රොකට් රෝහිණි සමඟ පඳුරු තැලීම - Beat around the bush with Rocket Rohini

මේ නම් රෝහිණි අක්කා නෙමේ. මා ඉතා ප්‍රිය කරන "පියුමි බොතේජූ "නම් සුරූපි නිලිය.

රොකට් රෝහිණි ගැන ලියන්නෙයි කියන ඉල්ලීම් බොහෝ තිබෙනවාය. එකාතකින් මේ කාලකන්නි දේශපාලනය ලියනවාට වඩා, එයින් එකක් ලියාගෙන සිටිම සිත නිවනවා පමණක් නොව, අප ඒ සුන්දර අතීතයටද රැගෙන යනවාය. මා ඉතිහාසයට කැමති ඒ නිසාය. ඒ කතාවල අතිශෝක්තිය පිරි ඉතිරි තිබුනද, අමුතු සුන්දරත්වයකට අපව කැඳවා ගෙන යන්නේ, සිත් ගත් සිනමා පටයක් නරඹනවා මෙන්මය. මාතලනගේ ගම ඔබේ ගම නොවූවද, අද නාගරිකරනයට ගොඳුරු වී ඇති කැළණිය වරාගොඩ පාර පවා, අප කුඩා කාළයේ, සේකරගේ ගමම විය. තොරණ හංදිය, සේකරගේ තුං මං හංදියම විය. ඒ කතා තුල පුහු ආටෝප, පුහු වර්ණනාවන් අන්තර් ගත වූවද, අති බහුතරය සහතික කරනා ලද ඇත්තය. 

ලියන්නට ගියේ රෝකට් රෝහිණිගේ කතන්දරය වුවද, "හැලපේ ඉට්ටැයිල්" එක අනුව යමින්, මාතලන්ටද සිඳු වූයේ, පඳුරු තැලීමේ කාර්යයේ නියැලෙන්නටය. කොටස් හතරක් ලියා ඇති මුත්, රොකට් රෝහිණි ගැන ලියා ඇත්තේ ඡේද තුනක් පමණය. ඒ ඡේද තුනද ඇත්තේ, මුල් කොටසේ පමණි, මුල් කොටස වෙන්වී ඇත්තේ, "ටිකිරි හා බෙනාගේ" ආදර අන්දරයටය. දෙවන කොටස වෙන් උනේ අපේ ඇග්නස් ආත්තටය. 

තුන වෙන් උනේ, ඇඹුල් තියාල් වලටය. ඒක කොච්චර නැගලා ගියාද කියනවා නම්, මාතලන්ට "චෙප් ලොයිඩ්", "චෙප් පබිලිස්" මට්ටමේ පිලිගැනීමක් ලැබුනේය. ඒක මාතලන්ගේ පෝස්ට් අතර වැඩිම "හිට්ස්" ප්‍රමාණයක් ආපු පෝස්ට් එකක්ය.  (මොකක්ද ඇහුවේ...? "හිට්ස්" කන්නද? ...ඔව්, මම "හිට්ස්" බැදලා කනවා. රෑට වතුරේ දාලා තියලා උදේට බොනවා. "හිට්ස් ගන්න නැත්නම්" අම්මගෙ රෙද්දටද යකෝ බ්ලොග් ලියන්නේ, මොකක්ද කිව්වේ...? ආප්ප කුප්පිය...? ආ මේ ආත්ම තෘප්තිය. අමු බයිලා නේ. එහෙනම් ඉතින් ඇක්සයිස් පොතක ලියලා කොට්ටේ යටින් තියාගෙන නිදා ගන්න බැරිය ඉස්සර කළා වගේ. අමු බොරුනේ බං.)

ඊළඟ කොටසේත් රෝහිණී අක්කා ගැන මක්කත්ම ලියන්නට බැරි උනේ, "පියා" ගේ මාළු වෙළඳාම ගැනම ලියන්න උන නිසාය. ඒ කොටස වෙන්වුනේ මීගමු ලේල්ලම, කැටමරන් හා කකුළුවෝ වෙනුවෙනි. ඉදින් අද පටන් රෝහිණි අක්කා හෙවත් රොකට් රෝහිණි ගැන ලියන්න පටන් ගන්නවාය. රෝහිණි අක්කා ගැන ලියවුන කොටස පමණක් නැවත මතක් කරනා එක මගේ යුතු කමෙක්ය, මන්ද ලින්ක් දැම්මාට, පරණ ඒවා බලන්නේ එහෙමත් එකෙක්ය. ඒ නිසා ලියපු කොටසට අළුත් කෑලීද එකතු කර එය පහළින් දමනවාය. (එහෙම තමයි ඩෝ වතුර ලේබකයෝ, දෙවන සංස්කරනයේදි පොඩි පොඩි අඩු පාඩු හදලා තමයි නිර්මාණය එලියට දාන්නේ)

// රෝහිණී අක්කා තලෙලුයි. ඉස්කින් එක, නිකන් වර්ජින් ඔලිව් ඔයිල් ට්රීිට්මන්ට් එක, දැන් දාලා ගත්තා වගෙයි. ඉන්ගිරිසියෙන් ටෑන් කලර් කියන්නේ, ආන් ඒක. සුද්දෝ සුද්දියොත් ඔය ටෑන් කලර් එකට මාර ආසයි. ජර්මන් උන්ගේ ඉස්කින් කලර් එක ටිකක් මේ වගෙයි. ඒත් ඉතින් මාතලන් වගේ හම ගහලා ගත්ත කුකුල්ලු වගේ සුද්දියන්ට ටෑන් කලර් ඔයිල් කියලා පොල්තෙල් කුප්පි විකුණන එකත් හොඳ විදේශ විනිමය ගේන වැඩක්. ඔය බීච් එකේ ඉන්න බීච් බෝයිස්ලා මේ කුප්පි විකුණන්නේ ගිනි ගනන් වලට. උන් විකුණලා නිකන් ඉන්නෙත් නෑ කොහොම හරි තෙල් ටික ගාන්නත් සෙට් වෙනවා. එයිට පස්සෙ මක්කා වෙනවද කියන්න දන්නේ නැත්තේ, සුද්දි අර අහිංසක වැල්ලේ කොල්ලත් අතින් අල්ලගෙන කාමරේට රිංගන නිසා. අපිට ඔය අනුන්ගේ රෙද්දවල් වඩක් තියේය අප්පා.

කොන්ඩෙ කඩලා දැම්මම, පුකෙනුත් පල්ලෙහා. (පුක යනු කුණුහබ්බයක් නොවේ - කතන්දර ශූරීන්) මේක තනිකරම කැලුම්ට ලව් කළ දේදුණුගේ කොන්ඩෙ වගේ කියලා හිතා ගන්නකෝ. අක් බඹරු, බොහෝම කීකරු කොන්ඩයක්. ගොඩක් වෙලාවට ගෙදර ඉන්න කොට කොන්ඩෙ කඩාගෙන තමා උන්නේ. ඔය අද කෙල්ලෝ පර්ම් කරනවද මක්කද කොරනවා කියලා දාස් ගානක් දීලා කර ගන්නේ. අනේ මන්දා සල්ලි දීලා සැලුන් එකෙන් එලියට එනවා ගඩොල් ඔලුවේ තියාගෙන ඇද්දා වගේ. අපේ හාමිනත් එක පාරක් ගඩොල් ගොඩක් ඇදලා ඇවිත් තිබුනා. එයා නම් ලෙබනීස් එකක් වගේ උන්නා. අපේ සිසීලියා කොතලාවල නෝනත් නිතරම ගඩොල් කුඩු ඇදලා උන්නේ. 

ඇන්දේ රෙද්දයි හැට්ටෙයි, එකෙක්වත් අතක් තියලා තියා, මදුරුවෙක් වත් වහලා නැති හංසයෝ දෙන්නා, බැසියර් එකේ තදවෙලා ඉන්න බැරුව, කොයි වෙලාවෙත් හැට්ටෙ අස්සෙන් පනින්න බලාගෙන ඉන්නේ. උන්ව කූඩූ කරලා තිබුනේ මහා දරුණු විදියට. ඒ කූඩූ උන්ට මදි වෙලා තිබුනේ. ඒක දැකපු ඕන එකෙක්, අනේපොයි කියලා දෙසරයක් බලනවා, අරුන් දෙන්න විඳින දුක දැක්කාම. මල්ලිට උනත් ඇඬෙනවා අප්පා. ගොඩාක් වෙලාවට ඇන්දේ කළු පාටට හුරු හැට්ට, මේක කරන්න ඇත්තේ එයාගේ සුද අපිට පෙන්නන්න වෙන්නත් ඇති. ඕන එකෙක් රෝහිණි අක්කා ඉස්සරහින් දැක්කොත් ඉස්සෙල්ලම බලන්නේ මූණ දිහා නෙමෙයි, විලේ හංසයෝ දිහා. හංසයා බොහෝම සුන්දර පක්සියෙක් නේ. 

ඒ කාළේ කාන්තා පාරසොවේ හීනී මල් තියෙන චීත්ත ඇන්දට, මෙයා ඇන්දේ දොර රෙදි වල වගේ ලොකු මල් තියෙන චීත්ත. ඒකත් අමුතුම සුන්දරත්වයකුත් අනෙක් ගෑණු සැට් එක අතරේ කැපී පේන්නත් ලොකුම ලොකු හේතුවක් උනා. හැබයි දැන් ඉන්න ඔය කොම්පැණිවල වැඩ කරන වනචර නෝනලා වගේ, බුරිය එලියේ දාලා නම් ඇන්දේ නෑ කවදාවත්. ඒ උනාට චීත්තෙට හිරවෙච්ච පුට් බෝල් දෙකත්, කොයි වෙලාවෙද පිට්ටනියකට බහින්නේ කියලා බලාගෙන උන්නේ. ඉතින් පිටිපස්සෙන් දකින ඕන එකෙක් ඉස්සෙල්ලම බලන්නේ, අර පුට් බෝල් දෙක දිහා. හැමෝම පෙරුම් පිරුවේ ඒ බෝලත් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න. මේවා මේ මස්කට් දොදොල් වගේ සලිත උන ඒවා නෙමෙයි. අනුරාධපුර පොලොන්නරු යුග වල ගල් ගෙඩි දෙකක් කියලා හිතා ගත්තට කිසි අවුලක් නෑ ආයිබන්ඩ.

ඔය ඔක්කෝම දේවල් තිබුනත්. කට ඇරිය ගමන් එකෙක්වත් නෙමෙයි පැත්ත පලාතක ඉන්නේ. ගඳට නෙමෙයි බොලල්ලා. අයේ මක්කටෙයි බොරු කියන්නේ. සුපිරි විකී ඇඩ් එකට ගන්න පුළුවන්, මේකප් එකක් නොදා උනත්. ඒක නෙමෙයි හේතුව. භාෂාව... තනිකර කතා කරේ පාලි හා සඟිස්කෘත. ඒ ඉතින් උන්දැ අවුස්ස ගත්ත වෙලාවට. නැත්නම් ඉතින් තැනේ හැටියට ඇනේ ගහන්න අඳින්න පලදින්න උන්දෑ දැනගෙන උන්නා. ඔය රෝහිණි අක්කා අපේ ගමේ නෙමෙයි. ගමට කැන්දගෙන ආවේ පියා. පියා කිව්වට අපි ඌට කිව්වේ තිලාපියා කියලා. මොකෝ පොරගේ ජීවීකාව ඇවිත් මාළු වෙළඳාම. ඒ කියන්නේ පෙට්ටියේ බැඳන්, ගෙවල් ගානේ ගිහින් මාළු විකුණන එක. //

එහෙනම්, රෝහිණි අක්කා වරාගොඩ පාරට ආපු දවසෙ පටන්, මලට ඇදේන බඹරු, තිලාපියාගේ ගේ වටේ කැරකුන හැටිත්, සෙල්ලම් දාපු හැටිත්, සෙවල පෙරාපු හැටිත්, රඟපු හැටිත්, අරගෙන ඉස්මනටම එන්නම්....