මිල්ටන්, ලව් ලෙටර් සහ දුර දක්නා නුවණ - Milton, Love Letter & Fortune Teller

පිදුම - හිතවත් හැලපයාට...

අද උදේම, කාළෙකින්, බොහෝම අපූරූ බ්ලොග් ළිපි කීපයක්ම කියවන්න ලැබුනා. එයින් වඩාත්ම සිත් ගත්තේ, "සරත් ලංකාප්‍රිය" ගේ, "ඉතින් ආයුබෝවන් සබඳ යලි හමුවෙනතුරු සසරේ.." බ්ලොග් පෝස්ට් එක. ඒ වගේම මම කවදත් ප්‍රිය කරණ "හැලපයගෙ", "මදුමල සහ ගොඩ්ෆ්‍රිගෙ මඤ්ඤොක්ක හැළිය.." කියන බ්ලොග් පෝස්ට් එකත්, මාව අතීතයට අරගෙන ගියා. ඒ කියන්නේ, අපේ කොළු කාලේට. එදා අද කියලා නෑ, මියෙන තුරා අපු හදවතින් කොල්ලො තමයි.

ඒත් මේ කියන්නේ, භාහිර පෙනුමෙන් කොල්ලෝ කියලා කියන, මහා අකීකරු, මුරන්ඩු, නොසන්ඩාල, වනචර, හිතුවක්කාර, විප්ලවීය, මරුමූස් කාලය ගැන. මේ වයසෙදි කිසි කෙනෙක් රුස්සන්නේ නෑ. ගුරුවරයකුට උනත්, සෙකන්ඩ් වෙන්න, යටත් වෙන්න කැමති නෑ. ඒක මම හිතන්නේ මොන රටේ තරුණයකුට උනත් ස්වභාවධර්මයෙන් ලබා දෙන දෙයක්.

ජීවීතයට පන්නරයක් ලබන්න, ඒ වගේ කාළයකුත් අත්‍යාවශ්‍යයි කියලයි මම නම් හිතන්නේ. මේ කාළේ තියෙන ළොකුම නිදහස් තමයි, කිසිම වගකීමක්, වගවීමක්, නොමැති වීම. හරියට... නිදහසේ අහසේ පියඹා යන කුරුල්ලෝ වගේ. ඒත්... අද කොල්ලන්ට, එහෙම කාළයක් තියෙනවද කියලා, ළොකු ප්‍රශ්ණයක් තියෙනවා. ඒක වෙනම සාඛඡ්චාවක්.

හැලපේගේ ළිපියේ, මිල්ටන් මල්ලවආරච්චි ගැනත්, මිල්ටන්ගේ ගීත කීපයක් ගැනත්, සඳහනක් තිබුනා. මම හිතන්නේ.. එදා අද වෙනසක් නැතිව, බූට් ගීත, ලව් ගීත වලට, ලංකාවේ ඉන්න නොම්මර එක තමයි මිල්ටන් මල්ලවආරච්චි. උහුගේ ගීතවල පද රචණා බොහෝ ගනනක් මම දන්න විදියට කරුණාරත්න අබේසේකරයන්ගේ. කරුණාරත්න අබේසේකර කියන්නේ, ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විල් වගේම ඕනෑම ආකරයක ගී ලියන්න පුළුවන් කළාතුරකින් බිහිවන පිරිපුන් කළාකරුවෙක්.

අපේ කාළේ ලව් ලෙටර්වල, මිල්ටන්ගේ ගීත ඇතුලත් උනා වගේම, අපිට ඉහත පරම්පරාවේ ලව් ලෙටර්ස් වලත්, මේ ගීත අඩංගු උන බව, මම කීප තැනකදි අහලා දැකලා තියෙනවා. මේ "සෙනෙහෙ කොල" කලාවත් මහා පුදුමාකාර දෙයක්. තාක්ෂණයේ දියුණුවත් එක්ක, සෙනෙහෙ කොල කළාවත් කෙලවෙලාම ගිහින් කියලායි මට හිතෙන්නේ.

අපි උනත්, අද මිතුරෙකුට ළියුමක් ලියන්නේ නෑ නේ. එක්කෝ SMS ගහයි. එහෙම නැත්නම් SMS භාෂාවෙන්ම, ඊ තැපෑලට ඊයක් විදියි. එච්චරයි. එහෙමත් නැත්නම්, බුකියේ හරි, ස්කයිප් එකේ හරි, චැට් එකක් දායි. යාළුවා ඒ වෙලවෙම ලයිව් පේනවා. මේ අටමගල් හේතුවෙන්, මිතුරු කම් වලත් එච්චර වටිනාකමක් නැති වෙන නිසා, මම ඕවලින් ඉවත් වෙලා ඉන්නේ. වීඩියෝ කොන්ෆරන්ස් යන්නෙම නැති තරම්. බුකිය කියන්නේ මට නම් මොහොතක සුව දෙන, චංචල ළෝකයාක්ම පමණයි.

ඔය සෙනෙහෙ කොල ලිවිල්ලත් හැම එකාටම කරන්න බෑ. ඒකටත් ආදරය ගැන වගේම සාහිත්‍ය ගැනත් ඒ වගේම හොඳ නිර්මාන ශක්තියකුත්, තියෙන්න ඕනා. එහෙම නැත්නම් ඉතින් කෙල්ලොන්ගේ මුදු හිත්, ආලයෙන් මුසපත් කරන්න, බොහෝම අමාරුයි. හරියට එයාලා... සුරතාන්තෙට පත් වෙනවා වගේමයි. කවදාවත් උපරිම තෘප්තියට පත් වෙන්නේම නෑ. පත් නොවීම ඉන්නෙත් නෑ. ඒත්... ඒක, බොහෝම අමාරු වැඩක්. අමාරු වැඩක් උනත්, ඉෂ්ඨ සිද්ධ කලේ නැත්නම්, ආයේ දේව සාපේ වගේ තමයි, මාර ලෙඩක්.

අපේ එකෙක්, අපි වගේ, ආදරය පිළිබඳ මහාචාරයවරුන්ගෙන් කිසිම අවවාදයක්, අනුසාසනයක් ගන්නේ නැතිව, කෙල්ලෙකුට සෝස පාට කොළේක "I Love U" කියලා, ළියුමක් ලියලා දීලා මේ පහේ පන්තියෙදි. ඕකේ ඉන්ගිරිසියෙන් තියෙන, "ලව්" කියන කෑල්ල වෙනුවට, නැට්ට නැති බෝ කොලේ තමයි, මූ ඇඳලා තියෙන්නේ.

එතකොට මම කැළණියේ ධර්මාළෝකේ. ධර්මාළෝකේට, ඒ කාළේ කිව්වේ, "ප්‍රේමාළෝකය" කියලා. පඩත්තල උන් නම් කිව්වේ, දරමඩුව කියලා. තුනේ පන්තියේ දෙවන වාරේ ඉඳන්, පහේ ෂිශ්‍යත්වය පාස් වෙලා, රජ්ජුරුවන්ගේ ඉස්කෝලේට යනකන්, මම ගියේ මේ සුන්දර පාසලට. ඒ සුළු කාළයේ දිනයක් දිනයක් පාසා, හරීම සුන්දර දවස්. එහෙම වෙන්න ප්‍රධාන හේතුව, සුන්දරත්වයේ සංකේතය වන, ස්වභාවධර්මයේ, අපූරූ නිර්මාණයක් වන, කෙල්ලෝම වෙන්න ඇති ටක්කෙටම.

අනේ ඉතින්... අර බක පන්ඩිත පුංචි පහේ මංට වෙලා තියෙන්නේ මොකද.? කෙල්ල, අර සුන්දර සෝස පාට සෙනෙහෙ කොලේම, "I" කියන අකුරට පස්සේ, ඉන්ගිරිසියෙන් "not" කියලා දාලා. දැන් ලියුම තියෙන්නේ, පන්ඩිතයගේ අතේ. ලියුම අපිත් දැක්කා, ඒ උනාට.. ඌ ෆුල් වැඩ දාලා තමයි, "I Love U" කියලා ලියලා තියෙන්නේ. නැට්ට නැති බෝ කොල. සෝස පාට කොලේ පුරාම.

ඌ ලංසියා ඒ වගේම, චන්ඩියා. කෙල්ල, මේ කතාව අනික් කෙල්ලන්ට කියලා, අරූට කින්ඩිය දාද්දි. මූ කෙල්ලට කින්ඩිය දැම්මා, කෙල්ලට ඉන්ගිරිසි බෑ කියලා. මොකෝ කෙල්ල සුද්දියෙක් වගේ සතුම සතු බොහෝම ලස්සන කෑල්ල. මූ ට්‍රයි එක අත ඇරියෙම නෑ. ඒත් කෙල්ල කැමති උනෙත් නෑ. අද, කෙල්ල ඉන්නේ ඔස්ට්‍රේලියාවේ, වෛද්‍යවරියක්. කොල්ලා මැද පෙරදිග ෆ්‍රන්ට් ඔෆීස් මැනේජර් කෙනෙක්. ඔහේලට කියන්න... කෙල්ල දුන්න උත්තරේ මම දුන්නා නම්, මම දෙන්නේත්, "I not Love U" කියලම තමයි.

ඉතිරිය ඊළඟ කොටසේ..