා රැස්වීමවලදි අඬන්නට වනවාද? ජනතාවට කීවේ කුමක්ද? කරන්නේ කුමක්ද? කළ යුත්තේ විරුද්ධව වැඩ කළ උන්ගේ පරමාර්තයන් ඉටු කිරීමද? ලසන්තලා, එක්නැලිගොඩලාගේ කර මතින් පැමිණ උන්ගේ පුකට පයින් ගසා එලවීම ඔවුන්ට යුකතිය ඉටු කිරීමද.?

රවී කරුණානායක තම ප්‍රථම අය වැය යෝජනා තුලින් ගෙනා ඉතාම ඉහළඝනයේ ප්‍රගතිශීලී යෝජනා කුණු කූඩයට දමා, එහෙන් මෙහෙට පැන්නාවූ කම්බා හොරුන්ට කප්පම් දීම සඳහා ඒ සියල්ල අකුලා දැමුවේ, තම බලය තහවුරු කර ගැනීමටම නොවේද? එසේ නම් තමන් සමඟ උන් පිරිස අමතක කොට තම ජීවීතය පමණක් නොව තම දරු පවුලේද, සිවිල් ක්‍රියාකාරින්ගේද, කොටින්ම FCID නිළධාරින්ගේද ජීවිත උකසට තබා, පල් හොරුන් හා මේ කරනා නාඩගම කුමක්ද?

ජනතාව ඉදිරියේ එකක් කියා, අනෙක් පසින් දෙපැත්ත කොටවනා එක නායකත්වයද? මේ ප්‍රශ්ණ කෙලින්ම සාකච්ඡා කොට විසඳා නොහැක්කේ ඇයි? මෙයින් ජෝකර් කෙනෙකුන් හා නොන්ජලයකු බවට පත් වන්නේ ඉසුර නම් දෙපිටකාට්ටුවාද? එසේ නොමැති නම් අඟේ ඉඳන් කන කා දමන ගුණමකු සුසිල් ප්‍රේමජයන්තද? අඩුම ගනනේ කම්බා හොරුන් අමතක කොට තමන් සමඟ සිටිනා පිරිසවත් පාලනය කර ගන්නට බැරිද? නායකත්වය කියන්නේ මෙයද? එක එකාට අවශ්‍ය හැම නාඩගමම නටන්නට දී, අවසානයේදි බාල්දු වන්නේ මේ හාල්පාරුවන්ද? එසේ නොමැති නම්, මේ හාල්පාරු දෙපිටකාට්ටුවන්ට පිස්සු කෙලීමට දෙන තමන්මද?

ඊයේ මහින්ද හා වන්දිභඨ්ඨයින් පිරිස කින්ඩිය දැම්මේ සකච්ඡා සඳහා පැමිනි කොන්දක් නැති හාල්පාරු මහ ඇමතියන්ටද? එසේ නොමැති නම් උන් සාකච්ඡාවට යැවූ තමන්ද? උන් මහින්දට කියා ඇත්තේ උන් එව්වේ තමන් බව නොවේද? එහෙත් රටට කිව්වේ උන්ගේ උවමනාවට යනවා කියා නොවේද? පීචං උනේ කව්ද? මුන් ඉටුකරන්නේ කාගේ කොන්ත්‍රාත්තුවක්ද?

නියම නායකයකු වන්නේ කෙසේදැයි දැනගැන්මට තවත් උදාහරණ අවශ්‍ය වන්නේ නැතිය. හොඳම උදාහරණය සොලමන් වෙස්ට් රිජ්වේ ඩයස් බන්ඩාරනායකය. අනෙක් කෙනා චන්ද්‍රිකා බන්ඩාරනායක කුමාරණතුංගය. බන්ඩාරණායක මහතා එජාපයෙන් එලියට එන්නේ, ඩෝප් මරගාතේ පස්සෙන් ආපු එකෙක් හා තවත් කීප දෙනෙක් සමඟය. එහෙත් සඟ වෙද ගුරු ගොවි කම්කරු නමින් අළුත් බලවේගයක් ගොඩ නගා, කවි කොල කාරයන්ද සමඟ පාර්ලිමේන්තුවට එන්නේ, කිසිදින හොල්ලන්ටවත් බැරියෙයි  කියු මහා ගස් පර්වත් පෙරලා දමමින්ය. චන්ද්‍රිකා පක්ෂයේ බලය ලබා ගන්නේද එසේමය.

ඉඳින් මේ බලයෙන් විසි වූ එකෙක් ළඟ නෝන්ඩි වන්නේ කුමටද? සිරිසේන මහතා කළ යුත්තේ මේ පිනට කන කාළකන්නින්ගෙ කීම් වලට රැවටි ව්ගඩමක් විහිළුවක් වන්නේ නැතිව, බන්ඩාරනයාක මෙන් පංච මහා බළවේගය තුල ඇති අළුත් පිරිස හා එක්ව, සඟ වෙද ගුරු ක්ගොවි කම්කරු යන පිරිස තුලට, කම්බා හොරු කියනා බලවේගය එක් කර ගන්නේ නැතිව, උන්ගේ පය පාමුල වැටී ඇඹරි කිච වන්නේ නැතිව, තමන් සමඟ සිටිය හැකි පිරිස පමණක් තොරාගෙන, සියළුම පක්ෂ හා එක්ව මේ රට සුරපුරක් කොරනා එකය.

එවිට තම නාමය ඉතිහාසයේ රන් අකුරෙන් ලියවෙනවා නොඅනුමානය. එසේ නොමැතිව මේ අඟේ ඉඳන් දෙපැත්ත කන කාළකන්නි  මහ ඇමතින්ගේ හා පින් ඇමතින්ගේ දිරච්ච ලණු කා, උන්ගේ පදයට නටා, කිච වී, නෝන්ඩි වී, පීචං වී,  තම සනුහරේම නති කර ගත් මෝඩ නායකයකු ලෙස විරවංශ විසින් මහවංශයේ ලියා තබනා බවද නොකියා සිටිය නොහැකිය.